மனிதம் உயிர்த்த பெரு மழை

முகுளத்தில் அடிபட்டு மூர்ச்சையான குழந்தை

மூன்று நாள் கழித்து கண் விழிக்கும் வேளை

கவலையுற்று நிற்கும் தாயென

வெள்ளம் வடிந்த இரண்டாம் நாள்

சென்னையைக் கண்கலங்கப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தது

அந்திப்பொழுது

இனி இழப்பதற்கொன்று மில்லை

உயிரைத் தவிரவென

பிழைத்திருந்தோர் நினைத்திருந்த

வெறுமையின் நசநசப்பில் உப்புக்காற்று

சுயமிழந்தது

இறுதி மூச்சு வெளியேறும் கணத்தின்

நாசியென

செயலிழக்கும் மனத்தின் அச்சம் அகலாது

துக்கத்தின் விசாரிப்புகளில்

விக்கித்துப் போன இரவில்

மனிதம் மெல்ல உதிக்கத் தொடங்கியது

ஒளியை வழங்கும் சூரியனாக

கரங்கள் நீண்டன

வழங்குதல் என்பதே வாழ்வின் வரமென

அன்பு என்பது

வார்த்தைகளாக

உடல் உழைப்பாக

வழங்குதலாக

கொடுக்கும் மனத்தின் குளிர் வெளியாக

குவிந்த பொருள்கள்

ஆறுதலாய் ஆதரவாய்

உடையாய் உணவாய்

அதுவாய் இதுவாய் உயிராய்

இளைய சமூகத்தின் மாண்பு

வாஞ்சை கூட்டிய பொறுப்பின் உச்சம்

செயலாக மாறிய வாழ்வின் சாரம்

எல்லாம் அழித்தது பெருமழை

மனிதம் உயிர்த்த பேய் மழை.

(சென்னைப் பெருவெள்ளத்தில் மக்கள் பணியாற்றிய அயனாவரம் ஹேமாவதி போன்ற

இளைய சமூகத்திற்கு)

—தமிழ்மணவாளன்