நித்ய சைதன்யா கவிதை

நித்ய சைதன்யா 

தனிமைச் சதுப்பு

உள்வாங்கிய

விதை கிழித்து

ஓராயிரம் வண்ணத்தீற்றல்கள்

உன்னை நினைவுறுத்தி

அடுக்குகள் தோறும்

அலைவீசிக் கிடந்த ஜ்வாலைகளில்

அப்பவும் இல்லை

பனித்துளி ஏந்திய புல்நுனி

சிறிய குவளைகளில்

ததும்பிய  நீர்மை

ஆழத்தில் கொண்டிருந்தது

பகிரப்படாத இச்சைகளை

காற்றைத் தட்டி எழுப்பிய

இலைகள் அறியாது

உறக்கமறுந்து தவிக்கும் நிசிகளை

நகர்த்த முடியா சுமையென

கடக்க இயலா நதியென

கனத்துக்கிடக்கும் காலத்தின் சுவடு

நினைவுக்குவட்டில் வந்தமரும்

ஒற்றை முகம்

ஒளிப்புள்ளியாய் இருளில் தோன்றும்

விடியலைப்போல

தீதும் நன்றும் பிறிதில்லை