இரு கவிதைகள்

அகதிக்  காகம்           

                               – பத்மநாபபுரம் அரவிந்தன் –

நீண்டதோர் கடற்  பயணத்தின்

மூன்றாம் நாள் அதிகாலை

கண்ணில்ப் பட்டது முன்புறக் கொடிமர

உச்சியில் அமர்ந்திருந்த அக்காகம் ..

சில நூறு மைல்கள் கரையே இல்லாப்

பெருங் கடல் நடுவே எப்படி வந்ததோ,

கண்டம் கடக்கும் பறவைகள் பலவும்

ஓய்வெடுக்க வந்திருந்து மீண்டும் போகும்..

காகங்கள் பொதுவாக 

இத்தனை தூரம் பார்ப்பதே இல்லை..

இக்காகம் வழி தவறிப் பெருங் காற்றில்

அடித்துவரப் பட்டிருக்கலாம்.. 

தொலை பயணக் கப்பல்கள்  ஓவ்வொன்றாய் 

அமர்ந்தமர்ந்து வந்திருக்கலாம்..

எம்பிப் பறக்க எத்தனித்து

பெருங் காற்றின் வேக வீச்சில்

தடுமாறித் தத்தளித்து மீண்டுமது

கப்பல் தளத்தினில் வந்தமரும்

தட்டில் அரிசி, கடலை, மாமிசத் துண்டுகள் 

கிண்ணத்தில் தண்ணீரும் கொண்டுவந்து

தளத்தில் வைத்து தள்ளி நின்றுப் பார்த்திருந்தேன்..

‘ காகமே ஆனாலும் அது நம் நாட்டுக் காகமன்றோ? ‘

இன்னமும் இருக்கிறது நான்கு நாட்கள் 

தொடர் கடற்  பயணம்.. காற்றில்லா நேரத்தில் 

சிறிது தூரம் பறந்து விட்டு

வந்தமர்ந்து ஓய்வெடுக்கும்.. 

சென்னை – ஆஸ்திரேலியா

விசாவின்றி வந்தடைந்து 

கரைகண்டக் களிப்பினில்

வேகமாய் எம்பி சுய குரலில்க்

கத்திவிட்டு கரை நோக்கிப் 

பறந்ததது, மறுநாள்…. 

உடலெங்கும் கொத்துக் காயங்களுடன் 

கப்பல்த் தளத்திலது ஓரமாய் ஒளிந்தபடி

அமர்ந்திருக்கக் கண்டேன் நான்..

தலை சாய்த்து எனை நோகிக் கத்தியது இப்படியோ ?

‘ அயல் நாட்டில் அடிவாங்க வேண்டாமென்றும் 

வெளி நாட்டு மோகமது  கூடாதென்றும்….’