நீங்காத நினைவுகள் – 27

நா.பா. என்னும் இரெண்டெழுத்துச் சுருக்கப் பெயரால் அழைக்கப்பட்ட அமரர் திரு. நா. பார்ததசாரதி அவர்களின் மறைவு நாள் டிசம்பர், 13 ஆகும். அவருடைய சமுதாய நாவல் குறிஞ்சி மலர் கல்கியில் வெளியான போதும், வெளியான பின்னரும் புதிதாய்ப் பிறந்த தங்கள் வீட்டுப் பெண் குழந்தைகளுக்கு அந்தப் புதினத்தின் நாயகியின்  பெயரான பூரணி என்பதைப் பல பெற்றோர்  சூட்டி மகிழ்ந்தார்களாம்! அதே போல் அதன் நாயகன் அரவிந்தனின் பெயரும் பல குழந்தைகளுக்குச் சூட்டப்பட்டது. (இதே போல், பேராசிரியர் அமரர் கல்கி அவர்களின் பொன்னியின் செல்வன் வரலாற்றுப் புதினத்தில் வரும் வானதியின் பெயரில் திரு திருநாவுக்கரசு அவர்கள் ஒரு தமிழ்ப் பதிப்பகத்தையே தொடங்கினார்.)

குறிஞ்சி மலர் கல்கியில் வந்துகொண்டிருந்த காலகட்டத்தில் நான் குழந்தைகளுக்கான எழுத்தாளராக உருப்பெற்று, ஜிங்லியில் தொடர்ந்து எழுதிக்கொண்டிருந்தேன். அந்தப் பத்திரிகை பணம் ஏதும் அனுப்பியதில்லை. (கல்கண்டு, கண்ணன், பூஞ்சோலை ஆகியவற்றில் எழுத்த்தொடங்கியதன் பிறகுதான் பணம் வரலாயிற்று. எனவே, அப்போதெல்லாம் அப்பாவின் எதிர்ப்போடுதான் எழுதிவந்தேன்.) கல்கியைக் காசு கொடுத்து வாங்கும் வசதி இல்லாததால் எங்களூர் சங்கரன் வாசகசாலையில் உறுப்பினராகிப் பத்திரிகைகளைப் பெற்றுப் படித்து வந்தோம்.  நா.பா. அவர்களின் குறிஞ்சி மலரை நானும் விழுந்து விழுந்து படித்தேன் என்பதைச் சொல்ல வேண்டியதில்லை.  நேர்மை, ஆண்மை போன்ற அருங்குணங்கள் கொண்டிருந்த கதாநாயகன் அரவிந்தனும், அதேபோல் பெண்களுக்குரியவை என்று கருதப்படும் சிறப்பியல்புகள் கொண்ட கதாநாயகி பூரணியும் என்னைப் பெரிதும் கவர்ந்தார்கள். ஆனால், நா.பா. பூரணியையே பன்னிரண்டு ஆண்டுகளுக்கு ஒரு முறை பூத்துக்குலுங்கும் அரிய குறிஞ்சி மலருக்கு ஒப்பிட்டு எழுதியிருந்ததைச் சகிக்க முடியவில்லை. அதில் உடன்பாடு ஏற்படவில்லை. (அதற்கான காரணம் இன்ன தென்பதை இக்கட்டுரையின் பிற்பகுதியில் அவருடன் நடந்த உரையாடலில் சொல்லவேண்டியிருப்பதால் இங்கும் அதைச் சொல்லவில்லை.)

நா.பா. அவர்களின் மீது ஒரே ஆத்திரம். ‘ பெரிய எழுத்தாளராக இருந்துகொண்டு கொஞ்சங்கூட யோசிக்காமல் இப்படிச் சொல்லிவிட்டாரே!’ என்று மனத்துள் பொருமித் தீர்த்தேன். எனது மறுப்பைத் தெரிவித்து உடனே அவருக்கு ஒரு கடிதம் எழுதவேண்டும் என்று மனம் பரபரத்தது.  எழுதினேன்.  ஆனால் தபாலில் சேர்க்கத் துணிவு வரவில்லை. தமிழ்நாடு முழுவதும் கொண்டாடும் ஒரு பெரிய எழுத்தாளருக்கு அப்படி ஓர் அதிகப்பிரசங்கித்தனமான    கடிதத்தை எழுதுவது சரியாகுமா?’ என்னும் தயக்கம் நிறைந்த கேள்வி  என்னுள் எழுந்ததுதான் அதற்குக் காரணம்.  அப்படியே நான் துணிந்து எழுதிவிட்டாலும்,  நா.பா. என்னைச் சினந்துகொண்டு ஏதேனும் எழுதி, அவரது கடிதம் அப்பாவின் கையில் கிடைத்துவிட்டால் என்ன செய்வது என்கிற அச்சம் இன்னொரு காரணம். குழந்தைகளுக்காகத் தொடர்ந்து ஜிங்லியில் எழுதிக் கொண்டிருந்த என்னை, ‘இது போல் அதிகப்பிரசங்கித்தனமான கடிதமெல்லாம் பெரியவர்களுக்கு எழுதலாமா?’ என்று கேட்பதோடு நில்லாமல்  என் எழுத்து ஆர்வத்துக்குக் கண்டிப்போடு ஒரு முற்றுபுள்ளியும் வைத்துவிட்டால் என்ன செய்வது?’ என்கிற கேள்வியும் நான் வராழைத்துக்கொண்ட துணிச்சலுக்கு முட்டுக்கட்டை போட்டது. 

சில ஆண்டுகள் கழித்து, நாங்கள் சென்னையில் குடியேறியதன் பின், பெரியவர்களுக்கான எழுத்தாளராக வளர்ச்சி பெற்று இலக்கியக் கூட்டங்களில் பார்வையாளராகப் பங்கேற்ற போது நா.பா. அவர்களின் அறிமுகம் கிடைத்தது.

இதற்கிடையே, “தீபம்” என்கிற பெயரில், நா.பா. ஓர் இலக்கிய மாத இதழைச் சொந்தமாய்த் தொடங்கி நடத்தலானார். அதற்கு நானும் ஒரு சந்தாதாரர் ஆனேன். தீபம் ஆகஸ்டு 1981 இதழில், அதன்  ‘இலக்கிய மேடை’ எனும் பகுதியில் கீழ்க்காணும் கேள்வி-பதில் வெளியாகி யிருந்தது.

கேள்வி:            சந்திரனைத் தலையில் உடைய ஒரு பெண் எழுத்தாளருக்கு இப்போது  மார்க்கெட் டல்லாமே?

பதில் :              ஆமாம். கொஞ்ச் காலம் முன்பு வரை ‘நான் இப்போது ஏக பிஸி’ என்றும், ‘என்னுடைய  ரேட் இப்போது கூடிவிட்டது’ என்றும் அவர் பெருமையாகத் தம்பட்டம் அடித்துச் சொன்னதைக் கேட்டால், கொஞ்சம் வேறு விதமாகக் கூடத் தொனிக்கும். அம்மையாருடைய சரச சல்லாப எழுத்துகளைப் படிக்கிற துர்ப்பாக்கியம் நேர்ந்தவர்களுக்கு, மனத்தில் அந்த வேறு விதமான தொனியே உறுதிப்படும். இப்போது எழுத்துத் துறையில் அவருக்கு மார்க்கெட் டல்லாகி விட்டாலும், என்ன, அவர் வேறு ஏதாவது ‘தொழில்’ செய்து கட்டாயம் பிழைத்துக்கொள்வார். நாம் கவலைப்பட வேண்டியதில்லை.’

 இதைப் படித்ததும் ஏற்பட்ட கொதிப்பில் ஒரு கடுமையான கடிதம் என்னிடமிருந்து பறந்தது. அதை அப்படியே தீபம் இதழில் வெளியிட்ட நா.பா. அவர்களின் நேர்மையைப் பாராட்டத்தான் வேண்டும்.

எனது சாடல் பின் வருமாறு:

“தீபம், ஆகஸ்ட், 1981 இதழில், அதன் கேள்வி-பதில் பகுதியில் ஒரு பிரபல பெண் எழுத்தாளர் பற்றிக் “கிசுகிசு” பாணியில் தாங்கள் கூறியவை மிகவும் கண்டிக்கத்தக்கவை.  “சரச-சல்லாப” எழுத்துகளை வைத்து ஓர் எழுத்தாளரை – அவரது தனிப்பட்ட வாழ்க்கையை – எடை போடுவது நியாயம் என்று கொண்டால், அவ்வாறு எழுதாத நிலையிலும் கூட வேறு வகை எழுத்துகளின் அடிப்படையில், நூற்றுக்குத் தொண்ணூற்றொன்பது எழுத்தாளர்களை –  ஆண் எழுத்தாளர்களாயினும் சரி, பெண் எழுத்தாளர்களாயினும் சரி – மட்டமானவர்கள் என்றே விமர்சிக்க வேண்டியது வரும்.  தனி மனிதன் ஒருவனின் வாழ்க்கை பிறருக்கு ஊறு செய்யாத வரையில், அதை விமர்சிக்க யாருக்கும் உரிமை  இல்லை; அது பண்பும் இல்லை.

மேலும், ஆண்களுடன் நட்புறவு கொண்டுள்ள ஒரே காரணத்தால் ஒரு பெண் தவறுகிறவளாகவோ, “வேறு தொழில்” செய்யக்கூடியவளாகவோ இருக்க வேண்டிய கட்டாயமும் இல்லை.  இதை அளவு கோலாகக் கொண்டால், எல்லா எழுத்தாளர்களுக்கும் விபசாரப்பட்டம் கட்டும்படி இருக்கும்.”

இநதச் சாடலை வெள்யிட்ட நா.பாவின் நேர்மையைப் பாராட்டுகிற அதே நேரத்தில்,   பெண் என்று வரும் போது அவளை எடை போடுவதற்குகும் வெளிப்படையாய் விம்ர்சிப்பதற்கும் ஆண்கள் தனி அளவுகோல் வைத்திருக்கிறார்கள் என்கிற பொதுவான விதிக்கு நா.பா.  போன்ற உயர்ந்த மனிதர்களால் கூட விதிவிலக்காக இருக்க முடிவதில்லை என்பதையே இந்நிகழ்வு காட்டுகிறது என்பதைச் சொல்லாதிருக்க முடியவில்லை!

தீபம் இதழில் சாடப்பட்டுள்ள பெண் எழுத்தாளரை விடவும் பன்மடங்கு மோசமான விரசத்துடன் எழுதும் ஆண்களை இப்படியெல்லாம் கடுமையாக விமர்சிக்காமல் விட்டுவைப்பதில் உள்ள நியாயம் புரிய மாட்டேன என்கிறது. இவ்வாறு எழுதுவதில் உள்ள மனக்குமுறலைப் புரிந்து கொள்ளாமல் – அல்லது புரிந்து கொள்ள மறுத்து –  ’எது ஒன்றையும் இவள் பெண் சார்ந்த உரிமைப் பிரச்சினையாக்கிவிடுவாள் என்று குற்றஞ் சாட்டுவார்களே யல்லாது, இந்தக் கூற்றில் உள்ள குற்றச்சாட்டுக்கு நியாயமான பதிலைச் சொல்ல மாட்டார்கள். (சொல்லுவதற்கு எந்தப் பதிலும் அவர்களிடம் கிடையாது என்பதே உண்மையாகும்.)

தங்கள் மூக்கை உடைக்கும் எதிர்ச்

சாடல்களைப் பல இதழாசிரியர்கள் பிரசுரிப்பதே இல்லை என்கிற நிலையில், நா.பா. பாராட்டுக்குரிய நேர்மையாளர் என்பது சரிதானே?

       அழகும் கம்பீரமும் பொருந்திய தமது தோற்றப் பொலிவில் இருந்த தன்னம்பிக்கையுடன், திரப்படக் கதாநாயகன் ஆகும் ஆர்வத்தில், நா.பா. திரு ஏவிஎம் செட்டியார் அவர்களை ஒரு சமயம் அணுகினாராம். கல்வியாளரான அவர் கல்வி சார்ந்த துறைகளில் ஈடுபடலாமே என அறிவுறுத்தி, அவரை இலக்கியப் பாதைக்குத் திருப்பியவர் ஏவிஎம் செட்டியார் அவர்களே என்று நா.பாவின் நெருங்கிய சீடர் திருப்பூர் கிருஷ்ணன் அண்மையில் ஒரு வார இதழில் நினைவு கூர்ந்துள்ளார்.

       நா.பா. அவர்களைப்பற்றி எழுத்தாளர் ஜே.வி. நாதன் தம் கட்டுரை ஒன்றில் பல நாள் முன் எழுதியதும் நினைவுக்கு வருகிறது. அவரைத் தமது இல்லத்தில் (என்று ஞாபகம்) உபசரிக்கும் வாய்ப்புப் பெற்ற ஜே.வி. நாதன், தம் கால்களைக் கழுவிக்கொள்ள நா.பாவுக்கு ஒரு செம்பில் தண்ணீர் கொடுதத போது அவரின்  செந்தாமரைப் பாதங்களைக் கண்டு   தாம் வியந்ததைக் குறிப்பிட்டுள்ளார். கால்களை அந்த அளவுக்குத் துப்புரவாக வைத்துள்ள வேறொருவரைத் தாம் கணடதில்லை என்னும் பொருள்படக் கூறியுள்ளார்.     

                அனைத்திந்திய சாகித்திய அகாதெமியின் தலைவரான நா.பாவின் தலைமையின் கீழ் ஒரு மாநாடு மங்களூரில் நடந்தது. நா.பா. அவர்களால் (எனது மறுப்பு ஏற்கப்படாமல்) வலுக்கட்டாயமாய் அதில் உறுப்பினளாய்ச் சேர்க்கப்பட்டிருந்த நானும் அந்தக் குழுவினருடன் சென்றேன். சாப்பாட்டு மேசை எதிரே அமர்ந்திருந்த போது, வெகு நாள்களாய் என்னை உறுத்திக்கொண்டிருந்த கேள்வியை அப்போது அவரிடம் கேட்டே விடுவது என்று முடிவு செய்தேன்:

        “உங்கள் மேல் பல நாளாய் எனக்கு ஒரு கோபம்.”

        “என்ன கோபம்?”

        “உங்கள் குறிஞ்சி மலர் நாவலில், உங்களையும் அறியாமல் – அல்லது யோசிக்காமல் – பெரும் பிழை ஒன்றைச் செய்திருக்கிறீர்கள்.”

        “பிழையா!  என்ன பிழை?”

        “அந்த நாவலின் நாயகி பூரணியை நீங்கள் குறிஞ்சி மலருக்கு ஒப்பிட்டுள்ளீர்கள். பன்னிரண்டு ஆண்டுகளுக்கு ஒரு முறை பூக்கும் அந்த மலருக்கு ஒப்பானவள் பூரணி என்கிறீர்கள். தடுக்கி விழுந்தால் ஆயிரக்கணக்கான பூரணிகளை நம் நாட்டில் காணலாம். அரவிந்தன் போன்ற இளைஞர்கள்தான் அரிதானவர்கள். எனவே, அரவிந்தனைத்தான் நீங்கள் குறிஞ்சிமலருக்கு ஒப்பிட்டிருந்திருக்க வேண்டும். பூரணியை ஒப்பிட்டது தவறு!”

       நா.பா. பெரிதாய்ப் புன்னகை செய்தாரே ஒழிய என்னை மறுத்தோ தமது கூற்றுக்குச் சப்பைக்கட்டுக் கட்டியோ எதுவுமே சொல்லவில்லை.

       நா.பா. அவர்களின் மீது எனக்கு இன்னொரு வருத்தமும் உண்டு. சாகித்திய அகாதெமியின் உறுப்பினர் என்கிற வகையில் நான்கு ஆண்டுகளில் நான் பரிந்துரை செய்த நான்கு எழுத்தாளர்கள் ஆர். சூடாமணி, சுஜாதா, ரா.கி. ரங்கராஜன், வலம்புரி ஜான் ஆகியவர்களில் எவருக்குமே விருது கிடைக்கவில்லை என்பதுதான் அது!                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                

………