ராபர்ட்டின் கிறிஸ்துமஸ்

21
0 minutes, 3 seconds Read
This entry is part 23 of 29 in the series 25 டிசம்பர் 2011

மலையென்றால் அது ஒன்றும் பெரிய மலையல்ல. ஒரு குன்றுதான். அதன் பின்புறம் ஒரு பெரிய தண்ணீர் டேங்க் உண்டு. ரயில்வே க்வார்டர்ஸ் முழுவதற்கும் குடிதண்ணீர் சப்ளை இதிலிருந்துதான். மலைக்குன்றின் முன்புறம் மேலே வழக்கம்போல முருகனும் கீழே பொன்னேஸ்வரி அம்மனும் அருள்பாலித்துக்கொண்டிருப்பார்கள். ஆஸ்திகப் பெருமக்களுக்கு தெய்வீகமாகவும் இளைஞர்களுக்கு ‘லவ்’கீகமாகவும் சிறுவர்களுக்கு விளையாடவும், வாழ்க்கையை வெறுத்தவர்களுக்கு முடிவாகவும் அந்தக் கோவிலும் டேங்கும் திகழ்ந்துகொண்டிருந்தன. கிறிஸ்தவர்களுக்கு மூன்று அழகிய தேவாலயங்கள் ஊரின் நடுவிலும், மேற்கிலும் மற்றும் வடக்குக் கோடியிலும் வழிபாட்டுக்கென இருந்தன. பிரிட்டிஷ் நேர்த்தியைச் சொல்லும் சர்ச்களின் பிரம்மாண்டம் மலைக்கவைக்கும். உயர்ந்து எழும்பிய சுவர்களில் பதித்த பல வண்ணக் கண்ணாடிகளில் தெறிக்கும் நிறப்பிரிகை செய்யும் ஜாலமும் முள்கிரீடம் தரித்து ரத்தம் சொட்டச் சிலுவையில் தொங்கும் யேசுவின் முகமும் இரு வேறு திசைகளில் மனதை இழுக்கும். ரயில்வே காலனியின் பனிதோய்ந்த டிசம்பர் மாதத்திய வருடத்தின் கடைசி நாட்கள் மார்கழி பஜனையிலும் கிறிஸ்துமஸ் கேரலிலும் மேலும் சில்லிட்டுக்கொண்டிருக்கும்.

ராபர்ட்டும், ப்ரிட்டோவும் எங்கள் ஏரியாவின் குறும்புக்காரர்கள். டிசம்பர் மாதத்து ஓர் இரவில் , “இந்தாடா வெண்ணை ” என்று முட்டையின் ஏதோ ஒரு கருவை என்னை ஏமாற்றிச் சாப்பிடச் செய்து என்னை ஒருவாரம் விடாமல் வாந்தியெடுக்கச் செய்த அவர்கள்தான் எங்கள் ஏரியாவில் அந்தந்த ஸீஸனுக்கான விளையாட்டுக்களைத் துவக்கி வைக்கும் தேவ தூதர்கள். பம்பரமோ, கிட்டுப்புள்ளோ, கோலிக்குண்டோ, பட்டமோ அவர்கள்தான் முதலில் ஸீஸனை அறிவிப்பார்கள். அவர்கள் வீட்டில் கிறிஸ்துமஸுக்கான ஏற்பாடுகள் மிகவும் விஸ்தாரமாக டிசம்பர் ஒன்றாம் தேதியிலிருந்தே ஆரம்பித்துவிடும். பெத்லஹமின் மாட்டுத் தொழுவம் டாம்பீக எழிலுடன் உருப்பெற்றிருக்க, நக்ஷத்திர மினுக்கல்களுக்கு நடுவே சமனசுகள் இறக்கை அசையாமல் அந்தரத்திலிருந்து குழந்தை யேசுவைப் பார்த்துக்கொண்டிருக்கும் அவர்கள் வீட்டுக் கூடத்தில். வாசலில் கொய்யாமரக்கிளையிலொன்றும், மாமரக் கிளையிலொன்றுமாக இரண்டு பெரிய ஸ்டார்கள் நூறு வாட்ஸ் வெளிச்சத்தில் நீலத்திலும் சிவப்பிலும் ஒளிர்ந்து கொண்டிருக்கும். நானும் என் தம்பியும் தினமும் அவர்கள் வீட்டிற்குக் குழந்தை ஏசுவையும் பெத்லஹேமையும் பார்க்கப் போய்விடுவோம். நாங்கள் அங்கிருக்கும்போது எப்போதாவது, சரசரக்கும் பாவாடையோடும் ஒரு இனம் புரியாத வாசனையோடும் ராபர்ட்டின் அக்கா கேரலின் தோன்றி மறைவாள். இறக்கை இல்லாத சமனசு வந்துபோனதுபோல் இருக்கும். ராபர்ட்டின் அம்மா மணிக்கொரு தடவை ஏசுவிடம் முறையிட ஏதோ வைத்திருப்பவர்போல அடிக்கடி சிலுவை நாயகன் முன் மண்டியிட்டுக் கண்களை இறுக்க மூடிப் பரலோகத்திலிருக்கும் பரமபிதாவையும், கன்னி மரியாளையும் மனமார அழைத்து அப்போதைய ப்ரார்த்தனையை மூச்சுவிடாமல் பத்து நிமிடத்தில் சொல்லிமுடித்து எழுந்து சமையலறைப் பக்கம் போவார். ஆனால், ராபர்ட்டின் அப்பாவோ யேசுவை அதிகம் தொந்தரவு செய்யாதவராய் இருந்தார். ரொம்ப ஒல்லியாய் ஆறு அடி உயரத்தில், மரங்களின் எந்தக் காயையும் எதன் உதவியும் இன்றிக் கையாலேயே பறித்துக்கொடுப்பவராய் இருந்தார். இரவு எட்டு மணிக்குச் சாப்பாட்டுக்குமுன் குடும்பத்திலிருக்கும் அனைவரும் செய்யும் ப்ரேயரில் மாத்திரம் இவரும் கலந்துகொள்வார். மண்டியிட்டிருக்கும் எல்லோருடைய கண்களும் மனதினுள் வந்துவிட்ட ஏசுபிரான் கண்கள் வழித் தப்பிவிடக்கூடாது என்பதுபோலக் கண்கள் அநியாயத்திற்கு இறுகி இருக்க, தலைகள் யூனிஃபர்மாகச் சற்றே இடதுபக்கம் சாய்ந்திருக்க, ஏற்ற இறக்கமே இல்லாது பாடின தேவ கீதங்கள் ஒன்றிரண்டிற்குப்பின், ராபர்ட்டின் அம்மாவுடைய துக்கம் கலந்த அழுகுரல் மட்டும் கொஞ்சம் பெரிதாகக் கேட்க, சில நிமிடங்களில் ப்ரேயர் முடிந்துவிட வெளியேவரும் அனைவரின் முகங்களும் துக்கத்தின் சாயல் கொஞ்சம்கூட இன்றிச் சந்தோஷமாகத்தான் தெரியும். நானும், தம்பியும் சிலசமயம் அக்காவும்கூட கலந்துகொண்ட ப்ரேயர்களில் அக்கா, ” மாதா உன் கோயிலில் மணிதீபம் ஏற்றினேன் ” ” அன்னை மேரி உன்னையன்றி ஆறுதலை யார் தருவார் ” போன்ற பாடல்களைப் பாடினதை ராபர்ட்டின் அம்மா வெகுவாகப் பாராட்டினதில் உற்சாகமாகி நானும் ” எல்லாம் ஏசுவே எனக்கெல்லாம் ஏசுவே ” என்ற பாட்டைப் பாடினேன். என் தம்பி அவனும் ஒரு பாட்டைப் பாடியே ஆவேன் என்று அடம்பிடித்து ஞான ஒளி படத்தில் ” அம்மாக் கண்ணு சும்மா சொல்லு ஆசை இல்லையோ என்மேல் ஆசை இல்லையோ ” என்ற பாட்டைக் கிறிஸ்தவ கீதம் என்று எண்ணிப் பாட ஆரம்பித்தவுடன் அந்த இடமே பரபரப்பாகி, ராபர்ட்டின் அப்பா என் தம்பியைக் கொத்தாகக் க்ரேன் தூக்குவதுபோல் தூக்கி வீட்டுக்கு வெளியில் கொண்டுவந்துவிட்டார். அவனைப் பாடவிடாததில் இரவெல்லாம் அழுது சமாதானமே ஆகாது ஒருவழியாய்த் தூங்கிப்போனாலும், அதன்பிறகு விடாப்பிடியாக ராபர்ட் வீட்டைக் கடந்து போகும்போதெல்லாம் அந்தப் பாட்டையே பாடிக்கொண்டிருந்தான். நானும் ப்ரேயரில் கலந்துகொண்ட இரவுகளில், ” சாப்பிட வர்றியாடா” ? என்று அவர்கள் கேட்கும்போதெல்லாம், ராபர்ட் கொடுத்த ” வெண்ணை” ஞாபகம் வர தலையை வேண்டாமென்று ஆட்டிவிட்டு ஓட்டமாய் ஓடி வந்துவிடுவேன். ஆனால் வீட்டிலும் சாப்பிடுவதற்குப் பயந்த நாட்களும் ஏற்பட்டுவிட்டது.

எங்கள் வீட்டுக்குப் பக்கத்தில், ஒரு ராயர் குடும்பம் புதிதாய்க் குடிவந்து இருந்தது. ரெண்டே ரூம்கள் இருக்கும் அந்த வீட்டில் ரெண்டு பசங்களும், ரெண்டு பெண்களும் ரெண்டு மாமிகளும் என எல்லாம் ரெண்டு ரெண்டாய் இருக்க, மாமா மாத்திரம் எல்லோர் அளவும் சேர்ந்த ஒன்றாய் இருந்தார். ஒர்க் ஷாப்பில் ஸ்டெனோவாய் இருந்ததில் அவரே சுருக்கெழுத்துப்போல் உயரத்தில் சுருங்கித்தான் இருந்தார். பி. ஆர். ராகவேந்திர ராவ் என்ற பெயரைக்கூட பி. ஆர்.ஆர். ராவ் என்று தொழில் தர்மத்திற்கேற்றவாறு சுருக்கி வைத்திருந்தார். சற்றே கன பாடியாதலால் கொஞ்சம் மெதுவாய் நடப்பார். நடந்துவருவது, கேஸ் சிலிண்டரை மாயக்கை ஒன்று உருட்டிக்கொண்டு வருவதுபோல் இருக்கும். மாமிகள் ரெண்டும் ஆரம்பமும் முடிவும் எங்கே என்று கண்டுபிடிக்க முடியாதவாறு கொச கொசவென மடிசார் கட்டிக்கொண்டு ” காயரே, பூயரே ” என்று மராத்தியில் வீட்டை நிறைத்து உறுமிக்கொண்டிருப்பார்கள். பெரிய பெண், ச்சைனீஸ் இன்வேஷனின்போது பிறந்ததாலோ என்னவோ மூக்குச் சப்பையாய் இருக்க இன்னொரு பெண் லக்ஷணமாய் இருக்கும். பெரிய பையன் மாதவன், என்னைவிட ரெண்டு வயது மூத்தவன். சின்னவன் ரங்கேஷ் என்னைவிட ரெண்டு வயது இளையவன். எல்லோரும் டவுனுக்குப் போய்ப் படித்துவந்தார்கள்.அந்த மாமி சும்மா எப்போதாவது எங்களை வெளியில் பார்த்தால், மராத்தி கலந்த சிரிப்பு சிரித்து விட்டுப்போவதோடு மட்டும்தான் எங்கள் வீட்டோடு அவர்கள் தொடர்பு இருந்தது. ஆனால். அந்த வருடம் என் அக்கா ஜெயா செய்த அடத்தினால் நவராத்திரிக்குக் கொலு வைக்கவேண்டிய நிர்ப்பந்தத்திற்கு ஆளோனோம். படுக்க, படிக்க என்று சற்றே சுதந்திரமாய் இருப்பதற்காக இருந்த ஒரே ரூமும் கொலு வைத்து நிறைந்ததில் நாங்களெல்லாம் கொலுப்படிக்குக் கீழேயும் , இரும்பு பீரோவிற்கு மேலேயும் என பத்து நாட்கள் படுத்துக்கொள்ள வேண்டியிருந்ததில் வீடே “அன் ரிசர்வ்ட் கம்பார்ட்மெண்ட்” ஆகிப்போனது. பொன்னேஸ்வரி அம்மன் சன்னதிக்கு வரும் கும்பலைவிட எங்கள் வீட்டிற்கு நிறைய பேர் வரவேண்டும் என்ற ஜெயா ப்ரயத்தனப்பட்டதில், ராயர் வீட்டுப் பெண்கள் தப்பிக்கமுடியாமல் எங்கள் வீடுகளுக்கிடையேயான “வாஹா பார்டர்” திறக்கப்பட்டது. முதல் நாளிலிருந்து ஆரம்பித்த சுண்டல் பரிமாற்றம் பின் நாட்களில் பெரிய ” பார்ட்டர் ” வர்த்தகம்போல் பெருகிப்போனதில் ரொம்ப அடிபட்டது நானும் என் தம்பி ராஜாவும்தான். “மாமி, இன்னக்கி ராகி உப்புமா பண்ணினேன், எப்படி இருக்குன்னு பாருங்கோ” என்று அவர்கள் கொடுத்ததெல்லாம் வாயில் வைக்க வழங்கவில்லை. உப்பும் இல்லாமல், காரமும் இல்லாமல், ஸ்வீட் என்றால் திதிப்பும் இல்லாமல் எதெதையோ பண்ணிக்கொடுத்து எங்கள் மீது என்ன காரணத்தாலோ ஒரு பெரிய ” க்யூசைன் வார் ” நடத்திக்கொண்டிருந்தாள் அந்த மாமி. அவர்கள் வீட்டிலிருந்து ஏதாவது வந்தால் நாங்கள் சாப்பிட்டே ஆகவேண்டிய நிர்ப்பந்தம்வேறு இருந்தது. சாப்பிடாமல், பிச்சைக்காரனுக்குப் போடலாம் என்றால், எல்லாப் பிச்சைக்காரர்களும் எங்கள் வீட்டில் பிச்சை வாங்கிக் கொண்டபின்தான் ( போடாவிட்டால், அவர்கள் பேச்சை வாங்கிக்கொள்ளவேண்டும்) பக்கத்து வீட்டிற்குப் போய் வாங்கிக்கொள்வது என்ற ராபர்ட் க்ளைவ் காலத்து ஒழுங்கு வைத்திருந்தார்கள். அதனால், அந்த மாமி கொடுத்திருந்த ராகி உப்புமாவை எந்த பைராகிக்காவது போட்டுவிட்டால், அவன் அடுத்த வீட்டிற்குப் போய் முதல்வேலையாகப் பிச்சைப் பாத்திரத்தில் இருக்கும் அந்த வீட்டினுடைய ராகி உப்புமா அவர்கள் சாப்பிடும் முன்னரே இவன் பாத்திரத்திற்கு வந்துவிட்டதைப் போட்டுக்கொடுத்துவிடுவான். ஆகையால், பிச்சைக்காரர்களுக்கு அதைப் போடமுடியாது. “அப்படிப்போடுவது மரியாதையாகவும் இருக்காது ” என்று நான் ஒருமுறை சொன்னது, அந்த வீட்டின் இரண்டாவது பெண் அதைக்கொண்டுவந்து கொடுத்ததால்தான் என்று என் தம்பி ராஜாவிற்கு ஒரு சந்தேகம் இருந்தது. சரி பிச்சைக்காரர்கள் வேண்டாம் என்று எல்லவற்றையும் சுருட்டி ” பேசும்படம் ” கமல்மாதிரி பேக்பண்ணி எடுத்துக்கொண்டு கொஞ்சம் தள்ளிப்போய் எங்காவது தள்ளிவிடலாம் என்று போகும்போதெல்லாம் அவர்கள் வீட்டு வாசலிலேயே உட்கார்ந்திருக்கும் சின்னப் பையன் ” அண்ணா, நானும் வர்ரேன் ” என்று கிளம்பிவிடுவான். உண்மையிலேயே எங்களால் மெல்லவும் முடியவில்லை: முழுங்கவும் முடியவில்லை. மேலும், பக்கத்துவீட்டு மாமியோ நாளாக நாளாக, புதுசு புதுசாக ரிசர்ச் பண்ணிப் பலகாரங்களைத் தயார் பண்ன ஆரம்பித்துவிட்டாள். எள், கொள் என்று அதிகம் புழக்கத்தில் இல்லாத தானியங்களை வைத்து அவள் செய்த பலகாரங்களின் வகை முறை மாத்திரம் தெரிந்திருந்தால் , விஜய் டி.வி.யில் இப்போது நான் தான் ‘கிச்சன் கில்லாடி’யாய் இருந்திருப்பேன். ஊரெல்லாம் பொறுக்கிவிட்டு, ராத்திரி நான் தான் லேட்டாகச் சாப்பிட வந்துகொண்டிருந்ததால், எனக்கே மாமியின் பரிசு அதிகமாகக் கிடைத்துக்கொண்டிருந்தது. மாமியோ, ஆரம்ப நாட்களைப் போலின்றி எங்களின் அபிப்பிராயங்களெல்லாம் கேட்காது, செல்ஃப் செர்டிஃபிகேஷன் செய்துகொண்டு, ” இன்னிக்குப் பண்ணினது ரொம்ப நன்னா அமஞ்சிருக்கு ” என்று தன் கிச்சன் க்ரியேட்டிவிட்டிகளை எங்கள் வீட்டில் ‘ டம்ப் ‘ செய்ய ஆரம்பித்துவிட்டாள். நல்ல வேளை, என் அக்கா ஜெயாவின் பிறவிக்குணமான, ” யாராயிருந்தாலும் மூன்றே மாதத்தில் சண்டை ” என்ற அருமருந்து கொஞ்சம் லேட்டாக ஆறு மாதத்தில் வேலை செய்ய, ஏதோ ஒரு அற்ப ஹேர்ப்பின் விவகாரத்தில் பண்ட வரத்து நின்று போனது.

ராயர் குடும்பமோ, ரயில்வே காலனியின் கலாச்சாரத்துடன் ‘அலைன்’ ஆகக் கஷ்டப்பட்டுக் கொண்டிருந்தது. எங்கள் இருவீடுகளின் பெண்கள் போட்டுக்கொண்ட சண்டை ஒன்றும் பசங்களைப் பாதிக்கவில்லை. என்னோடு, ராயர் வீட்டுப் பெரிய பையன் மாதவனும் அடிக்கடி ராபர்ட் வீட்டிற்கு வந்துபோவான். மாதவன் செயிண்ட் ஜோஸஃப்’ஸ் ஹைஸ்கூலில் படித்துக்கொண்டிருந்ததால் அவனை ராபர்ட் வீட்டிலிருந்த பெரியவர்களுக்குப் பிடித்துப்போயிருந்தது. அவனும் ஸ்கூலில் சொல்லிக்கொடுத்த பைபிளிலிருந்து சரளமாக தேவ வாக்கியங்களை எடுத்துச் சொல்வதில் அவர்களுக்கெல்லாம் ரொம்ப சந்தோஷமாக இருந்தது. ராபர்ட்டிற்கும், ப்ரிட்டோவிற்கும் ஏன், அவர்களின் அக்காவிற்கே சரியாகத் தெரியாத கிறிஸ்தவ ஸ்தோத்திரங்களை மாதவன் சொல்வதில் புளகாங்கிதமடைந்த ராபர்ட்டின் அம்மா அந்த வருடத்துக் கிறிஸ்துமஸுக்கு மாதவனுக்கும் புது ட்ரெஸ் வாங்கித்தரலாமா என யோசித்துக்கொண்டிருந்தாள். இது ஏனோ ராபர்ட்டின் அக்கா கேரலினுக்குப் பிடிக்காமல் போனது. எப்போதும் மாதவனோடு ஒப்பிட்டுத் தங்களைக் குறை கூறும் வழக்கும் அம்மாவிடம் இப்போதெல்லாம் அதிகமாகிக் கொண்டுவருவது குறித்து அவளுக்கு எரிச்சல் பொங்கிக்கொண்டு வந்தது. இதில் புது ட்ரெஸ் வாங்கித்தருவதென்பது ஒத்துக்கொள்ளமுடியாத விஷயமாகவும் அது வீரமாமுனிவர் காலத்திலிருந்து தங்கள் குல வழக்கத்தில் இல்லாததெனவும் அவளுக்குப்பட்டதால், தன் எதிர்ப்பை எப்படிக் காட்டுவது என்பது குறித்தே அவள் சிந்தனை இருந்தது. ராபர்ட்டிடமும் அவள் இதைப் பற்றிப் பேசினாள். அவனுக்கும் பிரிட்டோவிற்கும் இதைப் பற்றி அபிப்பிராயம் ஒன்றும் இல்லாவிடினும், அக்கா சொல்வதைக் கேட்டுக்கொண்டார்கள்.

அந்த வருடக் கிறிஸ்துமஸிற்கு பத்தே நாட்கள் இருக்கும்போதுதான் அங்கு விதி விளையாடிவிட்டது. பத்து நாட்களுக்கு முன் நடந்து முடிந்திருந்த அரையாண்டுத் தேர்வின் திருத்திய பேப்பர்களை எல்லா வாத்தியார்களும் ஒரே நாளில் சொல்லிவைத்தாற்போலக் கொண்டுவந்து எங்களுக்குப் பீதியைக் கிளப்பினார்கள். நான் மயிரிழையில் ஃபெயிலில் இருந்து தப்பிவிட, ராபர்ட் எல்லா பேப்பர்களிலும் ஒற்றை இலக்க மதிப்பெண்ணே வாங்கியிருந்தான். எங்கள் சரித்திர ஆசிரியர் செபஸ்டியன், பியானோ வாசிப்பதில் விற்பன்னர். சர்ச்சின் எல்லா சர்வீஸ்களிலும் அவர் வாத்தியம் வாசிப்பது பிரசித்தம். பியானோவின் சங்கீதப் பற்களை மெல்லத் தடவி மனதில் எழும் அரூப நாதத்தைத் தேவனின் பரிசானத் தன் நீண்ட மென் விரல்களின் மூலம் அந்த வாத்தியத்தின் மன எழுச்சியாக வழியச் செய்யும் ரசவாதம், கேட்கும் எல்லோரையும் காலத்தில் கரைத்துவிடும். அலை அலையாய் எழும் இசை, கன்னி மரியாளின் அணைப்பில் கண்மலர் மூடித் தூங்கிக்கொண்டிருக்கும் தெய்வக்குழந்தையின் பின் நாளின் தியாகத்திற்கு இப்போதே சோகம் கலந்த நன்றியைப் பரிசளித்துக்கொண்டிருப்பதாகத்தான் எங்கள் தமிழாசிரியர் சாலமன் தன்ராஜ் ( தனராசு என்றுதான் அவர் எழுதுவார் ) அந்த நாளில் ஹிந்துவில் செபஸ்டியன் வாத்தியாரைப் பற்றி எழுதியிருந்தார். அவரின் சங்கீதம் சரித்திரப் பிரசித்தி பெற்ற அளவுக்கு தேவன் அவரது சரித்திர வகுப்பை எங்கள் காதுகளுக்கு சங்கீதம் ஆக்காமல் விட்டுவிட்டார். ராபர்ட் போகும் அதே சர்ச்சில் கடவுள் ஊழியம் செய்யும் அவரின் க்ளாசில் இந்த வருடம் ஒரு நாள் அட்டூழியம் செய்துகொண்டிருந்த ராபர்ட்டிடம் ” எங்கடே சரித்திரப் புஸ்தகம் ” ? என்று கேட்டு அவன் பையில் புத்தகங்களைத் தடவிக் கொண்டிருந்தபோது ” என்னடே புஸ்தகம் கேட்டா ஆர்மோனியம் வாசிக்கே”? என்று பளாரென்று கன்னத்தில் அறைந்துவிட்டார். நிலைகுலைந்துபோன ராபர்ட் அந்தக் கணத்திலிருந்து செபஸ்டியன் வாத்தியாரைப் பழிவாங்கும் தருணத்தை எதிர் நோக்கிச் சிகண்டி போலக் காத்திருந்தான்.

கிறிஸ்துமஸுக்கு ஐந்து நாட்களே இருந்த ஒரு ஞாயிற்றுக் கிழமையன்று, ராபர்ட்டின் வீட்டில் சர்ச்சின் ஃபாதரும், ராபர்ட்டின் ஃபாதரும், செபஸ்டியன் சாரும் கிறிஸ்துமஸ் கொண்டாட்டம் பற்றிக் கலந்துரையாடிக் கொண்டிருக்கும்போது, ராபர்ட்டின் மோசமான மதிப்பெண்கள் குறித்து அசந்தர்ப்பமாய் செபஸ்டியன் சார் சொல்லிவிட , கிறிஸ்துமஸ் கழிந்தபின் ப்ராக்ரெஸ் ரிபோர்ட்டைக் காண்பித்து அம்மாவிடம் அடியையும் அப்பாவிடம் கையெழுத்தையும் வாங்கிக்கொள்ளலாம் என்றிருந்த ராபர்ட்டிற்கு செபஸ்டியன் சார் செய்தது பேரிடியாய்ப் போயிற்று. இதை எல்லாம் அறியாத என் தம்பி சர்ச் ஃபாதரை உற்று நோக்கி, அவரின் வெள்ளை அங்கி மறைக்காத கால் பகுதியில் பேண்ட் தெரிவதைப் பார்த்து, ” டேய், ஃபாதர் பேண்டும் போட்டுருக்காருடா” என்று அவர் இந்து சாமியார் போலல்லாது இருந்தது குறித்து ஆச்சர்யப்பட்டுக்கொண்டிருந்தான். இதையெல்லாம் கவனிக்காத ராபர்ட்டின் உள்ளம் கோபத்தில் பொங்கிக்கொண்டிருந்தது. செபஸ்டியன் வாத்தியார், அவனின் இந்த வருடக் கிறிஸ்துமஸ் கொண்டாட்டத்தைக் கெடுத்துவிட்டதற்குப் பழிவாங்கியே தீர வேண்டும் என்ற எண்ணத்தில், சர சரவென்று மாமரத்தின் மேலேறி அவர் அவன் வீட்டிலிருந்து வெளியேவரும்போதுக் குறிவைத்து அவர் தலையில் கல்லால் அடித்துவிட்டு யாருக்கும் தெரியாது என நினைத்து மறைந்துகொண்டான். நடு மண்டையில் கல்லால் அடிவாங்கிய செபஸ்டியன் சார், ” ஏசுவே!” என அலறி மயங்கிவிழுந்தார். அனைவரும் செய்வதறியாது திகைத்து நின்றுகொண்டிருந்தபோது அப்போது அந்தப் பக்கம் வந்த மாதவன்தான் அவர் முகத்தில் தண்ணீர் தெளித்து ,அவர் தலையில் பட்டிருந்த காயத்தைத் திலிருந்து வழிந்துகொண்டிருந்த ரத்தத்தைத் துடைத்து அவருக்குக் குடிக்க ஏதாவது கொடுக்கும்படி ராபர்ட்டின் அம்மாவிடம் கேட்டபோதுதான் எல்லோருக்கும் அவன் துரிதமாகச் செய்துவிட்டிருந்த முதலுதவி புரிந்தது. பின் அவன் வேஷ்டியைக் கிழித்தே அவரின் மண்டையில் ஒரு கட்டையும் போட்டு, ” ஏசுவின் ரத்தம் ஜெயம் ” என்று தனக்குத் தெரிந்த தேவ வசனத்தைச் சொன்னபோது செபஸ்டியன் சாரே கண்கலங்கி அவனைக் கட்டிகொண்டு உச்சி மோந்தார். மாமரத்தின் மேலிருந்த ராபர்ட்டால் வெகு நேரம் அங்கிருக்க முடியவில்லை. பெரிய பெரிய கட்டெறும்புகள் அவனைக் கடிக்க ஆரம்பிக்க அவன் எல்லோரும் பார்க்கவே மரத்திலிருந்து இறங்கும்படி ஆயிற்று. அவனை ஒன்றும் செய்யவேண்டாமென செபஸ்டியன் சார் சொல்லிச் சென்றிருந்தாலும், அவன் அம்மா மாங்குச்சியாலேயே அவனை விளாசி விட்டாள். அவள் அடித்ததை எல்லாம்விட ” மாதவனின் மூத்திரத்தைக் குடி ” என்று சொன்னதுதான் அவனுக்கு மிகவும் வலித்திருக்க வேண்டும் என அவன் அக்கா கேரலின் பின் நாளில் சொல்லிகொண்டிருந்தாள். அன்று எட்டு மணிக்கு நடந்த குடும்பப் ப்ரேயரில் விசும்பி விசும்பி ராபர்ட் அழுதுகொண்டிருக்க, அவன் அம்மா தேவனிடம் ராபர்ட் புரிந்த மாபாவத்துக்கு மனமுருகி மன்னிப்புக் கேட்டுக்கொண்டிருந்ததில் ப்ரேயர் முடியஅரைமணி நேரம் அதிகமாயிற்று. அன்று ராபர்ட்டிற்கு இரவு சாப்பாடு இல்லை என்று அவன் அம்மா சொல்லிவிட்டாள். அன்றிரவு ராபர்ட் வீட்டைவிட்டு ஓடிப்போய்விட்டான். போனவன் இன்றுவரை எங்கிருக்கிறானென்று தெரியவில்லை, என்ன ஆனானென்றும் தெரியவில்லை.

ராபர்ட் காணாமல் போன சில மாதங்களில் அவன் அம்மா நிறையவே மாறிப்போனாள். முழுக்கை வைத்த ஜாக்கெட்டை ஆண்கள் ‘இன்’ செய்துகொள்வதுபோல் போட்டுக்கொண்டு, வெய்யில் இல்லாத நாட்களிலும் குடைபிடித்துக்கொண்டு அடிக்கடி வெளியே போய்வந்துகொண்டிருந்தாள். மணப்பாரைப் பக்கம் உள்ள கிராமத்திற்குச் சென்று சுகாதாரம் மற்றும் குழந்தைப் பராமரிப்பு ஊழியம் செய்து வருவதாய் ராபர்ட்டின் அப்பா பக்கத்து வீட்டம்மாவிடம் இரண்டு அடி குனிந்து சொன்னது ஒன்றும் எனக்கு அப்போது புரியவில்லை. ராபர்ட் வீட்டு மாமரத்தில் காய்க்க ஆரம்பித்திருந்து கனிந்த பழங்கள் மிகவும் புளிப்பாய் இருந்தது. மாதவன் காலேஜ் போக வேண்டிய வருடத்தில் ராயர் குடும்பம் ஸ்ரீரங்கம் கீழ உத்தர வீதியிலிருந்த அவர்களின் மாமா வீட்டிற்கு வந்துவிட்டது. ராபர்ட்டின் அக்கா கேரலினும் கன்யாஸ்த்ரீயாகிவிட இறக்கை அசைக்காத சமனசுகளும் நடுங்கும் நட்சத்திரங்களும் உற்று நோக்கும் மாட்டுத் தொழுவத்தில் வைக்கோற் புல்லில் படுத்திருக்கும் கிறிஸ்து ராஜா அப்படியே ராபர்ட் மாதிரியே இருப்பதாக கேரலின் அமைத்திருந்த இந்த வருடக் கிறிஸ்துமஸ் கொண்டாட்டத்திற்குப் போய்வந்த என் அக்கா சொன்னாள்.

Series Navigationநானும் பி.லெனினும்அமீரகத் தமிழ் மன்றத்தின் ‘இந்த நாள் இனிய நாள்’
author

ரமணி

Similar Posts

21 Comments

  1. Avatar
    Dr.G.Johnson says:

    The story of Robert has a sad ending which is not in conformity of the joy of Christmas season. Otherwise it is a straight- forward story about the playful Robert. The depiction of the Railway colony,the Christian school and churches and the preparation for Christmas very natural. Enjoyed reading this story.

  2. Avatar
    punai peyaril says:

    ராபர்ட் போன்ற எனக்கு தெரிந்த ஒரு அனுபவம் உண்டு. மனது கனக்கும் , ஒரு சிறு பிறழ் வாழ்வு நிலையை மாற்றி விடும் எனும் அற்புத கதை/அல்லது உண்மைக் கதை.

  3. Avatar
    சபீர் says:

    ஒரே மூச்சில் வாசிக்க வைத்த நடை பாராட்டத்தக்கது.

  4. Avatar
    காவ்யா says:

    I agree with Johnson’s view. It is not a X’mas story. It is rather a plain story written from a secular point of view. It wd have been a X’mas story if it had indirectly or subtly made readers aware of the core principle of Christ’s teaching: Love and Forgiveness. For the purpose, Ramani could have constructed it in such a way that Robert is given a chance or made aware of his misdeeds, repents. Seeks forgiveness and is granted. Even if he had run away from home, the Christian theme wd have come out obviously if in his new place he recalls, repents and finds himself forgiven, if not by the relations he has deserted.

    But Ramani is a Hindu and the purpose is not to make it a X’mas story. The author has a right to write any way. We must therefore read the story from a secular point only.
    Where is the plot? where is the knot and whether it is untied at the end? Robert’s getting humiliated seems to be the plot and his revenge is the climax. But the story treats the climax as another knot in the plot. Perhaps Ramani wants his running away from home is the untying the knot?

    Ramani would have focused on characterization of Robert more if we have to take him as the protagonist of the story. Many paras from the beginning depict colony life with the pivot on the family of the narrator leading us to believe the narrator or their family members are going to play important roles to make the plot curious and curiouser. Teachers come in the middle. But the teacher (history teacher) makes the plot rolling. Robert and the teacher make the story finally.
    The intrusion of Marati speaking family and their relationship with the narrator’s family adds nothing to the story It may, at best, interest those who read a short story for documentary-like description. Not surprisingly, one commented has feebacked: The story has reminded me of my rly colony days. Alas, that is the primary purpose of the story !
    The sister of Robert comes across a person w/o any delicate qualities apparently. She is a very cussed person. At the end she is shown to have taken to veil. Girls give inkling to the perspicuous watchers about their spiritual ardour or inclination. Coming events cast their shadows before! Such girls take to veil either on volition, or when asked to do, do it with a willing heart. Robert’s sister becoming a nun is unconvincing. Maybe, Ramani implies there is compulsion. Why compulsion in their family? If not, what has driven her to the decision to take to veil?

    A short story should revolve around a single idea. This story is medley of miscellaneous ideas. Our focus is diverted here and there.

    The satisfaction of having read a good and neat short story is missing. For me !

    1. Avatar
      manithan says:

      I fully agree. I could not control the laugh after reading this line — “We must therefore read the story from a secular point only”
      What is the meaning of secular point?? And also “we must” –- to whom you are forcing!!
      Stupid people are there everywhere and make people laugh

  5. Avatar
    காவ்யா says:

    Ramani may write a short story next time with a single idea to which all characters contribute in any way, more or less, covertly or overtly.

    The present story has this title: Robert’s ‘Xmas. So, Robert is the single idea. To which how does the Marati speaking family and culinary heroics of the Mami etc contribute ? I don’t know.

    The form of novel offers a wider canvass to the writers to fool around with the form. Most writers use the form to pontificate or preach or for propaganda or for airing their pet philosophies – a place to burst their super egos. On the contrary, the form of short story is so tight and taut that there is no space for such ramblings. Everything slowly and steadily reaches the climax or anti climax or no climax but a feeling that the story is complete. No character is unnecessary; no word is superfluous.

    Great Short story writers like Chekhov, Maupaussant, O Henry, Saki, Hemingway, Katherine Mansfield, RLS, DHL and more others never dissipate. Taut. Single minded devotion to the single overwhelming idea.

    Hope to read one good short story in Thinnai.

  6. Avatar
    காவ்யா says:

    Robert is a collegian in the story. Collegians getting caned by mothers – is it happening anywhere?

    My mother caned me often while I was a school going kid. My father didn’t cane me, he only hanged me upside down for many hours. Once I became a college goer, she only said tersely what she did not like with me.

    Robert getting caned and being unable to bear the wrath of his mother and running away from home wd have been probable if he had been shown to us as a high school going teenager. Teenagers are sensitive ppl. Handle them with care.

  7. Avatar
    punai peyaril says:

    யாராவது வடிவேலுவை விட்டு காவ்யாவிற்கு பதில் சொல்ல ஏற்பாடு செய்ய வேண்டும். மற்ற யாராலும் முடியாது.

  8. Avatar
    Natarajan says:

    I have been reading Ramani’s writings. In the beginning itself I noted that his writings were included in ‘Kadhaigal’-Stories. In feel they are mostly anecdotes. I think he is writing mostly about his younger days in a particular area. So far as narration is concerned it is ‘jovial’. The comparisons, examples he draws are lively sometimes very jovial. In the Christmas time perhaps he has written about his school days’ incidents. He avoided contentious religious issues in that. May be, he is taking leaves out of his diaries. So, I feel it is wrong to bring his writings within the frame work of short stories and feel disappointed for not writing like so many short story writers. Ramani Sir! I feel very light while reading your anecdotes. To write in such lighter manner is a very serious affair. Keep it up, Sir. Unconnectedly, your writings strike an invisible chord in the memory that rings a sort of note…reminiscing …our school days..! I eagerly anticipate your next write up. Hope it may be about New Year environment in Railway Colony. Railway Stations (old) and Railway Colonies still convey the Colonial memories. That is, our childhood days.

  9. Avatar
    punai peyaril says:

    உண்மை நடராஜன், வாழ்க்கையின் அன்பவங்கள் மதம்,இனம்,மொழி கலந்தே வருகின்றன… கதம்பம் மாதிரி.. அது சிலர் கையில் சிக்கும் போது…. கதம்பம் , தனித் தனி மலராக ஆனாலும் மணமாய் உள்ளது… ஆனால்…. சிக்குபவர்கள் கைகளின் முகம் தான்…..

  10. Avatar
    Azhagiya Manavalan says:

    RobertS christmas would have gone unnoticed had it not attracted Kavya’s comments. Well, I have been reading Ramani’s writings in Thinnai which appear to be real life incidents. Ramani gives his account of events of the past to be read in a single breath as Sabir has pointed out. It is interspersed with lively humour which has become very rare in Tamil writing. Robert, the christian lad , who unfortunately ran out of his house to never come back must have felt that he wouldn’t be treated the same way as was done before and the humiliation perhaps would have been unbearable to him. But this is not a Short story as I presume in which case only the author should have explained the rationale of driving the boy out of home. Robert has not been mentioned as a collegian anywhere as Kavya has stated and in fact the descriptions make him out as a school boy only. The Marathi connection in the description seems to be a vital link where the elder boy of that conservative family who has stolen the hearts of Robert’s family members except his Sister was more proficient in the Christian scriptures than the smaller members of the family. Robert’s mother tended to compare him with her wards which was loathed by them. Child Jesus in the Christmas decoration has the looks of robert in the eyes of the onlooker perhaps would have forced ramani to christen the piece as Robert’s Christmas. I thouroughly enjoyed.

    1. Avatar
      காவ்யா says:

      Nice comments Azhagiya Manavalan ! Nice name too !!

      I have lost sight of who the Madhavan is. I have thought he is the narrator’s bro.

      //பின் அவன் வேஷ்டியைக் கிழித்தே அவரின் மண்டையில் ஒரு கட்டையும் போட்டு, ” ஏசுவின் ரத்தம் ஜெயம் ” என்று தனக்குத் தெரிந்த தேவ வசனத்தைச் சொன்னபோது//

      Madhavan is not proficient in Christian scriptures. He picked up some sentences – a common habit of non christian students in missionary schools, excluding me. I hated to pick up their mechanical renditions. A prayer of a lowly fisherman before embarking on his fragile bark about 4 o’clock in the early morning to his Lord Jesus and Mother Mary to make him safefly return has made me often cry. But never the school masters’)

      But Madhavan’s utterance ஏசுவின் ரத்தம் ஜெயம், if spontaneous, pl note, if spontaneous, shows him unconsciously having absorbed some part of Christian faith.

      It is undesirable to show him thus. Whether Ramani has intended it or not, it is a subterranean propaganda for Xanity. Pl remember, the oft repeated charge against these schools is that they use clever methods to make pupils accept their faith.

      A story is a mere fiction. Sorry, we cant dismiss it that fast. It can be used as a propaganda. A writer by name Karuna Manalan from Palayamkottai Sathukaththulla Appa College was clever in writing such stories as a propaganda for Islam. In his stories, all Muslims are good ppl.

      It is wrong to assume all Christian families are devout enough to be transported high on just hearing a non christian uttering some sentences from their scriptures.

      The spontaneous act of going to rescue a fellow human in distress, disregarding one’s own discomfort (அவன் வேஷ்டியைக் கிழித்தே அவரின் மண்டையில் ஒரு கட்டையும் போட்டு) should make anyone respond spontaneously to praise the good Samaritan (GS).

      The GS is a lad – as lad as her own son.
      The GS came to rescue the very man who was harmed by her own son.

      Such comparisons made her feel small and contrite. Hence, her wrath. Others wd have just praised the GS. But she converts the praise into angry caning of her son; the role of anti GS her son took pains her. She is partly responsible for his role, being his producer. As a Christian, she learnt from the Bible: her son is ‘bone of her bones, flesh of her flesh!” ironically !!

      ஈன்ற பொழுதில் பெரிதுவக்கும் தன் மகனைச் சான்றோன் எனக் கேட்ட தாய்

      What if she is told that he has become a history sheeter ?

      To be wrath with the one we love does work like madness in the brain.

      Threfore, I don’t think the fact of a Hindu boy reciting some scriptural sentences habitually picked up at school morning assembly, will make her react angrily.

      Perhaps, the comparisons made by his own mother – belittling him and praising other lad – must have wrung his heart that made him run away. If he is a school kid, the agony is aggravated by the age.

      Stupid parents compare. If he is bad, the blame is attached to them, too. If Madhavan is good, his parents have played no mean role in making him so. The parents can never pretend that their son is apart from them. The hand that rocks the cradle rules the world is the proverb. Add more to it: The hand that rocks the cradle can indulge in genocide of humans (Hitler or Mahendra Pakshe).

      Christian theme is very little here too. It is a story of ordinary humans. The principle of altruism, or humanity, or GS-ism is the bed rock. Nothing else.

      It is not ‘Xian story; but Thinnai Johnson may contend that if it is viewed from the GS-ism, it is one. Humanity – i.e love thy neighbour as thyself – is the core principle of Johnson’s religion. The Bible has also a story of a GS.

      We agree somewhat !

      (No story makes enjoyable reading to me. All stories should make us wonder what has made these humans (although fictitious) behave in such way. Literature is human drama. I think it should make us think – an important role of a literature.We must benefit from it. If not, as Johnson (not this thinnai Johnson, but SJ, said:

      “Were it not for imagination, a man would be as happy in the arms of a chambermaid as a dutchess”

  11. Avatar
    Dr.G.Johnson says:

    Robert’s Christmas by Ramani is a fine example of how humour can be incorporated in writing.
    From beginning to end humour prevails throught the story. The description of the Margazhi cold as ” varudathin kadaisi naatkal margazhi pajanaiyilum Christmas carollilum melum sillittukondirukkum. ” and the depiction of temples and tall churches brings out the conglomeration of the atmosphere in the Railway Colony. It reminds of R.K.Narayan’s Malgudi!
    Kaavya has rightly pointed out that a short story should not deviate from the main theme, namely the Christmas of Robert.
    It is said that a short story is like a 100 metre race.
    Ramani has taken the liberty to use this story to reveal his ability to write in humour and he has succeeded in it profoundly.
    The shortening of his name into P.R.R.Rao as he was a steno, his short stature, his way of walking like a gas cylinder,the maamis Marathi, the elder girl’s Chinese nose, the Navarathiri kolu, the unreserved compartment,Robert Clive days discipline of the beggars, the difficulty in disposing the unwanted food, the night prayers in Robert’s house and his tall father are all very fine examples of humour at its heights.
    The story flows in a pleasant manner until the visit of the history teacher Sebastian who reveals the pathetic performance of Robert in the exams.
    Mathavan with his Hindu background attracts Robert’s family with his Bible verses and prayers. When he comes to the rescue of Sebastian, Robert’s mother was impressed even more by his dutiful manners. She compares him and scolds Robert to drink his urine. Robert was further insulted and himiliated when he was not given food.
    After the missing of Robert, the depression of his mother, Caroline becoming a nun are unfounded and unnecessary. It paints a sad and sorry ending for a good Christmas story!
    It is actually an irony to read a tragedy in comedy!

  12. Avatar
    virutcham says:

    மனிதர்களை இடங்களை மனித குணங்களை என்று பல விஷயங்களை வெகு அழகாக நகைச்சுவை இழையோட பிணைத்து சென்றது அருமை. சில இடங்கள் வாய் விட்டு சிரிக்க வைத்தது.
    நகைச்சுவையில் சோக முடிவு குறித்து இங்கே சொல்லப்பட்டது. ஆனால் வாழ்க்கை எல்லாமே பின்னிப் பிணைந்தது தானே. ஒரு moral ஐ இவ்வவளவு நகைச்சுவையோடு சொல்ல முடிவது அருமை.
    பெற்றோர்கள் திரும்பத் திரும்ப செய்யும் தவறு தம் பிள்ளைகளை வேறொருவருடன் எப்போதும் ஒப்பீடு செய்து கொண்டிருப்பது. அதுவும் ஒப்பீட்டுடன் நிறுத்திக் கொள்ளாமல் அவன் மூதிரத்தக் குடி அவன் காலைக் கழுவிக் குடி … என்று கோபத்தின் உச்சத்தில் (அல்லது இப்படிச் சொல்வது சிலருக்கு பழக்கமாகக் கூட இருக்கும்) சொல்லி விடுவது ஆழமான பாதிப்பை வெறுப்பை ஏற்படுத்தும் என்பதை அந்த நேரத்தில் உணருவதே இல்லை.

  13. Avatar
    Cairns says:

    Nice narration.
    Basically it is not a short story although it has been classified under the ‘Kadhaigal’ category. It is just a description of some happening combined with humour. I have been following his writings.He provides ample scope for laughter and to re live the past for some who had or witnessed such happenings. Nothing wrong with the title. It is the angle of the writer and his perception about the events, real or imaginary. Let us see the literary value of the work and not read between the contents. Afterall, this is a platform where we come for a relief from the routine and not to find fault with others. Simply enjoy the humour and be light hearted.

  14. Avatar
    Kavya says:

    I don’t want to argue but simply put forth a different view. We don’t come to Thinnai as a relief from our mundane matters. Some or many may come to get that. But I don’t. If Thinnai is used to become a comic interlude, I am sorry to conclude that it is being put to wrong usage.

    Thinnai is to prod and provoke thinking: different ways to look at a problem in all that is being put up under different categories. It should inconvenience and disturb us. It should question many things that we have thought wholesome and good so far or encourage us to examine them. Reading such stuff, readers differ. Different views will widen our minds. Simple enjoyment, on the contrary, precludes all such thinking.

    Disjointed narratives, in this story, can still make a good story if a line runs through all – at least like a subterranean stream – to provide some ultimate cohesion and end in a message, indirectly. Writers offer. Readers infer.

    Is such a line running through the disjointed narratives ?

    Greetings for the New Year.

  15. Avatar
    Dr.G.Johnson says:

    Thank you Kaavya for making Thinnai a serious reading and writing platform. ” PAYAN ILLATHA EZHUTHU MANNAM ILLATHA MALAR ” said Anna!
    ‘ Time and tide waits for no man”.
    We should not merely waste our precious time reading and writing for no purpose…there should be purpose and useful message for the development of knowledge. Healthy comments are are tonics for the writers and readers!
    Wishing all Thinnai readers a Happy and Literary New Year!

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *