அவசரம்

டாக்டர் ஜி.ஜான்சன்

நான் தொடர் வண்டியில் ஏறிய போது து இரவு பத்து மணி. அது மாயவரம் சந்திப்பு.

முன்பதிவு செய்யாததால் விரைவாக நுழைந்து சன்னலோரம் காலியாக இருந்த இடத்தைப் பிடித்துக்கொண்டேன். அந்த இடம் கிடைத்தது அதிசயம்தான்.நல்ல வேளையாக அதில் அமர்ந்து வந்தவர் மாயவரத்தில் இறங்கினார்.

அது ரேணிகுண்டா துரித பிரயாணி தொடர் வண்டி ( fast passenger ). . நான் வேலூர் சென்று கொண்டிருந்தேன். மருத்துவக் கல்லூரி விடுமுறை முடிந்து திரும்பி கொண்டிருந்தேன்.தரங்கம்பாடியிலி ருந்து பொறையார் சென்று தொடர் வண்டி மூலமாக மாயவரம் வந்திருந்தேன்.

இருக்கையில் அமர்ந்தபின்  வெளியே பார்த்தேன்.பாபரப்புடன் ஒரு குடும்பம் நான் அமர்ந்திருந்த பெட்டி நோக்கி வருவதைக் கண்டேன்.

அவர்கள் ஒரே குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர்கள்தான். ஒரு முதியவர், ஒரு மூதாட்டி, ஒரு இளைஞன், ஒரு மணப்பெண் , ஆகியோர் அடங்கிய குடும்பம் அது. அண்டா குண்டா என்று நிறைய சாமான்களையும் ( ஒருவேளை பலகாரங்களாக இருக்கலாம்) தூக்கி வந்தனர்.அவற்றை முதலில் வண்டிக்குள் ஏற்றியபின்பு ஒவ்வொருவராக ஏறினர்.

என் இருக்கைக்கு எதிர்புறம் காலியாக இருந்ததால் அங்கு அமர்ந்து கொண்டனர்.

என் எதிரேதான் அவர்கள் அமர்ந்திருந்தனர். அவர்கள் என்னைப் பார்த்தனர். நானும் அவர்களைப் பார்த்தேன். ஆனால் ஏதும் பேசிக் கொள்ளவில்லை.

அவர்கள் நெல்லிக்குப்பம் சென்று கொண்டிருந்தனர்.காலையில் திருமணம்.

மாயவரத்தில் புறப்பட்ட வண்டி சீராக சீறிக்கொண்டு கரியையும் புகையையும் கக்கிக்கொண்டு சிதம்பரம் நோக்கி சென்று கொண்டிருந்தது.நான் அயர்ந்து கொஞ்ச நேரம் கண் மூடினேன்.

பெரும் இரைச்சல் கேட்டு விழித்தேன். கொள்ளிடம் பாலத்தின்மேல் சென்று கொண்டிருந்தது. அந்த பாலத்தின் இரும்புத் தூண்களைக் கடக்கும்போது படக் படக் என்று இரைச்சலுடன் ஓசை எழும்.

எதிர் வரிசையில் அமர்ந்திருந்த பெண் வீட்டார் உறங்கிக் கொண்டிருந்தனர்

அடுத்தது சிதம்பரம். தொடர்வண்டி நிலையத்தின் மறு பக்கத்தில் அண்ணாமலைப் பல்கலைக் கழகம். அதன் மாணவர்கள் பலரை இரவு நேரங்களில் அங்கு வெறுமனே சுற்றிக் கொண்டிருப்பதைக் காணலாம். வண்டி நின்றதும் ஒவ்வொரு பெட்டியாக உள்ளே பார்த்துக்கொண்டு போவதே அவர்களின் பொழுது போக்கு. அன்றும் அப்படிதான் .நான் வெளியில் சென்று அவசர அவசரமாக தேநீர் பருகிவிட்டு விரைந்து திரும்பினேன்.அன்று என் பெட்டி அருகில் மாணவர் கூட்டம் அதிகம்.அந்த புதுப் பெண்தான் அதற்குக் காரணம்.

வண்டி மீண்டும் புறப்பட்டு கடலூரை நோக்கி விரைந்தது. எதிர் வரிசையில் நன்றாக உறங்கிவிட்டனர். இரவும் நள்ளிரவை நெருங்கியது.

திருப்பாப்புலியூர், கடலூர் சந்திப்புகளில் சிறிது நேரம் நின்றபின் பயணம் மீண்டும் தொடர்ந்தது.

நெல்லிக்குப்பம் நெருங்கிய போது சொல்லி வைத்தது போன்று அவர்கள் விழித்துக் கொண்டனர்.

மணப்பெண்ணின் தாயார் பரபரப்பானார். அவர் நடுத்தர வயதினர். நல்ல நிறம். அழகு சொட்டும் முகம். நெற்றியில் வட்ட வடிவில் பெரிய செந்நிற குங்குமப் பொட்டு எடுப்பாக பளிச்சென்றிருந்தது. அவர் ஒரு நல்ல குடும்பத் தலைவி என்பதை முகத்தில் எழுதி ஒட்டியது போலிருநதது .

அவரின் கவனமெல்லாம் கொண்டுவந்துள்ள பலகார அண்டா குண்டாக்களின் மீது இருந்தது. இருக்கையின் அடியில் வைக்கப்பட்டிருந்த அவற்றை வெளியில் இழுத்து வைத்தார்.

வண்டியும் நெல்லிக்குப்பம் வந்துவிட்டது. இருக்கையில் இருந்து அவர்களும் எழுந்து விட்டனர்.நானும் எழுந்து கதவருகே சென்று நின்றேன்.

அவர்கள் சாமான்களை இறக்கிக் கொண்டிருந்த்தனர்.

மணப்பெண் முதலில் இறங்கி விட்டாள் . கீழே இறங்கிவிட்ட அவளின் அப்பா அண்டா குண்டாக்களை ஒவ்வொன்றாக வாங்கி மகளின் அருகே வைத்துக்கொண்டிருந்தார்..அந்த அம்மாவும் மகனும் சாமான்களை எடுத்து தந்து கொண்டிருந்தனர்.

வேறு ஏதும் சாமான்கள் உள்ளதா என்று தேடிக்கொண்டு அந்த அம்மா இறுதியாக இருக்கைக்குச் சென்றிருந்தார். அப்போது மணி அடிக்கப்பட்டு விசில் ஊதும் சத்தம் கேட்டது!

அம்மாவும் மகனும் இன்னும் இறங்கவில்லை.வண்டி நகர்ந்தது! மகன் பரபரப்பானான்! உள்ளே ஓடி அம்மாவின் கையைப் பிடித்து இழுத்து வந்தான்.

வண்டியின் வேகம் அதிகமானது. இன்னும் பிளாட்பாரம் தாண்டவில்லைதான்.

நான் கதவருகில்தான் நின்று கொண்டிருந்தேன்.

அவர்கள் என்னருகில் வந்துவிட்டனர்.

” வெளியே குதிங்க அம்மா! வெளியே குதிங்க அம்மா! ” அவன் கத்தினான். ” அவரை கையைப் பிடித்து இழுத்து வந்தான்.

நான் அவனைத் தடுத்தேன். ” வேண்டாம் ! இது ஆபத்து! ” என்று கத்தியபடி அந்த அம்மாவின் கையைப் பிடித்துகொண்டேன்!

” விடுங்க சார் என் அம்மாவை ! ” என்று உரக்க கூறிய அவன் என் கையைத் தட்டிவிட்டு, அவரை இழுத்து வெளியே இறங்கச் சொன்னான்.

குழப்பமுற்ற அந்த அம்மா படியில் கால் வைத்தார்கள்! அவ்வளவுதான்! அவரின் உடல் வண்டிக்கும் பிளாட்பாரத்திற்கும் நடுவில் சென்று மறைந்தது! வீல் என்ற மரண ஓலம் வண்டி ஓடும் சத்தத்துடன் சேர்ந்து கேட்டது! அவரின் மகன் ,” ஐயோ அம்மா! ” என்று அலறினான்!அவனின் கன்னத்தில் ஓங்கி ஓர் அரை விட்டேன்!

நான் உடன் ஓடி அபாயச் சங்கிலியைப் பிடித்து இழுத்தேன்! அப்படியும் கொஞ்ச நேரம் ஓடியபின்தான் வண்டி நின்றது. அதற்குள் பிளாட்பாரம் தாண்டி வந்து விட்டது .

வெளியில் காரிருள்

நான் உள்ளே ஓடி பையில் வைத்திருந்த கை விளக்கை ( டார்ச் லைட் ) எடுத்துக் கொண்டு கீழே குதித்தேன் . அடுத்தடுத்த பெட்டிகளிலுமிருந்து ஒருசிலர் இறங்கிவிட்டனர்.

” என்ன ஆச்சு? என்ன ஆச்சு ? ” அவர்கள் கேட்டனர்.

” விபத்து! ” என்று மட்டும் கூறிவிட்டு ஒளியை அடித்துக்கொண்டு பின்னோக்கி ஓடினேன்.அவர்களும் பின்தொடர்ந்தனர்.

தொடையுடன் துண்டிக்கப்பட்ட ஒரு கால் கிடந்தது!

இன்னும் ஓடினேன்!

அடுத்த காலும் தொடையில் துண்டிக்கப்பட்டு கிடந்தது!

மேலும் ஓடினேன்!

ஐயோ ! அது ஒரு கோரக் காட்சி!

அந்த அம்மாவின் தலை சப்பையாகி அதன்மேல் ஒரு சக்கரம் நின்றது! இரத்தமும் மூளையும் வழிந்து கொண்டிருந்தது!

( முடிந்தது )