குளத்தங்கரை வாகைமரம்

குளத்தங்கரை

வாகைமரம்

நான் விரல்பிடித்து நடந்த

இன்னொரு கரம்

உச்சிக்கிளையில்

கிளிகளின் கூச்சலில்

காட்சியும் கானமுமாய்

விடிகிறது என் காலை

பனம்பழம் சுட்டது

பட்டம் விட்டது

பதின்மக் காதலைப்

பகிர்ந்துகொண்டது

நட்புகள் பிரிவுகள்

முகிழ்ந்தது முடிந்தது

இன்னும் இன்னுமென்று

வாகையடியே

வாழ்க்கையானது

தாழப் பறக்கும்

தட்டான் பூச்சிகள்

தாவத் தயாராய்

தவளைகள்

முதுகு சொரியும்

வாத்துக்கள்

சுழிக்கும் மீன்கள்

கலையும் அலைகளில்

உடையும் முகில்கள்

அத்தனையும்

அதிகாலைத் தூறலில்

மனவெளி நனையும்

மந்தகார நினைவுகள்

வெளிநாடு செல்லும்

வேளை வந்தது

அழுதேன்

வாகையைத் தழுவி

‘வரட்டுமா’ என்றேன்

பொத்திவைத்த

மழை மிச்சத்தை

பூவாய்த் தூவியது

புறப்பட்டேன்

இன்று

நாற்பது ஆண்டுகள்

நகர்ந்துவிட்டன

குப்பைமேடானது குளம்

கண்ணீர் இலையுதிர்த்து

நிர்வாணமானது வாகை

கிளிகளின் குடும்பங்கள்

கொள்ளுப் பேரர்கள்

எங்கெங்கோ

எப்படியோ

நேற்று வந்த செய்தி

வேரடி மண்ணோடு

வீழ்ந்துவிட்டதாம் வாகை

அமீதாம்மாள்