ஜென் ஒரு புரிதல் 11

மூத்த எழுத்தாளர் ஜெயகாந்தன் தமது கட்டுரைகளுள் ஒன்றில் சாவு வீட்டில் அழுகிறவர்கள் எல்லோருமே தமது மரணத்தை எண்ணியே அழுகிறார்கள் என்று குறிப்பிட்டிருந்தார். சென்னையில் மின்சார மயானத்தில் ஒரு உறவினரின் ஈமைக் கிரியைகளுக்கெனச் சென்றிருந்த போது எரிக்கும் மின் எந்திரத்தின் முன் உடல்கள் வரிசையில் இருப்பதைக் காண நேர்ந்தது. நாம் ஒருவரின் வாழ்நாட்களில் அவர் நம்மிடம் பகிர்ந்து கொள்ளுபவற்றில் பலவற்றின் முழு விவரங்களைக் கேட்டு அறிவதில்லை. அவர் நம்மிடம் உதவி கேட்கப் போவதில்லை என்று தெரிந்த பிறகே நிம்மதியாகப் பேசத் துவங்குகிறோம். அவரின் மரணத்தின் போது துக்கம் பாராட்டுவது பண்பு தான் எனினும் அது செயற்கையான ஒரு சம்பிரதாயத்துக்கென செய்வதாகவே அமைகிறது. எனவே ஜெயகாந்தன் சொன்னது சரியே.

பௌத்தம் சம்பந்தப்பட்ட ஒரு கதை உண்டு. புத்தரின் புகழ் பரவிக் கொண்டிருந்த காலத்தில் அவர் பல ஊர்களுக்கும் பயணம் மேற்கொண்டிருந்தார். அப்போது ஒரு ஊரில் ஒரு தாயின் சிறு வயது மகன் மரணமடைந்து விட்டான். புத்தர் அவனை உயிர் பிழைப்பிக்கக் கூடும் என்று ஒருவர் குறிப்பிட அந்தத் தாயும் புத்தரை அணுகினாள். புத்தரிடம் அந்தத் தாய் தனது துக்கத்தில் நீண்ட நேரம் அழுது புலம்பி இறைஞ்சிய படியே இருந்தாள். புத்தர் ஆழ்ந்த இரக்கத்துடன் அவளைப் பார்த்தபடி மௌனமாகவே இருந்தார். அவளுக்கு பதில் சொல்ல அவர் விரும்பவில்லை என எண்ணிய சீடர்கள் அவளை வெளியே போகும் படி சொல்ல அவர்களைக் கையமர்த்திய புத்தர் “ஒரு பிடி எள் வேண்டும்” என்றார். “ஐயா. உடனே கொண்டு வருகிறேன்” என்றாள். “நீ அந்த எள்ளை மரணமே நிகழாத குடும்பத்திலிருந்து வாங்கி வர வேண்டும்” என்றார். பல மணி நேரம் அலைந்து திரிந்த அந்தப் பெண் அப்படி ஒரு குடும்பமே இல்லை என்றே அறிந்தாள். புத்தரின் எதிரே வந்து அமைதியாக அமர்ந்தவள் எதுவும் பேசவே இல்லை. ” இது தாங்க இயலாத துக்கமே எனக்குப் புரிகிறது. ஆனால் இது எல்லா உயிரினங்களுக்கும் பொதுவானதே. உன் கடமைகளைத் தொடர்ந்து செய்” என்று அனுப்பி வைத்தார்.

மரணம் நமக்கு இரண்டு விஷயங்களை சற்று வலிக்கும் படி புரிய வைக்கிறது. ஒன்று மனித வாழ்க்கையின் நிலையின்மை. மற்றொன்று நம் பற்றுகள் தற்காலிகமானவை. மாறிக்கொண்டே இருப்பவை. இடையறாத ஒரு மாயைக்குள் நம்மை ஆழ்த்துபவை. ஆனால் சற்று நேரத்திலேயே மரணம் தந்த பாடம் நமக்கு மறந்து விடுகிறது.

பற்றுகள் நமது பார்வையைக் குறுக்கி விடுகின்றன. பற்றுகளின் எண்ணிக்கையும் இறுக்கமும் அதிகரிக்க அதிகரிக்க நம்
சமநிலை கெடுகிறது. நாம் பற்றியது நம் கை நழுவிப் போய்விடக் கூடாதே என்னும் பதட்டம் அதிகரிக்கிறது. அந்தப் பதட்டமே நாம் பற்றிய உறவுகளுக்கோ சொத்து அல்லது புகழுக்கோ காவலாகத் தாறுமாறாக ஏதேதோ செய்ய வைக்கிறது. இது என்னுடையது என்னும் இறுமாப்பின் இருளிலேயே இருக்க நேரிடுகிறது. உறவுகள் நம்மை நிராகரிக்கும் போது, பொருளை நாம் இழக்கும் போது, புகழ் காலப் போக்கில் மறையும் போது இவை நிலையற்றவை என்னும் விவேகம் மிகுவதில்லை. ஒரு வலியும் துக்கமுமே மிகுகிறது.

அவ்வாறெனில் பந்த பாசங்களே கூடாதா? பொருளிலாருக்கு இவ்வுகில்லை என்றதும் தோன்றிற் புகழொடு தோன்றுக என்றதும் பொய்யா? இல்லை. இது என்னுடையது என்னும் பற்றும் இது நிலைக்கும் என்னும் மயக்கமுமே நம்மை முடக்கிப் போடுகின்றன. பற்றில்லாத பாசம், பற்றில்லாத பொருள், புகழ் நமது காலுக்கு விலங்காக அமையாமல் நம்மை விவேகம் நோக்கி நகர அனுமதிக்கின்றன. ஜென் பதிவுகளில் பற்று விடல் குறித்த தீர்க்கமான செய்தியைக் காண இயலும்.

ஒன்பதாம் நூற்றாண்டின் “பொ சூ ஐ” கவிதைகளை வாசிக்கும் போது அவர் புத்த பிட்சு அல்லர் குடும்ப வாழ்க்கையில் இருந்தவர் என்று தெரிகிறது:

வசந்தகாலப் பனி
——————-

ஒரு பனிக் கிரீடத்தை நான் அணிந்திருக்கிறேன்
காலத்தின் பரிகாசத்துக்குரிய சரிவாய்

முற்றத்தில் படலமாய் பனி
வசந்தத்தின் பளபளக்கும் சுவாசம்

நலங்குன்றிப் படுத்துவிட்டேன்
என் மனைவி மூலிகைத் தேடலில்

குளிரில் உறைந்த என் தலையைச் சீவ
பணிப்பெண்ணுக்காகக் காத்திருக்கிறேன்

உடலே இல்லையேல் புகழால் பயனுண்டா?
உலக வாழ்வுக்கான பொருட்களை
நான் ஒதுக்கி விட்டேன்

சலனமற்ற என் மனதின் முனைப்பு
யாருமற்ற படகிடமிருந்து கற்றுக் கொள்வது

லியூட் (வயலினை விட சற்றே பெரிய இசைக் கருவி)
———————————————————–

எனது ‘லியூட்’ டை சிறிய மேசை மீது
வைத்து விட்டேன்

உணர்வுகளை அசை போட்டு
நான் தியானத்திலிருக்கிறேன்

நான் அதை மீட்டி சுண்டி
இசைக்காத காரணம்?

தென்றல் அதன் தந்திகள்
மீது
லியூட் தானே தன்னை
வாசித்துக் கொள்கிறது

மூங்கில் விடுதியில்
———————-
ஒரு மாலையில் பைன் மரங்களின்
அரவணைப்பில்
இரவில் மூங்கில் விடுதியில்

போதை தரும்
தெள்ளத் தெளிவான வானம்
ஆழ்ந்த தியானத்தில்
மலைப்புரத்து வீட்டிற்குப் போனது போல்

புத்திசாலிகள் அசடுகளை விஞ்ச இயலாது
விரைபவர் மௌனிகளுடன் பொருந்தார்
மெய்வருத்தாமை! (உன்னால் பாதை அமைக்க இயலாது)
அதுவேதான்!
விந்தையின் தலைவாயில்!

யாருமற்ற படகிலிருந்து கற்றுக் கொள்வது என்னும் பதிவு மிகவும் ஆழ்ந்த பொருளுள்ளது. வாழ்க்கைப் பயணத்தில் மனம் பல பயணிகளை ஏற்றிக் கொள்கிறது. இறக்கி விடுகிறது. காற்றின் திசையில் கரை சேருகிறது. அல்லது படகோட்டியின் நோக்கப்படி. யாருமற்று அது காலியாக நிற்கும் போது தான் பயணிகளும் பயணங்களும் இல்லாத ஒரு இருப்பு அதற்கு உண்டு என்பது தெளிவாகிறது. பயணிகள் மீதோ திசைகள் மீதோ இலக்குகள் மீதோ எந்தத் தேர்வும் படகுக்குச் சாத்தியமில்லை. எனவே காலியாய் கரையிலிருப்பதும் நகர்வதும் சுமப்பதும் இவை எல்லாமே ஒன்று தான். பயணிகள் மீதோ திசைகள் மீதோ இலக்குகள் மீதோ பற்றுக்கொள்ள் என்ன இருக்கிறது?

ஜென் பற்றிய புரிதலுக்கு இன்னும் நிறையவே இருக்கிறது. மேலும் வாசிப்போம்.