சமையல்காரி

சிவகுரு பிரபாகரன்
ஆறு மணிக்கெல்லாம் கதவைக் கழட்டுகிற சத்தம்
நினைவோடு இருக்கும் நண்பனில் எவனோ தாழ்ப்பாளை
அவிழ்க்கிறான்
உள்ளே வந்தவள் மழை வெள்ள
தவளை போல் பேசிக்கொண்டே
வேலையைத் தொடங்குகிறாள்
இன்றைக்கு என்ன சமைக்கனும்
காதில் ஊற்றிய காரமாய் கேட்கிறாள்
அங்கே ஒட்டியிருக்கிற அட்டவணை பிசகாமல்
செய்யுங்கள் என்கிறது பணி ஆணை
புளித்துப் போகும் மாவை என்ன செய்வதென தெரியாமல்
அதட்டிய அரை நித்திரை வார்த்தைகளுள்
கட்டுகொள்கிறாள்
என் தலையணையை நான் பசை போட்டு ஒட்டிக்கொள்வதில்லை
அது வடக்கு என்றால் என் தலை தெற்குதான்
என்னதான் இருந்தாலும் அவள் மனது கேட்பதில்லை
ஒரு நாள் மட்டும் எனக்கு நினைவிருக்கிறது
அவள் என் தலையில் ஒட்டிய தலையணை
அம்மாவின் ஞாபகம் வந்து போனது
அம்மாக்கள் எல்லாருமே இப்படித்தான்
இப்போது எனக்கு அவள் சமையல்காரியல்ல
சமையல்கார அம்மாவாகிவிட்டால்.