ஏ.நஸ்புள்ளாஹ்
மின்சார நிழல் Electric Shadow என்ற சொல்லே ஒரு புதிய பின்நவீனச் சின்னமாகக் கருதப்படலாம். பாரம்பரியக் கவிதைகளில் நிழல் என்பது உடல், சூரியன், நிலவு போன்ற இயற்கைச் சுடர்களுடன் தொடர்புபடுத்தப்பட்டது. ஆனால் மின்சார நிழல் என்பது மொபைல் திரை, எலக்ட்ரானிக் சாதனங்களின் வெளிச்சம் மூலம் உருவாகும் நிழல் என்பதால் அது இயற்கை உலகிலிருந்து விலகிச் செல்கிறது. இதனால் பின்நவீனக் கவிதைகளில் இயற்கை மற்றும் செயற்கை இடையிலான முரண்பாடு புதிய வெளிப்பாடுகளைப் பெறும்.
இது மனிதனின் காலநிலையையும் உறவுகளையும் பிரதிபலிக்கும். இயற்கை வெளிச்சம் மறைந்து மின் வெளிச்சம் ஆளும் காலத்தில், மின்சார நிழல் மனிதன் இயற்கையிலிருந்து விலகிப்போன நிலையைச் சுட்டிக்காட்டும். கவிதைகளில் இது செயற்கையான பாசம், பாசாங்கான உறவுகள், ஆழமான தனிமை ஆகியவற்றின் உருவகமாக மாறும்.
பின்நவீன சிந்தனையின் முக்கிய அம்சமான முரண்பாடும் மாயையும் இச்சொல்லில் உள்ளன. மின்சார நிழல் உண்மையானதா, மாயையானதா என்பது கேள்வியாகும். ஒருபுறம் அது வெளிச்சம் தருகிறது, மறுபுறம் நம்மை இருட்டில் தள்ளுகிறது. இந்த இரட்டை நிலைமையே பின்நவீனத்தின் இயல்பை பிரதிபலிக்கிறது.
மொழியின் வளர்ச்சியிலும் இது தாக்கம் செலுத்தும். மின்சார நிழல் போன்ற சொற்கள் புதிய பின்நவீனத் தமிழ் சொற்படையை உருவாக்கும். இனி கவிதைகள் இயற்கையை மட்டும் சித்தரிக்காது, டிஜிட்டல் உலகின் உருவகங்களையும் அடையாளங்களையும் உள்வாங்கிக் கொள்ளும்.
எதிர்காலத்தில் மின்சார நிழல் என்பது தனிமை, உடைந்த உறவு, செயற்கை வெளிச்சத்தில் வாழும் மனிதனின் நிலையின்மை ஆகியவற்றைக் குறிக்கும் அடையாளமாகக் கவிதைகளில் தோன்றும். இது ஒரு தலைமுறை உருவகமாக மாறி, பின்நவீனக் கவிதைகளில் மறுபடியும் பல கோணங்களில் விரித்து எழுதப்படும் வாய்ப்பு அதிகம்.
மின்சார நிழல் போன்ற உருவகங்களை digital shadow, light from screens, தனிமை, செயற்கை வெளிச்சம் போன்றவை பின்நவீனத்துவ கவிதைகளில் பயன்படுத்தும்/சாத்தியமான சமகால தமிழ் கவிஞர்கள் சிலர் இங்குக் குறிப்பிடுகிறேன்
சமகால தமிழ் கவிதை குறிப்பாக பின்நவீனத்துவப் பாதையில் பயணித்த கவிதைகள், பழைய இயற்கை உருவகங்களையும் பாரம்பரியச் சின்னங்களையும் மீறி, டிஜிட்டல் உலகின் பிம்பங்களை உள்வாங்கத் தொடங்கியுள்ளன. இந்நிலையில், மின்சார நிழல் போன்ற உருவகங்கள், செயற்கை வெளிச்சத்தின் கீழ் வாழும் தனிமை, செயற்கை உறவுகள், அல்காரிதமால் கட்டுப்படும் சுதந்திரம் இணையத்தளத்தில் உருவாகும் அடையாளங்கள் போன்ற நவீன நிலைகளைக் குறிக்கின்றன.
யுவன் சந்திரசேகர், நவீன தமிழ் கவிதையின் பிந்தைய கட்டத்தை போஸ்ட் மாடர்ன் அழகியல் எனச் சுட்டிக்காட்டியவராக பார்க்கப்படுகிறார். அவரது கவிதைகளில் இணையதளச் சின்னங்கள், நகர வாழ்க்கையின் செயற்கை தன்மை, தகவல் தொடர்பு ஆகியவை புதிய உருவகங்களாக நுழைகின்றன. சுகிர்தராணி, தலித் பெண் வாழ்வின் சிதைவுகளை பாசாங்கான உலகத்தின் செயற்கை வெளிச்சத்தில் வைத்துச் சொல்லும் கவிஞராக திகழ்கிறார். சல்மா தனிமையும் பெண்ணியப் போராட்டமும் இணையக் கலாச்சாரத்தோடு இணைக்கும் குரலாக உள்ளார். இவர்கள் கவிதைகளில் மின்சார நிழல் எனும் சொல் நேரடியாக வந்திருக்காவிட்டாலும், அதன் உணர்ச்சி டிஜிட்டல் வாழ்க்கையின் இருள் அடிக்கடி வெளிப்படுகிறது.
ஈழத்து பின்நவீனக் கவிஞர்கள் இந்த உருவகப் பரிமாணத்தை மேலும் தனித்துவமாக்குகின்றனர். ரியாஸ் குரானா, ஏ. நஸ்புள்ளாஹ் போன்ற கவிஞர்கள் போரும் இடம்பெயர்ச்சியும் நவீன வாழ்வின் சிதைவோடும் ஒன்றிணைத்து, புதுமையான உருவகங்களை உருவாக்கியுள்ளனர். ஏ.நஸ்புள்ளாஹ் கவிதைகளில் வரும் வரிகள் அசைவற்ற ஆனால் கூர்மையான படிமங்கள், மின்சார நிழல் போன்ற சொல்லாடலுக்குத் துணையாகின்றன. குரானா கவிதைகளில் போர், நகரம், விளம்பரம், இரவு வண்டிகள் ஆகியவை, நிழலின் புதிய வடிவங்களை உருவாக்குகின்றன. இவை செயற்கை வெளிச்சத்தில் உற்பத்தியாகும் வாழ்க்கையைப் பின்நவீனத் தன்மையில் வெளிப்படுத்துகின்றன.
மேலும் சமீபத்திய ஈழத் தலைமுறை கவிஞர்களான வியன்சோய், அருண்குமார் நாவலர், முகிலன் ஆகியோர் இணைய உலகின் சிதைவுகளை வெளிநாட்டு இடம்பெயர்ச்சியின் பிளவுகளோடு இணைத்து கவிதைகளை எழுதி வருகின்றனர். இவர்களது கவிதைகளில் டிஜிட்டல் உருவகங்கள் ப்ளூ ஸ்க்ரீன், பிக்சல் நிலவு, ஆன்லைன் தனிமை அனைத்தும் மின்சார நிழல் என்னும் சின்னத்தைப் பல கோணங்களில் விரிவாக்குகின்றன.
மின்சார நிழல் என்பது, பாரம்பரியக் கவிதைகளில் இல்லாத செயற்கை வெளிச்ச நிழல். இது இயற்கை வெளிச்சத்தில் தோன்றும் நிழலைவிட வெப்பமற்றது உயிரற்றது. அதனால் இது மனிதனின் நவீன தனிமையை பாசாங்கான உறவுகளை உண்மையை மறைக்கும் செயற்கை உலகத்தை பிரதிபலிக்கிறது. இந்தியத் தமிழ் கவிஞர்களும், ஈழத்து தமிழ் கவிஞர்களும் இந்த உருவகத்தை தங்களின் பின்நவீனச் சோதனைகளில் பயன்படுத்தும்போது, அது ஒரு தலைமுறையின் அடையாளச் சொல்லாக மாறுகிறது.
மின்சார நிழல் என்ற சொல்லாடல், சமகால பின்நவீனத் தமிழ் கவிதைகளின் புதிய சின்னமாக மாறுவதற்கான அடித்தளத்தை ஏற்கெனவே பெற்றுவிட்டது. இந்தியத் தமிழிலும், ஈழத்து தமிழிலும் எழுதும் கவிஞர்கள், டிஜிட்டல் உலகம், செயற்கை வெளிச்சம், தனிமை, சிதைந்த அடையாளம் ஆகியவற்றை மையமாகக் கொண்டு எழுதும் இடத்தில், இந்த உருவகம் மையச்சின்னமாகத் திகழப்போகிறது. பாரம்பரிய நிழலை இயற்கையுடன் இணைத்த கவிஞர்களைப் போல, இன்றைய கவிஞர்கள் நிழலை மின்சாரத்துடன் இணைத்து, மனித வாழ்வின் புதிய இருளை வெளிப்படுத்துகிறார்கள்.இங்கு இரு கவிதைகள் குறித்து பேசலாம்.
பொன்முகலி கவிதை
/
முன்பு ஒருமுறை யாரும் அதிகம் புழங்காத சாலையில்
தீயாய் எரிந்த
சரக்கொன்றை மரத்தின் நிழலில் வண்டியை நிறுத்திவிட்டு
போவோர் வருவோர் என்னை வினோதமாய்ப் பார்ப்பதைப்
பொருட்படுத்தாது விம்மி விம்மி அழுதேன்.
இன்று அந்தச் சாலையில் இருந்து நெடுந்தொலைவு வந்துவிட்டேன்
நினைவுகளுக்கும் நரை கூடிவிட்டது.
ஆனால்,
பயணிக்கிற சாலைகளில் அபூர்வமாய் தென்படுகிற கொன்றைகள்
அன்று போலவே இன்றும் எரிகிறது.
யாரேனும் எப்போதேனும்
அதனடியில் நின்று அழுகிறபோது
அது தன் மலர்களில் சிலதை அவர்கள் மேல் தூவி
“ஞானம் என்பது ஆசைகளுக்கு அஞ்சுவதில்லை
அது கொடுக்கும் வலிகளுக்கு அஞ்சுவது”
என்று சொல்கிறது.
0
ஏ.நஸ்புள்ளாஹ் கவிதை
இரவை வாகனமாக நினைத்து ஏறுகிறேன்
/
இரவை வாகனமாக மாற்றி ஏறுகிறேன்
அதன் சக்கரங்கள் நட்சத்திரங்கள்
அதன் ஹெட்லைட்
ஒரு தவறான நிலவின் ஒளி.
இருட்டின் இருக்கைகளில்
நினைவுகள் பயணிகளாய் அமர்ந்திருக்கின்றன
சிலர் பெயர் சொல்ல மறுக்கின்றனர்
சிலர் முகம் மறைத்துக்கொள்கின்றனர்.
சாலைகள் தெரியவில்லை
ஆனால் இருளின் சத்தம்
வழிகாட்டியாக மாறுகிறது.
முன்பக்க கண்ணாடியில்
என் கடந்தகாலம்
மங்கலான புகைப்படமாக ஒட்டிக் கிடக்கிறது
அதைக் கிழிக்க முயன்றால்
அது இன்னொரு குருதிக் கையொப்பமாகிப் போகிறது.
இரவு ஓட்டுநர் யாரெனத் தெரியவில்லை
அவன் குரல்
காற்றா?
நிழலா?
அல்லது என் உடம்பிலிருந்து
தப்பிச் சென்ற மூச்சா?
பயணம் தொடர்கிறது
வானம் திடீரெனத் திறந்து
ஆயிரம் கறுப்பு கதவுகள்
என்னைக் கண்காணிக்கின்றன.
நான் இறங்கும் தருணத்தில்
இரவு என்னை நினைவில்லா பாதையில் தள்ளிவிடுகிறது
அங்கு
நான் தான் எனக்குத் தெரியாத
அந்நியனாய் நிற்கிறேன்.
மின்சார நிழல் பொன்முகலி மற்றும் ஏ. நஸ்புள்ளாஹ் கவிதைகளில் பின்நவீனத்துவ உருவாக்கம்.
நிழல் என்ற சொல்லே தமிழ்க் கவிதைகளில் நீண்ட வரலாற்றைக் கொண்டது. சங்க இலக்கியத்தில் நிழல் என்பது இயற்கையுடன், உடலுடன், ஒற்றுமையுடனும் வாழ்வின் உடன்பிறப்பாகவும் திகழ்ந்தது. பின்னாளில் நிழல் பல்வேறு வடிவங்களில் மீண்டும் மீண்டும் கவிஞர்களின் கையிலே மாறியது தனிமை, வெறுமை, மரணம், காதல், ஒளியின் பக்கவிளைவு என ஆனால் இன்றைய காலத்தில் நிழல் இயற்கை வெளிச்சத்தில் மட்டும் உருவாகவில்லை. செயற்கை ஒளியின் வெடிப்பு, மொபைல் திரை, மின்விளக்கு, டிஜிட்டல் உலகின் பிக்சல்கள் இவையெல்லாம் மனித வாழ்வின் புதிய இருளையும், புதிய நிழலையும் உருவாக்குகின்றன. அதுவே மின்சார நிழல் எனப்படும்.
இந்த தேடல் அல்லது ஆய்வு இரண்டு கவிதைகளை முக்கியமாகப் பார்க்கப்படுகின்றன ஒன்று பொன்முகலியின் முன்பு ஒருமுறை யாரும் அதிகம் புழங்காத சாலையில்…என்ற கவிதை; மற்றொன்று ஏ. நஸ்புள்ளாஹின் இரவை வாகனமாக நினைத்து ஏறுகிறேன்…என்ற கவிதை. இரண்டு கவிதைகளிலும் மின்சார நிழல் என்ற சொல்லாடல் வெளிப்படையாக வரவில்லை. ஆனால் அவற்றின் உள்ளமைப்பிலும், உருவகப் பரிமாணங்களிலும், காட்சித் திட்டங்களிலும் மின்சார நிழலின் உணர்வு ஆழமாகக் குடியிருக்கும்.
பொன்முகலியின் கவிதை இயற்கை வெளிச்சத்திலிருந்து செயற்கை நினைவுகளுக்கான பயணம்
பொன்முகலி தனது கவிதையில் கொன்றை மரத்தின் கீழ் அழுதுகொண்டிருக்கும் ஒரு தனி மனிதனை சித்தரிக்கிறார். சரக்கொன்றை மரத்தின் நிழலில் வண்டியை நிறுத்திவிட்டு என்ற வரியில் இயற்கையின் அடையாளமாக நிழல் வரும். ஆனால் அது ஒரு சாதாரண நிழலல்ல. தீப்பொறி போல எரிகிற கொன்றை மலர்களின் சாயலில் உருவாகும் நிழல். இதன் வழியாக இயற்கை தானே மனிதனின் உள்ளுணர்வுகளுடன் சதி செய்கிறது.
ஆனால் கவிதை முன்னேறும்போது, அந்த அனுபவம் நினைவாக மாறுகிறது. நினைவுகளுக்கும் நரை கூடிவிட்டது என்று கவிஞர் சொல்வதன் வழியாக நிழல் என்பது காலத்தால் பாதிக்கப்பட்ட நினைவின் சின்னமாகிறது. இங்கு மின்சார நிழல் உருவகம் எவ்வாறு நுழைகிறது?
நவீன வாழ்வில், நினைவு இயற்கையின் சுவடுகளில் மட்டுமல்லாமல், செயற்கை உலகின் பதிவு சாதனங்களிலும் புகைப்படம், வீடியோ, டிஜிட்டல் டைம் ஸ்டாம்ப் அடையாளம் பெறுகிறது. பொன்முகலியின் கொன்றை நிழல், இன்று நாம் எடுக்கும் புகைப்படங்களில் பிக்சல் நிழலாக மாறுகிறது. அழுகை, துக்கம், வெறுமை போன்றவை இனி கண்ணீரின் சுவடுகளில் மட்டுமல்ல, சேமிப்பு நினைவகத்தில் storage memory சிக்கிக்கொள்கின்றன. இங்கு இயற்கை நிழல், மின்சார நிழலின் முன்னோடியாகக் காணப்படுகிறது.
அதே சமயம், கவிதையின் முடிவில் ஞானம் என்பது ஆசைகளுக்கு அஞ்சுவதில்லை / அது கொடுக்கும் வலிகளுக்கு அஞ்சுவது என்ற வரிகள் வெளிப்படும் போது, நிழல் ஒரு கற்பித்தல், ஒரு அறிவுரை வழங்கும் சின்னமாகிறது. இந்த அறிவுரையே பின்நவீன வாசிப்பில் மின்சார நிழல் என்று விளங்குகிறது. ஏனெனில் டிஜிட்டல் யுகத்தில், நிழல் என்பதே மனிதனைத் தொடர்ந்து உளவிடும் அல்காரிதம் போலவும், அவரின் தனிமையைக் கற்றுக்கொடுக்கும் செயற்கை கருவியாகவும் இருக்கிறது.
ஏ. நஸ்புள்ளாஹ்வின் கவிதை இருளின் சக்கரங்களும் மின்சார நிழலின் வாகனமும் என பேசுகிறது.
ஏ.நஸ்புள்ளாஹ்வின் கவிதைத் தொடக்கமே அதிசயமானது இரவை வாகனமாக மாற்றி ஏறுகிறேன். இங்கு இரவு ஒரு வாகனமாகிறது. அதற்கு சக்கரங்கள் நட்சத்திரங்கள், ஹெட்லைட் ஒரு தவறான நிலவின் ஒளி. இதுவே மின்சார நிழலின் மையக் காட்சி.
ஏனெனில் வாகனம், சக்கரம், ஹெட்லைட் ஆகியவை அனைத்தும் செயற்கை பொருட்கள். ஆனால் அவை இங்கு இயற்கை உடன் கலந்து புதிய உருவகங்களை உருவாக்குகின்றன. நட்சத்திரங்கள் சக்கரங்களாக மாறும்போது, வானம் ஒரு சாலை ஆகிறது. நிலவு ஹெட்லைடாக மாறும்போது, இரவு முழுதும் செயற்கை வெளிச்சத்தால் வழிநடத்தப்படுகிறது. இதுவே மின்சார நிழல் உருவாக்கும் உலகம்.
கவிதையின் நடுப்பகுதியில் இருட்டின் இருக்கைகளில் நினைவுகள் பயணிகளாய் அமர்ந்திருக்கின்றன என்று வரும். இங்கு இருட்டு என்பது சாதாரண இயற்கை இருளல்ல அது ஒரு வாகனத்தின் உள்ளிருள். அந்த வாகனமே மனிதனின் மனசாட்சி. இங்கும் மின்சார நிழல் நுழைகிறது. இன்று நாம் பயணிக்கும் வாகனங்கள் அனைத்தும் GPS, திரை, விளக்கு, சத்தம் ஆகியவற்றால் நிரம்பியவை. அந்த வாகனத்தில் நம்முடைய நினைவுகள் பயணிகளாக அமர்கின்றன. சிலர் பெயரைச் சொல்ல மறுக்கின்றனர் சிலர் முகம் மறைக்கின்றனர். இதுவே டிஜிட்டல் வாழ்க்கையின் அவதார் தன்மை பெயரற்ற, முகமற்ற இருப்புகள். நிழல் இங்கு ஒரு தரவாக data shadow மாறுகிறது.
கவிதையின் முடிவில் நான் இறங்கும் தருணத்தில் / இரவு என்னை நினைவில்லா பாதையில் தள்ளிவிடுகிறது என்று வரும். இது மின்சார நிழலின் உச்சக்கட்ட உருவகமாகும். டிஜிட்டல் உலகில் வாழும் மனிதன், எப்போதும் தன்னையே அறியாத அந்நியனாகி நிற்கிறான். ஒவ்வொரு logout இலும், ஒவ்வொரு password மறப்பிலும், அவன் நினைவில்லா பாதையில் தள்ளப்படுகிறான்.
இந்த இரண்டு கவிதைகளிலும் மின்சார நிழல் வெளிப்படையாகச் சொல்லப்படவில்லை. ஆனால் அதன் காட்சி அங்கே நிழல்போலவே தங்கியிருக்கிறது. பொன்முகலியின் கவிதையில், கொன்றை நிழல் ஒரு நினைவின் உருவமாகிறது. அந்த நினைவே இன்று டிஜிட்டல் நிழலாக மாறுகிறது. ஏ.நஸ்புள்ளாஹ்வின் கவிதையில், இரவு வாகனமாகிறது. அந்த வாகனத்தின் ஹெட்லைட், சக்கரம், கண்ணாடி ஆகியவை அனைத்தும் மின்சார நிழலின் உலகத்தைத் திறக்கின்றன.
பின்நவீன சிந்தனையில் உண்மை மற்றும் மாயை இடையிலான எல்லைகள் சிதைந்து விடுகின்றன. நிழல் உண்மையா? அல்லது மின்சார நிழலா? எந்தது இயற்கை, எந்தது செயற்கை? என்பதைப் பற்றி கேள்விகள் எழுகின்றன. இக்கவிதைகள் அந்தக் கேள்விகளை நம்முள் கிளறுகின்றன.
இந்த இரு கவிதைகளையும் ஒப்பிடும்போது, ஈழத்து கவிஞர்கள் (ஏ.நஸ்புள்ளாஹ்) மற்றும் இந்தியத் தமிழ் கவிஞர்கள் (பொன்முகலி) இருவரும் “நிழல்” என்பதை வேறு வேறு தளங்களில் தொடுகிறார்கள். ஆனால் இருவரும் பின்நவீன உலகின் செயற்கை விளக்குகளையும், நினைவுகளின் டிஜிட்டல் நிழல்களையும் தங்கள் சொற்களில் ஒளியடிக்கிறார்கள்.
மின்சார நிழல் என்ற சொல்லாடல் இன்னும் வெளிப்படையாக அதிகமாகப் பயன்படுத்தப்படவில்லையெனினும் அது ஏற்கெனவே சமகால பின்நவீனக் கவிதைகளில் நுழைந்து விட்டது. பொன்முகலியின் கொன்றை நிழல், நஸ்புள்ளாஹாவின் இரவு வாகனம் இரண்டுமே இயற்கை நிழலைச் செயற்கை வெளிச்சத்தின் வழியே மறுபரிமாணம் செய்யும் முயற்சிகள். இந்த உருவகங்கள், இன்றைய கவிதைகளில் மின்சார நிழல் எவ்வாறு உருவாகிறது என்பதற்கான தெளிவான சான்றுகள்.
மனிதன் இயற்கையை விட்டு விலகியபோதும், நிழல் அவனைத் தொடர்ந்து வருகிறது. இப்போது அது சூரியனோ, நிலவோ உருவாக்கும் நிழலல்ல. அது திரையின் ஒளி, ஹெட்லைட்டின் ஒளி, விளம்பரப் பதாகையின் ஒளி, பிக்சல் வெளிச்சம் உருவாக்கும் நிழல். அதுவே மின்சார நிழல் சமகால பின்நவீனக் கவிதையின் புதிய சின்னம்.
நிழல் என்பது தமிழ்க் கவிதைகளில் இயற்கையின் பக்கவிளைவாக மட்டும் இருந்ததல்ல அது மனிதனின் உள்ளுணர்வுகளையும், சமூக அனுபவங்களையும் பிரதிபலித்துள்ளது. ஆனால் பின்நவீன உலகில் நிழல் செயற்கை ஒளியின் தாக்கத்தில் மின்சார நிழல் எனும் புதிய வடிவத்தை அடைகிறது. பொன்முகலியின் சரக்கொன்றை மரத்தின் நிழல் கவிதையையும், ஏ. நஸ்புள்ளாஹ்வின் இரவை வாகனமாக நினைத்து ஏறுகிறேன் கவிதையையும் மையமாகக் கொண்டு, மின்சார நிழல் உருவகம் எவ்வாறு பின்நவீனக் கவிதைச் சிந்தனையில் வெளிப்படுகிறது என்பதை ஆராய்கிறது. இயற்கை நிழலின் சின்னங்கள் டிஜிட்டல் உலகின் பிக்சல் நிழல்களுடன் எவ்வாறு கலக்கின்றன மனித நினைவும் தனிமையும் எவ்வாறு டிஜிட்டல் சுவடுகளால் ஆக்கிரமிக்கப்படுகின்றன என்பதையும் விவாதிக்கிறது.
சங்க இலக்கியத்தில் நிழல் இயற்கையின் உடன்பிறப்பாக இருந்தது. ஆனால் நவீன வாழ்வில், நிழல் செயற்கை விளக்குகளின் கீழ் உருவாகிறது. மின்விளக்கு, டிஜிட்டல் திரை, ஹெட்லைட், விளம்பரப் பதாகை இவையெல்லாம் மனிதனுக்கு புதிய நிழலை வழங்குகின்றன. இந்நிழல் உடலின் பின்புலமல்ல அது மனிதனை உளவிடும் அவனது தரவுகளைப் பதிவுசெய்யும் அவனது தனிமையை பின்தொடரும் ஒரு செயற்கை நிலை. இதுவே மின்சார நிழல் என்று குறிப்பிடப்படுகிறது.
பொன்முகலி மற்றும் ஏ.நஸ்புள்ளாஹ் ஆகிய இரு கவிஞர்களின் படைப்புகள் இந்த உருவகத்தைத் துல்லியமாகக் காட்டுகின்றன. ஒருவர் கொன்றை நிழலில் அழுத அனுபவத்தை நினைவாக்குகிறார் மற்றொருவர் இரவை வாகனமாக மாற்றி அதில் பயணிக்கிறார். இருவருமே நிழலை இயற்கை வெளிச்சத்தில் தொடங்கினாலும், அதை செயற்கை உலகின் உருவமாக மாற்றுகின்றனர்.
பொன்முகலி கவிதையில் கொன்றை நிழல் முதலில் இயற்கையின் சின்னமாக வருகிறது. ஆனால் கவிதை முன்னேறும்போது அந்த நிழல் நினைவின் சின்னமாக மாறுகிறது. நினைவுகளுக்கும் நரை கூடிவிட்டது என்ற வரி, நிழல் காலத்தால் சிதையும் நினைவு என்பதை உணர்த்துகிறது.
இன்றைய டிஜிட்டல் உலகில் நினைவு இயற்கைச் சுவடுகளில் மட்டுமல்லாமல், புகைப்படம், வீடியோ, டிஜிட்டல் பதிவுகளில் அடைபட்டுள்ளது. கொன்றை நிழல், அந்தச் செயற்கை நினைவின் முன் உருவகமாகத் தோன்றுகிறது. இதுவே மின்சார நிழலின் முன்னோடியாகிறது.
மேலும், கவிதையின் இறுதியில் கொன்றை மரம் வழங்கும் அறிவுரை ஞானம் என்பது ஆசைகளுக்கு அஞ்சுவதில்லை / அது கொடுக்கும் வலிகளுக்கு அஞ்சுவது மனிதனின் தனிமையில் செயற்கை நிழலே ஒரு குரல், ஒரு வழிகாட்டியாக மாறுகிறது. இங்கு இயற்கை நிழல், பின்நவீன டிஜிட்டல் அனுபவத்தில் மின்சார நிழலின் பணியை ஏற்கிறது.
ஏ.நஸ்புள்ளாஹ்வின் கவிதை நேரடியாக மின்சார நிழலின் காட்சியை உருவாக்குகிறது. இரவை வாகனமாக மாற்றி ஏறுகிறேன் என்ற தொடக்கம், இரவு ஒரு செயற்கை வாகனமாக மாறுவதை சுட்டுகிறது. வாகனத்தின் சக்கரங்கள் நட்சத்திரங்களாகவும், ஹெட்லைட் நிலவாகவும் மாறுகின்றன. இயற்கை மற்றும் செயற்கை இங்கு கலந்துவிடுகின்றன.
கவிதையில் இருட்டின் இருக்கைகளில் நினைவுகள் பயணிகளாய் அமர்ந்திருக்கின்றன என்று வரும் போது, நினைவுகள் முகமற்ற, பெயரற்ற பயணிகளாகத் தோன்றுகின்றன. இது டிஜிட்டல் உலகில் மனிதனின் அடையாளம் data shadow ஆகிப் போவதைக் காட்டுகிறது.
முடிவில் நான் இறங்கும் தருணத்தில் / இரவு என்னை நினைவில்லா பாதையில் தள்ளிவிடுகிறது என்ற வரிகள், டிஜிட்டல் வாழ்க்கையின் சிதைந்த அடையாளத்தைக் குறிக்கின்றன. ஒவ்வொரு logout-இலும் மனிதன் தன்னையே அறியாத அந்நியனாக மாறுகிறான். இதுவே மின்சார நிழலின் உச்ச நிலை.
இரு கவிதைகளிலும் மின்சார நிழல் வெளிப்படையாகச் சொல்லப்படவில்லை. ஆனால் அது சின்னமாக, உள்மொழியாக, மறைந்த குரலாக இருக்கிறது.
பின்நவீன சிந்தனையில், உண்மை மற்றும் மாயை இடையிலான எல்லைகள் சிதைந்துவிடுகின்றன. நிழல் இயற்கையா? செயற்கையா? நினைவா? தரவா? இதைத் தீர்மானிக்க இயலாத நிலையை இந்தக் கவிதைகள் திறக்கின்றன.
மின்சார நிழல் என்பது சமகாலப் பின்நவீனக் கவிதைகளில் புதிய உருவகமாக எழுந்துவருகிறது. பொன்முகலியின் கொன்றை நிழல் மற்றும் ஏ.நஸ்புள்ளாஹ்வின் இரவு வாகனம் இரண்டுமே இயற்கை நிழலை செயற்கை உலகின் உருவங்களோடு கலந்துவிடச் செய்கின்றன.
மனிதன் இப்போது சூரியன், நிலவு தரும் நிழலில் மட்டுமல்லாமல், மொபைல் திரை, ஹெட்லைட், மின்விளக்கு, டிஜிட்டல் காட்சிகள் உருவாக்கும் நிழல்களிலும் வாழ்கிறான். அந்த நிழலே அவனைப் பின்தொடர்கிறது, அவனை உளவிடுகிறது, அவனை அந்நியனாக ஆக்குகிறது. அதுவே மின்சார நிழல் சமகாலத் தமிழ் பின்நவீனக் கவிதையின் புதிய அடையாளம்.
0
(ஏ.நஸ்புள்ளாஹ் (1974)
கிழக்கிலங்கையின் திருகோணமலை மாவட்டம் கிண்ணியாவில் பிறந்தவர்.தற்போது நீர் வழங்கல் மற்றும் வடிகாலமைப்புச் சபையில் கடமையாற்றி வருகிறார்.
தொகுப்புக்கள் துளியூண்டு புன்னகைத்து(கவிதை 2003),நதிகளைத் தேடும் சூரிய சவுக்காரம் (கவிதை 2009),கனவுகளுக்கு மரணம் உண்டு (கவிதை 2011),காவி நரகம் (சிறுகதை 2014), இங்கே சைத்தான் இல்லை (கவிதை 2015),ஹிட்லர் சிலருக்கு பிடிக்காத பெயர் (கவிதை அமேசான் 2016),மின்மினிகளின் நகரம் (கவிதை அமேசான் 2017,ஆகாய வீதி (கவிதை அமேசான் 2018)
A.Nasbullah Poem’s (ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பு கவிதைகள் 2018),டாவின்ஸியின் ஓவியத்தில் நடனமாடுபவள் (கவிதை 2020),நான் உமர் கய்யாமின் வாசகன் (கவிதை 2021-2022 அரச சாகிதய அகாதமி விருது பெற்றது),யானைக்கு நிழலை வரையவில்லை ( கவிதை 2022),பிரிந்து சென்றவர்களின் வாழ்த்துக்கள் (மொழிபெயர்ப்பு சிறுகதைகள் 2024), ஃபிதா (கவிதை 2025),மந்திரக்கோல் (கவிதை 2025) )
- கவிதைகள்
- பேச்சுத் துணையின் களைப்பு
- மின்சார நிழல் Electric Shadow என்ற சொல்லே ஒரு புதிய பின்நவீனச் சின்னமாகக் கருதப்படலாம்
- கதைப்போமா நண்பர்கள் குழும வாசிப்பில் வண்ணநிலவன்
