தொடுவானம் 63. வினோதமான நேர்காணல்

 

நேர்முகத் தேர்வின் இரண்டாம் நாள்.
காலையிலேயே மிகுந்த உற்சாகத்துடன் புறப்பட்டுவிட்டேன். சரியாக காலை ஏழரை மணிக்கு உணவுக் கூடத்தில் ஒன்று கூடினோம். என்னைப் போன்றே மற்ற மாணவர்களும் உற்சாகமாகவே காணப்பட்டனர். ஒவ்வொருவருக்கும் மருத்துவம் பயில இடம் கிடைத்துவிடும் என்ற நம்பிக்கை என்னைப்போல்தானே இருந்திருக்கும்? நான் அது கண்டு அஞ்சவில்லை. என் திறமை மீது எனக்கு நம்பிக்கை இருந்தது. அதோடு என்னை ஒரு பெரிய சக்தி இயக்கிக் கொண்டிருப்பதும் தெரிந்தது. இதுவரை நாத்திகனாக வளர்ந்து விட்ட எனக்கு இப்போது இத்தகைய கடவுள் நம்பிக்கை உண்டானது வினோதமானதுதானே!

பசியாறும் படலம் தொடர்ந்தது.சில பொதுவான பொருள்கள் பற்றி பேசிக்கொண்டே சுவையான இட்டிலி, வடையை உண்டோம். அதன் பின்பு நேற்று போலவே கல்லூரி கட்டிடத்துக்கு, செம்மண் சாலையில் நடந்து சென்றோம்.

அங்கு வகுப்பு அறைக்குள் செல்லாமல் மரம் செடி கொடிகள் நிறைந்த ஒதுக்குப்புறமான ஓர் இடத்துக்குச் சென்றோம். அங்கு சில மூங்கில் கழிகளும் கயிறுத் துண்டுகளும் கீற்றுகளும் அடுக்கி வைக்கப் பட்டிருந்தன. அவற்றைக்கொண்டு நாங்கள் ஒரு மாட்டுக் கொட்டகை கட்டவேண்டும். பார்வையாளர்கள் இருவரும் அதை எவ்வாறு செய்து முடிக்கிறோம் என்பதைக் கவனிப்பார்கள் என்பது எங்கள்  அனைவருக்கும் தெரிந்ததுதான். ஆகவே அதை முறையாகச் செய்தோம். முதலில் தமிழ் நாட்டில் மாட்டுக் கொட்டகையைப் பார்த்துள்ளது யார் யார் என்பதைக் கேட்டறிந்தோம். நான் கிராமத்தில் இருந்துள்ளதால் அது பற்றி எனக்கு நிறையவே தெரிந்தது. அதை கூறி மாட்டுக்கொட்டகையின் அமைப்பு முறையைக் கூறினேன். அதன் நீளம், அகலம், உயரம் முதலியவற்றை குறித்துக்கொண்டோம். அதன் பின்பு வேலைகளைப் பகிர்ந்து கொண்டோம். ஒருவர் கடப்பாரையால்  குழிகள் தோண்டவேண்டும். ஒருவர் மண் அள்ளி வெளியில் இடவேண்டும். சிலர் தூண்களை ஊன்ற வேண்டும். அதுபோன்று கூரையில் கீற்றுகள் வைத்துப் பின்னி கட்டவேண்டும். அனைவருமே ஏதாவது ஒரு வேலையில் தீவிரம் காட்டினோம். யாரும் வெறுமனே வேடிக்கைப் பார்க்கவில்லை. அதில் காட்டும் ஈடுபாடுக்கு மதிப்பெண்கள் கிடைக்கும் என்பது தெரியம் .பார்வையாளர்கள் இருவரும் ஏதும் சொல்லாமல் எங்களைப் பார்த்துக்கொண்டுதான் இருந்தார்கள். அவர்கள் எதை வைத்து யாருக்கு அதிக மதிப்பெண்கள் தருவார்கள் என்பது யாருக்கும் தெரியாது. ஒருவாறாக அந்த மாட்டுக் கொட்டகையை கட்டி முடிக்க இரண்டு மணி நேரமாகிவிட்டது.