தொடுவானம் 147. முன்னோர் பட்ட பாடு

இந்த நிலை எங்களுக்கு மட்டுமல்ல. சங்க காலத்திற்குப் பின் தமிழக கிராம மக்களின் நிலையும் இதுவாகத்தான் இருந்திருக்கவேண்டும். சொந்த நிலங்கள்  வைத்திருந்தவர்கள் அவற்றில் சாகுபடி செய்தனர். நிலம் இல்லாதவர்கள் அடுத்தவர் நிலங்களில் கூலி வேலை செய்து பிழைப்பு நடத்தினர். தமிழ் நாட்டு கிராமங்களில் விவசாயம் சிறப்பாக இருந்துள்ளது என்பதற்கு வள்ளுவரின் உழவு அதிகாரம் சான்று பகர்கின்றது.அப்போதெல்லாம் வற்றாத ஜீவநதிகளும் மாறாத பருவ மழையும் விவசாயம் செய்வதற்கு ஏதுவாக அமைந்தன.
சங்க காலத்தில் தமிழ்க் கல்வியும்  சிறப்பாக இருந்திருக்கவேண்டும். அப்போது தமிழ்ப் புலவர்களால் எழுதப்பட்டுள்ள சங்க இலக்கியங்களே இதற்குச் சான்று. ஆனான் அதன்பிறகு திருக்குறள், நாலடியார், சிலப்பதிகாரம்போல் தமிழ்ப் புலவர்களால் படைக்கமுடியவில்லை. தமிழகத்தைக் கைப்பற்றி ஆடசி நடத்திய பிற இனத்தவர்களின் இருண்ட  காலமாகவே அது இருந்துள்ளது. சங்க இலக்கியங்களும் ஓலைக் சுவடிகளில் ஆலயங்களிலும் தேவஸ்தானங்களிலும் முடங்கி தூசு படிந்து கிடந்துள்ளன.
பல நூற்றாண்டுகளாக விவசாயிகளையும்  உழைக்கும் மக்களையும் கொத்தடிமைகளாகவே வைத்திருந்துள்ளனர்  நாட்டை ஆண்ட அரசர்கள். அவர்களிடம் வரி வசூலித்து  தங்களுடைய கஜானாவை நிரப்பி ஆடம்பரமாக வாழ்ந்துள்ளனர் சில மேட்டுக் குடியினர். இதில் சாதி வேற்றுமையும் பெரும் பங்கு ஆற்றியுள்ளது. இந்த சமுதாய ஏற்றத் தாழ்வால் பயனடைந்தவர்கள் அரசர்களும் அவர்களை ஆட்டிப்படைத்த பிராமண ராஜகுருக்களும்.  பிராமணர்கள்தான்  அரச சபைகளில் முக்கிய ஆலோசகர்களாகவும் ஆருடம் சொல்பவர்களாகவும் திகழ்ந்துள்ளார். அவர்கள் சமஸ்கிருதத்தை தமிழகத்தில் பரவ பெரும் பங்காற்றியுள்ளனர். சம்ஸ்கிருதம் தேவபாஷை , தமிழ் நீசபாஷை என்று கூறினார்கள் ஆரியக்குலப் பார்ப்பனர்கள். அவர்களின் தூண்டுதலின் பேரில் தமிழக மன்னர்கள் சமஸ்கிருதப் பள்ளிகளையே தொடங்கி மானியம் வழங்கியுள்ளனர். தமிழ்ப் பள்ளிகள் உருவாக்கி மக்களுக்கு தமிழ் சொல்லித்தரவேண்டும் என்ற எண்ணம் மன்னர்களுக்கு எழவில்லை. அவ்வளவு தூரம் அவர்களுடைய சுய சிந்தனையை மழுங்கடித்துள்ளனர் அவர்களின் பிராமண அரண்மனை மத குருக்களும் மடாதிபதிகளும்.