தொடுவானம் 66. இனி சுதந்திரப் பறவைதான்

இரண்டாம் நாள் காலையில் வகுப்புகள் இல்லை. கல்லூரி பேருந்தில் எங்களை மருத்துவமனைக்கு கொண்டு சென்றனர். சி. எம். சி. மருத்துவமனை வேலூர் நகரத்தில் உள்ளது. நகரின் மத்தியில் பிரம்மாண்டமான கட்டிடங்களுடன்  அது காட்சி தந்தது. அந்தப் பகுதி வீதிகளில் ஏராளமான தங்கும் விடுதிகள் காணப்பட்டன. வெளியூர், வெளி மாநிலங்கள், வெளி நாடுகளிலிருந்து வரும் நோயாளிகளின் உறவினர்கள் அங்கு தங்குவார்கள். மருத்துவமனை பரபரப்புடன் காணப்பட்டது. பல்வேறு பிரிவுகளுடன்,  நவீன மருத்துவ வசதிகளுடன் புகழ் மிக்க மருத்துவமனையாக விளங்கியது வேலூர் சி. எம். சி. மருத்துவமனை. இந்தியாவில் வேறு இடங்களில் கைவிடப்பட்ட நோயாளிகள் கடைசியாக வந்து செல்லும் மருத்துவமனை என்ற பெயர் பெற்றிருந்தது.

            முதலில் இரத்தப் பரிசோதனைக்கூடம் கொண்டு சென்றனர். அங்கு எங்களிடம் இரத்தம் எடுத்தனர். அனைவருக்கும் இரத்தப் பரிசோதனை செய்யப்படுமாம். அதன்பின்பு மருத்துவமனையின் சில பகுதிகளைச் சுற்றிப் பார்த்தோம். அது முடிந்தபின்பு நுழைவாயிலின் எதிர்புற வீதியில் இருந்த ” காலேஜ் புத்தகக் கடையில் ” சில பாட நூல்களை வாங்கிக்கொண்டோம். அங்கு அனைத்து மருத்துவ நூல்களும் இருந்தன. போதிய பணம் கிடைத்ததும் அனைத்தையும் வாங்கிக்கொள்ளலாம். வாங்கிய நூல்களில்  ” த மேயர் ஆப் கேஸ்ட்டர்பிரிட்ஜ் ” எனக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தது. காரணம் அது நாவல். அதை ஒரு முறை முழதுமாகப் படித்துவிடவேண்டும் என்று ஆவல் கொண்டேன். அதை ஆங்கில வகுப்பில் ஒரு வருடம் படித்தாகவேண்டும். ஒரு நூலை ஒரு வருடம் படிப்பதில் என்ன உள்ளது என்பது தெரியவில்லை.

          மதிய உணவுக்கு விடுதி .திரும்பிவிட்டோம். மீண்டும் இரண்டு மணிக்கு  வகுப்புகளுக்குச் சென்றோம். இடையில் அலுவலகம் சென்று கல்லூரிக்குச் செலுத்தவேண்டிய தொகையைக் கட்டினோம். விடுதிக்கான தொகையும் அதில் சேர்த்து கட்டினோம்.

          மாலையில் ரேகிங் தொடர்ந்தாது. இன்று கடைசி நாள் என்பதால் கடுமையாகவே இருந்தது. அதுவரை ரேகிங்கில் கலந்து கொள்ளாதவர்கள்கூட சிரமம் பாராது வந்து சேர்ந்துகொண்டனர். இரவு உணவுக்குப் பின்பு தொடர்ந்து இடைவிடாமல் தொடர்ந்தது. நள்ளிரவு பனிரெண்டு மணிக்கு  மாணவர்கள் அனைவரும் விடுதி நடுவில் இருந்த செயற்கைக் குளத்தின் அருகில் கூடினார்கள். அப்போது விடுதியின் விளக்குகள் அனைத்தும் அணைக்கப்பட்டன. எங்களை உணவுக் கூடத்தில் உட்கார வைத்திருந்தனர். அங்கு எங்களுடைய கண்களை கறுப்புத் துணிகளால் இறுக கட்டிவிட்டனர். பின்பு ஒவ்வொருவராக எங்களை அழைத்துச் சென்றனர். குளத்தின் அருகே நிற்க வைத்து வாயில் கசப்பான எதையோ இட்டு விழுங்கச் சொன்னார்கள். அதன்பின்பு நீந்தத் தெரியுமா என்று கேட்டனர். தெரியாது என்றால் நீரில் மூழ்கி உயிர் போனால் யாரிடம் உடலை ஒப்படைப்பது என்று முகவரி கேட்டனர். குளத்தின் ஆழம் பத்து அடி என்று எச்சரித்தனர். எனக்கு ஓரளவு நீச்சல் தெரியும் என்றேன். பின்பு நான்கு பேர்கள் சேர்ந்து கைகளையும் கால்களையும் பிடித்து தூக்கி ஒண்டு இரண்டு மூன்று என்று சொல்லி எண்ணியபடி நீரில் வீசினர்! விழுந்த மாத்திரத்தில் அந்த குளிர்ந்த நீரில் முண்டியடித்துக் கொண்டு கண்ணில் கட்டியிருந்த துணியை அவிழ்த்து பார்த்தேன். சுற்றிலும் மாணவர்கள் நின்று கைகொட்டி ஆரவாரம் செய்தனர். நீரில் நின்று பார்த்தேன். அது பத்து அடி ஆழம்  இல்லை.ஐந்து அடிதான் இருக்கும். தப்பித்தோம் பிழைத்தோம் என்ற நிலையில் நீந்தி ஒரு ஓரம் வந்தேன். அவர்களில் சிலர் கைகொடுத்து வேலையே வர உதவினர்.

          அதன்பின் நடந்ததை எண்ணிப்பார்க்கவே முடியவில்லை! ஒவ்வொரு சீனியர் மாணவரும் கட்டித் தழுவி வாழ்த்து கூறினார்! என்னால் அதை நம்பவே முடியவில்லை! இவ்வளவு பாசத்தையும் பரிவையும் மனதில் வைத்துக்கொண்டுதானா அவ்வளவு கடுமையாக நடந்துகொண்டனர்? இப்படியும் ஒரு நடிப்பா? அவ்வாறு அனைத்து மாணவர்களும் குளத்தில் ” மூழ்கிய ” பின்பு எங்கள் அனைவரையும் வெகுவாகப் பாராட்டியதோடு அன்போடு எங்களை தங்களுடன் விடுதியில் சேர்த்துக்கொள்வதாகக் கூறினார்கள்!  அந்த ரேகிங் இறுதிக் காட்சியைக் காண விடுதியின் ” வார்டன் ” கூட வந்திருந்தார். அவருடைய இல்லம் விடுதியுடன் சேர்ந்த மாதிரிதான் ஒரு மூலையில் இருந்தது. அவரின்  பெயர் தாமஸ் என்பது. அவரும் மலையாளிதான்.

          அன்று இரவுதான் நிம்மதியாகத் தூங்கினேன். இனிமேல் எந்த கவலையும் இல்லை. இனிமேல் நான் முழுமை பெற்றுவிட்ட சுதந்திர மருத்துவ மாணவன். இனி எது பற்றியும் கவலை கொள்ளாமல் படிப்பில் மட்டுமே கவனம் செலுத்த வேண்டும்.

          இத்தனை வருடங்கள் நான் கொண்டிருந்த இலட்சியக் கனவு ஓரளவுக்கு நிறைவேறிவிட்டது. அன்று இரவு கடந்த காலத்தையும் நினைவு கூர்ந்தேன். அப்போது முதல் வகுப்பிலிருந்து முதல் மாணவனாகவே தேறியது , பின்பு லதாவைக் காதலித்தது, அப்பாவின் கடுமையான கண்டிப்பு, தமிழகம் வந்தது, வேரோனிக்காவிடம்  மயங்கியது, ஊரில் கொகிலத்தைச் சந்தித்தது கடைசியில் வேலூரில் மருத்துவக் கல்லூரி விடுதி அறையில் படுத்திருப்பது அனைத்தும் மின்னல் போல் மனதில் தோன்றி பளிச்சிட்டது!

          விடிந்ததும் என்னைக் காணும் சீனியர் மாணவர்களின் நடத்தைகள் அனைத்துமே என்னை வியப்பில் ஆழ்த்தியது! இப்படியும் அன்பு காட்ட முடியுமா என்ற எண்ணமே நிலைத்தோங்கியது. ரேகிங் பொது எவ்வளவுக்கு எவ்வளவு கடுமையாக நடந்து கொண்டார்களோ அதற்கு நேர் எதிராக அன்பு காட்டினர்.

          காலையில் உணவுக் கூடத்தில் பசியாறியபோது அந்த ” பங்கர பீல்டு மார்ஷல் ” என்னைப் பார்த்து கைகொடுத்து தான் ” அஜீத் சிங்க் ” என்று அறிமுகம் செய்துகொண்டார். அவர் வட நாட்டவர் என்ற என்னுடைய யூகம் சரியானது. ஆம். அவர் பஞ்சாப் மாநிலத்தவர்!

           அதுபோன்றுதான் அந்த ” உதவி பீல்டு மார்ஷல்” மலேசிய நாட்டைச் சேர்ந்த சீன இனத்தவர்தான். அவருடைய பெயர்தான் ” சியா மன் புக் ” என்பது. அதைத்தான் மாற்றி   ” பக் ” என்று அழைத்துள்ளனர்! நான்கூட அது எந்த நாட்டு மொழி எ ன்று எண்ணியிருந்தேன்.