டௌரி தராத கௌரி கல்யாணம் – 23

ஆளுக்கொரு குழந்தையாக தூக்கி கொண்டு….இவாளை முதல்ல ரெடி பண்ணு கௌரி….இன்னைக்கே கிளம்பி விஸ்வநாதரைப் பார்த்துட்டு வந்துடலாம். காசி விஸ்வநாதர் தான்…இங்க…எல்லாம்…..நாளையிலேர்ந்து காரியங்கள்…நேரம் சரியா இருக்கும். ஆமா….கௌரி, நானும் கவனிச்சேன்…ரொம்ப நாட்கள் கழிச்சு உன் முகத்தில் ஒரு சந்தோஷம் . பார்க்க எனக்கு மனசுக்கு எவ்வளவு நிம்மதியா இருக்கு தெரியுமா? அந்த பிரசாத் உங்கிட்ட எதாவது கேட்டாரோ..?

ஒண்ணும் கேட்கலை..நீ எந்த உளவும் பார்க்காதே. நீ நினைக்கறது எதுவும் எந்தக் காலத்துலயும் நடக்காது. ஏதோ…நமக்கு முன்னாள் பழக்கம். நம்ப அப்பாவும் ரொம்ப வருத்தப் பட்டு அவருக்குக் கடைசியா கடிதமெல்லாம் எழுதியிருக்கார். லெட்டரைப் படிச்சியே…..அதான்….பிரசாத்தை ஒரு நல்ல ஃப்ரெண்டா என்னால நினைச்சுண்டு என்னால பேச முடியறது.

நடக்குமா கௌரி….? பிரசாத்தின் குரல் கௌரிக்கு காதில் எதிரொலித்தது…!

நடக்கும்…பிரசாத்…..! என்  அப்பாவின் ஆசீர்வாதம்….என்னோட வேண்டுதல்…உங்கம்மாவோட ஆசை..இதெல்லாம் இந்த காசி விஸ்வநாதர் நிறைவேற்றி வைக்கணும்ன்னு இன்னைக்கு ப்ரே பண்ணிக்கறேன்.

மனத்தில் எழுந்த எண்ணங்களோடு குழந்தைகளைக் கிளப்பிக் கொண்டிருந்தாள்.

அறையைப் பூட்டி விட்டு வெளியே வரும்போது, வாசலில் இவர்களுக்காகவே  காத்திருந்த பிரசாத்தைப் பார்த்து…..கோவிலுக்கு…..எங்கிறாள் கௌரி.

யெஸ்….நானும் உங்களுக்காகத் தான் வெய்டிங்….கௌசிக்கைக் கொடுங்கோ….நான் தூக்கீண்டு வரேன் என்று கை நீட்டி குழந்தையை வாங்கிக் கொண்டவன், மெதுவா நடங்கோ……தெரு வழுக்கும்….ஒரே சேறும் சகதியுமா இருக்கு..என்று சொல்லியபடி காலைத் தூக்கி எட்டி எட்டி வைத்து நடக்கிறான்.

அம்மா…..பிரசாத்தைப் பாரேன்….எப்படி நடக்கிறான்னு….!

ஆம்மாம்….கல்லா…..மண்ணா…விளையாடறான்…பாவம்…இந்தா கௌரி என் கையையும் .பிடிச்சுக்கோ….என்று சின்னச் சின்ன சந்துகளை மெல்ல மெல்ல நடந்து அங்கங்கே தெரியும் குட்டி குட்டி விநாயகர் சிலைக்கு கன்னத்தில் போட்டுக் கொண்டு, ரோட்டோரம் இருக்கும் டீக் கடையிலிருந்து கம கம வென்று வரும் இஞ்சி டீயின் வாசனையைப் புகழ்ந்து, இந்த உலகத்துல யார் கஷ்டப் பட்டாலும் காசிக்கு வந்து இப்படி ஒரு டீக்கடை போட்டால் போதும்….அவா கஷ்டமெல்லாம் தீரும். ஒவ்வொரு கடையிலும் கூட்டத்தைப் பாரேன்…
ஆச்சரியத்துடன் சித்ரா நடந்தவள்….அவ்ளோதான்….இனிமேல் என் கால்கள் நடக்காது…..ஆட்டோவைக் கூப்பிடு…! என்று நின்று விடுகிறாள்.

அம்மா….இன்னும் கொஞ்ச தூரம் தான்….வா…மெல்ல வா….வேடிக்கை பார்த்துண்டே போய்டலாம்..கௌரி கெஞ்சுகிறாள்.

எங்கு பார்த்தாலும் தலைகள்……மக்கள் வெள்ளம் அலையடிக்க, கூட்டத்தில் கரைந்து போனவர்களாக ஒரு வழியாக காசி கோவிலுக்குள் நுழைந்து ஒவ்வொரு காவல் தடுப்பையும் தாண்டிக் கடந்து நெரிசலில் குழந்தைகளை வைத்துக் கொண்டு பயந்து…பயந்து…இறுதியில் ஒரு நிமிட தரிசனத்திற்கு இவர்களை இரண்டு காவலர்கள் தள்ளிவிட..அவர்களைத் திட்டிக் கொண்டே…
அங்கதான்….ஜருகண்டி….ஜருகண்டின்னு நெட்டித் தள்ளுவான்னா…..இங்கயும்…..ஜாவ்…ஜாவ்….ன்னு சாவடிக்கிறா….அலுத்துக் கொண்டே வெளியே வருகிறாள் கௌரி.

அரியும் சிவனும் ஒண்ணு …அறியாதவர் வாயில மண்ணுன்னு தெரியாமலா சொல்லிருக்கா…சித்ரா மூச்சு வாங்கச் சொல்கிறாள்.

நீங்க நன்னா தரிசனம் பண்ணேளா …பிரசாத்..?

ஒரே கூட்டம்…..உள்ளுக்குள்ள பூவா தான் தெரிஞ்சுது…அதான் சாமியா….? எனக்கொண்ணும் அவ்ளோ தெரியலையாக்கும்.

பட்….நான் நன்னாயிட்டு.வேண்டீண்டேனாக்கும்…!

என்னன்னுட்டு….! சித்ராவும், பிரசாத்தும் ஒரே குரலில் கேட்கவும்.

நான் செஞ்ச பாவங்கள் கரையணம்….! உங்களுக்குக் கல்யாணம் ஆகணம் ..!

ரெண்டையும் நடத்தித் தருவார்..! பார்த்துண்டே இரு…! சித்ரா சொல்லும்போது பிரசாத்தின் முகம் மலர்ந்தது.

அங்கங்கே தமிழ் குரல்கள், தெலுங்கு பேசும் குரல்கள், ஹிந்தி குரல்கள்…என்று கலந்து காதில் விழுந்து கொண்டே இருந்தது…புதிய அனுபவத்தில் திளைத்த கௌரி..எப்டியோ..நல்ல படியா வெளியே வந்தாச்சு… என்கிறாள்.

சீக்கிரமா ரூமுக்குப் போயாகணம் . நடக்க முடியாது ஏதாவது வண்டியைப் பிடியுங்கோ..!சித்ரா குரல் கொடுக்கவும்.

அந்த இரவு நேரத்திலும் தெருக்களில் வியாபாரக் கூச்சலும், மக்கள் நெரிசலும் ஜே…ஜே….என்று விளக்கொளியில் பிரகாசிக்க ஒரு ஆட்டோவில் ஏறியதும்…..அவன் ஆட்டோ  ஓட்டும் திறமையைப் பார்த்து  இவர்களின் வயிற்றுக்குள் லாரியே ஓடியது. குலுங்கிக் குலுங்கி இவர்களைச் சத்திரத்தில் கொண்டு வந்து விட்ட ஆட்டோகாரனைக் கையெடுத்து கும்பிட்டாள் சித்ரா.

காசில ஆட்டோ ஓட்டினா..உலகத்துல எந்த மூலைல போனாலும் பொழைச்சுக்குவான், இல்லையா கௌரி.

நான் குழந்தைகளை வெச்சுண்டு பயந்தே போயிட்டேன். சூப்பர் ஸ்பீட்..! சொல்லிக் கொண்டே கதவைத் திறந்தவள்..,

குட் நைட் பிரசாத்….சொல்லிக் கொண்டே கதவைச் சாத்துகிறாள் கௌரி.

ஜிர்ங் …ஜிர்ங் …ஜிர்ங் ….ஜிர்ங் …..மின்விசிறியின் சத்தம் பின்னணி பாட, உறங்கிப் போனார்கள்.

ஒவ்வொரு கட்டமாய்  உருட்டிய பிண்டன்களைக் கரைத்து விட்டு, ஒவ்வொரு கட்டத்திலும் முங்கிக் குளித்து விட்டு…..குழந்தைகள் தலையில் கங்கை நீரை எடுத்து சொம்பால் விட்டுக் குளிப்பாட்டும் போது..சித்ராவை அர்த்தமுள்ள பார்வை பார்த்தவளாக  கௌரி தனக்குத் தானே சொல்லிக் கொள்கிறாள்….”எங்கள் பாவங்கள் கரைந்து விட்டது…கங்கையே எங்களை மன்னித்துவிடு…”