இரு கவரிமான்கள் –

பைரவியின்  அம்மா முகம் மலர்ந்தது….ரத்தினம்..கொஞ்சம் சீக்கிரமாப் போயி கொடுத்துட்டு வந்துடுங்க….! அவள் குரலில் ஏதோ ஒரு நிம்மதி இருந்தது ரத்தினத்திற்கும் புரிந்தது.

ஆமா…. யார்ட்ட இருந்து கால் வந்துண்டே இருக்கு.? ..மொபைலை பார்க்கிறாள் ….அத்தனை மிஸ்டு  கால்கள்  அனைத்தும் மாதவியினுடையது.

உனக்கும் மாதவிக்கும் ஏதாவது மன வருத்தமா?  ரமேஷுக்கும் மாதவிக்கும்…ஏதாவது…! என்று சொல்ல நினைத்ததை சொல்லாமல் விடுகிறாள்.

ச்சே..நீ கொஞ்சம் பேசாமல் இரேன் …நீ நினைக்கிறது எதுவும் இல்லை…இது வேற….என்று கைபேசியை சுவிட்ச் ஆஃப் செய்யப் போகும் போது மறுபடியும் அழைப்பு….ஆனால் அது ஆதித்தனிடமிருந்து.

பாலைவனத்தில் சோலையைக் கண்ட பரவசத்தில் ‘ஹலோ’ என்கிறாள். அவளது குரல் சோகத்தை மறைத்தது.

நிகழ்ச்சியைப் பாராட்டி விட்டு…ரொம்ப நன்றாகப் பாடினீர்கள்…..உங்கள் தோழிக்குப் பரிசு கிடைக்க வேண்டும் என்று நீங்கள் நினைத்தது உங்கள் பெருந்தன்மையைக் காட்டுகிறது. இது தான் தியாகம்….இது தான் நட்பு. எனக்கு உங்களைப் பார்த்தால் பெருமையாக இருக்கு. நீங்கள் ஏற்கனவே புகழின்  உச்சியில் நிற்கிறீர்கள்..இப்போது உங்கள் தோழியையும்  இந்த நிகழ்ச்சி மூலமாக அந்த உயரத்துக்கு கொண்டு சென்ற விதம் பெருமைப்பட வைக்கிறது.அதான்…தொலைக் காட்சியில் இப்போ தான் பார்த்தேன்…. உங்கள் பாட்டும் பிரமாதம். உங்கள் தோழியின் நாட்டியமும் பிரமாதம். நீங்கள் வேண்டுமென்றே பரிசை விட்டுக் கொடுத்து  போலத் தெரிந்தது. அதான் உங்களை வாழ்த்தணும்ன்னு  கூப்பிட்டேன்.

……………… (இவன் பேசப் பேச…பைரவி  தூள் தூளாக உடைந்து குமுறிக் கொண்டிருந்தாள்.உள்ளுக்குள்.)..…பதில் பேச முடியாமல்  அவளை ஏதோ உணர்வு தொண்டையை அடைத்தது.

ஹலோ…..ஹலோ…..இருக்கீங்களா...? பைரவி…பைரவி…பைரவி…ஆர் யூ தேர்…பைரவி பேசுங்க…..!

மீண்டும் இவளது மௌனம்…(அவன் இவளது பெயரை அழைக்க ,அழைக்க இவளது உயிர் இவளை விட்டு எங்கோ பறந்தது போலிருந்தது…)

சரி…நான் வெச்சுடறேன்…! ஆதித்தனிடமிருந்து கைபேசி  இணைப்பு துண்டித்தது. பைரவியின் மனதுக்குள் ஆதித்தனின் வயலின் வாசிக்க ஆரம்பித்தது.  அவன் வாசித்த துன்ப  ராகம் அவள் காதில் இன்ப  ராகத்தைக் கொட்டியது.

இப்படியும் ஒரு கோணம் இருக்கிறதா? நான் ரமேஷ் மேல் வைத்திருந்த நம்பிக்கை பொய்யாகிவிட்ட உணர்வில் இப்படி மதி கேட்டுப் போச்சே…!

அன்று மாதவி சொன்னது நினைவுக்கு வந்தது. ரமேஷ் தான் நடுவில் ஏதாவது தில்லுமுல்லு பண்ணியிருக்கணும். இல்லாவிட்டால் நிஜம்மாவே மாதவியின் நாட்டியம் தான் ஜட்சுக்குத்  தெரிய வெற்றி பெற்றிருக்க வேண்டும். இதில் என் மனசு சுயநலமாக ஒரு விஷயத்தை நினைத்துக் கொண்டு எப்படி மாதவியைக்  கண்டு என் மனசு பொறாமைப் பட்டது? எனக்குள் எங்கிருந்து மூண்டது இந்த ஆசைத் தீ ?   இந்த ரமேஷ் மனத்தில் நுழைந்து என்னுள் இந்தப் பொறாமைத் தீயைப் பந்தமாக ஏறிய விட்டிருக்கிறான். இத்தனை நாள் அது உள்ளுக்குள் புதைந்து கொண்டே தான் இருந்திருக்கிறது.

இதோ அதை ஆதித்தன் அழகாக அமைதி நீரை ஊற்றி அணைத்து விட்டார். என்னை எனக்குப் புரிய வைத்து என் இதயத்தில் தீபம் ஏற்றியவர் ஆதித்தன். என்னைத் தனக்குள் இழுத்துக் கொண்டு  ஆசை எனும் தீப்பந்தத்தைச் செருகியவன் ரமேஷ்…! இந்த வித்தியாசத்தை நான் உணர வேண்டும் என்பதற்காகவா இதெல்லாம் நடக்கிறது….? தனக்குள் கேள்வி கேட்டுக் கொண்டு ஒன்றும் புரியாதவளாக அமைதியானாள் பைரவி.

சற்று நேரத்தில் ‘வீணையை  கொடுத்துட்டு வந்தாச்சும்மா’ அவர் ஒண்ணுமே  சொல்லலை. அங்க “வெச்சுட்டுப் போ ” ன்னு சொன்னாரு. அந்த ரூமில் நம்ம மாதவியம்மாவும்  இருந்தாங்க….என்னைப் பார்த்தும் அவங்க தெரிஞ்சா மாதிரியே கண்டுக்கலை…ஒரு புன்சிரிப்பு கூட இல்லைம்மா…. ஏதோ சதி நடந்திருக்கு.  இருவர் முகத்திலும் இருள் படிந்திருந்தது.   என்று எரியும் நெருப்பில் எண்ணை ஊற்றி விட்டுப் போனார் ரத்தினம்.

இவள் அந்த அவமானத்தை முழுங்கிக் கொண்டு…சரி தேங்க்ஸ்…நீங்க வீட்டுக்குப் போகலாம்..இன்னைக்கு எனக்கு ஒரு வேலையும் இல்லை..’ என்று சொல்லி அனுப்பினாள் .

பைரவியின் அம்மா எட்டிப் பார்த்து ‘அப்பாடா…இப்பத் தான் எனக்கு நிம்மதியா இருக்கு…’என்று நெஞ்சில் கை வைத்த படியே பெருமூச்சு விட்டபடியே….தலை போற அவசரத்தில் இந்த விஷயத்தை முதல்ல அவர்ட்ட ஃபோன் போட்டுச் சொல்லணும். வீணை கிளாஸ் எடுத்துண்டு இருப்பாரே…..சிறிது பின் தங்கினாலும்..’இதைச் சொல்லலைனா இப்ப என் தலையே வெடிச்சுடும்’ எத்தனை வேண்டிண்டேன்…..’இந்த ரமேஷின்  பிடியிலிருந்து பைரவி விலகணும்னு ‘.  பகவான் கண்ணைத் திறந்தான். அவனும் அவன் மூஞ்சியும்..சிரிப்பும்…அவனைப் பார்த்த அன்னிக்கே மனசுக்குப் பிடிக்கலை..என்ன செய்யறதுன்னு தெரியாம மனசுக்குள்ள புழுங்கிண்டு  கிடந்தோம். நிம்மதியா சுதந்திரமா இருந்த பொண்ணு எப்ப அவனோட  நினைப்பில் எதையோ பறிகொடுத்தவள் மாதிரி…அடிக்கடி வருத்தப் பட்டுண்டு….! பைரவியின் தாய்மனம்….தனியே மனசுக்குள்   நிம்மதியில் புலம்பியது.

அந்த நேரம் பார்த்து வாசலில் கார் வந்து நிற்கும் சப்தம் கேட்டதும்…” போச்சுடா….வினை வீடு தேடி வரும்’ ன்னு இதைத் தான் சொல்வாளோ… இவளா ஒதுங்கினாலும் விட மாட்டான் போல இருக்கே…மீண்டும் வீணையைத் தூக்கி கொண்டு வந்து விட்டானோ…..? காலைச் சுத்தின பாம்பு… உதறினாலும் போகாது.  பதட்டதோடு வெளியே வந்து பார்க்கிறாள். மனம் “அவனாக இருக்கக் கூடாதே…” என்று வேண்டிக் கொண்டது.

மாதவி காரை விட்டு இறங்கிக் கொண்டிருந்தாள். எங்கிருந்தோ ஒரு நிம்மதி வந்து மனதை தடவியது. அப்பாடா…அவன் இல்லை .

மாதவியின்  முகம் வழக்கத்துக்கு மாறாக வாடியிருந்ததை கவனிக்கத் தவற வில்லை பைரவியின் அம்மா.

வா…வா…வா…மாதவி…பாராட்டுகள்;  ரொம்ப  சந்தோஷம் …நீ தானே ஜெயிச்சே…. பைரவி உள்ள ரூமில் இருக்கா போய்ப் பாரு. உனக்கு ஹார்லிக்ஸ் கலந்து எடுத்துண்டு வரேன்…சொல்லிவிட்டு நகர்ந்தாள் .

அறையில் தனது படுக்கையில் கவிழ்ந்து படுத்துக் கொண்டு குலுங்கிக்  கொண்டிருந்தாள் பைரவி.

மாதவி சென்று தயக்கத்துடன் அவளது தோளைத் தொட்டதும் , விசித்திர ஸ்பரிசத்தில் திரும்பியவள், சுதாரித்துக் கொண்டு “எப்ப வந்தே மாதவி?’

‘இப்பத் தான்..’ இதுக்கும் எனக்கும் சம்பந்தம் இல்லை பைரவி…’இந்தா செக் ‘ பணத்தை மாற்றித் தரேன்.இது நியாயமா உன்னோடது தான். அன்னிக்கு  சொன்னது தான் இன்னிக்கும் என்னிக்கும்…பரிசு உனக்குத் தான் கிடைச்சிருக்கணும்..ரத்தினம் வீணையைத் திருப்பி கொண்டு வந்து கொடுக்கும் போதே  நினைத்தேன்….உன் மனசு எவ்ளோ வேதனைப் பட்டிருக்கும்னு.  என்னைப் புரிஞ்சுக்கோ…நான் உன்னைத் தேடினேன்….நீ அங்கே இல்லைன்னு தெரிஞ்சதும் உனக்கு ஃபோன் செய்தும் பார்த்தேன்…நீ எடுக்கலை…  கோபம்னு புரிஞ்சுண்டேன்.

மாதவி !  பரிசு கிடைச்சது  உனக்கு.  உனக்குக் கிடைத்த பரிசைத் தட்டிப் பறித்துக் கொள்பவள் நானில்லை புரிஞ்சுக்கோ..

இந்தச் செக் ஒண்ணும் எனக்கு வேண்டாம். நான் பணத்துக்காக அழலை. நீ வெற்றி பெற்றதில் எனக்கு சந்தோஷம் தான். என்னமோ மனசுக்குள்ள ஒரு பாரம். வேற ஒண்ணுமில்லை.

ஒருத்தரை நம் மனசுக்குள் வரும்போது எவ்வளவு சந்தோஷப் படுவோம் அதே போல் மனசு வெறுமையாகும் போது அதுக்காக அழுவோம்…. இல்லையா? மற்றபடி உனக்கும் இதுக்கும் சம்பந்தமில்லை என்று பைரவி சொல்லி சமாளிக்கிறாள்.

அப்போ நீ ஏன் அங்கேர்ந்து கிளம்பிப் போனே? உனக்கு என் மேல என்ன கோவம்? நான் என்ன செய்தேன் அதைச் சொல்.. நான் எவ்வளவு தவிச்சுப் போனேன்னு உனக்குத் தெரியுமா?

ரமேஷுக்கு என்னைப் பிடிக்க வில்லை மாதவி !  உன்னைத்  தான்  அவருக்கு ரொம்பப்  பிடித்திருக்கு;  இந்தப் போட்டி  அதை நிரூபித்து விட்டது !   பாராட்டுகள் ! நமக்குள் எதுக்கு போட்டியும் பொறாமையும்.

இது  ஆனந்தக் கண்ணீர் !    நீதான் அவரது வருங்கால மனைவி மாதவி !

சீ…சீ…சீ…! ரமேஷ் உன்னைத்தான் விரும்பி நேசித்தார்.  நீதான் அவரின் எதிர்கால மனைவி !   இந்தப் பரிசு அளிப்பால் நான் அவரை மணப்பேன் என்று நினைக்கிறாயா ?   அதுதான் சஸ்பென்ஸ் !  அவர் பேசும் போதெல்லால் உன்னினிய குரலைதான் மெச்சுகிறார்.

சரியாகச் சொன்னாய் மாதவி !  என் குரலைத்தான் விரும்புகிறார்.  என்னை அல்ல. சி. டி. யில் போட்டு கேட்டுக் கொள்ளட்டும் என் பாட்டை ! அவர் நினைப்பது போல என்னால் வாழ முடியாது

நாளைக்கு ரமேஷ் ஒரு பார்ட்டி தரதா சொல்லியிருக்கார்…ஹோட்டல் க்ராண்ட்ல. நீயும் வந்துடு….கோவிச்சுக்காதே..போதும் உன் ஊடல்.. பைரவி ! நீரடிச்சு நீர் விலகாது.

இனி அதுக்கெல்லாம் அவசியமல்லை.  எனக்கு புரோகிராம் இருக்கு மாதவி. நீ மட்டும் கலந்து கொள்.  நான் வர மாட்டேன்.

இந்தா செக்கைப் பிடி….இது உன் பரிசுப் பணம் தான்…எனக்கு இந்த செக்கை விட நீயும் நம் நட்பும் தான் முக்கியம்.. நீ பாடி நான் ஆடும்போது அதில் கிடைத்த நிம்மதியை வேறெந்தப்  பரிசும் பணமும் தராது. அழாதே எழுந்திரு… வெளியில்  வா…உன்னை இதெல்லாம் ஒண்ணும் செய்து விடாது…சின்ன நூல்கண்டா உன்னை சிறைப் படுத்துவது….ஐ நோ யூ …பைரவி.

உடைந்து போனவளாக பைரவி….ஐம் சாரி மாதவி….! ஒரு நிமிஷம் தடுமாறிட்டேன்…என்றவளை தன்  மடியில் தாங்கினாள் மாதவி.
பைரவியை முதுகில் தட்டிக் கொடுத்து ‘நீ ஏதோ குழப்பத்தில் இருக்கே’ன்னு மட்டும் புரியறது..எதுவா இருந்தாலும் எங்கிட்டச் சொல்லேன். மனசுக்குள் வெச்சு உன்னை நீ வதைச்சுக்காதே.

நேரடியாக் கேட்கிறேன்……நீ ரமேஷை விரும்பறே தானே?  மெல்லக் கேட்கிறாள் மாதவி.