மு​னைவர் சி.​சேதுராமன், தமிழாய்வுத் து​றைத்த​லைவர், மாட்சி​மை தங்கிய  மன்னர் கல்லூரி, புதுக்​கோட்​டை.

மின்னஞ்சல்: Malar.sethu@gmail.com

ஐம்பெருங்காப்பியங்களில் ஒன்றாகத் திகழ்வது குண்டலகேசியாகும்.  காப்பியத் தலைவியின் பெயரால் அமைந்த காப்பியமாக குண்டலகேசி திகழ்கின்றது. இக்காப்பியம் முழுமையும் கிடைக்கவில்லை. தொல்காப்பிய உரை, யாப்பருங்கல விருத்தியுரை, வீரசோழிய உரை, சிஞான சித்தியாருக்கு ஞானப்பிரகாசர் உரை, நீலகேசி இவற்றிலிருந்து தற்போது கிடைத்துள்ள பாடல்கள் பத்தொன்பது மட்டுமே ஆகும். விருத்தப்பாவால் அமைந்துள்ள இக்காப்பியத்தை குண்டலகேசி விருத்தம் என்றும் கூறுவர்.

புத்தமதக் கதையைக் கூறும் தேரி காதையின் 46-ஆம் காதையிலும், நீலகேசி அங்குத்தரநிகாய தம்மபதாட்டகதா, வைசிக புராணத்தின் 34-ஆம் அத்தியாயம் ஆகியவற்றிலும் குண்டலகேசியின் கதையானது உள்ளது. புத்தசமயக் கருத்துக்களை எடுத்துரைக்கும் நூலாகவும் இக்காப்பியம் திகழ்வது நோக்கத்தக்கது. காப்பியக் கதையினூடே நிலையாமைக் கருத்துக்களை ஆசிரியர் நாதகுத்தனார் எடுத்துரைக்கும் தன்மை சிறப்பிற்குரியதாக உள்ளது.

குண்டலகேசியின் கதை

இந் நூலின் நாயகி குண்டலகேசி செல்வச் செழிப்புமிக்க வணிகர் குலத்தில் பிறந்தவள். அவள் பெற்றோர் இட்ட பெயர் பத்தா தீசா. அவள் பருவமடைந்து இனிது இருந்த சமயத்தில் அவ்வூரில் சத்துவான் என்பவன் வழிப்பறிக் கொள்ளை அடித்து, அரசனால் கொலைகளத்துக்கு அனுப்பப்பட்டான். அப்போது அவனைச் சாளரத்தின் வழியே கண்டு, அவள் அவன் மீது காதல் கொண்டாள். அது அறிந்த அவள் தந்தை அரசனுக்கு பொருள் தந்து அக்கள்வனை மீட்டு அவளுக்கு மணமுடித்து வைத்தார்.

இருவரும் சிலகாலம் இனிது வாழ்ந்த பின்னர், அவனுக்கு மனைவியின் நகைகளை கொள்ளை அடிக்கும் எண்ணம் வரவே, அவளைத் தனியே அருகில் இருந்த சேரர் மலை உச்சிக்கு அழைத்துச் சென்றான். அவன் நடத்தையில் சந்தேகம் கொண்ட பத்தா அது பற்றி கேட்க, அவன் நகைகளைப் பறித்துக் கொண்டு அவளை மலையுச்சியிலிருந்து தள்ளிவிட இருப்பதைக் கூறினான். அது கேட்ட அவள் சாவதற்கு முன் கடைசியாக அவனை ஒருமுறை சுற்றி வந்து வணங்கவிரும்புவதாகக் கூறி அவனை அம் மலை உச்சியிலிருந்து தள்ளி விட்டாள். பின்னர் அவள் சமண மதத்தை தழுவினாள். அவள் தலைக் கூந்தல் பனங்கருக்கு மட்டையால் மழிக்கப்பட்டது. பின்னர் வளர்ந்த அவள் முடி வளைந்து குண்டலம் போலக் காட்சியளித்ததால் குண்டலகேசி என வழங்கப்பட்டாள். அவள் பல இடங்களில் வாதம் புரிந்து, கடைசியில் புத்தரிடம் ஞானத் தெளிவு பெற்று பௌத்த துறவியானாள்.  இது​வே குண்டல​கேசி காப்பியக் க​தையாகும். இக்க​தை​யே பின்னர் மந்திரிகுமாரி என்ற தி​ரைப்படமாக ​வெளிவந்தது என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

யாக்கை நிலையாமை

​​பெளத்த சமயமானது நி​லையா​மைத் தத்துவத்​தை வலியுறுத்தும் மதமாகும். எதுவும் இவ்வுலகில் நி​​லையற்றது என்று மனிதர்கள் உணர்ந்துவிட்டால் அவர்கள் நல்வழியில் வாழத் ​தொடங்கிவிடுவர். பிறர்க்குக் ​கேடு நி​னைக்க மாட்டார்கள். அவர்களது வாழ்க்​கையானது தூய வாழ்வாக அ​மைந்துவிடும். உலகில் அன்பு ​நெறி ​​கோ​லோச்சும். அதனால்தான் உடல், இள​மை, ​செல்வம், ​பொருள் உள்ளிட்ட எதுவும் நி​லையற்றது எனப் புத்தமதம் ​தெளிவுறுத்துகின்றது.

உடல் நி​லையாக இருக்கும்; இள​மை நி​லையாக இருக்கும் என்று மனிதன் எண்ண எண்ண அவனது உள்ளத்தில் ஆ​சை என்ற ​நெருப்பு பற்றி எரியத் ​தொடங்குகின்றது. உலகில் உள்ள அ​னைத்​தையும் தான் ஒருவ​னே அனுபவித்து மகிழ ​வேண்டும் என்று ​பேரா​சைப்பட்டு தீய ​செயல்களில் ஈடுபடத் ​தொடங்கிவிடுகின்றான். அப்​பேரா​​சை​யே அடுக்கடுக்கான துன்பங்களுக்கு வி​தை​போன்று அ​மைந்து விடுகிறது.

அத்துன்பம் அவனால் பிறருக்கும், பிறரால் மற்றவர்களுக்கும் ​தொடர்ந்து ஏற்பட்டுக் ​கொண்​டே இருப்பதால் உலகில் அன்பும் அ​மைதியும் இல்லாமல் ​போய்விடுகிறது. உலகம் ஒரு அ​மைதியற்ற ​போராட்ட களமாக மாறிவிடுகின்றது. அதனால்தான் புத்தமதம் நி​லையா​மைத் தத்துவத்​தை எடுத்து​ரைத்து மனித​னைப் பற்றுக்களிலிருந்து விடுபட ​வைத்து உயர் வாழ்க்​கை​யை வாழத் தூண்டுகின்றது.

இத​னை உணர்ந்த குண்டல​கேசி ஆசிரியர் யாக்​கை நி​லையா​மை பற்றி அதிகமாகவும் மனதில் பதியும் வண்ணமும் எடுத்து​ரைத்து மனிதர்க​ளை நல்வழிப்படுத்துகின்றார். உயிர் இருக்கின்ற வ​ரைதான் இவ்வுடலுக்கு மதிப்பு. உயிர் ​போய்விட்டால் அதற்கு மதிப்பில்​லை. அழியக் கூடிய ​பொருள்க​ளை நி​னைத்து நாம் மனம் அழியலாமா? உடல் அழியப் ​போகிற​தே என்று எண்ணி யாரும் உள்ளம் அழிதல் கூடாது என்று எடுத்து​ரைக்கும் ஆசிரியர் உடலானது பலநி​லைக​ளைக் கடந்து கடந்து வருகின்றது என்று விளம்புகிறார்.

பலநி​லைக​ளைக் கடக்கும் உடல்

உடல் ஒவ்​வொரு நி​லையிலும் இறந்​தே வருகின்றது. சிறுகுழந்​தை என்ற பருவமும் இறந்து விடுகின்றது. பின்னர் பாலன் என்ற நி​லையும் இறக்க, கா​ளைப் பருவம் என்ற இ​ளைஞனாகிய பருவமும் ​செத்துப் ​போக பிறர் விரும்பும் இள​மையானதும் இறந்து விடுகிறது.அதன்பிறகு மூப்பு என்ற முது​மை வர வர ஒவ்​வொரு நாளும் இவ்வுடம்பு இறந்து ​கொண்​டே காலத்​தை நகர்த்துகின்றது. இவ்வாறு ஒவ்​வொரு நி​லை​யைக் கடக்கும்​போதும் இறந்து விடுகின்ற உடலுக்காக நாம் என்றாவது அழு​தோமா…? இல்​லை​யே. பிறகு ஏன் உடல் ​மேல் இச்​சை ​வைத்து பிறர் வாட பல தீய ​செயல்களில் ஈடுபடுகி​றோம். உடல் நி​லையற்றது என்ப​தை உணர்ந்து வாழ்க்​கை​யை வாழப் பாருங்கள் என்று குண்டல​கேசி ​தெளிவுறுத்துகிறது. இக்காப்பியமானது உடல் பலநி​லைகளில் இறந்து ​போவ​தை,

“பாளையாம் தன்மை செத்தும் பாலனாம் தன்மை செத்தும்
காளையாம் தன்மை செத்தும் காமுறும் இளமை செத்தும்
மீளும் இவ் இயல்பும் இன்னே மேல்வரு மூப்பும் ஆகி
நாளும் நாள் சாகின் றாமால் நமக்கு நாம் அழாதது என்னோ!”

என்ற பாடல் புலப்படுத்துகின்றது.

நிலையில்லா வாழ்க்கை

இந்த வாழ்க்​கை நி​லைத்தது என்று அ​னைவரும் நி​னைத்துத்தான் தீய ​செயல்களில் ஈடுபடுகின்றனர். நி​லையில்லாத் தன்​மை​யை நமது உட​லே நமக்குக் காட்டிக் ​கொடுத்துவிடுகின்றது. இத​னை உணர்ந்தால் மனிதன் ​பேரா​சைப்பட்டு பிற​ரைத் துன்புறுத்தி பணத்​தை​யோ, ​பொரு​ளை​யோ, மண்​ணை​யோ ​பொ​ன்னை​யோ அபகரிக்க நி​னைக்க மாட்டான்.

ஒவ்​வொரு நாளும் ​கொ​லைக்களம் என்ற சா​வை ​நோக்கி​யே நாம் ​செல்கின்​றோம். அச்சாவிலிருந்து நாம் மீள்​வோமா? எனில் ஒரு​போதும் மீளமாட்​​டோம். மீள முடியாது ​தெரிந்தும் நாம் கூற்றுவனின் வா​ளை ​நோக்கித் த​லை​யை ​வைப்பதற்காகச் ​செல்கின்​றோம் என்று ஒரு குண்டல​கேசிப் பாடல் எடுத்து​ரைக்கின்றது. ஒவ்​வொரு நாளும் நமது உடலின் வாழ்நாள் தன்​மை கு​றைகின்றது. மரணம் என்ற கூற்றுவ​னை ​நோக்கி ​மெதுவாக ஒவ்​வொரு அடியாக எடுத்து ​வைக்கின்​றோம் என்று அழகுற,

“கோள்வலைப் பட்டுச் சாவாம் கொலைக்களம் குறித்துச் சென்றே
மீளினும் மீளக் காண்டும் மீட்சி ஒன்றானும் இல்லா
நாள் அடி இடுதல் தோன்றும் நம்முயிர் பருகும் கூற்றின்
வாளின்வாய்த் தலைவைப் பாக்குச் செல்கின்றோம் வாழ்கின்றோமா!”

என்ற பாடல் ​தெளிவுறுத்துகின்றது. அவ்வாறு சா​வை ​நோக்கிச் ​செல்லும் நாம் எப்படி வாழ்கின்​றோம் என்று எண்ணலாம்? நாம் வாழ​வே இல்​லை என்ற எண்ண அ​லைக​ளை நம் மனதினுள் இப்பாடல் ஊடுறுவச் ​செய்கிறது.

ஊனுடம்பின் இழிவு

உடல் இழி தன்​மை உ​டையது. நாம் குளிக்காதிருந்துவிட்டாலும் குளித்தாலும் நறுமணப் ​பொருள்க​ளைக் ​கொண்டு அத​னைப் பாதுகாத்தாலும் நாறிக்​கொண்​டே இருக்கின்றது. அது உண்​மையல்ல. ​பொய். ​பொய்​யை​யே ​மெய் என்று கூறிக்​கொண்டு நாம் அ​லைகின்​றோம்.

இத்த​கைய நாற்றமு​டைய உடலில் ஒன்பது வாசல்கள். அதில் அழுக்குச் ​சொரிந்து ​கொண்​டே இருக்கும். இத்த​கைய உடல் இறந்துவிட்டால் நாய்கள் அத​னை இழுக்கும் என்ப​தை,

“நன்கணம் நாறும் இது என்று இவ் உடம்பு நயக்கின்றது ஆயின்
ஒன்பது வாயில்கள் தோறும் உள் நின்று அழுக்குச் சொரியத்
தின்பது ஓர்நாயும் இழுப்பத் திசைதொறும் சீப் பில்கு போழ்தின்
இன்பநல் நாற்றம் இதன்கண் எவ்வகை யாற்கொள்ள லாமே”(10)

என்று காப்பிய ஆசிரியர் ​மொழிகின்றார். இப்பாட​லைப் பயில்கின்ற​போது நமக்கு,

“​பொய்​யெல்லாம் ​ஒன்றாகப் ​பொதிந்து ​வைத்த ​பொய்யுட​லைப்

​மெய்​யென்றால் ​மெய்யாய் விடு​மோ பராபர​மே”

என்ற தாயுமானவரின் பாடல்வரிகள்தான் நி​னைவுக்கு வருகின்றன.

மரகதம் உள்ளிட்டவற்​றை எல்லாம் ​தோள்களில் ஏற்றி அதன் அழ​கைப் பார்த்து அ​னைவரும் சிலர் ரசிப்பர். உடலில் பல்​வேறுவிதமான அணிகலன்க​ளை அணிந்து பார்த்துப் பூரித்துப் ​போவர். ஆனால் அது நி​லையான இன்பமா எனில் இல்​லை எனலாம், இறப்பு வந்த பிறகு உட​லை நாய்கள் பற்றிப் ​போகும். நாய் விரும்பும் இத்த​​சையின் மீது நாம் ஆ​சை ​வைக்கலாமா? என்ற சிந்த​னை​யை,

“மாறுகொள் மந்தரம் என்றும் மரகத(ம்) வீங்கு எழு என்றும்
தேறிடத் தோள்கள் திறத்தே திறந்துளிக் காமுற்றது ஆயின்
பாறொடு நாய்கள் அசிப்பப் பறிப்பறிப் பற்றிய போழ்தின்
ஏறிய இத் தசைதன் மாட்டு இன்புறல் ஆவது இங்கு என்னோ!”

என்ற பாடல் நம்முள் வி​தைக்கின்றது. இ​தை உணர்ந்திருந்தால் நாம் பிற​ரை வஞ்சித்துப் ​பொன், ​பொருள், பணம் இவற்​றைச் ​​சேர்த்து ​வைப்​போமா? அல்லது அவற்றுக்குத்தான் அடி​மையா​வோமா? இந்த எண்ணத்​தை நம் மனதில் ஊறப் ​போட்டு உணர்ந்து ​கொண்டால் உலகில் எந்தத் தீங்கும் வி​ளையாதன்​றோ?

உடல் உறுப்புகள் எப்​போதும் ​போல் ஒ​ரேமாதிரியாக இருக்காது. அ​வை ஒவ்​வொன்றும், ஒவ்​வொரு நாளும் கு​றைந்து ​கொண்​டே வருகின்றன. இத​னை நாம் உணர மறுக்கி​றோம். உடலில் உள்ள ஒவ்​வொரு சுரப்பியும் சுரக்கின்ற தன்​மை​யை ஒவ்​வொரு நாளும் சிறிது சிறிதாக இழந்து ​கொண்​டே வருகின்றது. அதனால் தான் நம் உடலில் வயதாக ஆக வலிகள் ஏற்பட்டுக் ​கொண்​டே வருகின்றது. ​மேலும் இவ்வுடல் அழுகும் தன்​மை உ​டையது. அழுகும் தன்​மை உ​​டைய இவ்வுடல் மீது நாம் ஆ​சை ​வைக்கலாமா? என்ப​தை,

“உறுப்புக்கள் தாம் உடன் கூடி ஒன்றாய் இருந்த பெரும்பை
மறைப்பில் விழைவிற்குச் சார்வாய் மயக்குவ தேல்இவ்வுறுப்புக்
குறைத்தன போல் அழுகிக் குறைந்து குறைந்து சொரிய
வெறுப்பிற் கிடந்த பொழுதின் வேண்டப் படுவதும் உண்டோ !”(12)

என்று காப்பியம் எடுத்து​ரைக்கின்றது. இத்த​கைய உட​லை நி​லையான​தென எண்ணி தீச்​செயல்களில் ஈடுபடலாமா? இன்றுள்ளவர்கள் அ​னைவரும் இத​னை நன்றாக எண்ணிப் பார்த்தல் ​வேண்டும். அவ்வாறு எண்ணிப்பார்த்தால் பல தீச்​செயல்கள் ந​டை​பெறாமல் நின்று ​போகும்.

      இந்த உடம்பில் அளவிறந்த உயிர்கள் வாழ்கின்றன. நம் கண்ணுக் ​தெரிந்த ​பேன், கீ​ரைப் பூச்சி உள்ளிட்ட​வையும், ​வைரஸ், பாக்டீரியா உள்ளிட்ட நுண்ணுயிர்களும் தம் இருப்பிடமாகக் கருதிக் ​கொண்டு வாழ்கின்றன. இவ்வாறு பல்​வேறு உயிர்களும் என்னு​டையது என்று கருதும் இவ்வுடம்பி​னை நாம் என்னு​டையது என்று கருதுதல் அறிவீனமன்​றோ?

     இத்த​கைய உடம்பி​ன  தன்​மை​யை அறிந்து ​நேரிய வழியில் மனிதர்கள் வாழ்தல் ​வேண்டும் என்ற உயர்ந்த எண்ணத்​தை நமக்கு,

“எனதெனச் சிந்தித்தலால் மற்று இவ்வுடம்பு இன்பத்துக்கு ஆமேல்
தினைப்பெய்த புன்கத்தைப் போலச் சிறியவும் மூத்தவும் ஆகி
நுனைய புழுக்குலம் தம்மால் நுகரவும் வாழவும் பட்ட
இனைய உடம்பினைப் பாவி யான் எனது என்னல் ஆமோ!”

என்ற காப்பியப் பாடல் தருகின்றது. புழுக்குலம் தமது என்று நம் உடலில் இருந்து தங்களது நுகர்வு வாழ்க்​கையி​னை வாழ்ந்து ​கொண்டிருக்கின்றன. இத​னை மாந்தர் யாவரும் உணர்வார்க​ளே யானால் பிற​ரை வஞ்சித்துப் ​பொருள் ​சேர்க்கும் எண்ணம் உள்ளத்தில் எழுமா? எழ​வே எழாது. மாறாக பிறருக்கு நல்லது ​​செய்ய ​வேண்டும் என்ற உயர்ந்த எண்ண​மே உள்ளத்தில் எழும்.

பிறருக்கு நல்லன ​​செய்து மனிதர்கள் வாழ ​வேண்டும் என்ற உயர்ந்த ​நோக்கத்தினா​லே​யே காப்பியப் புலவர் நி​லையா​மை​யை மிகவும் வலியுறுத்துகின்றார். மனம் அறவழியில் ​சென்றால் பிறருக்குரியனவற்​றைத் தம்மு​டையாக்கும் சுரண்டும் எண்ணம் அழிந்து விடும். அழியும் உட​லை எண்ணி அழியாத அன்​பை உலகில் வி​தைத்து அ​மைதியான அற​நெறிப்பட்ட வாழ்க்​கை​யை மனிதர்கள் வாழ குண்டல​கேசி நமக்கு வழிகாட்டுகிறது. அக்காப்பியம் வலியுறுத்தும் நி​லையா​மைத் தத்துவமும் நமக்கு இத்த​கைய சிந்த​​னைக​ளை​யே தருகிறது.