தொடுவானம் 108. கோகிலத்தின் நினைவலைகள் .

எப்போது மாலை வரும் என்று காத்திருந்தேன். உடன் ஊரை விட்டுப் போகணும் போன்று தோன்றியது. இனிமேல் விடுமுறைகளில் முன்புபோல் ஆர்வமுடன் வர முடியாது. எங்கு பார்த்தாலும் அவள் நிற்பது போலவே தெரியும். வயல் வரப்புகளில், ஆற்றங்கைகளில் அவள் காத்திருப்பது போல் தோன்றும்.

          மாலையில் சீக்கிரமே கிளம்பினோம். கூண்டு வண்டியிலேயே சிதம்பரம் இரயிலடி செல்ல முடிவு செய்தேன். பால்பிள்ளையுடன் பேசிக்கொண்டிருக்கலாம் என்றுதான். இரயில் வரும் வரை அங்கு தனியாக இருக்கப் பிடிக்கவில்லை.இரயில் ஏறியபின் பேசாமல் படுத்துத் தூங்கிவிடலாம். கோகிலத்தின் மரண அதிர்ச்சி பெரும் பாதிப்பையே தந்துவிட்டது.அதிலிருந்து எப்போது மீளமுடியும் என்பது தெரியவில்லை. சிதம்பரம் சென்றடையும் வரை கோகிலம் பற்றிதான் பேசிக்கொண்டிருந்தோம். காளைகள் இரண்டும் கவலை ஏதுமின்றி சீராக வண்டியை குலுங்காமல் இழுத்துக்கொண்டு ஓடின.

          இரயில் தாமதமாகவே வந்தது. முன்பதிவு செய்திருந்ததால் முதல் வகுப்பில் என் இருக்கை – படுக்கை இருந்தது.எதிர் இருக்கை காலியாகவே இருந்தது. அமைதியாக படுத்து தூங்கலாம். விழுப்புரத்தில் இறங்கவேண்டிய அவசியமில்லை. விடிந்ததும் வேலூர் அடைந்துவிடும்.

          படுக்கையைக்  கட்டியிருந்த மூட்டையிலிருந்து தலையணையை வெளியே எடுத்து தலைக்கு வைத்துக்கொண்டு சாய்ந்தேன். கண்களை மூடினேன். அப்போதும் கோகிலமே தோன்றினாள். கண் திறந்தாலும் அவள்! கண் மூடினாலும் அவள்! எங்கும் அவள்! இது ஏன் இப்படி? நான் அவளைக் காதலித்தேனா? அது எனக்கே தெரியவில்லை. அது எப்படி அடுத்தவனின் மனைவியை நான் காதலிப்பது? ஆனால் அவள் அடுத்தவனுக்கு மனைவியாக இருந்துகொண்டே என்னைக் காதலித்துள்ளாள். நான் அவளுடைய காதலுக்கு இணங்காதது கோழைத்தனமா? இணங்கி இருந்தால் அவள் வாழ்ந்திருப்பாளா? அவள் விரும்பியதைத் தந்திருந்தால் அவள் வாழ்ந்திருப்பாளே. அந்த தவறைச் செய்தாவது அவளை வாழவைத்திருக்கலாமே. பல முறை என்னிடம் சாவு பற்றி கூறியுள்ளாளே.அப்போதெல்லாம் அதை சர்வ சாதரணமாகத்தானே எடுத்துக்கொண்டேன். அது இப்படி உண்மையாகிவிடும் என்று அப்போது தோன்றவில்லியே! அவள் மறைந்து விட்டாள். ஆனால் மனதிலிருந்து அவள் இனி மறையப்போவதில்லை. இனி நினைவில் வாழ்ந்துகொண்டுதானிருப்பாள்.அவளும் அப்படிதான் சொன்னாள். உயிருள்ளவரை என்னை மறக்காமல் இருக்க என் சாவு ஒன்றுதான் வழி என்றாளே. அவள் சரியான வைராக்கியக்காரிதான்! சொன்னபடியே என்னுடைய கைகளிலேயே உயிரை விட்டுவிட்டாள்! ஒரு சபதம் மாதிரியே அதை நிறைவேற்றி விட்டாள்! அப்படியே கோகிலத்தின் நினைவலைகளோடு கண்ணயர்ந்தேன்.இரயிலின் ஓட்டம் நல்ல தாலாட்டுதான்.நன்றாகத் தூங்கிவிட்டேன்.

          விடிந்துதான் கண்விழித்தேன். இரயில் இன்னும் ஓடிக்கொண்டுதானிருந்தது வட ஆற்காட்டுக் கிராமங்கள் விடிந்துகொண்டிருந்தன.பனி மூட்டம் போர்வையைப்போல் கிராமங்களை மூடியிருந்தது. கண்களுக்குக் குளிர்ச்சியான இயற்கைக் காட்சி அது. புதிய வானம் புதிய பூமி போல்தான் கிராமங்கள் தோன்றி மறைந்தன. இனி நானும் புதிய மனிதனாகக் செயல்பட வேண்டும். கோகிலத்தின் நினைவிலிருந்து விடுபட உடற்கூறு உடலியல் பாடங்களில் முழுமூச்சுடன் இறங்கவேண்டும். ஓடும் இரயிலின் கதவருகில் நின்று ஓடி மறையும் மரம் செடிகொடிகள் சூழ்ந்த வயல்களையும் தொலைவில் ஆடாமல் அசையாமல் நின்ற கருங்கல் மலைகளையும் அனைத்தையும் நனைத்துவிட்ட பனியின் படரலையும் பார்த்து இரசித்தபடியே படிப்பில் அதிக கவனம் செலுத்த சபதம் கொண்டேன்.

( தொடுவானம்  தொடரும் )