எங்க வீட்டு தங்க ஊசிகள்…!

தெருவில் “ஊ…ஊ…ஊ….ஊ…..லொள்..லொள்..லொள்…லொள்….ஊ..ஊ..ஊ..ஊ.. ” இரவின் அமைதியைக் கிழித்துத் துவம்சம் பண்ணிக் கொண்டிருந்த தெருநாய்களின்  ஊளையிடும் சத்தம் கேட்டு ஏற்கனவே பயந்து கொண்டிருந்த ஜெயந்திக்கு வயிற்றைப் பிசைந்து..தொண்டை வரண்டது..கடிகார முள் சத்தம் வேற “டிக் டிக் டிக்..”..என்று இதயத் துடிப்போடு சேர்த்து அதிவேகமாக நகர்வது போல  உணர்ந்தவள், கார்த்தால ஸ்பெஷல்  கிளாஸ்  இருக்குன்னு  சொல்லிட்டு சீக்கிரமாக் கிளம்பி  காலேஜுக்குப் போன அபிலாஷ் பாதி ராத்திரி ஆகியும்  இன்னும், வீடு வந்து சேரலை. அவன் கேட்டதும்  பைக் வாங்கிக் கொடுத்தது தப்பாப் போச்சு. காலையில் போனவன் திரும்ப வந்து அபியின்  முகத்தைப் பார்க்கும் வரை இங்கு நான் தான் உயிரைக் கையில் பிடித்துக் கொண்டு உட்கார்ந்திருகக வேண்டியிருக்கு  என்று அங்கலாய்த்தாள்  ஜெயந்தி.

ஜன்னல்  வழியாக  வாசலுக்கு  கண்கள்  அலைபாய  மனதுக்குள் கோபத்தோடு ..அப்பா  வேற ஆஃபீஸ்  வேலையா  பெங்களூர்  போயிருக்காரே , வீட்டில்  வயசான பாட்டி,அம்மா ,தங்கைன்னு  மூணு  பொம்மனாட்டிகள்  தனியா  இருப்பாளேன்னு  கொஞ்சம்  கூடவா நினைவுக்கு வராது ஒரு பிள்ளைக்கு….அப்படி  எங்க தான்  போயிருப்பான்?  ஒரு ஃபோன்  கூடவா  பண்ணி விஷயம்   சொல்லத்  தெரியாது ..? கொஞ்சம்   கூடப்  பொறுப்பு  இல்லை. வரட்டும், பார்த்துக்கறேன்னு  ஒரு  மனம் கட்டையை  ஓங்கினாலும், சீக்கிரமா நல்ல படியா வந்துடுடா ….என்று ஜெயந்தியின்  பெற்றமனம்  கெஞ்சியது .முகத்தில் எள்ளும் கொள்ளும் வெடிக்க வழி மேல் விழி வைத்து அபியின் வருகைக்காக காத்திருந்தாள் அவள்.

மறுபடியும் கடைசியா ஒரு  தடவை  ஃபோன்  பண்ணிப்  பார்த்துடலாம் ….நம்பரைத்  தட்டி  கைபேசியைக் காதில்  வைத்ததும் …”நீங்கள்  அழைத்த  வாடிக்கையாளர்  தற்சமயம் தொடர்பு  எல்லைக்கு  அப்பால்  உள்ளதால்”… என்று மீண்டும் கொஞ்சியது  குரல் …எரிச்சலோடு  ஃபோனை   அணைத்தவள் “அபிக்கு ஏதும் ஆகாம பத்திரமா வீடு  வந்து சேரணுமே” பயந்த  மனசுக்கு l என்னவெல்லாமோ கற்பனைகள்  வந்து எட்டிப் பார்த்துவிட்டுப்   போனது ஆள் அரவமற்ற சப்தமே இல்லாத  இரவு  இதயத்தை நடுங்க வைத்தது . நன்றாகத் தெரிந்த  ஸ்லோகங்கள்  கூட இந்த நேரத்தில்  மறந்து  போனது. “சீக்கிரம்  வந்துடு…சீக்கிரம் வந்துடு”…என்று மனம் மந்திரமாக ஜெபித்தது.

ஹாலில் வெளிச்சத்தைப்  பார்த்ததும்  …அறையின் உள்ளிருந்து மாமியார் பர்வதத்தின் குரல் ஈனமாகக்  கேட்டது. “ஜெயந்தி…ஜெயந்தி….அபி வந்தாச்சோ…? நீ இன்னும்  என்ன பண்றே, தூங்காமே.. ? என்று தனது சந்தேகத்தை கேள்வியால் படுக்கையிலிருந்தபடியே  அடுக்கிக் கொண்டிருந்தாள்.

அபி.. அப்பவே  வந்தாச்சு..சட்டென ஒரு பொய் சொல்ல, இப்போதைக்கு ஒரு பொய்யைச் சொல்லி சமாளிச்சாச்சு…. இப்போ இந்த நட்ட  நடுராத்திரில இன்னும் அபி  வரலைன்னு சொன்னா…அவ்ளோ தான்…மிச்சம் இருக்கும் நேரம் மொத்தம் வீணாகும்…லபோ திபோன்னு புலம்பித் தீர்ப்பாள். அதுக்கு ஒரு பொய் போதும் வாயை அடைக்க….இதுக்கு முன்னால்   பட்ட அனுபவம் பொய் சொல்லவும் கற்றுத் தந்தது…ஜெயந்திக்கு, இனி ஒன்பது பொய்யைத் தேடித் பிடிக்கணும்…இவனால…  நேக்கு… என் தங்க மகனால ! என்று அலுத்துக் கொண்டாள். கொஞ்சிக் கொஞ்சி வளர்த்தது தப்பாப் போச்சோ?

பின்ன..இல்லையா..?… அவன் ஜெயந்தியின் தங்க மகன் தான் !  வரமிருந்து, தவமிருந்து, விரதமிருந்து  எல்லாக் தெய்வத்தையும்  வேண்டி பெற்ற சீமந்தப் புத்திரன்..இவன்.

கஷ்டப் பட்டு பெற்றதால் அந்த அருமை தெரிந்து வளர்க்கிறாள்…குழந்தைகளுக்கு ஏதாவது….என்றால் இருவரும் துடித்துப் போவார்கள்…ஆனால் இப்போ குழந்தைகள் இரண்டு பேருமே வளர்ந்து விட்டார்கள்…இன்றும் இவர்களால் கண்டிக்க முடியவில்லை..”ஏன்னா அவனுக்கு இவ்வளவு பணம் தரேள்..? முடியாதுன்னு சொல்லக் கூடாதா..அல்லது கேட்டதில் பாதி தந்தால் ஆகாதா? என்று கேட்டால்…வாசுதேவன் சொல்வார்….”போடி பைத்தியம்….நானெல்லாம் ரொம்ப கஷ்டப் பட்டு பத்துக்காசு கையில்  இல்லாமல் காலேஜ் போயிட்டு வந்தேனாக்கும். நேக்குத் தான் தெரியும் அந்தக் கொடுமை…பூராப் பூரா தரித்திரம் தாண்டவமாடும்,. அன்னைக்கு நான் பொறந்த குடும்பத்தில் கஷ்ட ஜீவனம்….இப்போ நாம அப்படியா…ஏதோ பகவான் புண்ணியத்தில் ஷேமமா இருக்கோம்..நாம நம்ம குழந்தைகளுக்கு அதே நிலையை எதுக்குத் தரணும்ங்கறேன்…இவாளாவது நம்ம வயித்தில் பொறந்ததுக்கு சௌக்கியமா இருக்கட்டும் பணத்துக்கு  கஷ்டப் படாமல்.! இன் ஃபாக்ட் நீயே நினைச்சுப் பாரேன்..இவா பிறந்ததுக்கு பிறகு தானே நம்ம நிலைமையில் இப்படி உயர்ந்து வந்தோம்..? நான் யாருக்காக உழைக்கிறேன்…கண் முன்னாடி நீங்க எல்லாரும் சந்தோஷமா இருக்கணும்….அதைப் பார்த்து நானும் சந்தோஷமா இருக்கணும்…இது போதுண்டி  ஜெயந்தி….என்று சொல்லி விடுவார். இவளும் ஆமாம்னா நீங்க சொல்றது நிஜம் தான் என்று சமாதானமாவாள்.

நாய்… ஏன் இப்படி ஊளையிடறது……? இப்போ தான் இவன் வந்தானா? என்று அடுத்த கேள்வி அறையிலிருந்து தொடர…!

நாயைத் தான் போய் கேட்கணும்..மனதுக்குள் நினைத்து எரிச்சலானவள்…..தெரியலைம்மா.!நாழியாச்சே..உங்களுக்கு …நீங்க இன்னுமாத் தூங்கலை…? என்று அறைக்குள் எட்டிப் பார்க்கிறாள் ஜெயந்தி.

எங்க தூங்கறது..? எல்லாம் உன் தங்கப் பிள்ளையைப் பத்தினக் கவலை தான்…ரெண்டும் தங்க ஊசிகள்….தறுதலைகள்… என்று ஆரம்பிக்க….ஜெயந்தி  மெல்ல அங்கிருந்து நகர்கிறாள்..!

பேரன் நல்லது செய்தால் எல்லாம் அவன் அப்பா மாதிரி என்று சொல்லிப் பெருமைப் படுபவள்….அவன் செய்யும் விஷமங்கள், சேட்டைகள் எல்லாத்துக்கும் ஏகபோக உரிமையோடு உன் பிள்ளை என்று தனியாக பட்டியல் போட்டு  தன் பக்கம் திரும்பிச் சொல்வதைக் கேட்டுக் கேட்டு “எல்லா….அம்மாக்களுக்கும்  இது மட்டும் தான் மாமியாரிடம்  கிடைக்கும் போனஸ் பாயின்ட்” என்று எண்ணிக் கொண்டவள்….இந்தப் பிள்ளை என்னை இப்படிப் படுத்தறானே…..நேரா நேரத்துக்கு வீட்டுக்கு வரத் தெரியாதோ..? அம்மாங்கற  பயமோ, பாசமோ இல்லையா..என்ன..?அப்படி என்ன ஃபிரெண்ட்ஸ் வேண்டிக்  கிடக்கு…? அவள் மனது ஓயாமல் புலம்பிக்  கொண்டே இருந்தது. எல்லார்டையும் நேக்கு கெட்ட பேர் வாங்கித் தந்துடுவான் போல இருக்கே…என்று கவலைப் பட்டாள்.

வெளில சுத்தறவாளுக்கு என்ன ஜாலியாத் தான்  இருக்கும். பைக் என்ன பச்சைத் தண்ணிலையா  ஓடறது..? வீட்டுக்குள்  இருக்கறவா  எப்படி  பயப்படுவான்னு  தெரிய  வேண்டாம் …அவர்  வரட்டும் …”நீங்க  கொடுக்கற  செல்லத்தில்  தான்  இவன்    இப்படி  உருப்படாமப்  போறான்னு  ” சொல்லி  கண்டிக்க  வைக்கறேன் …மீண்டும்  ஜன்னல்  வழியாக   “சீக்கிரம் வரமாட்டானா” என்று எதிர்பார்ப்போடு எட்டிப் பார்க்கிறாள் ஜெயந்தி..

அவள் வயிற்றில்  பாலை  வார்த்தது  போல அபிலாஷ்  வருவது தெரிந்தது. இவள் உடனே ஓடிப் போய் அவசர அவசரமாக கதவை மெல்லத் திறந்து “சீக்கிரம் உள்ளே வா.. வாடா .. என் தங்க மகனே ! .பாட்டி முழிச்சிண்டு தான் இருக்கா…என்று சைகை காண்பிக்க திருட்டுப் பூனை மாதிரி உள்ளே வரும் மகனைச் சத்தமாகத் திட்ட முடியாமல் ஜெயந்தியை  பாட்டியிடம் சொன்ன பொய் தடுக்க, அதே பொய் அவனைக் காப்பாற்றிக் கொண்டிருந்தது.

கதவைச் சத்தம் வராமல் மெல்லத் தாழிட்டவள்….” ஏண்டா இத்தனை லேட்டா.திருடன் மாதிரி வரே..” என்று ரகசியமாகக் கேட்க, அதையே தனக்கு சாதகமாக எடுத்துக் கொண்ட அபிலாஷும்  “மம்மி……கார்த்தால சொல்றேன் என்னாச்சுன்னு..” என்று சைகை காண்பித்துவிட்டுப் அவனது  அறைக்குள் நுழைந்து  கதவை சார்த்திக் கொண்டான்.

அச்சச்சோ ….சாபிட்டானோ  என்னவோ ..சாப்பிடுன்னு ஒரு வார்த்தை கூடச் சொல்லலையே… நான் என்று  நினைத்தவள்… ஓடி  வந்து  அறைக்கதவைத்  தட்டிப்  பார்க்க .”ஒண்ணும் வேண்டாம் நான் தூங்கறேன்….என்று அபியின் குரல் மட்டும் வந்தது…..”நன்னாக்  காயட்டும் …கார்த்தால  பார்த்துக்கலாம் ..எல்லாம்  வெளில  கொட்டிண்டு  தான்  வந்திருக்கும் ….கோபத்தோடு  லைட்டை  அணைத்துவிட்டு  இவளும்  போய்   அக்கடான்னு  படுக்கையில்   விழும்போது  மணி  இரண்டை   எட்டிப்  பிடித்திருந்தது. எங்கிருந்தோ ஒரு நிம்மதி..”.நல்லவேளையா பத்திரமா அபி வந்து சேர்ந்தான்” என்று அணைக்க பெருமூச்சோடு  உறங்கிப் போனாள் ஜெயந்தி.

“கௌசல்யா…சுப்ரஜா…ராமா… பூர்வா ….சந்த்யா…ப்ரவர்த்ததே…உத்திஷ்ட…”  சுப்ரமாதமாய்  எம்.எஸ்ஸின் குரல் ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது. வீடெங்கும் பீபரிக்காப்பிக் கொட்டையின் டிகாக்ஷன்  மணம் ஜெயந்தியை சுறு சுறுவென்று இயங்க வைக்க தலையில் ஈரத்துண்டோடு…அங்கும் இங்கும் நடந்து காலை வேளைகளில் மும்முரமாக,  அவள் வாய் மட்டும் எம்.எஸ்ஸோடு கூடவே பாடிக்  கொண்டிருந்தது.

திடீரென வந்த மின்வெட்டு அத்தனையையும் அணைத்து நிசப்தத்தை வாரி இறைத்தது  காலங்கார்த்தாலயே நினைவுக்கு வந்துடும் இவாளுக்கு..எப்போடாப் பொழுது விடியும்னு காத்துண்டு இருப்பாப் போலிருக்கு கரண்டைக் பிடுங்க …! காலை ஆறுமணிக்கே இப்படி ஒரு அழிச்சாட்டியமா…? இதுக்கு எப்போ ஒரு விடிவு காலம் வரப் போறதோ..?

இந்த  “அம்மா” ஆட்சியில் புரட்சி காலையிலேயே கண்ணைக்கட்டி களைகட்ட ஆரம்பிச்சாச்சா. கரன்ட்டோட….கோவிந்தா  கோவிந்தா …! ஜெயந்தி அலுத்துக் கொண்டாள்.

பெண்ணை எழுப்ப வேண்டுமே…என்று அறைக்குள் நுழைந்து எட்டிப் பார்க்கிறாள்…அங்கே…
மகள் ஐஸ்வர்யா இன்னும் கனவுலகில் மிதந்தபடி மெத்தைக்குள் புதைந்து கிடந்தாள்…ஏய்…ஐசு…ஐசு.. எந்திரி…. எந்திரி…. நாழியாச்சு..இன்னும் என்ன தூக்கம்,,,? காலேஜுக்கு இன்னைக்கும் லேட்டா ?  எந்திரிடி ராஜாத்தி…!

மம்மி…….ப்ளீஸ்…எழுப்பாதே…இன்னைக்கு நான் காலேஜுக்கு லீவு விட்டாச்சு…தூங்கப் போறேன்,,

அடிப்பாவி….நேத்துக் கூட லீவு தானே எடுத்தே..?  யாரைக் கேட்டு எடுத்தே ?   இப்படி ஆயிரம் ஆயிரமா ஃபீஸ் கட்றது எதுக்கு?…இப்படி வீட்டில் படுத்துத் தூங்கறதுக்கா…? நன்னாருக்குப் போ…!

உஷ்ஷ்,,,,,,நாளைக்கு கண்டிப்பா போவேன்…விடேன்…! சிணுங்கியவள்…இழுத்துப் போர்த்திக் கொள்கிறாள்.

என்னவோ போ….உங்களுக்காக பெரிய காலேஜில் சேர்த்தால் நீங்க அதோட கதவை எப்படா இழுத்து மூடலாம்னு   இருக்கேள்..இன்னைக்கு போயிட்டு நாளைக்கு அப்பா வந்ததும் வேணா நீ  லீவு எடுத்துக்கோ…சொன்னாக் கேளு…எழுந்துரு….ஜெயந்தி கெஞ்சிக் கொண்டிருந்தாள் மகளிடம்.

மம்மி……ப்ளீஸ் மம்மி …தூக்கம் தூக்கமா வரது…கொஞ்சநேரம் தூங்க விடேன்.பாதிக் கனவிலே என்னை நீ  எழுப்பிட்டே !!!   ரொம்பத் தூக்கம் வருது மம்மி…ப்ளீஸ் என்றவள் போர்வையால் முகத்தை மூடிக் கொள்கிறாள்.

ஏன் வராது…தூக்கம்..?..ராத்திரி பதினோரு மணி வரைக்கும்….செல் ஃபோனை வெச்சு நோண்டிண்டு இருந்தால்…கார்த்தாலத் தூக்கம் தான் வரும்..அப்படி என்ன தான் இருக்கோ உனக்கும் உன் அண்ணனுக்கும் அதுக்குள்ளே….?

ஐஸ்வர்யா ஏதோ நினைவு வந்தவளாக, அருகில் இருந்த செல் ஃபோனை எடுத்து ஆன் செய்யவும்…

இப்பத் தானே சொல்லிண்டே இருக்கேன் …அதுக்குள்ளே அதை எடுத்து அதுக்குள்ளே என்னத்தைப்  பார்க்கிற..? ஜெயந்தி மகளின் கையில் கைபேசியைப் பார்த்ததும் டென்ஷன் ஆகி குரல் உச்சத்துக்கு எகிற கத்துகிறாள்.

மம்மி …ஏன் இப்படிக் கத்தற…? பின்னே…செல் ஃபோனை  சுவாமி அலமாரில வெச்சு பூஜை போடவா…வாங்கிருக்கேன்.,..காலங்கார்த்தால உன்னோட அர்ச்சனை…நாள் பூரா என் .மூடையே ஸ்பாயில் பண்ணிடும்மா..இனி நான் தூங்கினா மாதிரி தான்….என்று அலுத்துக் கொண்டே எழுந்து  செல் ஃபோனோடு பாத்ரூமுக்குள் நுழைகிறாள் ஐஸ்வர்யா.

ம்ஹும்..இது தேறாது…தனக்காத் தெரியாது நான் சொன்னா உனக்கு ஒண்ணும் தெரியாதுன்னு சொல்லும் அதிகப் பிரசங்கி…இதுகிட்ட நான் வாயைக் கொடுத்து வாங்கிக் கட்டிக்கணும்….எல்லாம் மெத்தப் படிச்ச மேதாவிகள்…. அடுப்பில் தோசைக்கல்லைப் போட்டுட்டு இங்க வந்து நிக்கறேன் பாரு என்னைச் சொல்லணும்.

தனக்குத் தானே பேசிக் கொண்டே அடுத்த அறைக்குள் நுழைகிறாள்…ஜெயந்தி..

அபிலாஷ் ….அபிக்கண்ணா….நீயாவது எழுந்திருடா…..? காலேஜுக்குப் போடா…… !

மச் ….என்ன மம்மி …நீ…நான் லேட்டா தானே வந்தேன்..தூங்க விடேன்.

மணி ஏழாகப்போறதுடா……காலேஜ் இருக்குடா…கண்ணா எழுந்திருடா…!

மம்மி …..நான் இன்னைக்குக்  காலேஜ் போகலை….! நேக்கு முடியலை….காலங்கார்த்தால டென்ஷன் பண்ணாதே…..இன்னும் தூங்கணும்..சொன்னவன் தலையணை அடியில் இருந்து கைபேசியை எடுத்து பார்க்க ஆரம்பிக்க…

அடப்பாவிகளா….எழுந்ததும் உங்க ரெண்டு பேருக்கும் செல்ஃபோன் தரிசனம் தானா? அடுத்த மாசம் பில்லு கட்டமாட்டேன்…நீருள்ள மட்டும் தான் மீன் துள்ளுமாம்…! கனேக்ஷன் கட் ஆனால் அப்போ புரியும். ராத்திரி வந்தது…லேட்டு….அதுக்கே எனக்கு இன்னும் நீ  காரணம் சொல்லலை….இரு… இரு அப்பா வரட்டும்….!
உன் காதை முறுக்க.

ம்ம்….மம்மி …நிறுத்தேன்..அப்பா  வந்ததும் பார்த்துக்கலாம்…என்னை இப்போ தொல்லை பண்ணாதே…தூங்கணும் என்று சொன்னவன் போர்வையை இழுத்து முகத்தோடு மூடிக் கொண்டு திரும்பிப் படுக்கிறான்.

இனிமேல் இங்க நிற்பதும் வேஸ்ட்….நினைத்தவள்….இப்படி ஒரு நாளைப் போல கார்த்தால டென்ஷன் கொடுத்தால் நான் என்னத்துக்கு ஆவேன்….? என்னப் பத்தி யாருக்கென்ன கவலை.,..? எனக்கும் செல்போன் இருக்கு….பேச ஆளும் இருக்கு….சொல்லிக் கொண்டே சமயலறைக்கு  ஓடி…தோசையை வார்த்தபடியே கைபேசியில் வாசுதேவனை  அழைத்து, ” என்னன்னா..உங்க ரெண்டு தங்கப் பிள்ளைகளும் காலேஜ் போகலை இன்னைக்கு….முடியலன்னு சொல்லி லீவு எடுத்துண்டு தூங்கறதுகள்…எனக்குத் தெரியாது…எல்லாம் நீங்க கொடுக்கிற செல்லம் தான்..என் பேச்சை, என்னை , ஒரு மனுஷியாவே மதிக்க மாட்டேன்னு அடம் பண்றதுகள்…போங்கோ…நீங்களாச்சு உங்கச் செல்லக்  குழந்தைகளாச்சு…”

நீ ஏண்டிம்மா ..கோச்சுக்கரே…கொழந்தைகள் கிட்ட கொஞ்சம் அன்பாத்தான் பேசேன்….இன்னைக்கு லீவு எடுத்தா எடுத்துக்கட்டும்…நீ டென்ஷன் ஆகாதே..நான் நாளைக்கு வந்துடுவேன்.,.,.கொழந்தைகள் எல்லாரும் அப்படித் தான்மா…கண்ணா…அவாளைக்  கொஞ்சம் ஜாலியாத் தான் இருக்க விடேன்…வயசுப் பசங்க…அப்பறம்……நேத்து கூட ரெண்டு பேருக்கும் ஐபேட்  வாங்கியிருக்கேன்…. சர்ப்ரைஸ் கிஃப்ட்…நீ சொல்லிடாதே…முந்திரிக் கொட்டை மாதிரி…என்ன…!

நன்னாருக்கு போங்கோ….என்னால உங்க மூணு பேரையும் மேய்க்க முடியாது….போங்க…இப்போ இவாளுக்கு என்ன குறைச்சல்னு ஐ பாடும் கீ பாடும் ….! இதுகள்ட்ட  நான் படும் பாடு நேக்குதான் தெரியும் !! நேத்து ராத்திரி உங்க அருமை அபி வந்த நேரம் என்ன தெரியுமா ? ராத்திரி ஒன்றைரை  மணி..!  நம்மள இவன் எங்க கொண்டு போயி நிறுத்தப் போறானோ தெரியலை…எல்லாம் நீங்க கொடுக்கிற வளம் தான்…பைக்கை எடுத்துண்டு ஊரைச் சுத்தறான். அம்மான்னா ரெண்டு பேருக்கும் கிள்ளுக்கீரை..!அப்பான்னா செல்லம்..!

ஏன்மா… செல்லம் ..நீ இப்படி மனசு கஷ்டப் படறே..வயசுப் பசங்க…..எல்லாம் அப்படி இப்படித் தான் இருக்கும்..நாம தான் கொஞ்சம் அட்ஜஸ்ட் பண்ணிக்கணும்…ரெண்டு பேரும் நன்னாப் படிக்கறா தானே..அது போறாதா  நமக்கு….? நாளைக்கு கார்த்தால அங்க பறந்து வந்துடுவேன்.,….எங்கே சிரி பார்க்கலாம்….உனக்கும் ஒரு சர்ப்ரைஸ்…..இருக்கு….உனக்கு இல்லாமலா….என்று கொஞ்சிச் சிரிக்கும் கணவனை….திட்ட மனமில்லாமல் …சரி..நீங்க ஜாக்ரதையா வந்துடுங்கோ…காத்துண்டு இருப்போம் என்று சொல்லி  ஃபோனை வைக்கிறாள்.

பின்னாலிருந்து பர்வதம் யாரு ஃபோன்ல…வாசுவா….எப்போ வரானாம்…? என்ன சொன்னான்…? சிவ சிவ…என்று சொல்லிக் கொண்டே ஜபமாலையை உருட்டிக் கொண்டே நிற்க…

இந்தாங்கோம்மா காப்பி. அவர் நாளைக்கு வந்துடுவாராம்.. இன்னைக்கு இங்க அபியும் ஐசுவும் காலேஜுக்குப் போகலையாம் அதைத் தான் சொல்லிண்டு இருந்தேன் …..இப்படி ரெண்டும் காலேஜுக்கு  மட்டம் போட்டுட்டு  பத்து பணியானால் அந்த டி வியைப் போட்டு பாடாய்  படுத்துமே..இன்னைக்கு வீடு குருஷேத்ரம் தான். ஒரு ரிமோட் கண்ட்ரோலை வெச்சுண்டு  சண்டை போட்டு வீட்டையே ரணகளம் பண்ணுங்கள்..ரெண்டும்., உங்களுக்கும் கஷ்டம்.

வாசுதேவன் ஊரில் இல்லையோன்னோ….ரெண்டும் தலை விரிச்சாடும்…ரெண்டையும் எப்படியாவது பத்தி விடு காலேஜுக்கு. என்றவள் என்ன நினைத்தாளோ, குழந்தைகள் இஷ்டம்…உன் இஷ்டம் நான் எதுக்கு நடுவில்…என்று ஜபமாலை உருட்ட ஆரம்பித்தாள்..மனதுக்குள்…இன்னைக்கு நல்ல சினிமா  வீட்டிலயே நேரில் பார்க்கலாம் என்று மனசுக்குள் மகிழ்ச்சி எழுந்தது. பாட்டிக்கு இதெல்லாம் ஒரு அல்ப சந்தோஷம் தான். வயசான காலத்தில் இதெல்லாம் கூட பொழுது போக்குதான்.

ஏண்டா நீ நேத்து ராத்திரி லேட்டா வந்தே,,,? ஜெயந்தி அபிலாஷைப் பார்த்துக் கேட்கிறாள்.

அதுவா மம்மி …என் பிரெண்ட் கார்த்தி வீட்டுக்கு போயிருந்தேனா…அங்கே இன்டர்நெட் பார்த்துண்டு இருந்தோம்…..வர லேட் அவ்ளோதான்.

இந்த பதிலில் நம்பாமல்….ஏன்…அங்க போயி தான் இன்டர்நெட் பார்க்கணுமா? நம்மாத்தில்  தான் அதுக்குன்னு மாசா மாசம் ஆயிரம் ரூபாய் தனியா அழறேனே….தண்டத்துக்கு…! அவாத்திலே புதுசா என்னடா வருது இன்டர்நெட்லே ?  பொய் சொல்றே !   சினிமாவுக்குப் போனியா..? இல்ல   பணம் வெச்சு சீட்டு ஆடினியா..? சொல்லு…ஜெயந்தியின் கேள்வியில்….

வெகுண்ட அபிலாஷ் கையிலிருந்த காப்பி டம்ப்ளரைத் தூக்கிச் சுவரில்  எறிந்தபடியே…நீ ரொம்ப ஓவராக் கேட்கறே…..? விடேன்…..உனக்காக ஒப்புக்கு ஒரு பொய் காரணம் எல்லாம் என்னால் தேடிண்டு இருக்க முடியாது அப்படித் தேடி ஒரு பொய் காரணம் சொன்னால்  நீ தாங்கமாட்டே…ஆமா…

என்னாடா..இது புதுசா…டம்ப்ளரை வீசி எரியரே..? திமிரா..?  எஞ்சினியரிங் படிக்கிற பையனாட்டமாவா பேசறே…..! படிச்சு பாஸ் பண்ணி அடுத்த வருஷம் நீ வேலையில் உட்காரணம்  இப்படி காலேஜ் போகாமல் எப்படிடா பாஸ் பண்ணுவே ? என்றவளை.

ஜெயந்தி…..உன் பேரைச் சரியாச் சொன்னேன்னா…?அடுத்த வருஷமும் நான் படிக்கத் தான் போறேன்….அதுக்குள்ளே என்னை சம்பாதிக்க அனுப்பிச்சா எப்படி….? என்று நக்கலாகக்  கேட்கும் மகனைப் பார்த்து வாயடைத்துப் போய்…தனக்குள் “கண்ட்ரோல்…கண்ட்ரோல்..”என்று வாயை மூடிக் கொண்டாள்…ஜெயந்தி.

அதையும்   மீறி ஏதாவது கேட்டால்..உனக்கு ஒண்ணும் தெரியாது ..? உனக்குத் தெரிஞ்சதெல்லாம் “குட்மார்னிங் ….மை நேம் இஸ் ஜெயந்தி …” எதுக்கு உனக்கு இப்போ இந்த மாதிரி பெரிய பெரிய ஆசை..மகன் வேலைக்குப் போகணும்னு .? என்று கேலி செய்வானே..வடிவேலு  ஸ்டைலில்..! பிறகு அதுவே வாய் சண்டை வரைக்கும் கொண்டு போகும்.

இந்தக் காலத்தில் என்ன தான் நாம பெத்த பசங்களா இருந்தாலும் ஒரு வார்த்தை அதிகம் சொல்ல முடியலையே….ஒரு வார்த்தைக்கு பத்து வார்த்தை எதிர்த்து எதிர்த்து பேசும்….தினம் தினம் நியூஸ் பார்க்கும்போது ஒவ்வொரு விஷயம் காதில் விழறதப் பார்த்தால் பயம்மா இருக்கு…. என்ன பண்றது?
அளந்து பேச இங்கேர்ந்து தான் நானேக் கத்துக்க வேண்டியிருக்கு…என்ன செய்ய?  ஜெயந்திக்கு பாதி நேரம் மனம் தான் பேசும்.

வர வர இவனோட செய்கை எதுவும் சரியில்லை…நேரங்கெட்ட நேரத்துக்கு வீட்டுக்கு வருவது ..சில நாட்கள் நைட் அவுட் ன்னு வராமலே இருப்பது…ஏதாவது கேட்டா எகத்தாளமா பதில் சொல்றது…
சில நாட்கள் சாப்பிடாமல்  படுப்பது….கேள்வி கேட்டால் சரியா  பதில் சொல்லாமல் போவது…

இதுக்கெல்லாம் யாரு காரணம்….? கேட்டதும் விடை சொன்னது மனசாட்சி,,,நீயே தான் வேற யாரு…?
ஆரம்பத்தில் இருந்து கஷ்டத்தை கத்துக் கொடுத்து அடக்கி, அடிச்சு  வளர்த்திருக்கணும்…அதீத செல்லம் கொடுத்து கொடுத்து இப்போ குட்டிச் சுவராப் போயாச்சு..இப்போ நீ தான் எதாவது குட்டிச் சுவத்துலே போய் முட்டிக்கோ என்று   சிரித்தது.

எல்லாத்துக்கும் ஒரு முடிவு கட்டறேன்….மனம் நொந்தபடியே சமையல் ஏனோ தானோவென வெந்து கொண்டிருந்தது அவள் மனநிலை போல.

மம்மி…என்று அருகில் நைட்டியோடு வந்து நின்றவள்….பசிக்குது…என்ன சமைச்சே…! இது ஐஸ்வர்யா

நன்னாருக்கு போ….கல்யாணம் பண்ணிக் கொடுத்திருந்தால் இப்போ நான் பாட்டியாகி இருப்பேனாக்கும்…நீ என்னடான்னா…இன்னும் குழந்தை மாதிரியே….சோம்பேறியா இருக்கே  நாளைக்கு உன் புக்காத்தில் எனக்கு என்னெல்லாம் பேர் வாங்கித் தரப் போறியோ…? அபி தான் அப்படி தெண்டரதுன்னா……நீயும் அவனுக்கு சரிசமமா இருக்கேடி…நான் என்னத்த செய்வேன்…?

அம்மா….நான் அண்ணா மாதிரியா இருக்கேன்..அவனும்… நானும் ஒண்ணா….? நான் லேட்டா வரேனா? ஊரைச் சுத்தறேனா? நீயே சொல்லு…இங்க பாரு..ஒரு விஷயம்…காதைக் காமி….அவன் “தம்” அடிக்கறான்…..தெரியுமா நோக்கு? நான் சொன்னாத் தான் இதெல்லாம் தெரியும். இல்லாட்டா யாரு வந்து சொல்லுவா உன்கிட்ட…என்று பெரிய சாதனை செய்தவள் மாதிரி பார்க்கிறாள்.

இது எப்போலேர்ந்து டீ..?

ஒண்ணும் சொல்ல மாட்டேன் போ..நீயே போயி கேட்டுத் தெரிஞ்சுக்கோ..உன் அருமை புள்ள கிட்ட…ரொம்ப பிகு செய்து கொண்டவள்…சரி மம்மி…நேக்கு பசிக்கறது..என்ன இருக்கு…சாப்பிட..?

அப்டியா  சங்கதி…துரை அந்த அளவுக்கு வளர்ந்தாச்சா? நான் என்னமோ இன்னும் இது சின்னப் பையன்னு நினைச்சுண்டு, நம்பீண்டு இருக்கேன். எனக்கு ஒண்ணுமே தெரியாதே…இதென்ன கூத்து…? இவன் படிக்கப் போறானா இல்ல….வேறெதுக்கும்  போறானா தெரியலையே…? பகவானே..பேசாம பி.ஏ  சேர்த்திருக்கலாம். இவன் படிக்கற லட்சணத்துக்கு என்ஜினீயரிங்  வேற..கையில் காசு கிடைக்காமல் செஞ்சால் எல்லாம் சரியாகும்..என்றவள்..சரி..சரி..
நீ போயி குளிச்சுட்டு வா சாப்பிடலாம். இனிமேல் குளிக்காமல் உனக்கும் ஒண்ணும் கிடையாது..இனிமேல் எல்லாம் ரூல் தான்..சொல்லிட்டேன்…என்று புதிதாக ஸ்ட்ரைக் செய்ய ஆரம்பித்தாள் ஜெயந்தி.,

எங்கிருந்தோ மணி அடிக்க…ஐஸ்வர்யா  ஓடி போய்  கைபேசியை எடுத்து…ஹலோ…நான் இன்னைக்கு  வரலப்பா….என்று ஆரம்பித்தவள் சோபாவில்  சாய்ந்தபடியே நேரம் போவது தெரியாமல்  பேசிக் கொண்டே இருந்தாள். பசி போன இடம் அவளுக்கே தெரியவில்லை….குறுக்கே வந்து நின்ற ஜெயந்தியை ” இரு…இரு…ஒரு நிமிஷம் ” என்று சைகை காண்பித்து….பேசிக் கொண்டே இருந்தாள்.

ஜெயந்திக்கு அவள் கையிலிருந்து அந்த கைபேசியை அப்படியே பிடுங்கித் தூக்கி போட வேண்டும் போல கை பரபரத்தது…ஆனால் செய்ய முடியுமா…? அப்படி செய்து விட்டு அன்று அமைதியாக… நாள் தான் போகுமா…? ஐஸ்வர்யாவின் சுயரூபம் அப்போ தான்  வெடிக்கும்.

மம்மி…மம்மி…..நாங்க இன்னும் ரெண்டு நாள்ல ஒரு டூர் போறோம்…அதுக்கு ஒரு ஆறாயிரம் ரூபாய் வேணும்…ரெடியா வெச்சுக்கோ.. இப்போவே சொல்லிட்டேன்.

இத்தனை நேரம் ஃபோன்ல அதைத் தான் சொன்னாளா…..? நீயெல்லாம் எங்கேயும் போக வேண்டாம்.எங்க போணமோ…  நாங்களே அழைச்சுண்டு போறோம்..ஜெயந்தி உறுதியாகச் சொல்ல.

உங்களோட யாரு வருவா….? நாங்க ஃ பிரெண்ட்ஸோட போறோம்..அதுதான் குஷி.அதுவும்  எங்கே தெரியுமா? கொடைக்கானல்…நான் கண்டிப்பா போறேன்…..போவேன்..இவளும் தீர்மானமாகச் சொல்லி விட்டு நகர்ந்தாள்.

அந்த நாள் நினைத்ததை விட அதிகமான  விறுவிறுப்புடன் நகர்ந்தது பாட்டி பர்வதத்திற்கு வெல்லப்
பாயசம் சாப்பிட்டா மாதிரி இருந்தது,. ஜெயந்திக்கோ தலைவலி வந்து வாட்டியது. ஒரு நாள்… ஒரே ஒரு நாள் வீட்டில் ரெண்டு பேரையும் வெச்சுண்டு இருக்க முடியலை…உங்க ரெண்டு பேருக்கும்  படிக்க ஒண்ணுமே இல்லையா.?..பேசாமல் எங்கேயாவது வெளில போயிட்டு வாங்க…வீட்டுக்குள்ளேயே இருந்து தொல்லை பண்ணாமல்….என்று ஒரு வழியாக துரத்தியும் பார்த்தாள்.

காலையில் தன் மகன் வாசு வந்ததும் சொல்ல நிறைய செய்திகள் கிடைத்த திருப்தி பர்வதம் பாட்டிக்கு. குழந்தைகளா வளர்த்திருக்கா…ரெண்டும் வளர்ந்து நிக்கறதே தவிர….ரெண்டுங்கெட்டான்கள்..இதே… சந்தியாவோட ரெண்டு பெண்களும் எவ்ளோ சமத்து தெரியுமா? வீட்டில் இருக்கற சுவடே தெரியாது….அவ்வளவு அமைதி..என்று ஜெயந்தியின்  நாத்தனார் குழந்தைகளைப் பற்றி புகழ் பாட..இவளுக்கு காதிலிருந்து புகை கிளம்பும்.

காலையில் வந்திறங்கிய  வாசுதேவனுக்கு  நான்கு  புறமும்  அடி ….அபியும் , ஐசும் …அப்பா  வாங்கி  வந்த  ஐபேட் பார்த்து ஆனந்த தாண்டவம் ஆடாத குறை தான் வீட்டில். ஜெயந்திக்கு கிடைத்த மைசூர்  சில்க்  புடவை அதுவும் மரகதப் பச்சை வண்ணத்தில்  அவளை  மயக்கிக்  கொண்டு  போனது . பர்வதம் பாட்டிக்கு தன் மகன் வாங்கி வந்த மடக்கும் கைத்தடி மிகவும் பிடித்தது…நன்னாருக்கேடா…என்ன விலை ..? என்று திருப்பித்  திருப்பிப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.

டாடி…டாடி…..நாங்க எங்க காலேஜில் டூர் போறோம் நாளைக்கு….ஆறாயிரம் ரூபாய் வேணும்….அம்மா டூர்  அனுப்ப மாட்டேங்கறா டாடி..- இது ஐஸ்வர்யா….கூப்பாடு !.

டூர்  தானே…போய்ட்டு வா…என்ஜாய்…என்று சொன்னதும் …”டாடின்னா டாடி தான் “.என்று ஜெயந்தியைப் பார்த்து ஒரு லுக் விட .அதில் “நீயும் இருக்கியே…மம்மி….டம்மி…” என்று தகவல் வந்தது.

அடுத்து அவள் “ஹையா..” என்று சந்தோஷமாக டூருக்கு போக வேண்டி தயாராக எடுத்து வைத்துக் கொள்ள தன் அறைக்கு ஓடினாள்.

குளித்துவிட்டு வெளியே வந்த அபிலாஷின் வெறுங் கழுத்தைப் பார்த்த ஜெயந்திக்கு திக்கென்றது !  ..டேய் அபி…..நில்லு….நில்லு….உன்னோட மைனர் செயின் எங்கே காணோம்.,..?   .அச்சச்சோ  எங்கேடா உன் பூணூல்…?  . அதிர்ச்சியோடு  கேட்க…

ம்ம்ம்…கொஞ்சம் சும்மாருக்கியா…? செயின் எங்கேயோ விழுந்துடுத்து…ரெண்டு நாளா… நானும் தேடறேன்,,காணோம்,,,பூணூல் நான் தான் வேண்டாம்னு கழட்டி வெச்சேன்,,,அதுக்கென்ன இப்போ..என்று அசால்டாக சொல்லிவிட்டு அறைக்குள் நுழைந்து கதவைச் சார்த்திக் கொள்கிறான்,…அபி.

இது காதில் விழுந்ததும் பர்வதம்…அங்கே ஆஜராகி…”என்ன புள்ளையாண்டாண்டா… இவன்….கம்மனாட்டி..கம்மனாட்டி….பூணூலைக் கழட்டி வெக்கவா லட்ச லட்சமாச்  செலவு பண்ணி பூணூல் கல்யாணம் பண்ணினோம்,,.? தங்கம் விக்கற விலையில் கழுத்துச் சங்கிலியைத் தொலைச்சானாம்…நம்ப முடியறதா? தருதலை….தருதலை.. என்று அவள் பாணியில் பேரனுக்கு ஆரத்தி காட்ட ஆரம்பிக்க..

ஜெயந்தியும்….வாசுதேவனும்..சேர்ந்து அச்சச்சோ…இதெல்லாம் அவன் காதில்  விழுந்தால்   இன்னைக்குப் பிரளயம் தான்…இந்த அம்மா வேற வாயைத் திறந்தால் மூட மாட்டாளே..என்று பயந்தபடியே “அம்மா நீ சித்த சும்மா இரேன்,,நான் பார்த்துக் கேட்கறேன்….” என்று அம்மாவை அமைதி படுத்தி விட்டு ஜெயந்தி நீ ஒண்ணும் அவனைக் கேட்காதே..எல்லாம் நான் பார்த்துக்கறேன்…என்று சொன்னவர்….மெல்ல அவனது அறைக்குள் நுழைந்து கதவைச் சார்த்திக் கொள்கிறார்..

ம்ம்…இவர் நம்ம வாயை அடைப்பதில் தான் வல்லவர்…அங்க இவரால ஒண்ணும் நடக்காது..என்று சொன்ன ஜெயந்தி…இனிமேல்..கல்யாணத்துக்குக் கூட இவனுக்கு செயின் கிடையாது. என்று சொல்லிக் கொள்கிறாள். மனம் புலம்பித் தீர்த்துக் கொண்டிருந்தது வழக்கம் போலவே.

வெளியே வந்த வாசுதேவன்…நான் சொல்லியிருக்கேன்…பூணூல் போட்டுண்டான்…என்று புன்னகையோடு சொல்லிவிட்டுப் வாசல் பக்கம் நைசாக வெளியேற ..அந்தப் புன்னகையில்  எதையோ ஜெயித்து விட்ட திருப்தி இருந்தது,.

அப்போ…மைனர் செயின்…என்னாச்சாம்,,,..? ஜெயந்தி பின் தொடர்ந்தாள்..

கிடைக்கும்..கிடைக்கும்….தேடலாம்.,..என்றவர் மௌனமானார். அவரது நிலைமை இப்போ ஊமை கண்ட கனவு போலத் தான்… இருந்தது.

என்னன்னா…என்று பின்னாலேயே கேட்டுக் கொண்டு வந்த ஜெயந்தியை…என்னைக் கொஞ்சம் இப்போ ஒண்ணும் கேட்காதேயேன்…எல்லாம் சரியாகும் கொஞ்சம் விட்டுப் பிடிக்கணும்…என்று சொன்னபடியே கேட்டைப் பிடித்து தெருவை  வேடிக்கை பார்த்தபடியே நின்றிருந்தார்  வாசுதேவன்.

என்னடா வாசு என்னாச்சு.? சங்கிலியைத் தொலைச்சுட்டானா? என்று  அம்மாவும் ஓடோடி சென்று அருகில் நின்று கொண்டார்.

நீ இதிலெல்லாம் தலையிடாதேம்மா…இந்தக் காலத்தில் வயசுப் பசங்களை வளர்க்கறது எவ்வளவு கஷ்டம்னு நோக்குத் தெரியாது. நான் என்னமோ செல்லம் கொடுக்கறேன்னு தான் நீங்க ரெண்டு பேரும் நினைச்சுண்டு இருக்கேள். ஆனால், நாம் நம்ம குழந்தைகள்ட்ட பாசமா இருந்து .சின்ன விஷயங்களை பெரிசு படுத்தாமல் விட்டுக் கொடுத்துண்டு போனால் மட்டும் தான் அவாளும் நம்மகிட்ட கொஞ்சமாவது உரிமையோட பயமில்லாமல் நடந்துப்பா ..சில விஷயங்களை மனசு விட்டுச் சொல்வா. நம்ம கிட்டயே மறைக்க ஆரம்பிச்சாத் தானே கஷ்டம்.? அதுக்கு நமக்கும் பசங்களுக்கும் நடுவில் அதிக இடைவெளி இல்லாமல் பார்த்துக்கணும்..இல்லையா?

இப்போல்லாம் வீட்டில் பெரிய பெரிய பிரச்சனை எல்லாம் யாரால் வரதுங்கறே…எல்லாம் வயசுப் பசங்க இருக்கும் வீட்டில் தான்….. பல வீடுகளில் இதுவே பெரிய தலைவலியா இருக்கு அது தெரியுமா  நோக்கு.? அதான் சொல்றேன்..நீ இதில் தலையிடாமல் விலகி இருந்து வேடிக்கை பாரு..சரியா..என்றார்.

என்னமோடா.வாசு…..நானும் ஐந்து பிள்ளையப் பெத்து இப்போ நீங்கள்லாம்  பெரிய பெரிய உத்தியோகத்தில் காரும் பங்களாவுமா இல்லையா? நான் ஒரு நாளாவது இந்த மாதிரி எதுக்காவது கவலைப் பட்டிருப்பேனா.?.அதான் நேக்கு இந்த வயசிலையும் சக்கரையோ …ரத்தகொதிப்போ கிடையாது..ஆனா பாரேன்..இப்பவே ஜெயந்திக்கு சுகர் வந்துடுத்து…எல்லாம் இந்தக் குழந்தைகளாலத் தான். நீ தான் விட்டுப் பிடிக்கணும்…தொட்டுப் பிடிக்கணும்னு பூச்சி பூச்சின்னு பயந்துண்டு நிக்கறே. அன்னிக்கே முதுகுல நாலு வெச்சு வளர்த்திருந்தால் பசங்க நில்லுன்னா நிக்கும் சொன்னபடி கேட்கும். நானும் அடிச்சுத் தான் வளர்த்தேன். இன்னைக்கு நீ என்மேல பாசமா இல்லையா? என்ன அதிசயப் பிள்ளை….உன் பிள்ளை…? தங்க ஊசிங்கறதாலே..கண்ணைக் குத்திக்கவா முடியும்..?

அபியும், ஐசும் தான் நோக்கு.தலைவலி…இப்பவே கண்ணுல விரலை விட்டு ஆட்டறதுகள்…இன்னும் எத்தனை இருக்கு…..? நேக்கென்னமோ….பயம்மா இருக்குடா…நீ இன்னும் கொஞ்சம் கண்டிப்பாகவே இருந்திருக்கலாம். குழந்தைகள் . கண்ணுல பார்த்ததை, கேட்டதை எல்லாம் வாங்கிக் கொடுத்துக் காட்டி ரெண்டு பேரையும் கெடுத்து வெச்சுருக்கே….. இனி திருந்தாது என்று சொல்லிவிட்டு வீட்டுக்குள் நுழைந்து கொண்டாள் பர்வதம் அம்மா.

ஜெயந்தி அந்தக் கார் சாவியை எடேன்..கொஞ்சம் வெளில போயிட்டு வரேன்…என்ற வாசுதேவனைப் பார்த்து…

இப்போ நீங்க எங்கேயும் போக வேண்டாம் பேசாமல் உள்ளே வாங்கோ போறும், என்றாள் ஜெயந்தி.

ஐஸ்வர்யா டூருக்கு கிளம்பிச் சென்று இரண்டு நாட்கள் ஆகிய நிலையில்…அன்று நடு ராத்திரி வாசுதேவனின் கைபேசி அலறியது.

என்னன்னா இது நட்டநடு ராத்திரியில் யாரது உங்களுக்கு ஃபோன் பண்றது? எடுக்கலாமா வேண்டாமா?

அந்தப் ஃபோனை எடேன்…..யாருன்னு பாப்போம்…! ஐசு வேற வெளியூரில் இருக்கா…

யாராயிருக்கும் இந்த நேரத்தில்…குழப்பத்தில் “ஹலோ” என்றதும்..

சார்…உங்க மகன்…”பேரென்னடா…” என்று அருகில் கேட்டுவிட்டு…”அபிலாஷு” வீட்டில் இருக்கானா?
கொஞ்சம் பாருங்க…நாங்க நைட் ரோந்து போலீஸ் பேசறேன்…

தூக்கிவாரிப் போட்டு எழுந்து கொண்ட வாசுதேவன்…ஏன் சார்?..என்னாச்சு?..அவன் இங்க தான் வீட்டில் தான் தூங்கறான்…….என்று திணறியபடியே சொல்லிக் கொண்டு அவனது அறைக்கு எழுந்து சென்று கதவைத் தள்ளித் திறந்து விளக்கைப் போட்டதும்…