கவிதை

பூபாளம்

சிறகை கொடுத்த கடவுள்

பறக்கவும் கற்றுத் தருவாரா

அன்பை பருகிக் கொண்டிருக்கும் போது

எனக்கு எப்படி பசியெடுக்கும்

தனிமையில் அலைகளைப் பார்த்தபடி

கடற்கரையில் நின்றிருக்கின்றாயா

கூண்டுப் பறவைக்கு

விடுதலை அளித்தபோது

ஏற்பட்ட நிறைவை

எப்போதாவது அனுபவித்திருக்கின்றாயா

தாயின் கரங்களுக்கு அப்புறம்

தென்றல் வருடிக் கொடுப்பது தானே

மனதுக்கு இதமளிக்கின்றது

தோல்வியின் மூலம்

கற்கும் பாடங்களை

எளிதில் மறந்துவிட முடியுமா

சிகரத்தை அடைந்ததும்

மனதில் வெற்றிடம்

ஏற்படுவதில்லையா

காயம்பட்ட இதயங்களுக்கு

வார்த்தைகள் தானே

ஒத்தடம் கொடுக்கின்றன

விடியலின் பூபாளத்தை

உயிர்கள் ரசிப்பதில்லையா

அந்தி சாயும் போது

நிழல்கள் நீளுவதில்லையா.

மறுபக்கம்

அடிக்கடி

சமநிலை பாதிக்கும்படி

சிந்திக்காதே

வாழ்க்கை நீ நினைப்பது போல்

கொடியதல்ல

இலையைப் போல்

இலகுவாக இருக்கமுடியவில்லை

என்றாலும் பரவாயில்லை

தண்ணீரைப் போலாவது

சலசலத்துக் கொண்டிறேன்

நமது திட்டப்படி எதுவும்

நடக்காத போது

அச்சாணி கழன்றதைப் போல்

ஏன் தவித்துப் போகிறாய்

மழையை எதிர்பார்த்திருக்க

அது தூறலுடன்

விடை பெற்றுக்கொள்வதை

கவனித்திருக்கின்றாயா

நாளைக்கான

டைரிக் குறிப்பை

இன்று யாராவது

எழுத இயலுமா

ரயிலில் பயணம் செய்பவர்கள்

சுமைகளை தனது தலையிலா

சுமந்து செல்கிறார்கள்

சில சமயம் கேள்விகளுக்கு

நாம் மெளனத்தை

பதிலாகத் தருவதில்லையா

நாளையின் ரகசியத்தில்

யாராவது

நுழைந்து பார்க்க முடியுமா.

ப.மதியழகன்

mathi2134@gmail.com