புகழ் பெற்ற ஏழைகள் – 23

This entry is part 15 of 24 in the series 8 செப்டம்பர் 2013

(முன்னேறத் துடிக்கும் இளந்தலைமுறையினருக்கு வெற்றிக்கு வழிகாட்டும் வாழ்வியல் தன்னம்பிக்கைத் தொடர் கட்டுரை)

முனைவர் சி.சேதுராமன், தமிழாய்வுத்துறைத்தலைவர், மாட்சிமை தங்கியமன்னர் கல்லூரி, புதுக்கோடடை

23.இறந்தபின் புகழ் பெற்ற ஏழை……

“மயக்கமா கலக்கமா ..மனதிலே குழப்பமா

வாழ்க்கையில் நடுக்கமா?”

அடடா….வாங்க வாங்க..என்னங்க சோகமான பாட்டைப் பாடிகிட்டே வர்ரீங்க….எதுக்கு இப்படி..?….என்ன வீட்டுல ஏதாவது பிரச்சனையா…? இல்லை வேறெதுவும் உடம்புக்குச் சரியில்லையா…..?என்ன சொல்லுங்க… என்ன அமைதியா மொகத்த உர்ருன்னு வச்சுகிட்டு இருக்குறீங்க…. என்ன ஒண்ணுமில்லையா…? என்ன மனசே சரியில்லையா…? இங்க பாருங்க…மனச என்றைக்கும் தளரவிட்டுறக் கூடாதுங்க…மனச கண்ணாடி மாதிரி வச்சிக்கிடக் கூடாது…கல்லு மாதிரி வச்சுக்கிடணும்…கண்ணாடியில கல்லுபட்டா ஒடையும்…ஆனா கல்லுல கல்லு பட்டா ஒடையுமா..? ஒடையாதுல்ல..அதுமாதிரிதான் பிரச்சனைகள் நம்மைத் தாக்கத்தான் செய்யும் அதுக்காக நாம மனசு ஒடைஞ்சிடக் கூடாதுங்க..

ஒங்ககிட்ட போனவாரம் கேட்டேனே ஒரு கேள்வி அதுக்கு ஒங்களுக்குப் பதில் தெரியுமா? ஓ…ஓ…ஹோ தெரியாதா…? இறந்தபின் புகழ் பெற்ற ஏழை யார் தெரியுமா? அவருதாங்க ‘வின்செண்ட் வான் கோ’. அவரு வாழ்க்கையப் பத்தித் தெரிஞ்சிகிட்டீங்கன்னா ஒங்களோட பிரச்சனையெல்லாம் ஒரு பிரச்சனையே இல்லைன்னு நெனச்சுக்கிருவீங்க..

அட ஆமாங்க…மலைக்க வைத்த ஒப்பற்ற ஓவியங்களைப் படைச்ச அந்த மிகப்பெரிய ஓவியரு ஒருவிதமான மனச்சோர்வு நோயினால் பாதிக்கப்பட்டு அதனால ரெம்ப ரெம்பத் துன்பப்பட்டாரு….வாழ்க்கையில பிரச்சனை இருக்கலாம்…ஆனா வின்செண்ட் வான் கோவிற்கு பிரச்சனையே வாழ்க்கைதாங்க… ஆமாங்க…வாழ்க்கையில ஒவ்வொரு விநாடியும் அவரு செத்துச் செத்துப் பிழைச்சாருங்க… அந்தப் பிரச்சனையிலயும் அவரால புதுவிதமான ஓவியங்களை வரைஞ்சாரு…அவரு வரைந்தபோது இந்த உலகம் அவரை ஏறிட்டுக்கூடப் பார்க்கவில்லை. ஏன்னுகூட அவரைக் கண்டுகொள்ளவில்லை…அவரு வறுமையிலேயே கிடந்து உழன்றாரு…..

துன்பம் வாழ்க்கையின் ஒரு பகுதியாக இருந்தால் பரவாயில்லை; தாங்கிக் கொள்ளலாம். ஆனால் துன்பமே வாழ்க்கையாக இருந்தால் எப்படியிருக்கும்? அத்தகைய வாழ்க்கைய வாழ்ந்தவருதான் ‘வின்செண்ட் வான் கோ’. வின்செண்ட் வான்கோ நெதர்லாந்தில் உள்ள குரூட் சுண்டெர்ட் எனுமிடத்தில் 1853-ஆம் ஆண்டு மார்ச் மாதம் 30-ஆம் நாள் ஓர் ஏழ்மையான குடும்பத்தில் பிறந்தார். இவரது முழுப்பெயர் வின்செண்ட் வில்லியம் வான்கோ என்பதாகும். வான்கோ பிறப்பதற்கு ஓராண்டுக்கு முன்னர் அதே தேதியில் பிறந்த அவரது அண்ணன் சில வாரங்களில் இறந்து போனார். எனவே அவரது குடும்பம் சோகத்தில் மூழ்கியிருந்தது. அந்த மரணத்திற்குப் பின் வான்கோ பிறந்ததால் அவரது அண்ணனுக்கு வைத்த பெயரையே அவருக்கும் வைத்தனர். இது வான்கோவிற்குத் தெரிந்தபோது அவருக்கு ஒருவிதமான தாழ்வு மனப்பான்மை ஏற்படத் தொடங்கியது. தாம் அண்ணன் பெயரில் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறோம் என்ற எண்ணம் அதற்கு காரணமாயிருந்தது என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. வான் கோவின் தந்தை தியோடரஸ் வான்கோ ஒரு மதபோதகராக இருந்தார் ஓவியமும் மதமும் இவரது குடும்பத்தில் இரு முக்கியப்பணிகளாக விளங்கின.

வான்கோவின் சகோதரர் தியோ வான்கோ ஒரு புகழ்பெற்ற ஓவியராவார். வான்கோவின் மற்றொரு சகோததரர் கோர் என்பவராவார். வான்கோவுக்கு சகோதரர்களைத் தவிர எலிசபெத், அன்னா, வில்லிமினா என்ற மூன்று சகோதரிகளும் இருந்தனர். அதனால் குடும்பத்திற்கு போதிய வருமானம் இல்லை. தாழ்வு மனப்பான்மையும், குடும்ப வறுமையும் வான்கோவை முன்கோபியாகவும், முரடனாகவும் மாற்றியது. தேவலாயத்தில் உபதேசம் செய்யும் தந்தையால்கூட வான் கோவை அடக்க முடியாமல் போனது. இதுவே பின்னாளில் அவரது மனச்சோர்வு நோய்க்கு அடிப்படையாக அமைந்தது என்பது நோக்த்தக்கது, .

கல்வியும் பணியும்

குழந்தைப்பருவம் முதலே மிக இறுக்கமான மனநிலையில் இருந்த வான்கோ 1860 –ஆம் ஆண்டில் சுண்டெர்ட் கிராமத்தில் இருந்த பள்ளியில் சேர்க்கப்பட்டார். இருப்பினும் அப்பள்ளியில் பயில்வதற்குரிய சூழல் சரியாக அமையாததால் 1861 – ஆம் ஆண்டு முதல் 1864 –ஆம் ஆண்டு வரை வான்கோவும் அவரது சகோதரி அன்னாவும் அவர்களது வீட்டிலேயே தமது பெற்றோர்களிடம் கல்வி பயின்றனர். அதன் பின்னர் வான்கோ செவென்பெர்கெனில் ‘சான் புரொவிலி’ உண்டு உறைவிடப்பள்ளியில் சேர்க்கப்பட்டார். தனது குடும்பத்தை விட்டுப் பிரிந்ததால் வான்கோ மிகுந்த மனப்பாதிப்பிற்கு உள்ளானார்.

வான்கோ 1866 – ஆம் ஆண்டு செப்டம்பர் மாதம் 15 – ஆம் நாள் தில்பர்கில் உள்ள இரண்டாம் வில்லியம் கல்லூரியில் சேர்ந்து பயின்றார். ஆனால் அவருக்கு படிப்பின் மீது மனம் ஈடுபடவில்லை. மேலும் அவரிடம் இருந்த தாழ்வு மனப்பான்மை அதிகரித்து மனச்சோர்வு நோயாக மாறத்தொடங்கியது. பாத்துக்குங்க இந்த தாழ்வு மனப்பான்மைக்கு மட்டும் நாம இடங்கொடுக்கக் கூடாதுங்க.. அதனாலதான் வள்ளுவர், “உள்ளம் உடைமை உடைமை” என்று நமக்குக் கூறியுள்ளார். ஒருத்தரோட உண்மையான சொத்து மனம் தான். மனம் சரியா இருந்துட்டா எதவேண்டுமானாலும் சாதிக்கலாங்க..

மனசுல இந்தத் தாழ்வு மனப்பான்மை வந்துவிட்டது என்றாலே வாழ்க்கை பாதிப்புக்கு உள்ளாகிரும். மனசுல நம்பிக்கைதான் வேணும். வான்கோவின் மனசுல நம்பிக்கையை ஏற்படுத்த அவரது பெற்றோர் அவரை வெளியூரில் ஓவியக்கூடம் நடத்தி வந்த தங்களது உறவினர் ஒருவரது வீட்டிற்கு அனுப்பி வைத்தனர். அங்கு சென்றபோதுதான் வான்கோவிற்கு ஓவியங்கள் மீது ஆர்வம் ஏற்பட்டது. அங்கு பாரிசின் புகழ்பெற்ற ஓவியரான கான்டாண்டைன் சி.ஹுயிமன் என்பவர் ஆசிரியராக இருந்தார். சிறுவயது முதலே ஓவியத்தில் ஈடுபாடுமிக்கவராகத் திகழ்ந்த வான்கோவுக்கு அவர் முறையாக ஓவியக்கலையைக் கற்றுக் கொடுத்தார்.

மனச்சோர்வுக்கு ஆளான வான்கோவின் மீது பெற்றோரும் அவருடன் பிறந்தவர்களும் அன்புகாட்டவில்லை. அவர்கள் வான்கோவிடம் இருந்த விலகி இருக்கவே விரும்பினர். இதனால வான்கோவிற்கு வாழ்க்கையில் ஒருவிதமான வெறுப்பு ஏற்பட்டது. யாராவது தன்மீது அன்புகாட்ட மாட்டார்களா என்று வான்கோ ஏங்கத் தொடங்கினார். அன்பு இல்லாத வாழ்க்கை பாலைவனத்துல வாழ்வது போன்றது. அதுலயும் நமக்கு நெருங்கியவர்கள் நம்மை வெறுக்கின்றார்கள் என்றால் மனம் நொறுங்கிப் போயிடும். நம்மை யாராவது அன்பு காட்டி அரவணைக்க மாட்டாங்களான்னு மனசு ஏங்கும்.. அப்படி வான்கோ ஏங்கிக் கொண்டிருந்த சமயத்துலதான் அவருடைய மாமா செண்ட் என்பவர் அவர் மீது அன்பு காட்டி அவரை திஹேக்கில் என்ற இடத்தில் இருந்த ஓவியக் கூடத்தில் வேலைக்குச் சேர்த்துவிட்டார்.

அவ்வோவியக் கூடத்தில் சேர்ந்த வான்கோ பணியுடன் ஓவியக் கலையில் உள்ள பல நுட்பங்களையும் கற்றுக் கொண்டார். அந்த ஓவியக் கூடம் லண்டனுக்கு மாற்றப்பட்டபோது வான்கோவும் லண்டனுக்குச் செல்ல நேர்ந்தது. லண்டன் சென்ற வான்கோ நன்கு வேலை செய்து பொருளீட்டினார்.

மலர்ந்து கருகிய காதல்

வெற்றியையும் தோல்வியையும் பகிர்ந்துக்க ஒருத்தரு நமக்கு வேணுங்க. அப்படி யாரும் நமக்கு இல்லைன்னா அந்த வாழ்க்கை சூனியமாப் போயிரும். நல்லா பொருளீட்டி மகிழ்ச்சியா இருந்த வான்கோவிற்குத் தனது மகிழ்ச்சியைப் பகிர்ந்து கொள்வதற்கும் அவர் மீது அன்பு காட்டுவதற்கும் உண்மையான ஒருத்தரு இல்லைங்க. இத நெனச்சவுடனே,

“இன்பத்திலும் துன்பத்திலும் மனம் விட்டுப் பேச

துணை இல்லாத போதுதான் தெரியும்

உண்மையான அன்பின் பெருமை”

என்ற வரிகள்தான் நினைவுக்கு வருது.

உண்மையான அன்புக்கு வான்கோ ஏங்கினாரு. தன்னுடைய மகிழ்ச்சிய யாருடனாவது பகிர்ந்துக்க மாட்டோமா அப்படின்னு துடிச்சாரு.. அன்புக்காக ஏங்கிய அவருக்கு அவர் தங்கி இருந்த வீட்டின் உரிமையாளரின் மகள் யூகினி லோயர் என்பவர் மீது காதல் ஏற்பட்டது. அந்தக் காதலை வான்கோ யூகினி லோயரிடம் கூறவே அவள் அவரது காதலை ஏற்க மறுத்தாள். வான்கோவின் காதல் அவரது மனதில் தோன்றி அவரது மனதிலேயே கருகியது. இந்தக் காதல் வான்கோவின் வாழ்க்கையில் மிகப் பெரிய மாற்றத்தை ஏற்படுத்தியது. ஆம்!

“உண்மையான அன்பு கிடைப்பதற்கு முன்

ஏங்கிய வலியை விட

அது விட்டுச் சென்ற

வலி அதிகம்……!”

என்பதைப் போன்று வான்கோவின் வாழ்க்கையை இந்த முடிந்து, முறிந்துபோன காதல் அவரது மனச்சோர்வையும் துன்பத்தையும் அதிகரித்தது. என்ன செய்கிறோம் என்று தெரியாமாலேயே அவர் பல்வேறு விதமான செயல்களைச் செய்யத் தொடங்கினார்.

மனக் குழப்பத்தில் செய்த பல்வேறு பணிகள்

வான்கோவின் மனதில் குழப்பம் அதிகரித்தது. அதனால் தன்னுடைய பணியிலிருந்து விலகிய வான்கோ மீண்டும் லண்டனுக்குச் சென்றார். அங்கு ஊதியமில்லாமல் ஒரு சிறு பள்ளியில் ஆச்ரியர் பணியாற்றினார். அங்கு அவர் கண்ணில் கண்ட காட்சிகளை எல்லாம் ஓவியமாக வரையத் தொடங்கினார். பள்ளியின் உரிமையாளர் மிடிலெசெக்சுக்குக் குடிபெயர்ந்ததால் வான்கோவும் அவருடன் சென்றார். வான்கோவிற்கு மனக்குழப்பம் அதிகரித்தது. வாழ்க்கையில் அடுத்து என்ன செய்வது? என்று புரியாமல் பலமுறை குழம்பினார். வான்கோவிற்கு வழிகாட்டவோ உதவவோ யாரும் இல்லை. அவரது மனம் பற்றுக்கோடற்றுத் தவித்தது. அதனால் வான்கோ தந்தையைபோலத் தாமும் மதபோதகர் ஆகலாமா என்று எண்ணினார். அவரது எண்ணம் செயல் வடிவமானது. நிலக்கரி சுரங்க ஊழியர்கள் வாழ்ந்த வாஸ்மெஸ் என்ற கிராமத்தில் சுமார் ஓராண்டு காலம் வான்கோ மதபோதனையில் ஈடுபடார்.

வான்கோ கிறித்துமஸ் விடுமுறையில் வீட்டிற்குச் செல்லும்போதெல்லாம் விவிலியத்தை ஆங்கிலம், பிரெஞ்சு, ஜெர்மன் ஆகிய மொழிகளில் மொழிபெயர்த்தார். வான்கோ மதபோதகாரக இருந்தபோது தன்னைத்தானே கடுமையாக வருத்திக் கொண்டார். இறைச்சியை உண்ணாது மரக்கறி உணவுகளையே உண்டு வான்கோ கடுமையான துறவு வாழ்க்கையை மேற்கொண்டார். அவரது மத போதனை முறைகளை ஏற்றுக் கொள்ளாத கிறித்துவத் தேவாலாயம் அவரது பதவியைப் பறித்தது. இதிலும் தோல்வி கண்ட வான்கோ செய்வதறியாது திகைத்தார். அவருக்கு மனக் குழப்பமே எஞ்சியது. இருப்பினும் மனந்தளராத வான்கோ பிரெஸ்ஸல்சுக்குச் சென்றார்.

துயரத்தைத் தந்த திருமணம்

திருமணம் சொர்க்கத்தில் நிச்சயிக்கப்படுதுன்னு சொல்லுவாங்க.. ஆனால் வான்கோவை இத்திருமணம் நரகத்தில் தள்ளியது. எதிர்பார்க்காத வாழ்க்கை அமையாத போது மனிதன் விரக்தியின் விளிம்புக்குச் செல்கிறான், இதிலிருந்து சிலர்தான் விடுபட்டு மீண்டு வருகின்றனர். சிலர் மனம் நொறுங்கி வாழ்க்கையைத் தொலைத்து விடுகின்றனர். உண்மையான அன்பிற்காக ஏங்கிய வான்கோ விலைமாதர்களில் ஒருவரை திருமணமும் செய்து கொண்டார். அனால்தானோ என்னவோ வான்கோவின் இல்லற வாழ்க்கை அவருக்கு கொடுமையானதாக அமைந்தது. அவராகவே தேர்ந்தெடுத்த வாழ்க்கையாதலால் தன் மனைவி செய்த கொடுமைகளை எல்லாம் பொறுத்துக் கொண்டார். எத்தனைநாள் தான் பொறுத்துக் கொள்ள இயலும்.

பல ஆண்டுகள் பொறுத்துப் பொறுத்துப் பார்த்த வான்கோ இறுதியில் தன் மனைவியுடன் மணமுறிவு செய்துகொண்டார். இம்மணமுறிவு வான்கோவின் மனதை மேலும் முறித்துப் போட்டது. தாமரை இலை தண்ணீரில் தத்தளிப்பதைப் போன்று வான்கோவின் மனம் தத்தளித்தது. வான்கோ மனதை ஒருநிலைப்படுத்தி ஓவியத்தில் கவனம் செலுத்தலாம் என்று முடிவெடுத்தார். அப்போது வான்கோவின் வயது முப்பத்து மூன்று ஆகும்.

வறுமையில் மலர்ந்த ஓவியங்கள்

வான்கோ ஓவியங்கள் வரைய முற்பட்டபோது வறுமை அவரை வாட்டியது. ஓவியங்களை வரைவதற்குரிய வண்ணமும் தூரிகையும் வாங்குவதற்கு கூட அவரிடம் பணம் இல்லை. அவருடைய சகோதரன் தியோ அவ்வபோது கொடுத்த பணத்தைக் கொண்டு தமக்குத் தேவையானவற்றை வாங்கிக் கொண்டு வான்கோ ஓவியங்கள் வரையத்தொடங்கினார். அவருடைய கவனம் முழுவதும் ஓவியங்கள் வரைவதில் நிலைத்துது.

ஆதிகால குகை ஓவியங்கள், கேட்விக் ஓவியங்கள். மறுமலர்ச்சி ஓவியங்கள், உணர்ச்சிமிகு ஓவியங்கள் இயற்கை ஓவியங்களின் எனத் தனது ஓவியங்களில் புதிய புதிய பரிணாமங்களை வான்கோ உருவாக்கினார் இதில் ‘உணர்வு வெளிப்பாடு’ என்ற புதியவகை ஓவியங்களை உலகிற்கு வான்கோ முதன் முதலில் அறிமுகம் செய்தார். வான்கோவினுடைய ஓவியங்கள் பார்ப்பதற்குத் தெளிந்த நீரோடை போன்று வண்ணமயமாகக் காட்சியளிக்கும். வான்கோ வரைந்த ஓவியங்களில் ‘பன்னிரண்டு சூரியகாந்தி பூக்கள் நிறைந்த பூச்சாடி ஓவியம்’ உலகப்புகழ் பெற்ற ஓவியமாகும் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது வான்கோ தான் வாழ்ந்த கடைசி ஆறு ஆண்டுகளில் ஏறத்தாழ 700 தூரிகை ஓவியங்களையும் 800 எண்ணெய் வண்ண ஓவியங்களையும் வரைந்தார். ஆனால் வான்கோவால் அனைத்து ஓவியங்களையும் விற்க முடியவில்லை. யாரும் அவ்வோவியங்களை ஏறெடுத்தும் பார்ப்பதில்லை. இவ்வோவியங்களில் ஓரோவியத்தை மட்டுமே வான்கோவால் விற்க முடிந்தது. அதுவும் விரும்பி வாங்கப்படவில்லை என்பது எண்ணத்தக்கது. வான்கோ தான் குடியிருந்த வீட்டிற்கு வாடகை கொடுக்கவில்லை. அவர் கொடுக்காதிருந்த வாடகை பாக்கிக்காக அந்த வீட்டின் உரிமையாளர் அந்த ஓவியத்தை எடுத்துக் கொண்டார். ஒரு திறமையான ஓவியக் கலைரஞனை இவ்வுலகம் கண்டு கொள்ளாது வறுமையில் வாடவிட்டது வேதனைக்குரியது.

எவ்வாறு மகாகவி பாரதியை அவர் வாழ்ந்த காலத்தில் நம்மவர்கள் கண்டுகொள்ளாது விட்டார்களோ அதுபோன்று வான்கோ வாழ்ந்த காலத்தில் அவர் சார்ந்திருந்த சமுதாயம் அவரைக் கண்டு கொள்ளவிமில்லை; காப்பாற் முனையவும் இல்லை. ஏன் சிறிதும் இந்தச் சமுதாயம் மதிக்கவும் இல்லை. இதுதான் உலக நியதி. தன்னை, தன் திறமையைப் பிறர் அங்கீகரிக்காவிட்டாலும் பராயில்லை; அவமதிக்காமல் இருந்தால் மட்டுமே ஒருவரால் நிம்மதியாக வாழ முடியும். மாறாக அவரை இழிவாக நடத்தினால் அவரது மனம் நொறுங்கிப் போய்விடும். அவ்வாறே வான்கோவின் இதயமும் நொறுங்கிப் போனது. இதனால் தீவிரமான மனநோயினால் வான்கோ மிகவும் பாதிக்கப்பட்டார்.

மனநோய் கொடுத்த மரணம்

மனநோயால் அதிகம் பாதிக்கப்பட்ட வான்கோ அதற்காக மருத்துவமனைக்குச் சென்று சிகிச்சை எடுத்துக் கொண்டார். ஒரு கட்டத்தில் அவரால் பாதிப்பு ஏற்படும் அஞ்சிய சிலர் அவரை அழைத்துச் சென்று மருத்துவமனையில் அவரைச் சேர்த்துவிட்டனர். அவருக்குச் சிகிச்சை அளிப்பதற்கு மருத்துவர்களும் அஞ்சினர். அதனால் அவரை ஒரு அறையில் அடைத்து வைத்தனர். வான்கோ அந்த நிலையிலும் கிடைத்த பொருள்களைக் கொண்டு பல்வேறுவிதமான ஓவியங்களை வரைந்தார்.

பின்னர் மருத்துவமனையிலிருந்து தப்பி வந்து தனது வீட்டில் வசித்தார். அவ்வாறு இருக்கும்போது அவர் விரும்பிய விலைமாது ஒருத்தியை மகிழ்ச்சியூட்டுவதற்காக தனது ஒரு காதை அறுத்து இரத்தம் வடிய வடிய அதனைக் கைகளில் ஏந்திக் கொண்டுஅவளிடம் சென்று கொடுத்தார். அத்தகைய செயலைச் செய்வதற்கு அவர் மனச்சோர்வு நோயினால் பாதிக்கப்பட்டு அவதியுற்றதே முக்கிய காரணம் ஆகும், இதைக் கண்டு அந்தப் பெண்ணே பயந்து நடுங்கி விட்டதாகவும் அவரது வரலாற்றை எழுதிய வரலாற்று அறிஞர்கள் குறிப்பிடுகின்றனர். பின்னாளில் வான் கோ தன்னுடைய ஓவியத்தை வரைந்தபோது தனது காதில் கட்டுபோட்டது போன்றது போன்றே தன் உருவத்தை வரைந்தார்.

வாழ்க்கை முழுவதும் ஒரு வித மனநோயாளியாக சோகத்திலேயே வாழ்ந்த வான்கோ 1890 – ஆம் ஆண்டு ஜூலை மாதம் 27-ஆம் நாள் தனது 37 – ஆம் வயதில் துப்பாக்கியால் மார்பில் தன்னைத்தானே சுட்டுக்கொண்டார். ஆனால் அவர் சுட்டுக்கொண்டதாகக் கூறப்படும் துப்பாக்கி இதுவரை கண்டறியப்படவில்லை. இரண்டு நாட்கள் கழித்து 1890 – ஆம் ஆண்டு சூலை 29 – ஆம் நாள் அவர் உயிர் பிரிந்தது. உயிர் பிரியும் தருவாயில் தனது சகோதரர் தியோவிடம் ‘துயரம் என்றும் தொடரும்’ என்று தனது வறுமைநிலை குறித்து உருக்கமாகப் பேசினார். பேசிய அவரது கடைசி வார்த்தை ‘துயரம் என்றும் தொடரும்’ ‌என்பதாகும். அவரது மனநோயே அவரது உயிருக்கு எமனாக மாறியது. அவரது உயிரையும் பறித்தது. மகத்தான ஓவியராகத் திகழ்ந்த வான்கோ என்ற ஓவியர் மனநோயிலிருந்து விடுபடாமலேயே மரணித்தார்.

வாழ்ந்தபோது அவரையும் அவரது ஓவியங்களையும் பாராட்டாத உலகம் அவரது இறப்பிற்குப் பின்னர் ஆகா… ஓஹோ…..என்று அவற்றைப் பாராட்டியது. நியூயார்க்கில் 1990-ஆம் ஆண்டு நடைபெற்ற critics ஓவிய ஏலத்தில் வான்கோவின் ‘Portrait of Dr. Gache’ என்ற ஓவியம் 100 மில்லியன் அமெரிக்க டாலருக்கு விற்கப்பட்டது. உலகின் பெரும் பணக்காரர்களும், தொன்மையான ஓவியங்களை விரும்பிச் சேகரிப்பவர்களும் வான்கோவினால் நிறைவு செய்யப்படாமல் விட்டுப்போன ஓவியங்களை அதிக விலை கொடுத்து வாங்க முன்வந்தனர். என்னே விந்தை!

“இருக்கும்போது

எருக்கம் பூக்கூடத்

தராதவர்கள் இறந்த பின்னர்

மலர் வளையம் வைக்க

வருகிறார்கள்!”

இதுதான் உலக நடைமுறை… வாழ்கின்றபோது வழிந்த கண்ணீரைத் துடைக்காத இவ்வுலகம் இறந்த பின்னர் அவரது ஓவியங்களையும் அவரது தன்னிகரற்ற ஓவியத் திறனையும் போற்றி புகழ்ந்தது. யாரும் அடைய முடியாத மிகப் பெரிய புகழை வான்கோ தனது இறப்பிற்குப் பின் பெற்றார். வறுமையில் பிறந்து வறுமையில் வாழ்ந்து வளமான வாழ்வைப் பெற முடியாது வறுமையிலேயே மடிந்தார். மனச் சோர்வு நோயால் பாதிக்கப்பட்டாலும் இறுதிவரை முயன்று தனது இலட்சியத்தை அடைந்தார். ஓவியக்கலை உள்ளளவும் வான்கோவின் புகழ் நிலைத்து நிற்கும்.

பாத்துக்கிட்டீங்கள்ள ….! மனச்சோர்வு ஏற்பட்டாலும் வான்கோ இலட்சிய வெறியோட பாடுபட்டு இந்த உலகத்தில் தனது பெயரை முத்திரை பதிச்சிட்டார்…! வாழ்க்கையில எதை வேண்டுமானாலும் இழக்கலாம்..ஆனா நம்பிக்கையை மட்டும் இழக்கக் கூடாது… இதனை முதல்ல தெரிஞ்சுக்கங்க… என்ன சரியா…..அப்படி நாம இருந்திட்டம்னா உலகில் நாமதான் வெற்றியாளர்கள்… என்ன சரிதானே…! சரி…சரி நம்பிக்கையுடன் ஒங்களோட வெற்றிப் பாதையில பயணமாகுங்க…. வெற்றி நமக்குத்தான்…!

குடும்ப வறுமை …. படிக்கிற வயசுல பள்ளிக்கூடத்திற்குப் போக முடியல…வறுமைய வெரட்ட ….மாடு மேச்சாரு….அப்பவும் வறுமை அவரை விட்டுப் போகலை…வறுமைய வெரட்ட தனது தந்தையுடன் சேர்ந்து நிலக்கரிச் சுரங்கத்துல கூலிவேலை செய்து பொருளீட்டினார்….வாழ்க்கையில துன்பத்துக்கு மேல துன்பம் ….இருந்தாலும் முயன்று கொண்டே இருந்தார். உலகப்புகழ் பெற்றார்..அவரு யாரு தெரியுமா…ஆடு மேய்த்த அறிவியல் மேதை பற்றி ஒங்களுக்குத் தெரியும்….மாடுமேய்த்த அறிவியல் மேதை யாரு தெரிமா…..? கொஞ்சம் யோசிங்க…அடுத்தவாரம் பார்ப்போம்……(தொடரும்….24)

Series Navigationமுக்கோணக் கிளிகள் ! [4] [நெடுங்கதை]கலைஞர்கள் மேம்பாட்டு மையம் மூன்று நாள் (4,5,6-10-2013) உண்டுறை பயிலரங்கு

8 செப்டம்பர் 2013