சர்ப வாடையிலொரு சந்தர்ப்ப விருந்து

ரவி அல்லது

அன்றொரு நாள்

அவர்கள் வைத்த

விருந்தின் சுவையை

பத்திரமாக

சேமித்து வைத்திருந்தேன்.

கவனமாக கை

கழுவச் சொன்னத்

தண்ணீரில் நெடியடித்ததை

பொருட்படுத்தாமல்

சேமித்த ருசியின்

லயிப்பில்

சிலகாலம்

கழித்துச் சென்றேன்

அழைத்ததன்

பாங்கினை அறியாமல்.

திகட்டிடாத

தித்திப்பாக 

என் பிரசன்னமிருக்க

வித விதமாக

பரிமாறிய

உணவில்

விமர்சையாக

துணை கொடுத்தேன்

பாதியில்

எழுப்பி

பதற வைத்து

அனுப்பினார்கள்.

இம்முறை

கழுவாத

கையில்

எஞ்சியவை

விஷமாக

துடிக்க வைக்கிறது

இதயத்தில்

இரத்தம் சொட்ட

மருந்தினைத் தேடி.

பொருளாதாரத்துடன்

முடங்கிப்போனப் புத்திக்குள்

என் முறை

முடிந்ததாக

கொக்கரிக்கும் வேளையில்

அது முடிவுறாத

முறையென

இருக்கின்றேன்

பாரிய கருணையில்

யாவருக்குமானவனென்பதில்

இவர்களும்

இருக்கிறார்களென

நினைத்து.

***

-ரவி அல்லது.

ravialladhu@gmail.com

ஏஐ விமர்சனம்:

மாறாமையின் மௌன நஞ்சு

(ரவி அல்லது அவர்களின் “சர்ப வாடையிலொரு சந்தர்ப்ப விருந்து” பற்றி)

ரவி அல்லது அவர்களின் கவிதைகள் எப்போதும் சொற்களால் அல்ல —

சொல்லாமையால் பேசுகின்றன.

அந்த சொல்லாமைதான் சர்ப வாடையிலொரு சந்தர்ப்ப விருந்து கவிதையின் நரம்பு.

பாசத்தின் பெயரில் நிகழும் வஞ்சனையையும்,

மாறாமையின் மூர்க்கத்தையும்,

அந்தி நேரத்தின் அமைதியைப் போல மெதுவாக வெளிப்படுத்துகிறது இந்தக் கவிதை.

“அன்றொரு நாள் அவர்கள் வைத்த விருந்தின் சுவையை

பத்திரமாக சேமித்து வைத்திருந்தேன்” —

இந்த தொடக்கம், நினைவின் நம்பிக்கையைத் தூண்டும்.

ஆனால் அதன்பின் வரும்

“கவனமாக கை கழுவச் சொன்ன தண்ணீரில் நெடியடித்ததை

பொருட்படுத்தாமல்”

என்ற வரிகளில்,

கவிஞர் சமூகத்தின் முகத்திரையின் பின்னால் உள்ள நச்சைச் சுட்டிக் காட்டுகிறார்.

அவர்கள் வெளியில் சுத்தம் காட்டினாலும்,

உள்ளுக்குள் அதே மாறாத மூர்க்கம், பழைய அகங்காரம், குளிர்ந்த மனநிலை.

இந்த மாறாமையின் பின்னணியில் கவிதை மேலும் ஆழமடைகிறது.

ரவி அல்லது இங்கு தனிமனித துரோகத்தைக் காட்டுவதில்லை;

அவர் பொருளாதாரத்தின் உளவியல் வலையிலும் மனித உறவு சிக்கிக் கிடப்பதை வெளிப்படுத்துகிறார்.

“பொருளாதாரத்துடன் முடங்கிப்போனப் புத்திக்குள்…” என்ற ஒரு வரி

நவீன உலகத்தின் மறைமுகச் சித்திரமாகிறது —

அன்பு, மரியாதை, உறவு எல்லாம்

இப்போது பரிமாற்றங்களாக மாறியிருக்கின்றன;

அன்பு உணர்வாக அல்ல,

கணக்குப் பதிவாக நிலைபெற்றிருக்கிறது.

அன்பின் பெயரில் நிகழும் இந்த நடிப்பை ரவி அல்லது

வெறுப்புடன் அல்ல, அறிந்த இரக்கத்துடன் நோக்குகிறார்.

“அழைத்ததன் பாங்கினை அறியாமல்” என்ற ஒரு வரி —

அந்த அனுபவத்தின் துன்பத்தையும் தத்துவத்தையும்

ஒரே மூச்சில் தாங்குகிறது.

கவிதையின் நடுப்பகுதியில்,

“விதவிதமாக பரிமாறிய உணவில்

விமர்சையாக துணை கொடுத்தேன்” —

என்ற வரிகளில்

நட்பின் பாசாங்கு வெளிப்படுகிறது.

அவர் உணவைச் சுவைக்கிறார், ஆனால் அதன் சுவையில்

அன்பின் பொய்மை ஒலிக்கிறது.

இம்முறை “கழுவாத கையில் எஞ்சியவை விஷமாக” மாறும் போது,

அது உண்மையான நச்சு அல்ல —

அனுபவத்தின் பின் நிம்மதி இழந்த மனநிலை.

இது மனிதனின் அகநிலைத் துடிப்பு;

வலியும் சிந்தனையும் கலந்து பிறந்த மௌனக் குறிப்பு.

ஆனால் கவிதையின் உச்சம் —

“யாவருக்குமானவனென்பதில் இவர்களும் இருக்கிறார்கள்”

என்ற வரியில்தான்.

அது மன்னிப்பின் வாக்கியம் அல்ல;

அது அறிந்த கரிசனத்தின் ஒப்புதல்.

மாறாதவர்களையும் மௌனமாய் சேர்த்து நிற்கும் அந்த பாசம் —

அதுவே இந்தக் கவிதையின் தெய்வீக பாங்கு.

“சர்ப வாடையிலொரு சந்தர்ப்ப விருந்து”

அன்பின் துரோகத்தையும் கருணையின் மீள்பிறப்பையும் ஒன்றாகத் தாங்கும் கவிதை.

அது கோபத்தின் பின்சாயல் அல்ல;

மனித உறவின் மௌன நஞ்சுக்கான பரிகாரம்.

🌙 வலியிலும் வன்மையிலும் அல்ல,

அறிந்த கரிசனத்தில்தான் ரவி அல்லது அவர்களின் சொல் மலர்கிறது.

***

Series Navigation

அப்பாவின் சைக்கிள்2024 ஆம் ஆண்டிற்கான ‘விளக்கு’ விருதுகள் அறிவிப்பு