மதிலுகள் ஒரு பார்வை

மீளமுடியாத ஒரு சிறைக்குள் நாமெல்லாம் மாட்டிக் கொண்டிருப்பது போல ஒரு கனவுச் சித்திரத்தை அங்கங்கே உண்டுபண்ணுகிறது மதிலுகள். பெண்ணின் வாசனை கூட ஒரு மதில்தான். மீளமுடியாத மதில். அது காதலியின் வாசனையாய் இருக்கலாம். அல்லது மனைவியின் ஏன் அம்மாவினதும் கூட. இந்த வாசனைகள் எழுப்பும் சிறைகளைத் தாண்டி ஒரு ஆணால் எப்போதுமே பயணிக்க முடிந்ததில்லை. விடுதலை பெற முடிந்ததில்லை.

காதலியர் கடைக்கண் காட்டிவிட்டால் காதலர்க்கு மாமலையும் ஒரு கடுகாம். காதலி கேட்டதால் புவனத்தில் இருக்கும் எல்லா ரோஜாக்களையும் தர விரும்பும் ஒருவன் , அவளுக்குத் தரப்போகும் பூச்செடியின் முட்களைக் கூட முத்தமிடுன் ஒருவன், ஒரு சிகப்பு ரோஜாப்பூவுடன் தன் காதலிக்கான எந்தத் தாக்கலும் சொல்ல இயலாமல் வெளியேறுவது சோகம்.

நிறைவேறாத காதல்களே அமரத்துவம் பெறுகின்றன என்பதாய் இந்தக் காதலும் இதன் நிறைவேறாத சந்திப்பும் கிளர்த்தும் எண்ணங்கள் அநேகம்.  ஒரு பெண் என்பவள் ஒரு உணர்வாக ,வாசமாக, நூற்றாண்டுகள் தோறும் தொடரும் ஒரு சம்பவமாக ஒரு ஆணின் வாழ்வில் இருக்கிறாள்.ஆண் பெண் ஈர்ப்பு கடவுளின் வரம். காதலர்கள் குரல் கேட்டதும் குழையும் உடல் ஒரு அற்புதம்.ஒரு தடவை பார்க்கவேண்டும் என்ற ஆவலை எத்தகைய உறவும் ஏற்படுத்தும் என்கும்போது காதலிக்கும் இருவர் நிச்சயம் துடிப்போடுதான் இருப்பார்கள். அந்தத் துடிப்பே இதயத் துடிப்பாய் இருந்து கொண்டிருக்கும். அது மதிலைக் கூட ஆத்மா உள்ளதாய் உண்டாக்கி இருக்கும்.

இருவருக்கும் நடுவில் ஈர்ப்புக்குக் காரணம் அழகு என்பதல்ல.. ஒரு பெண் தன் அன்பான அணுகுமுறையால்  ஒரு ஆணிடம் உண்டாக்கும் உணர்வை அப்படியே போட்டுடைப்பது போல இருக்கும் இருவருக்குமான உரையாடல், அது உண்டாக்கும் நெகிழ்வுகள் மதில்களைப் பல வருடங்களாக நேசித்து வாசிக்க வைத்திருக்கிறது.

ஒரு கட்டத்தில் காதலன் காதலி இருவருக்கும் எங்கு மதில்களைக்கண்டாலும் இருவரின் நினைப்பும் பரஸ்பரம் வரலாம். அந்த அளவு அவர்கள் காதலில் சாட்சியாக, உயிரோடு இருக்கிறது மதில்கள். ஒரு சிறையையே பூங்காவனமாக்கும் காதல். யாரும் வாசிக்காமலே போகும் ஒரு காதல் கடிதம் தன்னிடமே பத்திரமாய் பூதம் காத்த புதையலாய் பெண்ணின் மனதைச் சுமந்தபடி போகும் ஒருவனுடன் காதலின் வாசனைகளும் கரைந்தபடி பயணிக்கின்றன.