இப்போது லதா என்னை அங்கு ஓர் உயர்தர உணவகத்திற்கு இட்டுச் சென்றாள். உள்ளே நுழைந்ததும் ஜில்லென்றிருந்தது .வருங்கால டாக்டர் என்பதால் என் மதிப்பும் அவள் பார்வையில் கூடியதோ!
உண்மையான காதலில் மதிப்பிற்கும் மரியாதைக்கும் என்ன வேலை? அவளைப் பொருத்தவரை காதல் உண்மையானதுதான். அவளுக்கு இது முதல் காதல். நான் இல்லாதபோது இங்கு வேறு யாரையும் காதலித்திருக்க மாட்டாள். களங்கமில்லாத அவள் முகமே அதைக் காட்டியது. அனால் இப்போது என்னுடையதை உண்மைக் காதல் என்று சொல்ல முடியுமா? எனக்கும் அது முதல் காதல்தான். அனால் தமிழகம் சென்றபின்பு தாம்பரத்தில் வெரோனிக்காவையும், கிராமத்தில் கோகிலத்தையும் அல்லவா காதலித்துள்ளேன்?
சீருடை அணிந்த பணியாளன் எங்கள் இருக்கை முன் வந்து பணிவுடன் நின்றான். கேக்கும் தேநீரும் கொண்டுவரச் சொன்னாள். அவற்றைக் கொண்டுவர பதினைந்து நிமிடங்கள் ஆயிற்று. மூன்று வருடங்களில் சிங்கப்பூரின் வாழ்க்கைத் தரம் உயர்ந்துள்ளது தெரிந்தது.
தேநீர் பருகியபடியே பேசிக்கொண்டிருந்தோம்.
” இங்கே எவ்வளவு நேரம் வேண்டுமானாலும் உட்கார்ந்திருக்கலாம். நம்மை இங்கு யாரும் பார்க்கமாட்டார்கள். குளிர் வசதியும் உள்ளது. ” அங்கே வந்ததற்கான காரணத்தைக் கூறுவது போன்றிருந்தது.
” ஆமாம். வெளியில் வீதியில் நின்று பேசுவதும் ஆபத்தானதுதான். யாரவது தெரிந்தவர்கள் பார்த்துவிட்டால் அப்பாவிடம் பற்றவைத்து விடுவார்கள். அது இப்போது தேவையில்லாதது.” ”
” உங்கள் அப்பாவை நினைத்தால் எனக்கு இன்னும் பயமாக உள்ளது. என்னால்தானே உங்களை கட்டாயமாக நாடு கடத்தி படிக்க வைக்கிறார். இப்போது நாம் மீண்டும் சந்திப்பது தெரிந்தால் அவ்வளவுதான்! ” அப்போது நாங்கள் பட்ட பாடுகளை அவள் இன்னும் மறக்கவில்லைத்தான். அப்பாவிடம் நான் நான்கு வருடங்கள் பட்ட பாடுகள் கொஞ்ச நஞ்சமா? எல்லாமே இவளுக்குத்தானே! இப்போது மீண்டும் அவருக்கு மனதில் சந்தேகம் எழாமல் நாங்கள் பார்த்துக்கொள்ள வேண்டும். லதா கெட்டிக்காரிதான். முன்னெச்சரிக்கையுடன்தான் அவளும் முதல் நாளே செயல்படத் தொடங்கிவிட்டாள். நான் ஒரு மாத விடுப்பில்தான் வந்துள்ளேன். எதாவது அசம்பாவிதம் நடந்தால் படிப்பு கெடும். இருக்கும் நாட்களை மிகவும் எச்சரிக்கையுடன்தான் கழிக்கவேண்டும். இதை அவளும் புரிந்திருப்பது நல்லது.
என் கையைப் பற்றியவளாய், ” அப்போ? எப்படி இருக்கிறீர்கள்? ” ஆவலுடன் நலம் விசாரித்தாள்.
” நீ எப்படி இருக்கே? ” பதிலுக்கு நான் கேட்டேன்.
” என்னைப் பார்த்தால் எப்படி இருக்கு? ”
” பூரிப்பாய் இருப்பதுபோல் தெரியுது.”
” அப்படியா இருக்கேன்? உங்களைப் பார்த்ததால் அப்படி ஆகிவிட்டேனோ? ” சிரித்தபடி கேட்டாள்.
” அது சரி நான் எப்படி இருக்கேன்? ” பதிலுக்கு நானும் கேட்டேன்.
” உங்களுக்கு என்ன? மருத்துவ மாணவர். இன்னும் மூன்று ஆண்டுகளில் எம்.பி.பி. எஸ். பட்டதாரி. பின் டாக்டர்! உண்மையில் எனக்கு பெருமையாக உள்ளது! நீங்கள் மட்டும் இங்கேயே இருந்திருந்தால் நிச்சயம் மருத்துவம்தான் படித்துக்கொண்டிருப்பீர்கள். ” அவள் உணர்வுபூர்வமாகத்தான் கூறினாள்.
” வீட்டில் அனைவரும் சுகமா? நான் அவளிடம் கேட்டேன்.
” அனைவரும் நலம். என் அக்காளுக்கு கூடிய விரைவில் திருமணம் நடக்கலாம். பேச்சுவார்த்தை நடக்கிறது. ”
” நல்ல செய்திதானே? ” நான் அவளைப் பார்த்துக் கேட்டேன்.
” நல்ல செய்திதான். அனால் …? ”
” என்ன ஆனால்/”
” அடுத்தது என் திருமணம் பற்றிப் பேசமாட்டார்களா? அப்போ நான் என்ன சொல்வது ? ”
” என்ன சொல்வாய்? ”
” இப்போ வேண்டாம் என்பேன். ”
” காரணம் கேட்டால்? ”
” சொல்லமாட்டேன். ”
” இது நடக்கிற காரியமா? ”
” ஏன் நடக்காது? ”
” நான் படித்து முடித்து வர இன்னும் மூன்று அல்லது நான்கு வருடங்கள் ஆகலாம். அதுவரை அவர்கள் நீ சொல்வதைக் கேட்டுக்கொண்டு சும்மா இருப்பர்களா? ”
” ஏன் இருக்கக்கூடாது? இது என்னுடைய வாழ்க்கை அல்லவா? இதை என் இஷ்டப்படிதான் இருக்க நான் விரும்புவேன். நீங்கள் படிக்கச் சென்றபோது என்ன சொன்னேனோ அதில் நான் இன்னும் உறுதியோடுதான் உள்ளேன்.. ” என்று சொல்லிவிட்டு என்னைப் பார்த்தாள் ‘
இது கேட்டு நான் ஒரு கணம் நிலை தடுமாறிவிட்டேன்!
உங்களுக்காக எத்தனை வருடமானாலும் நான் காத்திருப்பேன் என்று அப்போது அவள் சொன்னது நினைவுக்கு வந்தது. அவள் அதில் உறுதியாகத்தான் உள்ளாள். நான்தான் உறுதியாக இல்லாமல் போய்விட்டேன். இதற்கு சந்தர்ப்பச் சூழ்நிலை என்பதா? கோகிலம் இறந்துவிட்டாள். பாவம் அவள்! அனால் வெரோனிக்கா இன்னும் மனதில் ஆசையை வளர்த்துக்கொண்டிருக்கிறாள்! இங்கே இவள் இப்படிக் கூறுகிறாள்!
” என்ன திடீர் யோசனை? ” கையைக் கிள்ளினாள்.
” ஒன்றும் இல்லை. இன்னும் நான்கு வருடங்கள். அது எப்படியெல்லாம் செல்லுமோ என்று யோசித்தேன். வேறு ஒன்றுமில்லை…. சரி .. நாம் மீண்டும் எப்போது எங்கே சந்திப்பது? ”
” வீட்டுக்கு வரலையா ?”
” நிச்சயம் வருவேன். கொஞ்ச நாளாகட்டும். ”
” நான் சொல்லி வைக்கிறேன். நாம் சந்திக்கப்போவது யாருக்கும் தெரியாமல் இருக்கணும். அது எப்படி என்று யோசிப்போம்.”
” உன்னை எப்படி தொடர்பு கொள்வது? ”
அவள் பணி புரியும் அலுவலகத்தின் தொலைபேசி எண்களைத் தந்தாள்.
இருவரும் ஒன்றாக பேருந்து ஏறினோம்.
நண்பர்கள் ஜெயப்பிரகாசம், கோவிந்தசாமி, பன்னீர்ச் செல்வம் ஆகியோரையும் கண்டு மகிழ்ந்தேன். நான் மருத்துவம் படிப்பது அவர்களுக்கெல்லாம் பூரிப்பைத் தந்தது.
ஜெயப்பிரகாசம் டெலிகாம் சிங்கப்பூரில் வேலை செய்தான். கோவிந்தசாமி உமறுப்புலவர் தமிழ் உயர்நிலைப் பள்ளியில் படித்து முடித்தபின் ஆசிரியர் பயிற்சிப் பள்ளியில் பயின்றுகொண்டிருந்தான். பன்னீர்ச் செல்வம் சிங்கப்பூர் தொலைக்காட்சியில் பணி புரிந்தான்.
- நிறை
- எனது கதைகளின் கதை – 2. மனிதனுக்கு மனிதன்
- தென் அமெரிக்காவின் ஈகுவடார் & ஜப்பான் நாடுகளில் நேர்ந்த பூதப் பூகம்பத்தால் பலர் மரணம், பேரிடர்ச் சேதாரங்கள்
- நைல் நதி நாகரீகம், எகிப்தின் பிரமிக்கத் தக்க பிரமிடுகள் -2
- காப்பியக் காட்சிகள் 1.சீவகசிந்தாமணியில் சமயங்கள்
- தெறி
- தொடுவானம் 117. சிங்கப்பூரில் உல்லாசம்…..
- ராஜசுந்தரராஜன் கவிதைகள் — ஒரு பார்வை
- கனவுகளுக்கு அர்த்தம் சொல்பவன்
- சங்ககாலப் போரில் பெண்கள்மீது நிகழ்த்தப்பட்ட வன்முறைகள்
- மெல்பனில் ‘ திரைவிலகும்போது’ நாடக நூல் அறிமுகவிழா
- அன்னியமாய் ஓர் உடல்மொழி
- ’ரிஷி’யின் நீள்கவிதை – பிள்ளைக்கனியமுதே கண்ணம்மா…..!
- நித்ய சைதன்யா கவிதை
- ஹாங்காங் தமிழ் மலரின் ஏப்ரல் 2016 மாத இதழ்
