விசுவப்ப நாயக்கரின் மகள்  

அறிவியல் ரீதியான அரிய கட்டுரை.நன்றி.

நல்லதொரு கட்டுரையைத் தந்தமைக்கு நன்றியும், பாராட்டுகளும், தேமொழி அவர்களே!

தேமொழி ஆராய்சிகள் செய்து இக் கட்டுரையைப் படைத்துள்ளார். இதைப் படித்த பின்பு நாயக்க மன்னர்களின் ஆட்சியின்போது உருவாக்கப்பட்ட மதுரை மீனாட்சியம்மன் கோவிலின் ஆயிரம் கால் மண்டபம் கட்டப்பட்டது என்ற வரலாறு தெரிந்தது. அத்துடன் தனவாய் அரியநாதர் முதலியார் விசுவப்ப நாயக்க காலத்திலிருந்து மதுரையின் முதலமைச்சராக இருந்து பாளையப்பட்டு திட்டத்தை அறிமுகம் செய்ததாகவும் அறிகிறோம். பின்பு மன்னர் விசுவப்ப நாயக்கர்தான் திருமலை நாயக்கரின் பாட்டனார் என்பதையும் தெரிந்துகொண்டோம். பெரியநாச்சியம்மன் திருக்கோவிலின் தள வராலாறு பற்றி விளக்கமாகவே கூறியுள்ளார். விசுவப்ப நாயக்கரின் அன்பு மகள் இளவரசி இறந்தபின் அவள் நினைவில் வாடும் அவர் தற்செயலாக கடைவீதில் இறந்த மகளைப் போன்றே பெரியநாச்சி இருந்ததைக் கண்டு வியந்து அவரைத் தன்னுடன் அரண்மனையில் இருக்கச் சொன்னதும், பின்பு அவர்கள் தங்கள் இல்லம் திரும்பியதும், அவள் கணவன் இறந்ததும் அவளும் உடன்கட்டை ஏறியதும் சிறப்பாக புரியும்படி சொல்லப்பட்டுள்ளது. தளப் புராணக் கதையில் ஆங்கங்கே சில இடைச் செறுகல்கள் இருக்க வாய்ப்பு இருந்தாலும், இதில் ஆர்வம் கொண்டவர்கள் மேலும் ஆய்வில் ஈடுபடலாம்.பாராட்டுகள் தேமொழி.
இக் கட்டுரையைப் படித்தபின்பு எனக்கு இன்னொரு எண்ணமும் தோன்றியது. நாம் பெருமையுடன் பாராட்டும் தமிழ் மன்னர்களான சோழர்களும் பாண்டியர்களும் ஆட்சி செய்துள்ள தஞ்சையையும் மதுரையையும் , இப்படி விஜயநகரத்தவரும் நாயக்கர்களும் சுமார் இரண்டு நூற்றாண்டுகள் ஆட்சி செய்துள்ள னரே! அப்போதெல்லாம் அவர்கள் எங்கு போனார்கள்? அத்துடன் முடிந்ததா அவர்களின் சரித்திரம்? அவர்கள் வைத்திருந்த தமிழர் படைகள் எல்லாம் என்ன ஆனது? இவ்வாறு தமிழர் இனம் இரண்டு நூற்றாண்டுகள் தங்களுடைய பழம் பெருமைகளையெல்லாம் மறந்து வெறும் அடிமைகளாகத்தான் வாழ்ந்து கொண்டிருந்தார்களா? ( ஒருவேளை தமிழக வரலாறு சரிவரத் தெரியாமல் இந்தக் கேள்வியை கேட்டிருந்தால் இது பற்றி தெரிந்தவர்கள் விளக்கம் கூறுவார்களானால் அவர்களுக்கும் நான் நன்றி கூறுவேன் ) …டாக்டர் ஜி. ஜான்சன்.

டாக்டர் ஜான்சன் அவர்களே,

குலசேகர பாண்டியன் இரண்டாம் பாண்டியப் பேரரசை நிலைநிறுத்தியபோது சோழர்கள் அரசாட்சி ஒரு முடிவை எய்தியது. அவன் காலத்தில்தான் மதுரை மிகவும் சிறந்து விளங்கியது. அச்சமயத்தில்தான் மார்க்கோ போலோ தமிழ்நாட்டிற்கு விஜயம் செய்தார். அவர் மதுரையைப்போலச் சிறந்த ஒரு நகரைக் கண்டதில்லை என்றும் வியந்து எழுதினார்.

ஆயினும், குலசேகர பாண்டியனின் இறப்பிற்குப் பின்னர், அவனது இரு மகன்களும்[வீரபாண்டியன், சுந்தரபாண்டியன்] பாண்டிய அரியணைக்காகக் தமக்குள்ள போரிட்டு நாட்டை வலுவிழக்கச் செய்தனர்.

அச்சமயம் தில்லியிலிருந்து படையெடுத்துவந்த மாலிக் காபுரால் மதுரை கிட்டத்தட்ட அழிக்கப்பட்டது. மதுரையின் செல்வச் சிறப்புகள் கொள்ளை அடிக்கப்பட்டு தில்லிக்குக் கொண்டுசெல்லப்பட்டன.

அதைக்கண்டு தில்லி சுல்தான்கள் இருமுறை மதுரையின்மீது படை எடுத்து செல்வத்தைக் கவர்ந்தனர். மதுரையில் முதல்முறையாக தில்லி சுல்தான்களின் ஆட்சி நிறுவப்பட்டது.

விஜயநகர் சாம்ராஜ்யம் தலையெடுத்ததும், மதுரையில் நிலவிய சுல்தான் ஆட்சி நீக்கப்பட்டு மதுரை உள்பட தமிழகம் முழுவதும் விஜயநகர ஆட்சிக்கு உள்ளாகியது. தமிழகம் பல பகுதிகளாகப் பிர்க்கப்பட்டு நாயக்கர்கள் என்னும் படைத் தலைவர்களிடம் மதுரை, தஞ்சை ஒப்படைக்கப்பட்டன. தமிழர்களின் ஆட்சி குலசேகர பாண்டியனுக்குப்பின் தமிழ்நாட்டில் நடக்கவில்லை.

பாமினி சுல்தான்கள், விஜயநகரைத் தாக்கி அழித்தனர். அவர்களுக்குப் பிறகு தமிழகம் வெள்ளையர் கீழ்வந்து அடங்கியது.

இந்த வரலாறு இஸ்லாமிய வரலாற்றாளர்கள் மூலமும், பல கல்வெட்டுகள் மூலமும் கிடைக்கிறது.

சோழர்களும், பாண்டியர்களும் தமக்குள்ள இட்ட போரில் தமிழ் வீரர்கள் தொகை மிகவாகக் குறைந்தது. தில்லி சுல்தான்களின் படைஎடுப்பினால், அவர்களின் மொத்தப்போர் [totalwar] முறையினால், தமிழ்வீரர்கள்/தமிழ் அரசர்கள் தலையெடுக்கவே முடியாத அளவுக்கு அழிந்து குறைந்து போனார்கள். சோழர்கள் பாண்டியர்களால் அழிக்கப்பட்டார்கள். பாண்டியர்கள் தில்லி சுல்தான்களின் படைஎடுப்பினால் தங்கள் பலமிழந்து சிற்றரசர்களாகிப் போனார்கள். பின்னர் விஜயநகரம் தலைஎடுத்தபோது, பாண்டியர்கள் அவர்களுக்குக் திறை செலுத்தி வாழ்ந்தார்கள்.

//அவர்கள் வைத்திருந்த தமிழர் படைகள் எல்லாம் என்ன ஆனது? இவ்வாறு தமிழர் இனம் இரண்டு நூற்றாண்டுகள் தங்களுடைய பழம் பெருமைகளையெல்லாம் ….//

கி.பி.1311 ஏப்ரல் 13 ல் டில்லி சுல்தானின் தளபதி மாலிக்கபூரின் படையெடுப்பால் மதுரை சூறையாடப்பட்டது.இதற்க்கு காரணமும் தமிழனின் உள் குத்து வேலைதான்.அரச வம்சத்தில் நிகழ்ந்த சகோதர போட்டி பொறாமையின் காரணமாக மூத்தவன் வீர பாண்டியனை வீழ்த்த இளையவன் சுந்தர பாண்டியன் மாலிக்கபூரை உதவிக்கு அழைத்து மதுரையை அடிமையாக்கினான்.

தமிழனின் இதே உள் குத்து சரித்திரம்தான் மீண்டும் மீண்டும் நிகழ்கிறது.திராவிடக் கட்சிகள் தங்களுக்குள் ஒற்றுமையின்றி பிரிந்து ஒவ்வொரு முறையும் டில்லி ஆட்சியாளர்களின் ஆதரவோடு தமிழகத்தையும்,தமிழனையும் சுரண்டுகின்றனர்.இதில் இலங்கைத் தமிழனின் தலையும் தப்பவில்லை

நாம் பெருமை பாராட்டும் சோழர்களும் பாண்டியர்களும் அவர்கள வைத்திருந்த படைகளும் என்ன ஆனார்கள் என்ற என்னுடைய கேள்விக்கு சரித்திரப்பூர்வமான விளக்கம் தந்துள்ள திரு. ஒரு அரிசோனன் அவர்களுக்கு நன்றி.
இது தொடர்புடைய இன்னொரு கேள்வியும் உள்ளது.. பாண்டியர்களுக்குள் இரு பிரிவு. பின்பு அவர்களுக்கும் சோழர்களுக்கும் போர். பிறகு இரு சாரரும் வலுவிழந்தபோது மாலிக் காபூரின் படையெடுப்பு. அதைத் தொடர்ந்து மதுரையில் தில்லி சுல்தான்களின்ஆட்சி. பின்பு தமிழகம் முழுதும் விஜயநகர ஆட்சி. அவர்களின் கீழ் நாயக்கர்களின் ஆட்சி. இறுதியாக ஆங்கிலேயர் ஆட்சி. ஆக தமிழ் மக்கள் பல நூற்றாண்டுகளாக அடிமைகளாகவே வாழ்ந்து பழக்கப்பட்டுவிட்டார்கள். இதோடு முடிந்ததா தமிழ் இனத்தின் வீர சகாப்தம்? ஆங்கில ஆட்சியின் சுதந்திரம் வேண்டி போரிட்ட பாஞ்சாலங்குரிச்சி, சிவகங்கை போன்ற சிற்றரசுகள் அனைத்தும் சுல்தான்களுக்கும், நாயக்கர்களுக்கு கப்பம் கட்டி வாழ்ந்து வந்தவர்கள்தானா ? அதுபோன்று சுல்தான்களின் ஆட்சியின்போதும், விஜயநகர ஆட்சியின்போதும் மதுரையிலோ, தஞ்சையிலோ அல்லது வேறு எங்கோ எந்தத் தமிழ்ப் போராளியோ தமிழ்ப் படையோ அவர்களை எதிர்க்கத் தோன்றவில்லையா ? வீர வரலாறு கொண்ட தமிழ் இனம் அதன் பின்பு தலைதூக்கவே முடியாத அடிமை இனமாகவே மாறிவிட்டதா? ….. டாக்டர் ஜி. ஜான்சன்.

கட்டுரைக்கு கருத்துரைகள் வழங்கிய திருவாளர்கள் இரமேஷ், அரிசோனன், டாக்டர் ஜான்சன், மற்றும் ஷாலி ஆகியோருக்கு எனது நன்றிகளைத் தெரிவித்துக் கொள்கிறேன்.

டாக்டர் ஜான்சனின் கேள்விகளுக்கு விளக்கமுரைத்த நண்பர்களுக்கு நன்றி.

தமிழர்கள் களப்பிரர் இருண்ட காலத்திற்குப் பிறகு மீண்டும் துளிர்த்தெழுந்து ராஜேந்திர சோழன் காலத்தில் உலகாள புறப்பட்டது போல வளர்ந்திருந்திருக்கலாம்…ஆனால் அதற்குள் பல மாறுதல்கள் நிகழ்ந்தது. எனது கோணத்தின்படி, முக்கியமாகத் தொழில் நுட்பம் மாறிவிட்டது. துப்பாக்கிகளும், வெடிகுண்டுகளும், பீரங்கிகளும் இல்லாது பின்தங்கிவிட்ட சூழ்நிலையில், பலத்த அடி வாங்கி கொஞ்சம் கொஞ்சமாகத் தேறி நாயக்கர்களை வெளியேற்றி இருந்தாலும் போர்முறையும் போர்க் கருவிகளும் மாறிய காலத்தில் தாக்குப் பிடித்திருக்க முடியாது.

தனக்குத் தானே ஆப்பு வைத்துக் கொள்வது, தமிழர் என்ற உணர்வின்றி தங்களில் ஒருவரை ஒருவர் காட்டிக் கொடுத்துக் கொள்வது, கல்விப் புறக்கணிப்பு, சோழர்கள் மறைவுக்கு ஒருகாரணமாக இருந்த ஜாதிக் கலவரங்கள், மத சண்டைகள் அதிகரித்தது என பல காரணங்களையும் கூறலாம். அக்கால வரலாற்றைப் பற்றிய பதிவுகள் எதுவும் நாட்டு நடப்பை, மக்கள் வாழ்வை படம் பிடிக்காமல் பஜனை மடங்களாக நாட்டை மாற்றிவிட்டன. இறை இலக்கியங்கள் தவிர எதையும் இயற்ற இயலாத நிலையில் மக்கள் மழுங்கிப் போனார்கள்.

பல்லவர்கள் காலத்தில் வடக்கிலிருந்து படையெடுத்து வந்தால் அவர்கள் நிறைய அடி வாங்கினார்கள். அவர்களையும் தாண்டி தென்னகம் வருவது எளிதாக இருந்தது இல்லை. அதற்குள் பிற மன்னர்கள் எச்சரிக்கை அடைய வாய்ப்பு இருந்தது. ராஜ ராஜ சோழன் காலத்தில் பல்லவரை ஒழித்தாலும் சாளுக்கியர்களுடன் மண உறவு கொண்டு, அவர்களுடன் நட்புடன் இருந்து தங்களுக்கு எல்லைப்புற பாதுகாப்பை வளர்த்தார்கள்.

ஆனால் என்று சோழரையும் பாண்டியர்கள் ஒழித்து, பதவிக்காக தனது நாட்டின் மீது படையெடுக்க பகைவருக்கு வெற்றிலை பாக்கு வைத்தார்களோ அன்று ஒழிந்தார்கள்.

சுருக்கமாக …. அடுத்த அரசின் எல்லைகளையும் மதித்து, மன்னர்களையும் மதித்து திருமண உறவுடன் தங்களை பலப்படுத்தி, ஒற்றுமையுடன் வாழ்ந்திருந்தால், தமிழர்கள் 2000 ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் ஒற்றுமையாக மௌரியர்களை தமிழகத்தில் கால் வைக்க முடியாது செய்தது போல செய்திருக்கலாம்.

அவ்வப்பொழுது ஓரிரண்டு வீரர்கள், வேலு நாச்சியார் வரை துடிப்புடன் எழுந்து போரிட்டு உயிரிழந்தது மட்டுமே பின்னர் தமிழர் வரலாறு.

கட்டுரையைப் படிதோருக்கும், பதிவிட்ட திண்ணை ஆசிரியருக்கும் நன்றிகளைத் தெரிவித்துக் கொள்கிறேன்.

அன்புடன்
….. தேமொழி

“ராஜ ராஜ சோழன் காலத்தில் பல்லவரை ஒழித்தாலும்” என நான் கூறியது தவறு; விஜயாலய மற்றும் ஆதித்த சோழன் எனத் திருத்திப் படிக்குமாறு கேட்டுக் கொள்கிறேன். தவறுக்கு வருந்துகிறேன்.

….. தேமொழி

அன்புள்ள தேமொழி, உங்கள் விளக்கம் படித்து மகிழ்ந்தாலும், மனதில் சோகமே நிலைத்துள்ளது. அதற்குக் காரணம் தமிழர்களின் வரலாறு சரிவர எழுதி வைக்கபடவில்லையே என்பதால் என்று கருதுகிறேன். உங்களுடைய கட்டுரையில் நாயக்கர்கள் ஆட்சியின்போது அந்த ஆலயம் குறித்து நீங்கள் எழுதியதால் அவர்கள் பற்றி தெரிந்து கொண்டபோது தமிழக வரலாற்றின் ஒரு பகுதியின் சுருக்கத்தை ஓரளவு தெரிந்துகொள்ள முடிந்தது. அதற்கு நன்றி.
பண்டைய தமிழர்கள் காதலையும் வீரத்தையும் போற்றியவர்கள் என்பதற்கு நாம் நற்றிணை,குறுந்தொகை , அகநானூறு புறநானூறு ஆகிய சங்க இலக்கியங்களின் பாடல்களைப் படித்து மகிழ்ந்து வியக்கிறோம். உலகிற்கே நன்னெறி புகட்டும் பொது மறையாக திருக்குறளையும் உதாரணம் காட்டுகிறோம். இவற்றைப் பார்க்கும்போது தமிழர்கள் சங்க காலத்தில்தான், அதாவது 2000 ஆண்டுகளுக்கு முன்புதான் சிறந்து சுதந்திரமாக விளங்கி சங்கம் வைத்து தமிழைப் போற்றி சிறப்புடன் ஒரு தமிழ் நாட்டில் வாழ்ந்துள்ளது தெரியவருகிறது. அப்போது தமிழகத்தை ஆண்ட சோழ மன்னர்களின் படைகளின் வெற்றிகள் கடல் கடந்தும் தென் கிழக்கு ஆசியாவின் பல நாடுகளில் நிகழ்ந்துள்ளன. அவர்களால் எழுப்பப்பட்ட பல புராதன ஆலயங்கள் இன்றும் சாட்சி பகர்கின்றன. ஆனால் அங்கு எங்கும் அவர்களால் தொடர்ந்து நிலையான ஆட்சி நடத்த முடியாமல் போனதற்கு என்ன காரணம் என்பது தெரியவில்லை.அந்த கால கட்டத்தில்தான் தமிழகத் துறைமுகங்களில் ரோமாபுரி வணிகர்கள் வாணிபம் புரிய வந்துள்ளனர் என்பதும் தெரியவருகிறது. இத்தகைய சிறப்பாக வாழ்ந்த நம்முடைய தமிழினம் பல்வேறு காரணங்களால் பிளவுண்டு, பொலிவிழந்து, தன்மானம் இழந்து, படிப்படியாக அடுத்தவருக்கு அடிமைகளாகும் நிலை உருவாகியுள்ளது. அந்த அடிமைத்தனமே இன்றும் நிலைத்துள்ளது என்பது வேதனையானது. சுதந்திரமாக வாழ்ந்த தமிழ் இனம் ஏன் இப்படிப் பிளவுண்டு சின்னாபின்னமானது? அந்த அடிமைத்தனம் எப்போது, யாரால், எப்படி வந்தது என்பதைத் தெரிந்தவர்கள் கூறினால் நல்லது…அன்புடன் டாக்டர் ஜி. ஜான்சன்.

//சுதந்திரமாக வாழ்ந்த தமிழ் இனம் ஏன் இப்படிப் பிளவுண்டு சின்னாபின்னமானது? அந்த அடிமைத்தனம் எப்போது, யாரால், எப்படி வந்தது என்பதைத் தெரிந்தவர்கள் கூறினால் நல்லது//

சங்க காலத்திலிருந்து தமிழ் மன்னர்கள் ஒருவருடன் ஒருவர் போரிட்டு ஒருவர் நாட்டை ஒருவர் அழித்துத்தான் வந்திருக்கிறார்கள். இதுபற்றி முனைவர் ஜ. பிரேமலதா எழுதிய “சங்ககாலத்தில் போரும், அமைதியும்” என்ற கட்டுரைத் தொடர் [தாரகை இணையத்தில் வெளிவந்தவை] இதுபற்றி விளக்கும்.

மூவேந்தர்களுக்குள் போட்டியும் சண்டையும் இருந்தபோதிலும், மணவினை இருந்துகொண்டுதான் இருந்தன. புகழ்பெற்ற மங்கையர்க்கரசி என்னும் சைவநாயனார் பாண்டிய அரசனை மணந்த சோழ இளவரசிதான்.

ஆயினும், என்று ஆதித்த கரிகாலன் [இராஜராஜ சோழனின் தமையன்]பாண்டிய மன்னன் வீரபாண்டியனின் தலையைக் கொய்து, பழையாறை நகர் வாயிலில் செருகி தனது பெருமையைப் பறை சாற்றினானோ, அப்பொழுதே சோழருக்கும் பாண்டியருக்கும் ஜன்மப் பகை துவங்க ஆரம்பித்தது.

இராஜராஜன் காலத்திலிருந்து கிட்டத்தட்ட இருநூறு ஆண்டுகள் பாண்டியநாடு சுதந்திரமின்றி சோழ அரசர்களால் அடக்கி ஆளப்பட்டது. மேலும் மூன்றாம் குலோத்துங்க சோழன் காலத்தில் பாண்டியர்களின் அரசாணி மண்டபம் அழிக்கப்பட்டு, மதுரை கொளுத்தப்பட்டது. கழுதைகள் கொண்டு உழப்பட்டட்டு, எருக்க விதைகள் தூவப்பட்டன.

இந்த அவமானத்திற்குப் பழிவாங்க பிரிந்திருந்த பாண்டிய மன்னர்களை ஒன்றிணைத்து, மூன்றாம் குலோத்துங்க சோழனைத் தோற்கடித்து அவனை நாடு கடத்தினான் “மதுரையை மீட்ட மாறவர்மன் சுந்தர பாண்டியன்”.

அடுத்த பதிவில் தொடர்கிறேன்.

மாறவர்மனுக்குப்பின் வந்த சடையவர்மன் சுந்தரபாண்டியன் தமிழ் நாடு முழுவதையும் பாண்டியர் ஆட்சிக்குள் கொண்டுவந்தான். பாண்டியப் பேரரசு மூன்றாம் முறையாகத் தலையெடுத்தது. குலசேகர பாண்டியன் காலத்தில் கங்கைகொண்டசோழபுரம் அழிக்கப்பட்டது. சோழர் குலமே பாண்டியர்களால் பூண்டோடு அழிந்தது. பாண்டியர் ஆட்சி உச்சம் பெற்றது.

அவனது மகன்கள் அரசுக்காக நிகழ்த்திய உள்நாட்டுப்போர் நாட்டையே வலுவிழக்கச் செய்தது.

டில்லி சுல்தான்களின் படையெடுப்புகள் தமிழ்நாட்டின் செல்வம் களவுபோகக் காரணமாக அமைந்தது.

இந்நிலையில் — சோழர்களும் இல்லை — பாண்டியர்களை இணைக்கும் பாலமான வலுவான பேரரசனும் இல்லைதா நிலைமையில், வெளியிலிருந்து யார் படைஎடுத்தாலும், எதிர்த்து நிற்க யாருமில்லாதுதான் போயிற்று.

மதுரை டில்லி சுல்தான்கள் வசமும், தஞ்சை மராட்டியர் வசமும் போனது. பின்னர் தமிழ்நாடே விஜயநகரப் பேரரசின் கீழ் அடங்கியது.

வலுவான, தன்னலமற்ற தலைவர்கள் இல்லாதபோது — வெள்ளையர்களை எதிர்த்துப் போரிட்டவர்கர்கள் வெறும் குறுநில மன்னர்கள்தான். அவர்கள் படைகள், ஆயுத பலம் வெள்ளையரின் போர்த் திறமை முன்னும், பிரித்தாளும் சூழ்ச்சியினாலும் வலிவிழந்து தோற்றோடியது.

இன்னும் தமிழர்கள் பலவாறு பிரிக்கப்பட்டுக்கொண்டுதானே இருக்கிறார்கள்! “இவன் உண்மையான தமிழன் இல்லை, அவன் உண்மையான் தமிழன் இல்லை; இவன் வந்தேறி, அவன் வந்தேறி!” என்று தமிழ் இனத்தைத் தங்கள் அரசியல் இலாபத்தற்ர்காகக் கூறுபோட்டுக்கொண்டுதானே இருக்கிறார்கள்!

ஆகவே, டாக்டர் ஜான்சன் அவர்களே, //சுதந்திரமாக வாழ்ந்த தமிழ் இனம் ஏன் இப்படிப் பிளவுண்டு சின்னாபின்னமானது? அந்த அடிமைத்தனம் எப்போது, யாரால், எப்படி வந்தது என்பதை//த் திட்டவட்டமாகச் செல்ல இயலாது. சங்ககாலத்திலிருந்து தமிழர்கள் ஒருவரையொருவர் தாக்கிக்கொண்டுதான் இருக்கிறார்கள். சில நூற்றாண்டுகள், சில பேரரசர்கள் தென்னட்டையே கட்டி ஆண்டார்கள். அவர்கள் செய்த மாபெரும் தவறுகள் அவர்களையே அழித்துவிட்டது. நாட்டைத் தூக்கி நிறுத்தும் தலைவர்கள் இல்லாத தமிழகம் தன்னையே இழந்து அடிமையாக ஆனது. இன்றும் அடிமையாகவே இருந்து வருகிறது.

வேறென்ன சொல்ல இயலும்?

//சுதந்திரம் வேண்டி போரிட்ட பாஞ்சாலங்குறிச்சி, சிவகங்கை போன்ற சிற்றரசுகள் அனைத்தும் சுல்தான்களுக்கும், நாயக்கர்களுக்கு கப்பம் கட்டி வாழ்ந்து வந்தவர்கள்தானா? //

விஜயநகர நாயக்கர்களில் முக்கியமானவர் மதுரையை ஆண்ட திருமலை நாயக்கர். அவருக்கும்பின் புகழ்கொண்டவர் ராணி மங்கம்மாள்.

அவர்கள் காலத்தில் விஜயநகரப் பேரரசு வலுவிழந்ததால், நாயக்கர்கள் தனிக்கொலோச்சத் துவங்கினார்கள். அவர்களும் வலு இழந்ததும், பாளையக்காரர்கள் தலைதூக்கி, தனித்தனியாக, சுதந்திர ஆட்சி செய்தார்கள்.

முதன் முதலாக வெள்ளையர்களுக்கு எதிராகப் போர்க்கொடி உயர்த்தியவர் பூலித்தேவர் என்று அழைக்கப்பட்ட பாளையக்காரர் புலித்தேவர். அவர்களிடம் வெள்ளையர்களை எதிர்க்கும் அளவுக்குப் படைகளோ, வலுவான கோட்டைகளோ இல்லை. அவர்களின் கோட்டைகள் வெள்ளையர்களின் பீரங்கிகளால் உடைத்துத் தகர்க்கப்பட்டன.
பாஞ்சாலங்குறிச்சியை ஆண்ட கட்டபொம்மன் ஒரு மிகச் சிறிய பகுதியை ஆண்ட குறுநில மன்னர். அப்பொழுது இராமநாதபுரம் சேதுபதி வெள்ளையர் ஆட்சிக்குத் திறை செலுத்த ஒப்புக்கொண்டார். அவர் கட்டபொம்மனை விட அதிக நிலப்பகுதியில் ஆட்சி செலுத்தினார். எனவே, கட்டபோம்மனால் அதிக நாள்கள் வெள்ளையருக்கு எதிராக தாக்குப் பிடிக்க இயலவில்லை. அவர் வெள்ளையர்களால் கைது செய்யப்பட்டு கயத்தாற்றில் தூக்கில் இடப்பட்டார்.

அவரது தம்பி ஊமைத்துரை சிவகங்கையை ஆண்ட ஜமீன் பரம்பரையான வேலுநாச்சியாரிடம் தளபதிகளாக இருந்து, பின்னர் மன்னர்களாக ஆகிய மருது சகோதரர்களிடம் தஞ்சம் புகுந்தார். அவர்களும் வெள்ளையர்களால் தோற்கடிக்கப்பட்டார்கள்.

இங்கு நாம் ஒன்றைப் புரிந்துகொள்ள வேண்டும். பாலையக்காரர்களுக்கு வீரம் இல்லாமல் இல்லை. அவர்கள் தனித்து விடப்பட்டார்கள். அவர்களிடம் இருக்கும் போட்டியை அறிந்துகொண்ட வெள்ளையர்கள், நட்பு பாராட்டிய மற்ற குறுநில மன்னர்களின் உதவியுடனும், தங்கள் வலிமிகுந்த ஆயுதங்களுடனும், அதிக படைபலத்துடனும் போரிட்டு வெற்றிபெற்றார்கள்.

பாளையக்காரர்களின் படைபலத்தை, ராஜராஜன், குலசேகரபாண்டியன் இவர்களின் படைபலத்துடன் ஒப்பிட்டால், மிகமிகக் குறைவே!

//அதுபோன்று சுல்தான்களின் ஆட்சியின்போதும், விஜயநகர ஆட்சியின்போதும் மதுரையிலோ, தஞ்சையிலோ அல்லது வேறு எங்கோ எந்தத் தமிழ்ப் போராளியோ தமிழ்ப் படையோ அவர்களை எதிர்க்கத் தோன்றவில்லையா ?//

நாயக்கர் ஆட்சியில் அவர்களை எதிர்த்துப் போரிடும் அளவுக்குப் பெரிய படைபலம் யாரிடமும் இல்லை. வீரமிக்க மறவர் ஜனத்தொகை மிகக் குறைந்துவிட்டது. பிரிந்து இருந்த சில பாண்டிய மன்னர்களும் நாயக்கர்களுக்குத் திறை செலுத்தியே வாழ்ந்தார்கள்.

நாயக்கர்கள் பலம் குன்றியவுடன், தஞ்சையை மராட்டியர் கைப்பற்றி, அங்கு அவர்கள் ஆட்சி நடந்தது. தஞ்சையைக் கடைசியாக ஆண்ட சரபோஜி, தஞ்சையைப் பிரிட்டிஷாரிடம் ஒப்படைத்தார்.

புதுக்கோட்டை சமஸ்தானம் மட்டும், வெள்ளையர்களுக்குத் திறை செலுத்தி [as a vassal state], சென்னை ராஜதானியில் [Madras Presidency] அடங்காமல் தன்னிச்சையாக ஆட்சி செய்தது. இந்தியா குடியரசு ஆகியதும், புதுக்கோட்டை சமஸ்தானம் சென்னை மாநிலத்துடன் ஒன்றியது.

கேரளாவிலும் நாயர் படைகள் திப்பு சுல்தானாலும், வெள்ளையர்களாலும் தாக்கி அழிக்கப்பட்டன.

வலுவான தமிழ்ப் பேரரசு [சேர, சோழ, பாண்டிய]இல்லாததே அதற்குக் காரணம்.

வரலாற்றின் இன்னொரு உண்மையும் இருக்கிறது.

எந்தப் பேரரசும் ஒரு சில நூற்றாண்டுகளுக்கு மேல் ஆட்சி செய்ததில்லை.

உரோமானியப் பேரரசு, பிரிட்டிஷ் பேரரசு, களப்பிரர்கள், முதலாம் பாண்டியப, சோழப் பேரரசுகள், களப்பிரர்களை ஒழித்து தமிழகத்தின் இரு பகுதிகளை ஆண்ட பல்லவ, இரண்டாம் பாண்டியப் பேரரசுகள், விஜயாலய சோழன் நிறுவிய இரண்டாம் சோழப் பேரரசு இராஜராசனால் விரிவாக்கப்பட்டு இருநூறு ஆண்டுகள் தென்னாட்டையும், இலங்கையின் பெரும்பகுதியையும் ஆண்டது. அதற்குப்பின் வந்த மூன்றாம் பாண்டியப் பேரரசு தமிழ்நாட்டையும், வடஇலங்கையையும் நூறு ஆண்டுகள் ஆண்டது. அத்துடன் தமிழர் ஆட்சியையும் முடிவை எய்தியது.

நாம் பழங்கதை பேசலாம். ஆனால் நமக்குள் நாம் கூறுபோட்டுக்கொ[ல்]ள்வதை நிறுத்தி, தமிழ் ஒற்றுமைக்காக இணைகிறோமோ, நம் மனதில் அறுநூறு ஆண்டுகளுக்கோம் மேலாக நிலவிவரும் அடிமைத்தனத்தைக் கலைகிறோமோ — சாதி ஒழிக என்று வெறும் கூக்குரல் இடாமல், சாதி, சமய நல்லிக்கத்தை வளர்க்கிறோமோ, அதுவரை தமிழர்கள் தலை நிமிர்ந்து நிற்க இயலாது என்பதை மிக வருத்தத்துடன் முன்வைக்கிறேன்.

///
நாம் பழங்கதை பேசலாம். ஆனால் நமக்குள் நாம் கூறுபோட்டுக்கொ[ல்]ள்வதை நிறுத்தி, தமிழ் ஒற்றுமைக்காக இணைகிறோமோ, நம் மனதில் அறுநூறு ஆண்டுகளுக்கோம் மேலாக நிலவிவரும் அடிமைத்தனத்தைக் கலைகிறோமோ — சாதி ஒழிக என்று வெறும் கூக்குரல் இடாமல், சாதி, சமய நல்லிக்கத்தை வளர்க்கிறோமோ, அதுவரை தமிழர்கள் தலை நிமிர்ந்து நிற்க இயலாது என்பதை மிக வருத்தத்துடன் முன்வைக்கிறேன்.///

ஒற்றுமையாக இல்லாததால் அழிவு ஏற்பட்டது வரை சரியே.

ஒற்றுமையாக இருக்க சாதி மத பேதங்களை விட்டொழியுங்கள் என்று கூறுவது சாலச் சிறந்தது.

இதனை கூக்குரல் என்பது சரியில்லையே.

///சாதி ஒழிக என்று வெறும் கூக்குரல் இடாமல், சாதி, சமய நல்லிக்கத்தை வளர்க்கிறோமோ
///

பிரிவுகள் ஒழிந்தால் நல்லிணக்கம் தானே வரும். சாதிகளை இடைவிடாது விடாப்பிடியாகப் பிடித்துக் கொண்டு … அதில் உயர்வு தாழ்வு கற்பித்துக் கொண்டு கலவரம் செய்து கொண்டிருந்தால் எங்கிருந்து நல்லிணக்கம் வரும்?

பேதங்களே வேண்டாம் ஒழித்துக் கட்டுங்கள் என்பதை கூக்குரல் என்பது சரியில்லையே.

//பேதங்களே வேண்டாம் ஒழித்துக் கட்டுங்கள் என்பதை கூக்குரல் என்பது சரியில்லையே.//

பேதங்களே வேண்டாம் என்பது சாலச் சிறந்தது. அதையே நீங்கள், நான் உள்பட அனைவரும் விரும்புகிறார்கள்.

கூக்குரல் என்பதை, “lip-service” என்னும் பொருளில் பதிந்திருக்கிறேன்.

இன்று “சாதி ஒழிக” என்பது வெறும் lipservice ஆகவே இருக்கிறது.

ஒருபுறம் சாதி ஒழிக என்று சொல்லிக்கொண்டு, இன்னொருபுறம் சாதிச்சலுகை வேண்டும் என்பதற்குப் பல்லாயிரம் காரணங்கள் கூறப்படுகின்றன. இப்படி நடந்துகொள்வது lipserviceதான், கூக்குரல்தான்.

என்று நாம் ஒன்றை ஒழிக்கவேண்டும் என்று முயலுகிறோமோ, அப்பொழுது வன்முறை தோன்றும். இது கண்கூடான உண்மை. இதுதான் பல இடங்களில் நடக்கிறது. அப்பாவி மக்கள் கொல்லப்படுகிறார்கள்.

அதை விடுத்து, நல்லிணக்கம் ஏற்படுத்த முயன்றால், வேறுபாடுகள் தானே மறைந்துவிடும். நல்லிணக்கம் ஏற்பட்டு ஒன்று தானாக மறைந்து போவதற்கும், ஒன்று ஒழிக்கப்படவேண்டும் என்பதற்கும் நிறைய வித்தியாசம் இருக்கிறது.

அதைத்தான் நான் குறிப்பிட்டேன். மீண்டும் பதிகிறேன்.

நல்லிணக்கம் வந்தால்தான் பிரிவுகள் மறையும். உயர்வும் தாழ்வும் எதிலும் இல்லை.

உதாரணமாக, கருப்பு-வெள்ளை வேற்றுமை பாராட்டாதே என்று சொல்லலாம்; கருப்பு-வெள்ளையையே ஒழிக்கவேண்டும் என்றால்… அது முடிகின்ற ஒன்றா?

சமய நல்லிணக்கம் வேண்டும் எனலாம்; அனைவரும் நமக்கு உறுதுணையாக நிற்பார்கள். சமயங்களையே ஒழியுங்கள் என்றால்…, நமக்கு உறுதுணையாக வருபவர்கள்கூட நம்மைவிட்டு நீங்குவார்கள். எத்தனை பேர் ஆதரவு கிடைக்கும்? இதுதான் உலகம்; இதுதான் நடப்பு.

இறைவன்முன் யாவரும் ஒன்றே! சரிசமமே! இந்த எண்ணம் தோன்றினால் யாரும் உயர்வில்லை, யாரும் தாழ்வில்லை. எல்லோரும் நல்லவரே! எல்லோரும் உயர்ந்தோரே!

தமிழக வரலாறு பற்றி நல்ல விளக்கம் தந்த திரு. ஒரு அரிசோனன் அவர்களுக்கு நன்றி. அது பற்றிய கருத்து கூறிய கட்டுரை ஆசிரியர் தேமொழிக்கும் வாழ்த்துகள்.
இதன்மூலம் தமிழ் மக்களின் பொற்காலம் சங்க காலம் என்பதை அறிகிறோம். இது கி.மு.3ஆம் நூற்றாண்டிலிருந்து கி.பி.3ஆம் நூற்றாண்டுவரை உள்ள ஆறு நூற்றாண்டுகள் எனலாம். அப்போது சேர சோழ பாண்டிய தமிழ் மன்னர்களின் ஆட்சியில் தமிழகம் மூன்று பிரிவுகளாக ஆளப்பட்டு வந்தது.அவர்களுக்குள் அவ்வப்போது போர்கள் நடந்தாலும் அது நமக்குள் நடந்த போர்கள்தான் என்று நாம் ஆறுதல் கொள்ளலாம். அனால் அதன்பின் அந்த மூன்று பிரிவினரின் ஆட்சிகள் முற்றாக முடிந்தபோது நாம் அன்னியரின் ஆட்சியில் அடிமைகளானோம் என்பதே உண்மை. அந்த அடிமைத்தனத்திலிருந்து நாம் இன்னும் விடுபட்டு எழவே இல்லை என்பதும் உண்மை. ஆகவே தமிழினம் கடந்த பல நூற்றாண்டுகளாக அடிமை இனமாகவே வாழ்ந்து வருகிறது என்பதையே நம் வரலாறு கூறுகிறது. இதை நாம் அறியாமலேயே எவ்வித இன உணர்வும் இல்லாமலேயே அடுத்தவருக்கு அடிமைகளாகவே வாழ்ந்து அவர்கள் இடும் பிச்சையையும் சில சலுகைகளையும் பெரிதாக எண்ணியே வாழ்ந்து பழக்கப்பட்டுவிட்டோம்.
இத்தகைய பழங்கதை பேசி பெருமை கொள்வதில் பயனில்லைதான்! அந்த பெருமைகள் மீண்டும் வரப்போவதில்லை. மீண்டும் சேர சோழ பாண்டியர் போன்றவர்களின் மன்னர் ஆட்சி இக்காலத்துக்கு உகந்ததும் அல்ல. சங்கப் புலவர்கள் போல் இன்று புலவர்கள் எழுதப்போவதும் இல்லை. எழுதவும் முடியாது! அன்றைய புறநானூறு, அகநானூறு, நற்றிணை, குறுந்தொகை போன்ற தமிழ்க் காவியங்கள் இனி தோன்றப்போவதுமில்லை! இனி ஒரு வள்ளுவர் தோன்றி திருக்குறளை விஞ்சும் அளவுக்கு இன்னொரு தமிழ் மறை எழுதப்போவதுமில்லை! இன்னொரு இளங்கோ தோன்றி சிலப்பதிகாரம் எழுத முடியாது! நாம் சுமார் 2500 வருடங்களுக்கு முன் அவர்கள் எழுதிய ஒப்பற்ற சங்க இலக்கியங்களைப் படித்து புரிந்து கொண்டாலே போதுமானது! அவற்றை அழியா பொக்கிஷங்களாக பாதுகாத்தாலே போதுமானது! நம்முடைய பிள்ளைகளும் வருங்கால சந்ததியினரும் அவற்றைப் பற்றியெல்லாம் தெரிந்து கொள்வார்களா என்பதே பெரும் கேள்விக்குறிதான்!
இத்தகைய பரிதாப அடிமைச் சூழலில் தமிழ் இனம் ஒன்றுபட்டு உயர்வு காணமுடியுமா என்பதே என்னுடைய ஆதங்கம். கல்வியிலும் வாழ்க்கை முறையிலும் நாம் எவ்வளவோ முன்னேறியுள்ளோம். ஆனால் நாம் அனைவரும் ஓரினம் என்பதை மட்டும் ஏன் இன்னும் புரிந்து கொள்ள மறுக்கிறோம்? இந்த அறிவுக்கு அப்பாற்பட்ட சாதி என்னும் மூட நம்பிக்கையிலிருந்து ஏன் விடு பட மறுக்கிறோம்? இதுவும் ஒரு அடிமைத்தனமா? உலகின் நாடுகளையும் அங்குள்ள மனிதர்களையும் நாம் பார்த்தாவது திருந்தவேண்டாமா? நாம் வழிபடும் எந்தக் கடவுள் சாதிகள் உள்ளது என்று போதிக்கிறது? இது பற்றி மதங்களைப் பற்றி அறிந்தவர்கள் ஏதாவது விளக்கம் கூறினால் நல்லது.
இன்றைய தமிழ் மக்களின் ஒற்றுமைக்கு முட்டுக்கட்டைப் போடுவது சாதி என்ற முட்டாள்தனம்தான்! இதை பல்கலைக்கழகம் சென்று படித்து பட்டம் பெற்றவர்களும் நம்பினால் அவர்கள் படித்த முட்டாள்கள்தான்!
தமிழ் மக்கள் உலகின் எந்தப் பகுதியில் வாழ்ந்தாலும் சாதிகள் இல்லை என்று சபதம் கொண்டு வாழ்வதோடு அவர்களின் பிள்ளைகளுக்கும் சொல்லித் தந்தால்தான் சாதி என்னும் மூட நம்பிக்கைக்கு சாவு மணி அடிக்கலாம்.
சாதிகள் இல்லாத புதிய தமிழ்ச் சமுதாயம் உருவாகி தன்மானத்துடன் வாழும் தமிழ் இனம் காண்போம்! அன்புடன் டாக்டர் ஜி. ஜான்சன்.

நல்லிணக்கம் என்பது வேற்றுமையே இல்லாது இருக்கும்பொழுதும்…அதாவது ஒரே ஜாதி, மதம், இனம், மொழி இருப்பவர்களிடமும் இருக்காது. அது மனித இயல்பு, ஒவ்வொருவரும் மாறுபட்டவர்கள்.

நீக்கக் கூடிய வேற்றுமையை நீக்க இயன்றால் அதனால் வரும் சண்டை குறையும். அதனால் அதை நீக்கிவிடுங்கள் என்றால்… அவ்வாறு கூறுவது “கூக்குரல்” என்பது உங்கள் புரிதலாக இருப்பது வருத்தம் தருவது.

இருப்பினும் கட்டுரைக்குத் தொடர்பற்ற விவாதத்தை தொடர விரும்ம்பவில்லை. உங்கள் கருத்துரைகளுக்கு மிக்க நன்றி திரு. அரிசோனன்