பிஸ்மார்க் கவிதை எழுதினார்

நேதாஜிதாசன்

பிஸ்மார்க் கவிதை எழுதி கொண்டிருப்பதாக சொன்னார்கள்
பிரவுனியன் இயக்கம் போல
அவரை பார்க்க செல்ல திட்டமிட்டிருந்தேன்
திடீரென நவீனன் வந்து
என்னை பார்க்க வந்தவர்
தன்னை பார் என சொல்லிவிட்டு சென்றதாக சொன்னார்
ஆனாலும் பயண திட்டத்தை கைவிடும் யோசனை இல்லை
ஜெர்மனிக்கு போக என்னிடம் எதுவும் இல்லை

கண்ணை மூடினேன்
தூக்கம் தூக்கி சென்றது கனவிடம்
அங்கு ஒரு பறவை பறந்து கொண்டிருந்தது
அதன் தனிமையை என்னவென்று சொல்ல என நினைத்த கணநேரத்தில் பறவை தரையிறங்கியது
என் முதுகில் அமர்ந்துகொள் என்றது
மெல்ல மறுத்து இறக்கையை கடனாக கேட்டேன்
அதுவும் கையொப்பம் இட்ட காசோலை கேட்டது
நானும் கொடுத்தேன்
இரு இறக்கைகள் தந்தது
கைகளை அறுத்து வீசி
இறக்கைகளை பொருத்தி கொண்டேன்

அசைத்தேன் இறக்கைகளை
ஆனாலும் பறக்கவில்லை
காரணம் கேட்டேன்
உன் நிறை அதிகம் என்றது
சரி குறைக்கிறேன்
என நிறை அதிகமுள்ள மனதை
கழட்டி எறிந்தேன்
மீண்டும்
இறக்கைகளை அசைத்தேன் பறக்கவில்லை
நினைவுகளை கழட்டி வீசினேன்
மீண்டும் இறக்கைகளை அசைத்தேன்
பறக்க ஆரம்பித்திருந்தேன்

மேகங்களை நெருங்கி கொண்டிருந்தேன்
பல பறவைகள் ஆச்சரியமாய் பார்த்தன
சில மின்னல்களும் என்னை தாண்டின
நேரங்கள் ஓடியது மைதான வீரனை போல
நானும் பறந்து கொண்டிருந்தேன் காற்றைப்போல
ஜெர்மனி கீழே இருந்தது
ஜெர்மனி வானம் என்னுடன் கிடந்தது

அங்கும் ஒருவன்
பறவை பறப்பதை நினைத்து கண்ணை மூடியிருந்தான்
நான் விமானம் போல தரையிறங்கினேன்
அவனும் இறக்கையை கடனாக கேட்டான்
நானும் கர்ணனை போல கழட்டி கொடுத்தேன்
அவனிடம் காசோலை கேட்பதற்குள்
பறந்து போய்விட்டான்
அவனுடைய மனதையும் நினைவையும் கழட்டி வீசிவிட்டு

என்ன இவனுக்கு இவ்வளவு அவசரம் என நினைக்க முயன்றேன்
முடியவில்லை
அவன் விட்டுச்சென்ற மனதையும் நினைவையும் என்னுள் பொருத்திக் கொண்டேன்
இப்போது எனக்கு அவனுடைய கனவுகள் தெரிந்தது
இப்போது எனக்கு அவனுடைய தோல்விகள் தெரிந்தது
இப்போது என்னால் நினைக்க முடியும் என நினைக்க ஆரம்பித்தேன்

அவனுடைய கனவுகள்
ஒன்று கூட நியாயம் இல்லை
அதில் ஒரு கனவில் போர் வீரனாக கிரேக்க கடவுள்களால் தண்டனை பெறுவது போல இருந்தது
வேடிக்கையான தண்டனைகளை அவன் நிறைவேற்றுவது போல இருந்தது
இப்போது அவனுடைய நினைவுகள் என்னை மறைக்க ஆரம்பித்திருந்தது
இப்போது அவனுடைய மனது என்னை மீட்ட ஆரம்பித்தது

கண்ணை மூடினேன் கணநேரம்
அங்கே ஒரு இருள்
யாருமே இல்லை அங்கு
ஆனாலும் ஒரு குரல் கேட்டது
அது அந்த யாருமே இல்லையின் குரல்
அது என உணர சில நிமிடங்கள் பிடித்தது
அந்த குரல் பேச ஆரம்பித்தது
கடவுள் இறந்துவிட்டார் என்றது
என்னால் பதில் பேச முடியவில்லை
கண்ணை திறந்தேன்

ஒன்றுமே இல்லை
போய் முகத்தை கழுவு என சொன்னார்கள்
முகத்தை கழுவி விட்டு அமர்ந்தேன்
நீ மூன்று மணி நேரம் தூங்கினாய் என்றார்கள்
என் ஜெர்மனி என் இறக்கை என்றேன்
நீ என்ன பைத்தியமா என்றார்கள்
உடனே எழுதிவிட்டேன் மரங்களின் வெள்ளை திட ரத்தத்தில்
எழுதிய பின்பு ஜெர்மனி வரை பறந்த நினைவுகள் கிளம்பின
நானும் கிளம்பியிருந்தேன் பெண்கள் கல்லூரி வாசலை நோக்கி

Nethajidhasan
Nethajidhasan.blogspot.in