இப்னு அஸூமத்தின் மொழிபெயர்ப்பு அரசியல்

ஏ.நஸ்புள்ளாஹ்

மொழியும் கவிதையும் இணைந்தபோது உருவாகும் அந்த நுண்ணிய சக்தி எதனுடனும் ஒப்பிட முடியாத ஒன்று. ஒவ்வொரு சொல்லும் ஒரு நினைவின் துளியாய், ஒவ்வொரு வரியும் ஒரு மனநிலை உருவகமாகப் பரவுகின்றது. கவிதை என்ற கலைவடிவம் வெளிப்படையான அரசியலைச் சொல்வதில்லை என்றாலும், அதனுள் மறைந்திருக்கும் மனநிலை, சமூக உணர்வு, நினைவு, மொழிசார் அடையாளம் ஆகியவை ஒருவகை அரசியலாகவே அமைகின்றன. சிங்கள மொழியில் எழுதப்பட்டு, பின்னர் தமிழில் இப்னு அஸூமத் அவர்களால் மொழிமாற்றம் செய்யப்பட்ட ஐந்து கவிதைகள் பேசும் அரசியல் மற்றும் மொழிபெயர்பின் அழகியல் என இங்கு பேசலாம்.ஐந்து கவிதைகளும் அதற்குச் சிறந்த எடுத்துக்காட்டுகள். ஒவ்வொன்றும் தனித்தனியான உணர்வுகளை வெளிப்படுத்துகின்றன வெட்டப்படாத மரம் போல நினைவுகளைப் பாதுகாக்கும் உணர்ச்சி, பூரணமாகப் பெற முடியாத காதல், பைலா சத்தத்துக்குள் ஒலிக்கும் பழைய நினைவுகள், ஓடையின் அமைதி, பெண் குருவியின் தனிமை இவை அனைத்தும் வாழ்வின் அடையாளங்களையும் அதன் உள் நெருக்கங்களையும் நினைவூட்டுகின்றன.

இவற்றில் அரசியல் என்ன என்று ஒருவர் கேட்கலாம். இவை எல்லாம் தனிப்பட்ட, நெஞ்சை நெருக்கும் காதல் அல்லது நினைவுக் கவிதைகள் போலத் தோன்றலாம். ஆனால் கவிதையின் அரசியல் எப்போதும் வெளிப்படையாகக் காணப்படுவதில்லை அது மொழியின் அடிப்படை அரசியல், நினைவின் நிலைமைகள், பேசப்படாத வரலாறுகள் ஆகியவற்றில் உள்ளது. இலங்கையில் தமிழும் சிங்களமும் இரண்டும் ஒரே நிலத்தில் வாழ்ந்தும், ஒரே வானின் கீழ் மூச்சுவிடுதலும், இரு மொழிகளின் இடையே எழுந்த சுவர் எத்தனை உயிர்களைப் பிளந்தது என்பதை நாம் அறிவோம். அந்தச் சூழலில் சிங்களக் கவிதைகள் தமிழில் மொழிபெயர்க்கப்படுவது தானாகவே ஒரு அரசியல் நிகழ்வாகிறது. மொழிபெயர்ப்பாளரின் செயல் என்பது உணர்ச்சியை மட்டுமே எடுத்துச் செல்லும் பாலம் அல்ல அது நெடுங்காலம் பிரிக்கப்பட்டிருந்த மனங்களையும் சேர்க்கும் முயற்சியாகவும் உள்ளது.

வெட்டியெறியாத இற்றுப்போன மரப் பகுதியில்

ஒரே தடவையில் கண்களுக்கு எட்டாத

இடத்தில் இருக்கின்ற சிறியதொரு பொந்தினில்

கிளி ஜோடியொன்று காதலில் காலம் கழித்திடும்

அம் மரத்தின் ஓரிடத்தில்  கிளைகளிரண்டில்

பட்டத்து எலும்பொன்று காற்றில் அங்கிங்கு அசைந்திடும்

அதிலொரு கிளையின் நுனியினில்

மரங்கொத்தியொன்று எப்போதும் தரித்திருக்கும்

அதனருகில் சிறியதொரு காட்டினில்

பையன்கள் கூடுகின்ற வாடியொன்று

அவ்வப்போது அங்கிருந்து கேட்கின்ற பைலா சத்தத்தின்

இனிமை என்னை 

கடந்தகால நினைவுகளுக்கு அழைத்திடும்

நிலவு விளக்காகும் ஒருசில இரவுகளில்

நான் என்னுடனேயே புலம்பிக் கொள்கின்றபோது

எப்போதேனும் அவளைத் தேடுகின்றபோது

வாழ்க்கையின் சரி பாதியில் அவள்

இருப்பதைப் போல் உணர்கின்றேன்…

– தினீப மதுசான் நாணாயக்கார

முதல் கவிதை வெட்டியெறியாத இற்றுப்போன மரப் பகுதியை மையமாகக் கொண்டது நினைவின் நிலைத்தன்மையைப் பற்றிய ஒரு சிறிய தத்துவமயமான உரைபோல படிக்கப்படுகிறது. ஒரு மரம், அதன் கிளைகள், அதன் ஓட்டைகள், அதன் மேல் காதலில் நேரம் கழிக்கும் கிளி ஜோடி இவை அனைத்தும் காலத்தின் தடங்களைச் சுமந்து நிற்கின்றன. இவ்வாறு இயற்கைச் சின்னங்களின் வழியாக மனிதனின் நினைவு, காதல், உயிர்த்திருப்பு ஆகியவை உருவகமாகப் பேசப்படுகின்றன. இங்கு அரசியல், மரத்தின் உருவகத்தில் மறைந்துள்ளது. “வெட்டியெறியாத” என்ற சொல், அழிக்க முடியாத நினைவுகள், ஒடுக்கப்பட முடியாத அடையாளம், மறக்கப்பட முடியாத மொழி ஆகியவற்றை சுட்டுகிறது. ஒரு மரம் வெட்டப்பட்டாலும் அதன் வேர்கள் நிலத்தில் இருக்கும் அதுபோல ஒருவரின் மரபு, மொழி அல்லது காதல் எப்படியாயினும் தன்னைத் தாங்கிக் கொள்ளும் என்ற நம்பிக்கை இந்தக் கவிதையின் அடித்தளமாகத் தெரிகிறது. இது தமிழிலும் சிங்களத்திலும் பொதுவான அரசியல் நுண்ணிய உணர்வு அழிக்க முடியாத உயிர்த்திருப்பு.

பூவிதழே … பூவிதழே

வடக்குப் பக்கம் தெற்குப் பக்கம்

சுழன்று, சுழன்று என்பக்கமாக நான் தேடும்

ஏழிதழ் பூவினை எனக்குக் காட்டு …

சிறு பிராயத்தில் நான் வாசித்த

விசித்திரக் கதைப் புத்தகத்தில்

பூத்திருந்த வாசனைமிகுந்த பூவை

எனக்குக் காட்டு …

தீயோரது சதியால் இறந்த இளவரசிக்கு

உயிர் கொடுக்கும் இளவரசன் பற்றிய

கதையினைச் சொல்லிக் கொடு …

இளவரசி பற்றி பொய் கூறி

இளவரசனை ஏமாற்றி

உயர்ந்திட்ட நபர்கள் பற்றி

உலகத்திற்குக் கூற அவர்கள் பற்றி

இளவரசனுக்குச் சொல்லிக் கொடு …

புரசு மரமருகிலேயே

புதைத்திட்ட அந்த இளவரசியின்

அழகிய இதயத்துக்கு பதிலாக

கண்ணீர் வடித்திட 

பூவிதழே

என் கவிதையை காற்றுக்குக் கொடு …

– தசாரா செனவிரத்ன

இரண்டாவது கவிதை, “பூவிதழே … பூவிதழே” என்று தொடங்கும், மிகுந்த உணர்ச்சி மிக்க தேடலின் கவிதை. இங்கு ஒரு இளவரசனும் ஒரு இளவரசியும், மாயமான கதைகளும், பழைய நூல்களில் தங்கியிருக்கும் நினைவுகளும் வருகின்றன. ஆனால் உண்மையில் இது ஒரு புனைவு பற்றிய புனைவு அல்ல, ஒரு மொழிசார் தேடல் பற்றிய கவிதை. “வடக்குப் பக்கம் தெற்குப் பக்கம் சுழன்று” எனும் வரி, புவியியல் எல்லைகள் தாண்டி செல்லும் தேடலாகும். வடக்கும் தெற்கும் என்று குறிப்பிடுவது இலங்கையின் பிரிவுகளையும், மொழியின் பிளவுகளையும் நினைவூட்டுகிறது. அந்தப் பூவிதழ் தேடல் என்பது மறைந்து போன அழகை மீட்டெடுக்கும் முயற்சி, அதே நேரத்தில் ஒரு மொழியையும் மறக்காமல் பாதுகாக்கும் பணி. இதன் அரசியல், அழிந்ததை மீட்டெடுப்பதிலும், கதை சொல்லாத குரல்களை மீண்டும் உயிர்ப்பிப்பதிலும் உள்ளது. இப்னு அஸூமத் இதனை தமிழில் மொழிபெயர்க்கும்போது, “பூவிதழே” என்ற மீளும் ஒலியை அப்படியே வைத்திருப்பது முக்கியமான முடிவு. அது மூலக் கவிதையின் இசையை மட்டும் அல்ல, அதன் நினைவுச்சுமந்த நெகிழ்வையும் காக்கிறது.

நனையாது நனைந்தோம் ஞாபகமா அன்பே,

இதேபோலொரு பூ மழையில்

அந்தப் பூ மழைத் தூறள் இன்று புலம்பலாகி

என்னை மாத்திரமா நோகடிக்கின்றது …

அவன்

நனைகின்ற அந்தக் காதல் மழையில்

குளிர்ந்த நீர்த் துளிகள்

கண்ணீரைக் கரைத்து 

அந்தக் குடையிலேயே தொங்கி

வழிந்தோடுகின்ற விதம் ….

எனது பாதடித் தடங்கள்மீது பாதங்களை வைத்து

அவன் பறந்து செல்கின்ற தூரத்தில்

விழுந்த மணற்கட்டியொன்று மின்னுகிறது

மீண்டும் உயிர் பெறப் போலும் ….

– கயான் பீரிஸ்

மூன்றாவது கவிதை “நனையாது நனைந்தோம் ஞாபகமா அன்பே” என தொடங்குகிறது. இது மழை, கண்ணீர், காதல் ஆகிய மூன்றையும் ஒன்றாக இணைக்கும் உணர்வின் வடிவமாகும். மழையில் நனைவது என்பது ஒருவகையில் தன்னைத்தானே மறக்கும் நிலை. ஆனால் இங்கே “நனையாது நனைந்தோம்” எனும் வாக்கியம் ஒரு முரண்பாடாகத் தோன்றினாலும், அதுவே கவிதையின் மையம். உணர்ச்சியில் நனைந்திருந்தாலும் உடலால் வறண்டு இருப்பது போல, நினைவின் மழை எப்போதும் உள்ளார்ந்தது. அவனது காதல் மழையில் குளிர்ந்த நீர்த்துளிகள் கண்ணீரை கரைத்து, குடையிலே தொங்கி வழிந்தோடுகின்றன என்று கூறும் வரிகள், காதல், புலம்பல், மீண்டும் வாழ்வின் ஒரு ஒற்றைச் சுற்று எனச் சொல்கின்றன. இங்கு அரசியல் காதல் வடிவத்தில் மறைந்திருக்கிறது ஒருவர் மற்றொருவரை நினைவில் வைத்திருப்பது என்பது நினைவின் அரசியல். மறக்காமல் இருப்பதே ஒரு எதிர்ப்பாக மாறுகிறது. தமிழிலும் சிங்களத்திலும் உள்ள பல துயரங்கள் மறக்கப்படாமல் தலைமுறையெங்கும் நிற்கும் போது, இக்கவிதை அந்த உணர்வின் சிறு வடிவமாக மாறுகிறது.

தரிப்பிடத்தின் வசதி கண்டு, கண்டு

வழிந்தோடும் கனவினைக்

காண்பதெப்படி ஓடை நீர்! …

———————-

இருந்திருந்தாற்போல்

நீரினில் தோளினை இறக்கிக்கொண்ட

கோரைப் புல் இலையின்

அசைதலிலன்றி 

சஞ்சலமடையாத 

இந்த ஓடையைக் கண்டு

அடிக்கடி நீ வீசியெறிந்த கற் துண்டுகள்

வேதனையின் ஆழத்திற்கே அமிழ்ந்திறங்கி

தாங்கிக் கொள்கின்ற அந்தரத்தில்

அமைதியுற்று புதையுண்டுள்ளன

கண்டு கண்டு காணாததுபோல்

உணர்த்துகின்ற 

அகங்காரக் கண்களை புறந்தள்ளி

ஆழத்து அடியிலிருந்து மேலெழுப்பி

உனக்கு பூக்களை உருவாக்குகின்றது

இந்த ஓடை …

ஆற்றுப்படுத்தும் தரிப்பிடத்தின் நிம்மதியை

வேண்டும்போது

ஆழத்தின் அடியினில் …

நீயின்றி உன்னுடன் வழிந்தோடுகிறது மனது

மோதுண்டு மோதுண்டு

சிதைந்து சிதைந்து

கடும் கற்களின் நடுவே …

– சாமிகா முணசிங்ஹ

நான்காவது கவிதை ஓடையைக் குறிக்கிறது. நீர், ஓடை, கோரைப் புல், அசைதல், கல் இவை எல்லாம் இயற்கை வடிவங்களாக வந்தாலும், அவை மனஅமைதியையும் வேதனையையும் ஒரே நேரத்தில் குறிக்கின்றன. “நீரினில் தோளினை இறக்கிக்கொண்ட கோரைப் புல் இலையின் அசைதலிலன்றி சஞ்சலமடையாத இந்த ஓடை” என்று சொல்லும் வரி, வெளியில் அமைதி இருந்தாலும் உள்ளே ஓர் ஆழமான சுழல் இருப்பதை வெளிப்படுத்துகிறது. ஓடை மெல்ல ஓடினாலும் அதன் அடியில் புதைந்த கற்கள், வேதனைகள், கனவுகள் இருக்கின்றன. மனித மனம் அதுபோலத்தான். மொழிபெயர்ப்பாளருக்கு இது கடினமான பகுதி. சிங்களத்தில் இருக்கக் கூடிய அந்த இயற்கைச் சொற்களின் நுண்ணிய இசையை தமிழில் மாற்றுவதற்கு மென்மையான கைவண்ணம் தேவை. ஒவ்வொரு வரியும் நீண்டதாக இல்லாமல், சுவாசத்தின் அளவுக்கு ஏற்றபடி மெல்லிசையாகத் தரப்பட வேண்டும். ஓடையின் மென்மை குலையாமல், அதன் ஆழத்தின் இருள் வெளிப்பட வேண்டும். இதன் அரசியல், அமைதியின் கீழ் இருக்கும் துன்பங்களை நினைவூட்டுகிறது. ஒரு சமூகத்தின் வெளிப்படையான அமைதி, அதன் அடியில் மறைந்திருக்கும் வேதனைகளை மறைக்க முடியாது என்ற செய்தியை இக்கவிதை சொல்கிறது.

பெண் குருவியின் கவிதை

———————————–

இனி,

நான் அங்கேயே தானா? …

இப்போது எப்படி புறப்படுவது

பூங்கா கதவின் ஊடாக,

என கண்ணீர் இருக்கட்டும்

ரோஜாப் பூ இதழ்களைத் தேடிய

குருவிகளே…

நீ

போய்விட்டாய்

எனது காதலை புற்தரையின்மீது வைத்துவிட்டு,

அந்தப் புற்தரையை

மிதித்திட மனந்தரவில்லை …

நீ

போய்விட்டாய்

உனது காதலை முட்புதரினில் வைத்துவிட்டு,

அந்த முட்புதரை முத்தமிட

எனக்கு ஆசை!…

– அதுல ஜயதேவ

ஐந்தாவது கவிதை “பெண் குருவியின் கவிதை” என்று பெயரிடப்பட்டுள்ளது. இது தனிமையின் ஒரு தத்துவம். “இனி, நான் அங்கேயே தானா?” என்று தொடங்கும் வரி, ஒரு பெண் குருவி தன்னிடம் தானே கேட்கும் கேள்வி போல. அவள் காதலனை இழந்துவிட்டாள், ஆனால் அவன் விட்டுச் சென்ற நினைவு இன்னும் அவளது இறகுகளில் உறைந்திருக்கிறது. “நீ போய்விட்டாய், எனது காதலை புற்தரையின்மீது வைத்துவிட்டு” என்ற வரி, காதல் என்பதே புவியில் ஒரு அடையாளமாகவே தங்கி விடும் என்ற புலம்பலைச் சொல்கிறது. இங்கு பெண் குருவி தனிமையில் இருப்பது மட்டுமல்ல, அவள் தன் காதலனுக்கே பரிதாபம் காட்டுகிறாள். இது பெண்ணின் குரல் மட்டும் அல்ல, தன்னுடைய உரிமையைச் சொல்ல முடியாத ஒவ்வொரு குரலின் பிரதிநிதியாகவும் மாறுகிறது. இப்னு அஸூமத் இதனை தமிழில் மொழிமாற்றம் செய்த விதம், ஒரு பெண் குரல் எவ்வாறு மென்மையாகவும் தன்னம்பிக்கையுடனும் பேச முடியும் என்பதைச் சுட்டுகிறது. இதன் அரசியல், பெண் உணர்வை சமூக வடிவத்தில் எடுத்துக் காட்டுவதில் உள்ளது.

மொழிபெயர்ப்பு என்பது சொற்களின் மாற்றம் மட்டும் அல்ல அது உணர்ச்சியின் மறுபிறப்பு. சிங்களத்தில் ஒரு சொல் குறிப்பிட்ட சூழலில் ஒரு காட்சியைத் தரும். அதே சொல்லை தமிழில் நேரடியாகப் பயன்படுத்தினால் அந்த காட்சியின் சூடான உணர்ச்சி சில நேரங்களில் தொலைந்து போகலாம். இதுதான் மொழிபெயர்ப்பாளரின் பெரிய சிக்கல். உதாரணமாக, “மரங்கொத்தியொன்று எப்போதும் தரித்திருக்கும்” என்ற சிங்களச் சொல்லை நேரடியாக மாற்றுவது தமிழ் வாசகருக்கு இயல்பாகத் தோன்றாது. ஆனால் அதை “மரங்கொத்தி எப்போதும் கிளையின் நுனியில் தங்கியிருக்கும்” என்று மாற்றினால் அது ஒரே நேரத்தில் இயற்கையும் உணர்ச்சியும் தரும். மொழிபெயர்ப்பு ஒரு கலை அது வாசகருக்காக எழுதப்படும் மறுபிறப்பான கவிதை.

மொழிபெயர்ப்பில் அழகியல் மிக முக்கியம். ஒரு கவிதையின் மெட்டும், அதன் ஓசையும், அதன் இடைவெளிகளும், அதன் தாளமும், மொழியின் இனிமையையும் தாங்கும். “பூவிதழே, பூவிதழே” எனும் மீளும் சொல் ஒரு மந்திரம் போலப் பயின்றிருக்கிறது. அதைப் பொருள் நோக்கிலேயே மொழிபெயர்க்க முயற்சித்தால், அதன் இசை மாயம் ஆகிவிடும். இப்னு அஸூமத் இந்த வரியை அப்படியே வைத்திருப்பதன் மூலம், மூலக் கவிதையின் நெஞ்சின் துடிப்பை காக்கிறார். அதுதான் மொழிபெயர்ப்பின் உண்மை அழகியல் ஒரு சொல்லின் ஒலியைத் தட்டாமல் அதன் நெகிழ்வை அப்படியே மீட்டெடுப்பது.

இன்னொரு முக்கிய அம்சம், உருவக மொழியை மொழிமாற்றம் செய்வதில் உள்ள நுணுக்கம். ஒரு மொழியில் ஒரு உருவகம் இயல்பாகப் பிறக்கும், ஆனால் மற்றொரு மொழியில் அது ஒப்புமையாக மாறும். மரம், கிளி, ஓடை, பூ, குருவி இவை அனைத்தும் சிங்கள கலாச்சாரத்தில் குறிப்பிட்ட அர்த்தங்கள் கொண்டவை. தமிழில் அவற்றின் பொருள் நெருக்கமாக இருந்தாலும் அதே உணர்வை தானாகவே தந்துவிடாது. இப்னு அஸூமத் இதை உணர்ந்து, ஒவ்வொரு உருவகத்துக்கும் தமிழ் மனப்பான்மைக்கு ஏற்ற அளவில் நிழல் சேர்த்திருக்கிறார். இது மொழிபெயர்ப்பின் இரண்டாவது அழகியல் உரையாடும் மொழி மட்டும் அல்ல, அந்த மொழியில் வாழும் மனநிலையையும் புரிந்துகொள்வது.

இக்கவிதைகளின் மற்றொரு தனிச்சிறப்பு அவை இயற்கையோடு இணைந்திருப்பதே. மரம், மழை, பூ, ஓடை, புறா, புல் இவை அனைத்தும் இயற்கையின் குரல்களைப் பிரதிபலிக்கின்றன. மனிதனின் காதல், தனிமை, நினைவு ஆகியவை அந்த இயற்கை வடிவங்களின் வழியே சொல்லப்படுகின்றன. இது ஒரு மெல்லிய அரசியல் மனிதனின் தனிமையும் இயற்கையின் அமைதியும் ஒன்றாக இணைந்திருக்கும் உலகம். இன்றைய உலகில் இயற்கை அழிவு, மனிதனின் தனிமை ஆகியவை அரசியல் பிரச்சினைகளாக மாறியுள்ள நிலையில், இவ்வகை கவிதைகள் இயற்கையை மீண்டும் நினைவூட்டுகின்றன.

மொழி மாற்றும்போது எப்போதும் இரு சிக்கல்கள் இருக்கும் ஒரு சொல் மிகுந்த பொருள் சுமந்துவிட்டால் அதை தமிழில் எவ்வாறு நுட்பமாகக் கொடுக்கலாம் அல்லது ஒரு வரியில் மிகுந்த உணர்ச்சி இருந்தால் அதை நழுவாமல் காக்க எப்படி எழுதலாம். இப்னு அஸூமத் இவற்றை சமநிலைப்படுத்தும் விதத்தில் தமிழைச் சுத்தமாகவும் இனிமையாகவும் கையாள்கிறார். அவர் தமிழில் எழுதும் மொழி, சிங்களச் சொற்களின் மணத்தையும் தமிழின் இசையையும் கலந்த ஒரு புது மொழிச் சாயலைப் பெற்றிருக்கிறது. அது நமக்கு மொழிபெயர்ப்பு என்பதையும் கலைப்படைப்பாகக் காட்டுகிறது.

இத்தகைய மொழிபெயர்ப்புகளின் மூலம் நம்மிடம் ஒரு புதிய கலாச்சாரம் உருவாகிறது. சிங்களக் கவிதைகள் தமிழில் உயிர்ப்பெடுக்கும் போது, அந்த மொழிகள் ஒருவருக்கொருவர் சண்டையிடாமல், ஒருவரை ஒருவர் தாங்கிக் கொள்ளும் நிலையில் வருகின்றன. இதுவே இந்தக் கவிதைகளின் மறை அரசியல். மொழிகள் பேசுகின்றன அவை மனிதர்களைப் பிரிக்கவில்லை, சேர்க்கின்றன. இப்னு அஸூமத் இதன் வழியாக அதே செய்தியை அளிக்கிறார். அவரின் மொழிமாற்றம் ஒரே நேரத்தில் கலாச்சார பாலமும், உணர்ச்சி சிகிச்சையும் ஆகிறது.

கவிதைகள் பேசும் அரசியல் இதனோடு முடியவில்லை. அவை நினைவின் அரசியல், பெண்ணின் குரல் அரசியல், இயற்கையின் குரல் அரசியல், மொழியின் அடையாள அரசியல் என்று பல அடுக்குகளை உடையவை. “வெட்டியெறியாத மரம்” என்பது நினைவின் சின்னம்; “பூவிதழே” என்பது மீள்கூறும் தேடல் “மழையில் நனைந்த காதல்” என்பது மறக்க முடியாத பாசம்; “ஓடை” என்பது மனஅமைதி மற்றும் துன்பம் ஒன்றாக ஓடும் நிலை “பெண் குருவி” என்பது பேசாத குரலின் வெளிப்பாடு. இவற்றின் வழியே மனித அனுபவத்தின் அரசியல் வெளிப்படுகிறது.

மொழிபெயர்ப்பின் அழகியல் இதை மேலும் வலுப்படுத்துகிறது. ஒரு மொழி மற்றொரு மொழியை அடையும் போது, இரண்டும் ஒன்றை ஒன்று மாற்றுகின்றன. தமிழில் வந்த இக்கவிதைகள் சிங்களத்தின் நிழலை தாங்கி இருந்தாலும், தமிழின் நெகிழ்வையும் இசையையும் ஏற்றுக்கொள்கின்றன. இது ஒரு கலந்த அடையாளத்தின் உருவாக்கம். அதுதான் மொழிபெயர்ப்பின் பெரும் கலை இரு மொழிகளும் ஒன்றாகக் கூடி, புதிய உயிரைக் கொடுக்கும் செயல்.

இவ்வாறு இப்னு அஸூமத் மொழிமாற்றம் செய்த இந்த ஐந்து கவிதைகள், இலங்கையின் மொழிப் பிரிவை கடந்த ஒரு கலாச்சாரப் பயணமாகின்றன. அவற்றில் ஒவ்வொரு மரமும், ஒவ்வொரு மழைத்துளியும், ஒவ்வொரு பூவிதழும், ஒவ்வொரு குருவியும், ஓடையும் ஒரு கதையைச் சொல்கின்றன மறக்காமல் வாழ்வது, அழிக்க முடியாத நினைவுகள், மொழியின் உறவு, மனிதனின் கண்ணீர், காதலின் புனிதம் ஆகியவற்றின் கதையை பேசுகின்றன.

மொழியின் வழியாக மனிதன் தன் அடையாளத்தைத் தேடுகிறான் கவிதையின் வழியாக அந்த அடையாளம் மீண்டும் உயிர்ப்படுகிறது. மொழிபெயர்ப்பாளர் அதனை மீளச் சொல்கிறார், ஆனால் அது மறுபிறவி பெற்றவாறே நம்மைத் தொடுகிறது. அரசியலும், அழகியலும், மொழியும், மனமும் அனைத்தும் ஒன்றாகக் கலந்திருக்கின்றன. இவற்றின் மையத்தில் இப்னு அஸூமத் தனது கைவண்ணத்தால் ஒரு பாலம் கட்டியுள்ளார் அந்தப் பாலம் இரு கரைகளையும் இணைத்து, நினைவுகளையும் மனங்களையும் ஒன்றிணைக்கிறது.

இத்தகைய கவிதைகள் நாம் மறந்து விட்டவற்றை நினைவூட்டுகின்றன. வெட்டியெறிய முடியாத மரங்கள் போல, மழையில் நனைந்த காதல்கள் போல, பூவிதழ்களின் மென்மை போல, ஓடையின் அமைதி போல, பெண் குருவியின் குரல் போல இவை அனைத்தும் நம் உள்ளார்ந்த அரசியலையும், நம் மன அழகியலையும் ஒன்றாகக் கூறுகின்றன. அவற்றை தமிழில் உயிர்ப்பித்த இப்னு அஸூமத் அவர்களின் பணி, மொழிபெயர்ப்பு ஒரு கலை மட்டுமல்ல, ஒரு ஒற்றுமையின் அரசியலும் என்பதை நினைவூட்டுகிறது.

இக்கவிதைகள் சிங்களம் மற்றும் தமிழ் ஆகிய இரு மொழிகளுக்கிடையேயான உரையாடலின் உயிர்மூச்சாக அமைகின்றன. மொழி என்பது வெறும் தொடர்பு கருவி அல்ல அது நினைவின், அடையாளத்தின், சொந்தத்தின் அடையாளம். சிங்கள மொழியில் எழுதப்பட்ட கவிதைகள் தமிழில் பிறந்தபோது, அவை வெறும் மொழிபெயர்ப்புகள் அல்ல அவை இன்னொரு மொழியின் நினைவுகள். அந்த மறுபிறப்பில் சில சுவைகள் மாறலாம், ஆனால் அதன் இதயம் மாறாது. அதுதான் இப்னு அஸூமத் போன்ற மொழிபெயர்ப்பாளரின் திறமை உணர்ச்சியின் இதயத் துடிப்பை குலைக்காமல், அதன் உடலை ஒரு புதிய மொழியில் மீண்டும் உருவாக்குவது.

அவரது தமிழ்மொழி மிகுந்த மிருதுவானது. அவர் ஒவ்வொரு வரியையும் மிகுந்த சிந்தனையுடன் அமைக்கிறார். ஒரே சொல் கூட தவறான இடத்தில் இருந்தால், முழு இசையும் குலைந்து விடும் என்பதை அவர் நன்றாக அறிவார். உதாரணமாக, “மழைத்துளி குடையிலே தொங்கி வழிந்தது” என்ற வரி, சாதாரண மொழியில் “குடையிலிருந்து வழிந்தது” என்று எழுதப்பட்டிருந்தால் அதன் மென்மை தொலைந்து போயிருக்கும். “தொங்கி” என்ற ஒரு சொல் இங்கே காட்சியையும் துளியின் இயக்கத்தையும் அழகாகத் தருகிறது. இதுவே மொழியின் அழகியல்.

இப்னு அஸூமதின் மொழிபெயர்ப்புகளில் இசைநயத்தையும் கருத்தின் அடர்த்தியையும் ஒரே அளவில் தாங்குகிறார். அவர் ஒருபோதும் “அரசியலை” நேரடியாகச் சொல்வதில்லை ஆனால் அவரது வரிகள் தன்னிச்சையாக அரசியல் தாளம் அடிக்கின்றன. ஏனெனில், இலங்கைப் பின்புலத்தில், தமிழ் சிங்களம் பேசுபவர் கவிதையைத் தமிழில் காதலுடன் மொழிபெயர்ப்பது தானாகவே முரண்பாட்டுக்கும் அது கருத்தியலுக்கும் எதிரான உறவின் அரசியல், பிரிவுக்கு எதிரான பாலத்தின் அரசியல்.

அவரது மொழியில் ஒரு நேசமுள்ள அமைதி உள்ளது. “ஓடை” என்ற கவிதையில் அவர் சொல்கிறார்“நீரின் நடுக்கத்தில் அசைவது புல் இலையின் நிழல், அதுவே எனது மனம்.” இங்கே கவிதை வெளிப்படையாகச் சொல்லவில்லை என்றாலும், அதன் பின்னணியில் உள்ள மனநிலை நமக்கு தெளிவாகப் படுகிறது. ஓர் ஓடை போல, வாழ்க்கையும் இடைவிடாமல் பாய்கிறது. அதன் மேற்பரப்பில் அமைதி இருந்தாலும் அதன் அடியில் பாயும் சுழல் எப்போதும் அமைதியற்றது. அந்த அமைதியின் அரசியல் நம் சமூகத்தின் அமைதியையும் நினைவூட்டுகிறது வெளியில் அமைதி இருந்தாலும், அதன் அடியில் காயங்கள் இன்னும் ஆறவில்லை.

மூலக் கவிதைகளின் சிங்களச் சொற்கள் பலமுறை தத்துவ சுவையுடன் வருகின்றன. அவற்றை நேரடியாக தமிழில் மாற்றினால் கற்பனையின் நுட்பம் மங்கிவிடலாம். ஆனால் இப்னு அஸூமத் அந்த நுணுக்கத்தைப் பாதுகாக்கிறார். அவர் பொருள் நோக்கிலும் இசை நோக்கிலும் சமநிலை காக்கிறார். இதனால் அவர் எழுதிய தமிழ்வரிகள் தனித்த கவிதைகளாகவும் நிற்கின்றன. அது ஒரு நல்ல மொழிபெயர்ப்பின் அடையாளம் வாசகர் அதை மொழிமாற்றம் என்று அல்ல, ஒரு நேரடி கவிதையாகவே அனுபவிக்கிறார்.

இக்கவிதைகளின் அரசியல் என்பது மனிதனின் உள் உலகத்தை வெளிப்படுத்தும் அரசியல். ஒவ்வொரு கவிதையிலும் மனிதன் தனது தனிமையோடு, காதலோடு, இயற்கையோடு உரையாடுகிறான். அந்த உரையாடல் பெரும்பாலும் தன்னடக்கமானது, ஆனால் அதற்குள் ஒரு ஆழ்ந்த குரல் உண்டு. அது சொல்லப்படாத வலி, மறைக்கப்பட்ட நினைவு, மறக்கப்பட்ட உறவு அனைத்தும் ஒன்றாகக் கலந்த ஒன்று. இதனை அரசியல் என்றால் அதுவே மிகவும் மெல்லிய, ஆனாலும் ஆழமான அரசியல்.

இப்னு அஸூமத் அவர்களின் மொழிபெயர்ப்பு கைவண்ணம் இவற்றை மேலும் உயர்த்துகிறது. அவர் எந்த இடத்திலும் வாக்கியத்தை சுமையாக விடுவதில்லை. ஒவ்வொரு வரியும் மூச்சின் அளவுக்கு சுருக்கமானது, ஒவ்வொரு பிம்பமும் உயிருடன் இருக்கிறது. அவர் தமிழில் எழுதும் நெகிழ்வான ஒலிப்பாடு சிங்களத்தின் நெஞ்சை நழுவாமல் வைத்திருக்கிறது. இதனால் அவரது மொழிமாற்றம் ஒரு உயிர்ப்பான இடமாற்றமாக மாறுகிறது ஒரு மொழி மற்றொரு மொழியில் தன்னைப் பிரதிபலிக்கும் கண்ணாடியாக இருக்க வேண்டும் அதனை இப்னு அஸுமதின் மொழிகள் அறமாக செய்கின்றன.

இக்கவிதைகள் நாம் வாழும் உலகின் சிறிய, ஆனால் வலுவான உண்மைகளை வெளிப்படுத்துகின்றன. ஒரு மரம் வெட்டப்பட்டாலும் அதன் வேர்கள் நிலத்தில் நிற்கும். ஒரு காதல் முடிந்தாலும் அதன் நினைவு இன்னும் நனைந்த குடையிலே தொங்கும். ஒரு ஓடை அமைதியாக இருந்தாலும் அதன் அடியில் சுழல் பாயும். ஒரு பெண் குருவி தனிமையில் இருந்தாலும் அவள் பாடல் நிற்காது. இவை எல்லாம் வாழ்வின் தத்துவங்களாகவும், அரசியலின் உருவகங்களாகவும் நிற்கின்றன.

மொழிபெயர்ப்பு என்பதே ஒரு மெல்லிய எதிர்ப்பு. அது பிரிவுகளை உடைக்கும் கலை. ஒரு மொழியில் எழுந்த உணர்வை மற்றொரு மொழியில் உயிர்ப்பிக்கும்போது, அந்த மொழிகளுக்கிடையேயான வரலாற்று தூரங்கள் குறைகின்றன. இப்னு அஸூமத் இதனை ஒரு நுண்ணிய அரசியலாக மாற்றுகிறார் அவர் எந்தக் கட்சியையோ கோஷத்தையோ பேசவில்லை, ஆனால் அவர் எழுத்து தானாகவே ஒற்றுமையின் அறிவிப்பாக நிற்கிறது.

கவிதையின் உலகில் அரசியல் மற்றும் அழகியல் இரண்டும் பிரிக்க முடியாதவை. அழகியலில்லாத அரசியல் வறட்சியாகிவிடும் அரசியலில்லாத அழகியல் பாசாங்காகிவிடும். இக்கவிதைகள் இரண்டையும் சமமாக இணைக்கின்றன. ஒரு பக்கம் அவை சிந்தனைக்கு இடம் தருகின்றன மறுபக்கம் அவை மனதை நெகிழ்த்துகின்றன. “பூவிதழே” என்று மீண்டும் மீண்டும் சொல்லும் அந்த ஒலி, ஒரு அழைப்பும், ஒரு தேடலும், ஒரு நினைவின் துடிப்பும் ஆகிறது.

இப்னு அஸூமத் அவர்களின் பணி இதனால் ஒரு கலைச் செயல் மட்டுமல்ல, ஒரு மனித நேயப் பணியும் ஆகிறது. அவர் தமிழில் சிங்களத்தின் இதயத்தைத் தொட்டுக் காட்டுகிறார். மொழிபெயர்ப்பு மூலம் அவர் சொல்லும் செய்தி தெளிவானது நம்மை பிரிப்பது மொழி அல்ல, மனநிலை. நம்மை இணைப்பது உணர்வு. அதுவே கவிதையின் உண்மை அரசியல்.

அவரது தமிழ்மொழியின் சாயல் மென்மையானது ஆனால் அதற்குள் ஒலி, தாளம், சத்தம், அமைதி எல்லாமே உள்ளன. அது ஒரு கவிதை வாசிக்கும் போது வாசகர் சிந்தனையிலும் இசையிலும் மூழ்கச் செய்கிறது. இவ்வாறான மொழிமாற்றம் தமிழ் இலக்கியத்தில் ஒரு புதிய வாசலைத் திறக்கிறது. சிங்களக் கவிதையின் ஒலி தமிழில் கலந்து புதிய சங்கீதம் உருவாகிறது.

இலங்கைப் பின்புலத்தில் இத்தகைய மொழிபெயர்ப்புகள் மிகப் பெரிய அர்த்தம் பெறுகின்றன. ஒரு சமூகத்தில் மொழி அரசியல் காரணமாக சண்டைகளும் பிரிவுகளும் எழுந்திருந்தால், அதே மொழிகள் கவிதையின் வழியாக ஒருவரை ஒருவர் அணைத்துக்கொள்ளும் போது, அது ஒரு வரலாற்று திருப்பம். இப்னு அஸூமத் அந்தத் திருப்பத்தின் சிறிய, ஆனால் ஆழமான குரல்.

மொழி என்பது ஒரு உயிர். அது பேசுபவருடன் சேர்ந்து வாழ்கிறது, வளர்கிறது, மாற்றம் அடைகிறது. சிங்களத்தில் பிறந்த ஒரு சொல் தமிழில் மறுபிறக்கும்போது அது தன்னுடன் ஒரு வரலாறையும் ஒரு நினைவையும் எடுத்துக் கொண்டு வருகிறது. இவ்வாறு மொழிகள் ஒருவருக்கொருவர் உயிர் தந்துகொள்ளும் போது, உலகம் ஒரு பெரிய கலாச்சார ஒற்றுமையாக்கமாக மாறுகிறது.

இந்தக் கவிதைகள் அதையே நமக்கு நினைவூட்டுகின்றன. ஒரு மரம் போல வேர்கள் நிலத்தில் இருந்தாலும் கிளைகள் வானத்தைத் தொடும். அந்த மரத்தின் நிழல் இரு பக்கங்களிலும் விழும். அது சிங்களத்திற்கும் தமிழிற்கும் சமமானது. மழை பெய்தால் இருவரும் நனைவார்கள் ஓடை பாய்ந்தால் இருவருக்கும் இசை கேட்கும் குருவி பாடினால் இருவருக்கும் காதல் நினைவூட்டப்படும். இதுவே கவிதையின் அழகிய அரசியல்.

இப்னு அஸூமத் இவரது மொழிபெயர்ப்பின் மூலம் நமக்குச் சொல்லும் முக்கியமான செய்து ஒன்று உள்ளது.மொழி என்பது ஒரு கருவி அல்ல, அது ஒரு பாலம். அதைக் கட்டுபவர்கள் கவிஞர்கள். அவர்களின் சொற்கள் செங்கற்களாகவும், அவர்களின் இசை சுண்ணாம்பாகவும், அவர்களின் மனம் அடித்தளமாகவும் இருக்கிறது. அதனால்தான் இவரது மொழிமாற்றம் ஒரு கட்டுமானம் போல நிமிர்ந்து நிற்கிறது அதில் உணர்வின் வாசல் திறந்திருக்கிறது.

கவிதையின் முடிவில் நாம் உணரும் உணர்ச்சி ஒரு பசுமையான அமைதி. அது நம்மை மெதுவாக மூடுகிறது. மழையின் வாசம், மரத்தின் நிழல், ஓடையின் சத்தம், புறாவின் கூச்சல் அனைத்தும் இவை நம்மை ஒரே நேரத்தில் துயரமும் நிம்மதியும் கொடுக்கின்றன. இவை அனைத்தும் அரசியலாக மாறும்போது, அது கொந்தளிப்பில்லாத, கருணையுடன் கூடிய அரசியல் அதுவே இப்னு அஸூமத்தின் தமிழ்மொழி கலை.

மொத்தத்தில் இவ்வைந்து கவிதைகளும் ஒரு நாட்டின் இரு மொழிகளுக்கிடையேயான உரையாடலாகவும், இரண்டு மனநிலைகளுக்கிடையேயான பாலமாகவும், ஒரு மனிதநேயம் நிறைந்த குரலாகவும் நிற்கின்றன. அவை வெளிப்படையாகக் கூச்சலிடவில்லை ஆனால் அவற்றின் மௌனம் மிகப் பெரிதாக ஒலிக்கிறது. அந்த சத்தம் நினைவின் அடியில், மொழியின் ஆழத்தில், மனிதனின் இதயத்துக்குள் ஒலிக்கிறது. அதுவே இந்தக் கவிதைகளின் அரசியல் அதுவே அதன் அழகியல்.

Series Navigation

மழை புராணம் –  4 காட்சி குத்தல்