கண்ணீரின் கருணையில் வாழ்கிறேன்
வசந்ததீபன்
கண்ணீரின் கருணையில் வாழ்கிறேன்
கடலின் ஆழத்தைப் போல
அமைதியாக இருக்கிறேன்
மனசு தான்
அலையடித்துக் கொண்டிருக்கிறது
தனிமையாய்
பயனற்ற
பழைய பிணமெரிக்கும் கொட்டகையாய் இருக்கிறேன்
ஒரு பிடி அரிசி இல்லை
வயிற்றுக்குள் கரையான்கள்
நிலவும் சூரியனும்
தவறாமல் வந்து போகின்றன
அழகான பெண்கள்
என் கனவுகளில் நடனமாடுகிறார்கள்
என் வெளிச்சமற்ற அறை
இரவுகளில் நடுங்குகிறது
துர்வாசமடிக்கும் உடுப்புகள்
என் உடலை போர்த்தியிருக்கின்றன
பகலில் ஜன்னலருகே வந்து
ஒரு சிட்டுக்குருவி
என்னிடம்
பேசி விட்டுப் போகிறது
தூரத்து மேகங்களைப் பார்க்கையில்
எனக்கான கருணை தெரிகிறது
கெட்ட கெட்ட எண்ணங்கள்
என்னை
மிருகமாக்கப் பார்க்கின்றன
ஆனாலும்
அன்பான மனிதனாகவே இருப்பேன்.
- கரையைக் கடந்து செல்லும் நதி – சிறுகதைகள் – ஸிந்துஜா
- சின்னக் காதல் கதை
- கண்ணீரின் கருணையில் வாழ்கிறேன்
- கைகளிலே உயிர் இழந்தால் பாசம் தோன்றுமா….
- எக்ஸ்க்யூஸ் மீ ! எங்க வீடு எங்க இருக்கு ?
- சூம்
- தி. ஜானகிராமனின் சிறுகதை உலகம் -4
- ஆம் இல்லையாம்
- கவிதை என்பது யாதெனின்
- ஒரு விதை இருந்தது
- வாழ்வின் மிச்சம்
- பவளவண்ணனும் பச்சைவண்ணனும்
- அந்தநாள் நினைவில் இல்லை…..
- குழந்தைகளை என்னிடம் வரவிடுங்கள்!
- பெரியாரின் *பெண் ஏன் அடிமையானாள்?* நூல் திறனாய்வுப் போட்டி
- மாங்கனிகள் தொட்டிலிலே தூங்குதடி அங்கே – பாகம் இரண்டு
- கோவை ஞானியும் நிகழும் கவிதையும்
- பெருந்தொற்றின் காலத்தில்
- முருகபூபதி எழுதிய இலங்கையில் பாரதி ஆய்வு நூல் – நூல் நயப்புரை
- பரமன் பாடிய பாசுரம்
- வெகுண்ட உள்ளங்கள் – 10
பின்னூட்டங்கள்