தொடுவானம் 129. இதய முனகல் ….

          

மருத்துவ வகுப்புகளை  பொதுவாக டாக்டர் மில்லர் நடத்தினாலும், மனை மருத்துவம் (  Clinical Medicine ) வேறு விதமானது. அது மூன்று பிரிவுகள் கொண்டது. அவை மருத்துவம் ஒன்று, மருத்துவம் இரண்டு , மருத்துவம் மூன்று என்று அழைக்கப்படடன. ஒவ்வொரு பிரிவிற்கும் ஒரு தலைமை மருத்துவர் இருப்பார். அவரின் தலைமையில் பல மருத்துவர்களும், பயிற்சி மருத்துவர்களும், மருத்துவ மாணவ மாணவிகளும் செயல்படுவார்கள். வார்டுகளும் தனியாக இயங்கும். பயிற்சி மாணவர்களுக்கான நோயாளிகளை அந்தந்த வார்டுகளில் சென்று பார்க்கவேண்டும். அந்தந்த பிரிவுக்கு தனி அலுவலகமும் அங்கேயே கலந்துரையாடல் அறையும்  அமைந்திருக்கும். மீதமுள்ள இரண்டு ஆண்டுகளும் மாணவர்கள் அந்தந்த பிரிவில்தான் இருந்தாக வேண்டும்.

எனக்கு மருத்துவம் ஒன்று பிரிவு. அதில் பத்து பேர்கள் இருந்தோம். அவர்களில் ஐவர் பெண்கள். மருத்துவம் ஒன்றின் தலைமை மருத்துவர் டாக்டர் பெஞ்சமின் புளிமூட் என்பவர். மலையாளி. சற்று உயரமாக வாட்டம் சாட்டமாக இருப்பார். எப்போதுமே வெள்ளை சட்டைதான் அணிந்திருப்பார். கதர் சட்டை போல் இருக்கும். அதன் கைகள் சற்று பெரிதாக இருக்கும். சட்டைப் பையில் வெள்ளை நிறத்தில் சில அட்டைகள் வைத்திருப்பார். அவற்றில் சில குறிப்புகள் எழுதிக்கொள்வார். அவர் மெதுவாகத்தான் பேசுவார். வேகமாகவோ கோபமாகவோ பேசி நான் பார்த்ததில்லை.கோபம் வந்தாலும் அதை நாசூக்காக நிதானமாக மெதுவாகவே வெளியிடுவார். அவருக்கு இடது பக்க கண் அடிக்கடி துடிக்கும். அந்தக் கண்ணை மட்டும் மூடி மூடி திறப்பார். ( இவர் பின்னாளில் கல்லூரி முதல்வராகவும், மருத்துவமனையின் இயக்குனராகவும் சிறப்பாக செயல்பட்டவர் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. அத்துடன் நாங்கள் படித்து முடித்து வெளியேறி இந்தியாவின் பல பகுதிகளில் பணிபுரிந்தபோது அங்கெல்லாம் எங்களைத் தேடி வந்து நாங்கள் எவ்வாறு பணியாற்றுகிறோம் என்றும் ஆய்வு செய்தவர்! ) இப்படி சிறப்பு வாய்ந்தவரிடம்தான் நான் இரண்டு வருடங்கள் மனை மருத்துவம் கற்றுக்கொண்டேன். அதனால்தான் எனக்கும் மனை மருத்துவமே மிகவும் பிடித்துவிட்டது.

மனை மருத்துவம் என்பது வார்டுகளில் கற்பது. அது நோயாளிகளின் படுக்கை அருகே இருந்து கற்பதால் அவ்வாறு அழைக்கப்படுகிறது. டாக்டர் மில்லரிடம் நாங்கள் அடிப்படை மருத்துவம் கற்றோம். அதில் வகுப்பறையில் எங்கள் வகுப்பினர் அனைவரும் ஒன்று கூடுவோம். மருத்துவ நூல்கள் கொண்டு செல்வோம். மில்லர் உரையாற்றும்போது நாங்கள் குறிப்பெடுத்துக்கொள்வோம். மனை மருத்துவம் அப்படியில்லை. இங்கு பத்து பேர்கள்தான்  இருப்போம். ஒரு நோயாளியைச் சுற்றிலும் அவருடைய படுக்கை அருகே நிற்போம்  அந்த நோயாளியை எவ்வாறு முறையாக அணுகி நோய் பற்றியவற்றைக் கேட்டு அறிந்து, அவரை எப்படியெல்லாம் பரிசோதிக்கவேண்டும் என்பதை டாக்டர் புளிமூட் சொல்லித்தருவார். அதுபோல் ஒரு நோயைப் பற்றி அறிந்துகொள்ள வெவ்வேறு நாட்களில் வேறு வேறு நோயாளிகளிடம் செல்வோம். அத்தகைய வகுப்புகள் இரண்டு மணி நேரம் கூட நீடிக்கும். சில வேளைகளில் காலை முழுதும் நீடிக்கும். அப்போது ஒரே நோய் உள்ள பலரின் படுக்கைகளுக்குச் செல்வோம். சில நேரங்களில் நிற்பதாலேயே கால்கள் கடுக்கும். இடையில் தேநீருக்கு ஒன்றாகச் சென்று விட்டுகூடத் தொடருவோம். அவரும் எங்களுடன் தேநீர் பருகுவார். அப்போது மருத்துவம் அல்லாத இதர .காரியங்களைப் பேசிக்கொள்வோம். நாங்கள் பத்து பேர்களும் அவருடன் நெருங்கிப் பழகுவோம். எங்கள்  ஒவ்வொருவரைப்பற்றி அவர் நன்றாகவே தெரிந்து வைத்திருப்பார். நாங்கள் ஒரு சிறு குடும்பமாகவே மாறிவிடுவோம். வேலூர் மருத்துவக் கல்லூரியில் பயில்வதின் சிறப்பு அம்சம்களில் இதுவும் ஒன்றாகும்!