பாராட்ட வருகிறார்கள்

இதுதான் புரியலே. ஆனால் கவிதை ஏதோ கொஞ்சம்.புரியுது

செகப்பிரியர் சொன்னது எல்லாருக்கும் தெரியும்: “உலகமே ஒரு நாடகமேடை. அதில் நாமெல்லாரும் நடிகர்கள். மேடையில் உள்ளே நுழைகிறோம். நம் நடிப்பு முடிந்தது வெளியேறுகிறோம். அடுத்த காட்சிகள்; அடுத்தடுத்து நடிகர்கள நுழைகிறார்கள்; வெளியேறுகிறார்கள்”

நிஜ வாழ்க்கையில் ஓரிரு வேளைகள்; ஓரிரு நபர்களிடம் மட்டுமே நாம் நாமாக இருக்கிறோம்; இருக்கப் பயப்படுவதுமில்லை. மற்றபடி வாழ்க்கை நாம் நாமாக இருந்தால் நமக்கே அது பாதகமாகி விடுவதால், நாம் நடித்தே தீரவேண்டும். சில்விடங்கள் அப்படி நாம் நடிக்கிறோம் பிறரும் நம்முடன் நடிக்கிறார்கள் என்பது திண்ணமாகத் தெரியும். இருப்பினும் எவரும் அதைத் தெரிந்த மாதிரி காட்டாமல் தெரியாதமாதிரி நடிக்கவேண்டும். சிறுகுழந்தைகளுக்கு இத்தேவையில்லாதபடியால் அது ‘ ராஜாவின் உடம்பின் துணியேயில்லையே!” என்று உண்மையைப்போட்டு உடைத்துவிடும்.

நம் கவிஞர் இந்த மையக்கருத்தைத்தான் புதுக்கவிதையாக்கித் தருகிறார். விமர்சிக்கப்படவேண்டியது மையக்கருத்தன்று. Because it is an established truth.

சொல்லியமுறையே. அஃது ஓஹோவென்றில்லாவிட்டாலும், பரவாயில்லை.

திண்ணையில் வரும் கட்டுரைகளைவிட கவிதைகள் உயர்வு.

References:

“All the world’s a stage,
And all the men and women merely players;
They have their exits and their entrances,” Shakespeare in As You Like It.

Child saying from the fairy tale: Emperor has no clothes!