அம்மாவின் அங்கி!

சபீர்,

நன்றாக இருக்கிறது. ஆனாலும் கவிதையை சற்று இறுக்குங்கள். உதாரணமாக கடைசி பத்தி தேவையற்றது. கவிதையில் ‘பேச’ ஆரம்பிக்காதீர்கள், ‘காட்ட’, ‘உணர்த்த’ நினையுங்கள்.

ஒரு வாசகனாய் எனது இரு சதங்கள், அவ்வளவே, தவறாக நினைக்கமாட்டீர்கள் என்று நம்புகிறேன் :)

அன்பிற்குரிய பொன்.முத்துக்குமார் அவரகளுக்கு,

தங்களின் கருத்திற்கு மிக்க நன்றி. கவிதையை இறுக்கி எழுதச் சொல்வதை ஏற்கிறேன். அப்படியே இனி முயற்சிப்பேன். தங்களின் கற்றுத்தரும் பாணி பிடித்திருக்கிறது. மறுபடியும் நன்றி.

என் பார்வையில் கவிதை என்பது குறைந்தபட்சம் ஓர் உணர்வை அல்லது ஒரு பொருளையாவது உள்ளடக்கி இருக்க வேண்டும். அதைத் தெளிவாக, இலகுவாக வாசிப்பவருக்குள் புகுத்திவிட வேண்டும். அவ்வளவே.

இந்தப் பதிவில் அம்மா மேலான மகனின் ஈர்ப்பை மட்டும் சொல்லி நிற்க நினைத்திருந்தால் கடைசி பத்தி அவசியம் இல்லைதான். நானோ, அம்மாவுக்கு மகனின்மீதான அன்பையும் மகனின் நிம்மதியான உறக்கத்தின் அவசியத்தையும் சொல்ல நினைத்தேன்.

நீங்கள் மேற்சொன்ன குறள் ஒரு விதம் எனில், எனக்குப் பிடித்தது “சின்னச் சின்ன ஆசை; சிறகடிக்க ஆசை” என்று எதையும் மறைக்காமல், உள்ளடக்காமல், சுவையாகப் பேசிச்செல்லும் இலகுவான கவிதைகள்தான்.

மாறுபட்ட ரசனை குறைபாடாகாது என்பதைச் சொல்வது என் கடமை.

அன்புள்ள சபீர்,

நன்றி. கவிதையில் எல்லாவற்றையும் சொல்ல தேவையில்லை. அதற்கு கட்டுரை என்ற வடிவம் இருக்கிறது. நீங்கள் சொல்ல நினைத்த எல்லாவற்றையும் செறிவாக எழுதலாம் (‘தொலைக்காட்சி நெடுந்தொடர்களில் மூழ்கி இருக்கும் என் மனைவி வார இறுதியில் பிரச்சினையில் கோபித்துக்கொள்ள, சின்னவன் என்னுடன் படுத்துக்கொள்ள நேர ….. பலவண்ண நவீன வடிவ அங்கிகள் இருப்பினும் குஞ்சலம் வைத்த பழையபாணி அங்கியை என் மனைவி தேடி தேடி வாங்கியது நினைவுக்கு வந்தது’ என்பது போல)

கவிதையில் வாசகனின் பங்கேற்பு அவசியம். அவன்மேல் கொஞ்சம் நம்பிக்கை வைக்கலாம் நீங்கள் :) நீங்கள் சொல்லாதவற்றையும் கற்பனை செய்து புரிந்துகொள்ள இயல்பவன்தான் வாசகன். எல்ல்ல்ல்லாவற்றையும் நீங்கள் சொல்லிவிடவேண்டும் என்று எதிர்பார்ப்பவன் கவிதை படிப்பவன் மட்டுமே, வாசகன் அல்ல.

மறுபடியும் சொல்கிறேன், எல்ல்லாவற்றையும் சொல்லி விளக்கி விளக்கி சொல்ல கவிதை தேவை இல்லை. கட்டுரை போதும். எழுத்தின் ஒவ்வொரு வடிவத்திற்கும் அதற்கே உரிய தேவையும், வடிவமும் பேசுபொருளும் உண்டு.

மறுபடி நன்றி.

அன்புடன்
பொன்.முத்துக்குமார்.