‘ரிஷி’ (லதா ராமகிருஷ்ணன்)   அவரவர் ஆன்மா அவரவருக்கு   தெருவையே நிறைத்துச் சுழித்துக்கொண்டோடியது அந்தக் குரல் _ பண்டரிநாதனைப் பாடிப் பரவியபடி. ராமனைப் போல் உடையும் ஒப்பனையும் தரித்திருந்த ஒருவரின் அருகில் அனுமனைப்போன்றே அத்தனை அன்போடும் பணிவோடும் நின்றிருந்தான் சின்னப் பையன். அவர்களிருவரின் மலிவுவிலையிலான ஒப்பனைகள் அவர்களை ஏழை ராம அனுமனாக எடுத்துக்காட்டின. ராமனும் அனுமனும் பணக்கணக்குக்கப்பாற்பட்டவர்கள் என்ற மனக்கணக்கில் பிணக்கிருப்பாரையும் உருகச்செய்யும்படி அதோ தெருவில் கானாமிர்தத்தை வழியவிட்டுக்கொண்டே நிற்கிறான் ராமபிரான்…. கூடவே காலை […]

        கருப்புக் கூட்டில் இருட்டில் கிடக்கிறது அத்தாவின் மூக்குக்கண்ணாடி   அவர் சுவாசத்தைத் தொலைத்தது காற்று   அத்தா மேசையில் புத்தகத்துக்குள் மல்லாந்து கிடக்கும் மூச்சடங்கிய கடிகாரம் பக்க அடையாளமோ?   பக்கம் 73 கடைசிச் சொற்கள் ‘போய் வரவா?’   கிழிக்க வேண்டிய தாளுடன் அத்தாவின் நாட்காட்டி அதில் அத்தாவின் எழுத்து ‘பாட்டரி மாத்தணும்’   அத்தாவைத் தொட்டுத் தொட்டு வாழ்ந்த கைத்துண்டு, சாவிக் கொத்து கைபனியன், சட்டை சோப்பு, சீப்பு, […]

        மொழி   மொழிவாய்   அவரிடம் நத்தையோடாய் இறுகிக்கிடக்கிறது இவரிடம் இறக்கையாய் விரிந்து பறக்கிறது பிள்ளையின் மழலையில் புதிதாய்ப் பிறக்கிறது முதியவர் குழறலில் அதன் வேர் தெரிகிறது ஒரு வியாபாரி கணக்குவழக்காய் கைவரப்பெற்றிருப்பது ஓர் ஓவியரின் வண்ணக்கலவைகளில் இரண்டறக் கலந்திருப்பது யார் யாரோ நகமும் சதையுமாக வழியமைத்துக்கொடுப்பது. தீராத தாகத்திற்கெல்லாம் நீராகி அமுதமுமாவது கண்ணிமைப்போதில் இடம் மாறும் வித்தை யதன் கூடப்பிறந்தது காலத்திற்கும் அதற்குமான கொடுக்கல்வாங்கல்கள் கணக்கிலடங்காது அவரவர் வழிச்செலவுக்கான கட்டுச்சாதமாய் […]

      ரிஷி (லதா ராமகிருஷ்ணன்) வழியேகும் அடரிருள் கானகத்தில் கைப்பிடித்து அழைத்துச்செல்லும் மொழி குழிகளிலிருந்தும் கட்டுவிரியன்களிலிருந்தும் காத்து உயிர்பிழைக்கும் வழி கற்றுத் தந்தவாறு பழிபாவங்களுக்கஞ்சி சில ஒழுக்கங்களுக்குட்பட்டுப் போகுமாறெல்லாம் என்னை உயிர்ப்பித்தபடி சுழித்தோடும் நதியாக தாகம் தீர்த்து கரையோரங்களில் பூவாய்ப் பூத்து சோர்ந்துபோகாமல் தீர்ந்துபோகாமல் மனதை அறிவை அவற்றின் அருவசேமிப்பையெல்லாம் காவல்காத்தவாறு கூடவே வரும் மொழியின் அருந்துணைக்கு யாது கைம்மாறு செய்யலாகும் ஏழை யென்னால் காதலாகிக் கசிந்து கண்ணீர்மல்கி நிற்பதல்லால்…..  

      ஸ்ரீரங்கம் சௌரிராஜன்   அப்பாவின் முதுமையின் கடைசி நாட்களில் கைவிரல்கள் பழைய மாதிரி கையெழுத்திட முடியவில்லை   இன்னும்  நாட்கள் சென்றால் அஞ்சலகக் கணக்கிலுள்ள இருநூறு ரூபா இல்லை என்றாகிவிடும்   அப்பாவின் கணக்கை மூடியதில் அச்சிறு தொகை இப்போது என் கையில் …   தொகை சிறியது என்னும் வருத்தம்  கொஞ்சம்கூட எனக்கில்லை   என் சேமிப்பில் இணைந்துவிட்ட அத்தொகை என் பொக்கிஷம் இன்றும் என்றும் …       […]

ரோகிணி பெண்மையின் ஆதங்கம் ____________________________ எப்போதும் விடை தெரியாத கேள்வி போல் ஓடிக்கொண்டிருக்கும் இந்த வாழ்க்கையில் இரவுப் பொழுதின் ஆதிக்கம் உனதாகவே இருக்கிறது…    பகல் பொழுதின் ஆதிக்கம் எனதாகவே இருக்கிறது..  இரவும் பகலும் சேராதொரு பொழுதைப்போல நீயும் நானும் சேர்ந்தொரு ஆதிக்கம் படைக்க இயலாது என்பதாகவே இருந்துவிட்டு போகட்டும்!    ______________________________   சூரியக் குழந்தை ____________________ மலையில் கம்பீரமாக உதிக்கும் சூரியன் வான மைதானத்தில் தவழ்ந்து புரண்டு விளையாடி,  இரவு நிலவு வருமுன் கடலுக்குள் […]

        ச. சிவபிரகாஷ்                                                                   (  மயிலாப்பூர்   அருள்மிகு கபாலீஸ்வரர்  திருக்கோயில்  குளத்தை மாணவ   பருவத்தில்  கண்ணுற்ற   போது)     பள்ளி  செல்ல  பை  தூக்கி, பரிட்சைக்கு  […]

  நா. வெங்கடேசன் பெர்த், மேற்கு ஆஸ்திரேலியா     பூஜை முடிந்தவுடன் “புஷ்பம் எங்கே?” புஷ்பம் போடவேண்டுமென்றாய். மந்திர புஷ்பம் ஓதியாயிற்று. “நான் புஷ்பம் போட வேண்டும்” என்றாய் மந்திர புஷ்பம் ஓதினவுடன். நீர் புஷ்பம் ஓர் உயிர் புஷ்பம் அது ஜீவ புஷ்பம்.   தாகமெடுத்தவனுக்கு தண்ணீர் புஷ்பம், பசித்தவனுக்கு பக்ஷண பலகார விருந்து புஷ்பம், காமித்தவனுக்கு கலவி புஷ்பம், நொண்டிக்கு நடை புஷ்பம். நோயுற்றவனுக்கு சிகிச்சையும் மருந்தும் புஷ்பம், கவிஞனுக்கு காவிய புஷ்பம், […]

    கே.எஸ்.சுதாகர்   நிமிர்ந்து நில் – வானம் உனக்குத்தான். சுழலுகின்ற உலகம் – உன் கைகளில்   காதலும் கத்தரிக்காயும் கடைந்தெடுத்த பூசணிக்காயும் காகிதத்தில் கவிதைகள்   நீண்ட இரவும் தெருநாயின் ஓலமும் நிணமும் சதையும் நிதமும் கவலைகள்   பரமார்த்தகுருவின் சீடர்கள் காவி உடை தரித்து பார் ஆளுகின்றார்கள்   முகத்துக்கு புகழ்மாலை கழுத்துக்கு பூமாலை புறமுதுகுக்கு விஷமிட்ட கத்தி – என மனிதர்கள் விலாங்கு மீனாகப் பழகிக் கொண்டார்கள்   காலம் […]

    நா. வெங்கடேசன்   பார்க்கும் ஆவலில் வாசல் வரை வந்து எண்ணமுந்த உன் வீட்டுக் கதவைத் தட்டும் சமயம், எவ்வித சலனமுமின்றி அமைதியாய் அப்புறம் நீ….. ஏக்கமுடன் திரும்பும் நான் இன்னுமொரு நாள், இன்னுமொரு நேரமென்று என்னையே தேற்றிக் கொள்வேன். எண்ணப்பதிவுகளை கவிதையென்றெண்ணி ஏமார்ந்திருந்த என் நாட்குறிப்புபோல் நிம்மதி நித்திரையில் நீயுடனில்லாத வெறுமை பற்றிக்கொள்வானேன் விழித்தவுடன். பிரிவுதான் ஏது உன்னிடமிருந்து வெறும் நினைவேயாம் எப்பொழுதுமுன். நினைப்பவன் யானே நினைவுகளும் யானே வாழ்வும் யானே வளமும் […]