சோபனம்

எங்கெல்லாம் தேடுவீர் நீவிர் கவினை,
அம்மங்கையே உம் பாதையாகவும்
உம் வழிகாட்டியாகவும் இல்லாதபோழ்து
எங்கனம் அவளை கண்டுகொள்ளப் போகிறீர்?
உம் பேச்சுக்களின் நெசவாளியாக அவளே
இருந்தாலொழிய, எங்கனம் அவளைப்பற்றி
பேச இயலும்?

“கவின் என்பது அன்பும், சாந்தமுமானது” என்பான், நொந்தவனும், காயப்பட்டவனும்.
“தம் சாதனை குறித்த பெருமையுடன்
மெல்லிய நாணங்கொண்டு நம்மிடையே நடமாடும் இளம் தாயைப் போல”
உணர்வுவயப்பட்டவனோ, “அழகென்பது வல்லமையானதும், அபாயமானதுமான ஓர் பொருள்” என்பான்.
”கொந்தளிப்பைப்போன்று அவள் பூமியையே
நமக்குக் கீழும், வானமதை நமக்கு மேலும்
புரட்டிப் போடுபவளாயிற்றே”

களைப்பும், சோர்வும் கொண்டவனோ, ”அழகென்பது மெல்லிய முனகல்காளாலானது. அவள் நம் ஆன்மாவினூடே உரையாடுபவளன்றோ”.
நம் மோனத்தினூடே, நிழலின் அச்சத்தினால் நடுக்கம் கொள்ளும் மெல்லொளி போன்றதொரு விளைவை ஏற்படுத்தும் அவள்தம் குரல்வளம்.
ஆயினும் அமைதியற்ற ஒருவனோ, “மலைகளினூடே அவள்தம் அலறலைச் செவியுற்றோம்” என்பான்.
அவளுடைய கதறலுடன், குளம்பொலியும், அத்தோடு சிறகுகளின் படபடப்பும், சிம்மமதின்
கர்சனையும் சேர்ந்தே வந்ததாம்”.

இரவு நேரங்களில், நகரத்துக் காவலாளிகளோ, “கிழக்குப்புற சூர்யோதயத்திலிருந்து மேலெழலாம்” என்பார்கள்.
உச்சிவேளை உறைப்பில் உழலும் உழைப்பாளியும்,
நடைப்பயணியும்,”நாங்கள் அந்தி சாயும் பொழுதில், சாளரத்திலிருந்து அவள் பூமியின் மீது ஒய்யாரமாக சாய்ந்து கிடக்கக் கண்டோம்” என்றனர்.

குளிர்காலப் பனியில் கட்டுண்டு கிடப்பவனோ,”அவள் இள்வேனிற்பருவத்துடன் இதமாக குன்றுகளின் மீதோடு இணைந்தும் வரலாம்” என்பான்.
கோடையின் தகிப்பில் வாடும் அறுவடைக்காரனோ, ”இலையுதிர்காலத்தின் துவண்ட இலைகளுடன், இணைந்தே நடனமாடும் அவள் கேசத்தில் பனித்துளியும் கண்டோம்” என்கின்றனர்.
அழகு குறித்து அளவற்றவற்றை சொல்கிறீர் நீவிர்,
ஆயினும் உண்மையில் நீவிர் அவளைப்பற்றிப் பேசவில்லை. மாறாக நிறைவேறாத் தேவைகள் குறித்தே இயம்புகின்றீர்.
சோபனம் என்பது அவசியத்தேவையல்ல, ஆயின் அது ஓர் பேரானந்த நிலை.
அது நீர்வேட்கையுமன்று, முன்விரிந்த வெற்றுக்கரமுமன்று,
ஆயினும், ஓர் அழற்சியுற்ற இருதயமும், பரவசமான ஆன்மாவுமேயாம்.

அது உம் காட்சிக்குரிய பிம்பமுமன்று, செவிமடுக்கும் இசையுமன்று.
ஆயினும், அது உம்முடைய மூடிய விழிகளும் காணக்கூடியதுமான பிம்பம் மற்றும் உம் காதுகள் அடைபடும் போதும் நீவிர் கேட்கக்கூடிய இன்னிசை.
அது குடையப்பட்ட மரத்தின் பலமற்ற பகுதியும் அன்று, வளைநகத்தில் சிக்குண்ட சிறகும் அன்று,
ஆயினும் அது நித்தியம் மலர்ந்திருக்கும் சோலை மற்றும் அலையெனப் பறந்து திரியும் தேவதைகளின் கூட்டம்.

ஆர்பலீசு மக்களே, வாழ்க்கைத் தம் புனிதமான முகத்தை வெளிப்படுத்தும் வேளை அவ்வாழ்க்கையே கவின்மயம் அன்றோ.
ஆயின் நீவிரே வாழ்க்கையும் ஆகிறீர், மற்றும் அதன் திரையும் நீவிரே ஆவீர்.
அழகென்பது கண்ணாடியினூடே தம்மையே வியப்புற நோக்கும், ஆதியும், அந்தமுமில்லாதொன்று.
ஆயினும் நீவிரே நித்தியமானவரும், மற்றும் கண்ணாடியும் ஆவீர்காள்.

On Beauty – Khalil gibran
And a poet said, “Speak to us of Beauty.”

Where shall you seek beauty, and how shall you find her unless she herself be your way and your guide?
And how shall you speak of her except she be the weaver of your speech?
The aggrieved and the injured say, “Beauty is kind and gentle.
Like a young mother half-shy of her own glory she walks among us.”
And the passionate say, “Nay, beauty is a thing of might and dread.
Like the tempest she shakes the earth beneath us and the sky above us.”
The tired and the weary say, “beauty is of soft whisperings. She speaks in our spirit.
Her voice yields to our silences like a faint light that quivers in fear of the shadow.”
But the restless say, “We have heard her shouting among the mountains,
And with her cries came the sound of hoofs, and the beating of wings and the roaring of lions.”
At night the watchmen of the city say, “Beauty shall rise with the dawn from the east.”
And at noontide the toilers and the wayfarers say, “we have seen her leaning over the earth from the windows of the sunset.”
In winter say the snow-bound, “She shall come with the spring leaping upon the hills.”
And in the summer heat the reapers say, “We have seen her dancing with the autumn leaves, and we saw a drift of snow in her hair.”
All these things have you said of beauty.
Yet in truth you spoke not of her but of needs unsatisfied,
And beauty is not a need but an ecstasy.
It is not a mouth thirsting nor an empty hand stretched forth,
But rather a heart enflamed and a soul enchanted.
It is not the image you would see nor the song you would hear,
But rather an image you see though you close your eyes and a song you hear though you shut your ears.
It is not the sap within the furrowed bark, nor a wing attached to a claw,
But rather a garden for ever in bloom and a flock of angels for ever in flight.
People of Orphalese, beauty is life when life unveils her holy face.
But you are life and you are the veil.
Beauty is eternity gazing at itself in a mirror.
But you are eternity and your are the mirror.