தொடுவானம்100. பிரேதங்களுடன் உடற்கூறு

நீண்ட விடுமுறையை கிராமத்துச் சூழலில் கழித்தது மனதுக்கு ரம்மியமாக இருந்தது. தனிமையிலேயே  வாழ்ந்து பழகிப்போன நான் உற்றார் உறவினருடன் உல்லாசமாக இருந்தேன். வயல்வெளி. தோட்டம், வைக்கோல்  போர், ஆடுமாடுகள், கிராம  மக்கள், குளம், ஆறு, குடிசைகள், கோவில் மத்தியில் பொழுது போனது இதமானது. நேரம் வாய்த்தால் கூண்டு வண்டியில் பால்பிள்ளையுடன் குமராட்சி சென்று வருவேன்,  அப்போது நான்கூட வண்டி ஓட்டுவேன். காளைகள் இரண்டும் பழகிவிட்டதால் என் சொல்லுக்கு கட்டப்பட்டன! அங்கு மீன் இறால் காய்கறிகள வாங்கி வருவோம். ஆற்று மீன்கள் ருசியாக இருக்கும். அதில் விரால் மீன்கள் எனக்கு மிகவும் பிடிக்கும்.

சில நாட்களில் பேருந்து ஏறி சிதம்பராம் செல்வோம்.அங்கு கடைத்தெருவைச் சுற்றி வருவோம். தேவைப்படும் பொருள்களை வாங்கிக்கொள்வேன். என்னிடம் கை நிறைய அப்பாவின் பணம் இருந்ததால் கவலையின்றி செலவு செய்தேன். கிராமத்தில் இருந்தாலும் தேவையான அனைத்தையும் வாங்கி வைத்துக்கொண்டால் எந்த குறையும் இல்லாமல் இருக்கலாம்.

அண்ணி வந்தபின் இராஜகிளியின் வருகை கூடியது. கோகிலத்தின் வருகை குறைந்தது. ஆற்றங்கரையில் அவளைப் பார்க்கும்போது மிகுந்த கவலையுடன் காணப்படுவாள். நான் ஆறுதல் கூறுவேன்.அவளோ சமாதானம் ஆகமாட்டாள். அவ்வப்போது அழுவாள். அது எனக்கு பழக்கமாகிவிட்டது. நாட்கள் செல்லசெல்ல அவளின் சோகம் கூடியது. எனக்கு என்ன செய்வதென்று தெரியவில்லை.

அண்ணன் அண்ணி மீண்டும் திருச்சி கிளம்பிவிட்டனர். கோகிலத்தின் முகம் கொஞ்சம் மலர்ந்தது. மீண்டும் வீட்டுக்கு அடிக்கடி வந்து அம்மாவுக்கு உதவியதோடு எனக்கும் பணிவிடை செய்தாள். அப்படிச் செய்வதில் அவளுக்கு ஒருவகையான மனநிறைவு.

” அடுத்த லீவு எப்போது? ‘ இப்படி அடிக்கடி கேட்பாள்.

” மூன்று மாதங்கள் கழித்து. ”

” இன்னும் மூணு மாசமா? ”  சொல்லிவிட்டு எதையோ யோசிப்பாள்.

” நான் எங்கும் போய்விட மாட்டேன். கவலையை விடு. ” சமாதானம் சொல்வேன்.

” எனக்கு தீராத கவலைதான். ஏன்தான் இந்த வாழ்க்கையோ? ” விரக்தியுடன் கூறிவிட்டுச் செல்வாள்.

ஒருவாறாக அந்த நீண்ட விடுமுறை முடிவுக்கு வந்தது. மீண்டும் கல்லூரிக்குப் புறப்பட்டேன்.

அந்த இரயில் பிரயாணம் முழுதும் ஊர் நினைவாகவே இருந்தது. நள்ளிரவுக்குப்பின் புகைவண்டி விழுப்புரம் தாண்டி திருவண்ணாமலை நோக்கி ஓடியது. நல்ல நிலவொளி. உறங்கிய ஊர்களையும் பறந்து கிடந்த விளை நிலங்களையும் காண்பது  பரவசமானது. அந்த வட்ட நிலாகூட பின்தொடர்ந்து ஓடி வருவது போன்றிருந்தது. வெறும் வெட்டவெளியில் உயர்ந்த பனைமரங்கள் ஆடாமல் அசையாமல் நின்று உறங்குவது போன்றிருந்தது. நிலவொளியில் அந்த காட்சி தீட்டிய ஓவியம் போன்றிருந்தது!  புகைவண்டி ஓடும் சத்தம் தவிர சன்னல் வெளியில் மயான நிசப்தம். எங்கும் ஏகாந்தம்! உறக்கம் கண்களைத் தவழும் வரையில் அந்த  இரவின் அழகில் கிறங்கிப்போனேன்.

கண்விழித்துப் பார்த்தபோது வேலூர் கண்டோன்மென்ட் நிலையத்தின் பெயர்ப்பலகை தெரிந்தது.  துரிதமாக வெளியேறினேன்.

விடுதியை வந்தடைந்ததும் முற்றிலும் வேறு மனிதனானேன். இனி நான் இரண்டாம் ஆண்டு மருத்துவ மாணவன்! ஐந்தரை வருட மருத்துவக் கல்வியில் மேலும் ஒரு படி ஏறிவிட்டேன்! என்னுடைய அறை நண்பர்கள் சம்ருதி, கணேஷ், தாமஸ் மாமன் ஆகியோர் முன்பே வந்துவிட்டனர். மூவரும் தேர்ச்சியுற்றனர். கைகொடுத்து வாழ்த்துகளைப்  பரிமாறிக்கொண்டோம்.. நலன் விசாரித்தனர். எங்கள் வகுப்பில் சார்லஸ் பிரேம்குமார் மட்டுமே ஆங்கிலப் பாடத்தில் தொல்வியுற்றுள்ளான். இவ்வளவுக்கும் அவன் நன்றாக ஆங்கிலம் பேசுபவன். ஏனோ ” த மேயர் ஒப் கேஸ்ட்டர்பிரிட்ஜ் ”  நாவலை அவன் சரியாகப் படிக்கவில்லை. ஆங்கில வகுப்பில் அனைவரும்தான் தூங்கினோம் – அவன் உட்பட! அப்படி தூங்கினாலும் தேர்ச்சி பெறுவோம் என்று சாதனை புரிந்த எங்களில்  அவன் மட்டும் தேர்ச்சி பெற முடியாமல் போனது பெரும் அதிர்ச்சியாகும்! ஆனால் பரவாயில்லை. அவன் எங்களுடன் இரண்டாம் ஆண்டு வகுப்பில் இருந்துகொண்டே ஆறுமாதம் கழித்து மீண்டும் ஆங்கிலம் எழுதி தேர்ச்சி பெற்றுவிடலாம்.