டௌரி தராத கௌரி கல்யாணம்…! – 20

ஜெயஸ்ரீ ஷங்கர் , புதுச்சேரி

தேடா கண்ணா…..என்று அவனைத் தூக்கி மார்போடு அணைத்துக் கொண்டு வந்தவள் “கௌரி…..கொழந்தை ஈரம் பண்ணிண்டுட்டான்…..ஸ்நக்கியை மாத்து, என்றபடி கௌரியின் மடியில் அவனைப்  படுக்க வைக்கிறாள்.

குழந்தை சித்ராவின் புடவைத் தலைப்பைக் கெட்டியாகப்  பிடித்துக் கொண்டு இழுத்தது. ம்மா…ங்கா  என்று பேசியது.

அம்மா….பார்த்தியோ, இவனுக்கு உன் மேலே எத்தனை பாசம்னு…!

கௌரியின்  கண்களில் பனித்துளி மின்னுகிறது.

குழந்தையும்,தெய்வமும் கொண்டாடும் இடத்திலேன்னு சொல்வா…..இவா தான் பரப் பிரம்மம்..! என்றவள் “மன்னிச்சுக்கோடி’ என்று ஒரு வார்த்தையில் சொல்லிவிட்டு தலை குனிந்தபடி வேகமாக தன்னை அந்த இடத்திலிருந்து விடுவித்துக் கொண்டு அறைக்குள் செல்கிறாள்.

சித்ராவின் கண்கள் கலங்கியது..! பந்தம் இதயத்தை அசைத்தது.

கௌரி…..கெளசிக்கை தன் முகத்துக்கு நேரே கொண்டு நிறுத்தி….சின்னக் கண்ணா…செல்லக் கண்ணா…சிங்காரக் கண்ணா…என்று ராகம் பாடுகிறாள்.

குழந்தைகள் அந்த வீட்டை கோகுலமாக்கியது .

கௌரி, எல்லாம் ரெடியா எடுத்து வெச்சுக்கோ, நாளன்னிக்கி விடிகார்த்தால தானே நாம கெளம்பறோம்?  சித்ரா கௌதமைத் தூக்கி கொண்டு அறையிலிருந்து வருகிறாள்.

ஆமாம்ம்மா…..நாளன்னிக்கி கார்த்தால மீனம்பாக்கம் போகணம் . நாம மத்தியானம் பன்னெண்டு மணிக்கெல்லாம் அங்க வாரணாசில இருப்போம். ஹனுமான் காட்ல தான் அவர் வீடு. நாம காஞ்சி காமகோடி சத்திரத்துல தான் தங்கறோம். ரூம் புக் பண்ணியாச்சு. சேம் டே காரியம் ஸ்டார்ட் பண்ணிடுவாராம்.கௌரி கட கட வென்று சொல்லுகிறாள்.

சும்மாச் சொல்லக் கூடாது…இந்த விஷயத்துல நீ எள்ளுன்னா எண்ணையா இருக்கே…இத்தனை பொறுப்பு உனக்கு எப்படி திடீர்னு வந்ததுன்னு  நேக்கே  ரொம்ப ஆச்சரியமா இருக்கு …?

ம்ம்ம்…முதல்ல எனக்கு திருஷ்டி சுத்திப் போடு….உன்னோட கண்ணே பட்டுடுத்து…! கௌரி வெட்கத்தோடு பெருமை ததும்பச் சிரிக்கிறாள்.

கண்டிப்பா போடறேன்….ஊரு கண்ணை விடத் தாய்க் கண் தான் பெரிசுன்னு சொல்வா….என்றவள் அடுக்களைக்குள் நுழைகிறாள்.

0  0  0  0  0  0  0  0  0  0  0  0  0  0  0  0 0 0  0 0 0 0 0 0 0 0

எந்தாது கௌரி…இப்படித் தொப்பமா நனஞ்சுண்டு வந்து நிக்கறாய் ….? இப்ப நீ கிட்சன்லேர்ந்து வரயா இல்லைன்னா  முகம் அலம்பிண்டு வரயான்னு டௌட்டா இருக்கு….அப்டி வேர்த்து கொட்டிருக்கு நோக்கு..! அப்படி என்னவாக்கும் சமைச்சே..? கிண்டலும் நையாண்டியுமான குரலில் கேட்டுக் கொண்டே சித்ரா, குழந்தைகளுக்கு விளையாட்டுக் காட்டிக் கொண்டிருந்தாள்.

ஹபப்பப்பப்பப்பா….! என்ன புழுக்கம்……என்ன புழுக்கம்….! ஃபேனைப் போடு….ஏசியைப் போடு…டர்க்கி டவலால் துடைத்துக் கொண்டே,
வந்தவள்….ஒண்ணுமில்லை வெறும் இவாளோட பாட்டில்களை ஸ்டெரிலைஸ் பண்ணினேன்….அவ்ளோதான். நீ எப்படித் தான் வித விதமா சமைக்கிறாய்? சிம்னி, ப்ளோவர் எல்லாம் இருந்தும் இப்படி வதங்கறது அடுக்களை.

நான் வேற வாய்க்கு ருசியா…காரமா சேப்பங்கிழங்கு ஃப்ரை  பண்ணு, அப்பளாம் பொரிச்சுடு , பூரியைப் பண்ணுன்னு மெனு ஆர்டர் பண்ணுவேனே…நீ கொஞ்சம் கூட அலுத்துக்காமல் சிரிச்ச முகமாப் பண்ணித் தருவே…அம்மான்னா கூடவே சகிப்புத் தன்மையும் வந்துடுமோ…? என்ன  இருந்தாலும் நான் உன்னை ரொம்பப் படுத்தி எடுத்திருக்கேன், இல்லையாம்மா.

ஒண்ணுமில்லை…..நீயும் இப்போலேர்ந்தே ஆரம்பிச்சுட்டியே….! என்னடா….கௌசிக், கெளதம்….நான் சொல்றது சரி  தானே..?

ங்கா ……அத்ததா ….ம்மா….! பதிலாககிறது.

கௌரி, நாம பாட்டுக்கு இப்படி திடுதிப்புன்னு ப்ளானைப் போட்டு காசிக்குப் போறோமே தனியா, கைக்குழந்தைகளையும் தூக்கீண்டு வசந்தியையாவது கூட மாட ஒத்தாசைக்கு அழைச்சுண்டு போலாமோ?

அதெல்லாம் சரிபட்டு வராதும்மா…மடி, விழுப்பு, ஆச்சாரம்…இதெல்லாம் இருக்குமே…காரியம் பண்றச்சே. அதான் அவளைக் கேட்கலை.

ஓ …..அது சரி…! அப்போ…நீ எத்தனை நாள் லீவு சொல்லிருக்கே….?

டென் டேஸ் லீவ்….போட்ருக்கேன். எல்லாம் சரியாப் போகும்…பார்த்துக்கலாம்..வா..கௌரி பெட்டியில் குழந்தைகளின்  உடைகளை அடுக்கி வைத்தபடியே பேச்சுக் கொடுத்தபடி இருந்தாள் .

மணி பன்னிரெண்டைத் தாண்டியும் வேலைகள் நீண்டது  , காலை நாலு மணிக்கு அலாரம் வைத்து விட்டுப் படுத்தாள் சித்ரா.

0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0

விடியுமுன்னே  அவர்கள் வீட்டு வாசலில் கால்டாக்ஸியின் ஹாரன் சத்தம் அந்தத் தெருவின் அமைதியைக் கிழித்தது. சிறிது நேரத்தில்
மீனம்பாக்கத்தில்  அவர்களை இறக்கி  விட்டுவிட்டு கணக்குக் காட்டியது.

அத்தனை இருளிலும் விமான நிலையம் வெளிச்சத்தில் மூழ்கிக் கிடந்தது.தள்ளு வண்டியைத் தள்ளியபடி கௌரி நடக்க அவள் நெஞ்சோடு  கௌசிக் கங்காரூ பையில் ஒட்டியபடி முழித்துக் கொண்டு வர, சித்ரா கௌதமைத் இடுப்பில் தூக்கிக் கொண்டு மூச்சிரைக்க நடந்து வந்தாள் .

ஒரு வழியாக லக்கேஜை தள்ளிவிட்டு ,செக்யூரிட்டி செக்கிங் எல்லாம் கடந்து, வெய்டிங் ஹாலில் அமர்ந்து வரிசையில் நின்று பஸ்ஸில் ஏறி கடைசியாக  ஃப்ளைட்டிலும்  ஏறி அமர்ந்து பெல்டால் கட்டிக் கொண்டாயிற்று.

சித்ரா பயத்தில்  ஏதோ ஸ்லோகம் சொல்லிக்கொண்டே தொழுது கொண்டிருந்தாள். கௌரி தான் ‘கொஞ்சம் சும்மா இரேன்மா…..ஸீன் போடாதே..’ என்று நெளிந்து கொண்டிருந்தாள்.

ஏர் ஹோஸ்டஸ் கொடுத்த தட்டுக்கள் காலியாகும் போதே டெல்லி வந்தாச்சு என்ற நிம்மதியும் வந்தது.

இவ்ளோ தானா…? என்ற சித்ரா…ரொம்பச் சீக்கிரமா கொண்டு வந்துட்டான்…நல்ல டிரைவர் என்றபடி படி இறங்கினாள் .

டெல்லி ஏர்போர்ட் உள்ளே ஏதோ அயல் நாட்டில் இருப்பது போன்ற உணர்வைத் தந்தது.

உள்ளயே பார்த்துக் கொண்டு .நடந்தார்கள்……லிப்டில் ஏறினார்கள்…..நடக்க நடக்க நீண்டது பாதை…ஒரு இடத்தில் ‘ஓடும் நடை பாதை’
வேகமாக ஓடிக் கொண்டிருந்தது.

அப்பாடி….ஒரு வழியா நடக்காமல் நின்னால் போதும்….அதுவே அங்கே கொண்டு விடறது….என்னைப் பிடிச்சுக்கோ கௌரி….என்று அதில் ஒரு காலை யோசித்து வைக்கவும், அது ஓடியது. சித்ரா விநோதமாகப் பார்த்துச் சிரித்துக் கொண்டாள் .

அடுத்த பகுதியில் ஒரு அயல் நாட்டு தம்பதிகள் ஓடும்  பாதையிலும் சுறுசுறுப்பாக நடந்து கொண்டிருந்தார்கள்.

அதோ பாரேன்…அவாளை…என்றவள், நமக்குத் தான் நடக்கக் கூட மெஷின் வேண்டும்…சொல்லிக் கொண்டே சித்ரா நின்று கொண்டே நடந்தாள் .

“வாரணாசி ஜானே வாலே பாசெஞ்சர் கேலியே.”.. யாரோ ஒருத்தி மைக்கில் தேனினும் இனிய குரலில் குழைந்து கொண்டிருந்தாள்.

ஒண்ணுமே புரியலைடி கௌரி…..வாரணாசி மட்டும் புரிஞ்சுடுத்து…என்னவாக்கும் சொல்றா…? டெல்லில என்னால குப்பை கூட கொட்ட முடியாதுன்னு சொல்றாளா?

அதோ தண்ணீர் பாட்டில் கொட்டி வைச்சிருக்கா அந்த கண்ணாடிப் பொட்டிக்குள்ள ஒரு பாட்டில் எடுத்துத் தாயேன்…ஒரே தாகம்….நேக்கு தொண்டை காயறது..!

காசைப் போட்டு தண்ணீர் பாட்டிலை எடுத்த கௌரி, இங்கல்லாம் கூட ஃபாரின் மாதிரியே வந்தாச்சு…சொல்லிக் கொண்டிருந்தவள்,
அவசரமாக, சீக்கிரம் வா..ஃப்ளைட் வந்தாச்சு என்று அவசரப் படுத்தினாள் .

அதே நேரம், குஜராத்திக் காரன் போல  வெள்ளை வெளேரென்று பைஜாமா ஜிப்பாவுடன், நிலவுக்கு மீசையும் ,தாடியும்  முளைத்த மாதிரி, கண்களில் டன் சோகத்தைத் சுமந்து கொண்டு அது  தெரியாத வண்ணம் கூலிங் கிளாஸ் சகிதம்  சாக்குத் துணியால்  செய்த ஜோல்னா பையோட கூடவே ஒரு பெட்டியை இழுத்துக் கொண்டே வந்தவன் இவர்களைப் பார்த்ததும் முகத்தில் ஆயிரம் நட்சத்திரங்கள் ஒளிர, அதே சமயம் ஏகப்பட்ட குழப்பம் மனதைச் சூழ்ந்து கொள்கிறது.

‘இவள்….இவள்…..அந்த கௌரியை நினைவு படுத்துகிறாளே….. கௌரி’….! கௌரி தானா? வாட் எ லவ்லி சர்ப்ரைஸ் …! தனக்குள் சொல்லிக் கொண்டான் பிரசாத். கேட்கலாமா….வேண்டாமா..? என்று குழம்பித் தவித்த போது ….

இந்தா… கௌரி கொஞ்சம் கௌதமை பிடிச்சுக்கோ, நான் இந்தப் புடவையை சரியாச் சொருகிக்கறேன்..கீழத் தழைஞ்சு புரள்றது ….எங்கயாவது கால் தடுக்கி விழுந்து வைக்கப் போறது…என்ற சித்ரா கௌரியின் கைகளுக்குள் குழந்தையைத் திணித்தாள் .

அப்போ…..சந்தேகமேயில்லை….இதோ சித்ராமாமி…..! கௌரியே ..தான்.ஊர்ஜிதப் படுத்திக் கொண்டவன் , தன்னை அறிமுகப் படுத்திக் கொள்ள அவர்களை நெருங்கும் நேரம்,

யாரிவன்……? என்னைப் பார்த்ததும் இவன் ..ஏன்…..???!!!!!

டிக்கெட்ஸ்….ப்ளீஸ்…..கேட் கீப்பர் குரல் கொடுக்கவும், தன்னை சுதாரித்துக் கொண்டு திரும்புகிறாள் கௌரி.

அவளது பின்னால் பிரசாத்….தொடருகிறான்.

(தொடரும்)