டௌரி தராத கௌரி கல்யாணம் – 21

அதுக்குள்ள கௌரிக்கு குழந்தைகளாயாச்சா…? அவளே இன்னம் குழந்தை…..மாதிரி…! இந்த ரெண்டு வருஷத்துல.அடையாளமே தெரியாமக்  கொஞ்சம் வெய்ட் போட்ருக்கா….அவ்வளவு தான் .! விஷ்ணு அங்கிள் எழுதினாப்பல அந்த கார்த்தியைத்  தான் கல்யாணம் கழிச்சுண்டு இருக்கணம். போட்டும்…! ஆனால் விஷ்ணு அங்கிள் எங்கியாக்கும் காணம். என்னாச்சு அவருக்கு?  எது எப்படியோ…..குழந்தைகள் ரெண்டு பேரும் ‘சான்சேயில்லை …..ச்சோ ச்வீட்…’ அவர்களைப் பற்றிய எண்ணமே பிரதானமாய்  பிரசாத்தை விமானத்தில் அவனது இருக்கை வரை கொண்டு நிறுத்தியது.

க்கும் ‘பிஸினெஸ் கிளாஸில் அவர்களை புன்னகையோடு அமரச் செய்துவிட்டு நகர்ந்தாள். இருவர் முகத்திலும் பரம திருப்தி.

இதையும் பார்த்துக் கொண்டேயிருந்த சித்ரா ‘அவா பண்ணின தப்புக்கு இவாளுக்கு அடிச்சது யோகம்…இது நமக்கு நடந்திருக்கப் படாதோ….அங்க பாரு ஸீட்டெல்லாம் எப்படி விஸ்தாரமா இருக்கு..” என்று புலம்பினாள்.

அம்மா….கொஞ்சம் அமைதியாத்தான் இரேன்….ரொம்ப ஓவர் சீன் போடாதே…நீ சொல்லுவியே….யாரோ மிட்டாய் கடையைப் பார்த்தானாம்னு…..அதுமாதிரி நம்மளப் பார்த்து யாராவது நினைச்சுக்கப் போறா..!

நீ சித்த உன்னோட திருவாயை மூடிண்டு இரேன்…நான் பாட்டுக்கு என் பேரன் கெளதமோட பேசிண்டு வந்துக்கறேன்,..

இதையெல்லாம் தான் உட்கார்ந்திருந்த இடத்திலேர்ந்து ஒட்டுக் கேட்ட பிரசாத், சிரிப்பை அடக்க முடியாமல் வாயைப் பொத்திக் கொண்டு….நன்னாச் சொன்னேள் …போங்கோ.! என்றதும்…..

அவனது குரலை அடையாளம் கண்டு கொண்ட கௌரி ,அவனைத் திரும்பி ஆழமாகப் பார்த்தவள்……’அப்ப நீங்க பிரசாத் தானா…?

புன்முறுவலுடன், இப்பவும் நானே தான் பிரசாத்…..என்றவன் அங்கிள் எங்கே காணம் ….?

ஓ ……அதிசயத்தைப் பாரேன்….நான் அப்பவே நெனைச்சேன்……பார்த்தால் அசப்புல அப்படியே அந்த பிரசாத்தை உரிச்சி வெச்சிருக்காரேன்னு….. சம்சயம் சரியாச்சு….பார்த்தேளா…? இதாக்கும் கௌரி..அடையாளம் தெரியறதா? உங்களோட அம்மா சௌக்கியமா? எங்கியாக்கும் இருக்கேள் இப்போ…?  மூச்சே விடாமல் கேள்வியை அனுப்புகிறாள் சித்ரா.

ஏ…..கௌரியைக் கண்டு பிடிக்கறது கொஞ்சம் கஷ்டம் தான்…..உங்களைத் தான் நான் டக்குனு கண்டு பிடிச்சுட்டேனே……..ம்ம்ம்.ம்….அம்மாவுக்கு ஸ்ரார்த்தக் காரியம் பண்ணத் தான் கயா போயிண்ட்ருக்கேன். ரெண்டு கொல்லமாச்சு….அம்மா போய்.
நான் இப்போ அக்மார்க் அனாதையாக்கும். டௌரி கேட்க ஆளேயில்லை…..என்று மென்மையாகச் சிரித்த பிரசாத்தைப் பார்த்து கௌரி பொய்யாக முறைக்கிறாள்.

ச்சோ ச்சோ…..இவர் தவறிப் போயும் ரெண்டு கொல்லமாச்சாக்கும் . எண்டே குருவாயூரப்பா…!

தூரத்தில் ஏர் ஹோஸ்டஸ் சைகையில் பேசிக் கொண்டிருந்ததைக் கண்கள் கவனித்தாலும் மனம் முழுக்க பிரசாத் தான், சித்ராவுக்கு. ‘ரெண்டு பேரும் இப்படி வாழ்க்கையில் ஜோடியாக விடாமல் விதி இப்படி கார்த்திக் ரூபத்தில் வந்து தடுத்ததே..’

அதற்குள் ரன்வேயில் ஓடிக் கொண்டிருந்த விமானம் டேக் ஆஃப்  எடுத்து பெருத்த சப்தத்துடன் சிறகை விரித்து எழுந்தது.

பொருட்காட்சியில் ஜெயண்ட் வீலில் மேலே ஏறுவது போல வயிற்றைப் பிடித்தபடி சிரித்துக் கொண்டாள் சித்ரா. ‘கௌரி…பஞ்சு இருக்கோ…காதை அடைக்கிறது…..சொல்லிக் கொண்டே காதுக்குள் ஒரு பந்து பஞ்சைத் திணித்துக் கொண்டாள்.

பிரசாத் கௌரியுடன் ஏதேதோ பேசிக் கொண்டே வருவது . தெரிந்தும் ஒன்றுமே காதில் விழாததால் தவித்தாள்.

கண்ணெதிரில் பெரிய திரையில் ஜி.பி.ஆர்.எஸ்ஸில் விமானம் வேகமாக ஊர்ந்து கொண்டிருப்பது தெரிந்தது.

பஞ்சுப் பொதியாக மேகக் கூட்டங்கள் தன்னை எங்கோ தேவ லோகத்துக்கு அழைத்துப் போவது போல உணர்ந்த சித்ராவுக்கு
உள்ளமெல்லாம் ஒரே  பரவசம்.

சிறிது நேர அழுத்தமான அமைதியில் நா வரள, இரண்டு தண்ணீர் பாட்டிலை காலி செய்தவள்….’வந்தாச்சோ…வந்தாச்சோ….’
என்று கௌரியிடம் பொறுமையிழந்து கேட்டுக் கொண்டே வந்தாள். அடிக்கடி பிரசாத்தைப் பார்த்து புன்னகை வேறு,

மேகக் கூட்டத்தை விட்டு மெல்ல மெல்ல கீழிறங்கி பூமியின் தடயங்களைப் பார்க்கப் பார்க்க இத்தனை பெரிய பூமியில் ‘நான் எங்கே..?’ என்று தன்னையே கேட்டுக் கொண்டவள், கீழே இருக்கும் போது எத்தனை கவலைகள்…..மேலே….பறக்கும்போது….கீழே பத்திரமாக இறங்க வேண்டுமே என்ற ஒரே ஒரு கவலை மட்டும் ….தான் என்று தனக்குள் ..என்னவெல்லாமோ எண்ணிக் கொண்டேபத்திரமாகத்  தரையிறங்கினாள் சித்ரா.

மீண்டும் ஒலிபெருக்கியில் அனௌன்ஸ்மென்ட்….!

மீண்டும் நிசப்தத்தைக் கிழிக்கும் இரைச்சல் சப்தம்….!

விமானம் தரையைத் தொட்டதற்கான அதிர்வு அறிகுறி..!

அத்தனை பேர்களின் ஒட்டுமொத்த நிம்மதிப் பெருமூச்சு.

இவையனைத்தையும் தாண்டி அடுத்த அரை மணி நேரத்தில், பெல்ட்டுகளில் வலம் வந்த தங்களது பெட்டிகளை இழுத்துக் கொண்டு தள்ளு வண்டியோடு நடந்தாள் கௌரி.  ‘கங்காருக் குட்டி ‘ போல கௌசிக். முழித்துக் கொண்டு வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டே வந்தான்.

கௌதமை தூக்க முடியாமல் தூக்கிக் கொண்டு  திண்டாடியபடி நடந்த சித்ரா…’ஏய்…கௌரி…சித்த மெதுவாத் தான் போயேன்….பிரசாத்தும் வந்துடட்டும்…..எல்லாரும் சேர்ந்து ஒரே கால்டாக்சியில் போகலாம் என்று கத்துகிறாள்.

ஐயோ….அம்மா…நீ பாட்டுக்கு வாயேன்…நாம ஹனுமான்காட் போறோம்….அவர் எங்கே போறார்னே  தெரியாது. நீ பேசாமே வா..!

அதற்குள் பிரசாத் ஓட்டமும் நடையுமாய் தன் பெட்டியை இழுத்துக் கொண்டு வந்தவன் மாமி…குழந்தையைக் கொடுங்கோ நான் தூக்கிகறேன்..என்று கை நீட்டவும்.

அதற்காகவே காத்திருந்தவள் போல சடார் என்று குழந்தையை அவனிடம் தரும்போது கௌரி முறைத்தபடி முகத்தைத் திருப்பியதைப் பார்க்கத் தவறவில்லை சித்ரா.

கடைசியில் சித்ரா சொன்னது போலவே மூன்று பேருமே ஒரு டாக்சியில் ஏறிக்கொண்டார்கள்.

வெளியில் வெய்யில் கொளுத்திக் கொண்டிருந்தது. ஏசி காருக்குள்ளே கூட அனலாகப் தகித்தது. இரண்டு பக்கமும் வெட்டவெளிப் பாறைகளும் வெறும் மணற்பரப்பும் நீண்டு கொண்டே போன பாதையில் மருந்துக்குக் கூட பசுமையில்லை. அங்கங்கே டர்பன் தலைகள் சவாலாக நடந்து கொண்டிருந்தார்கள்.

ஏர்போர்ட்டிலிருந்து ஹனுமான்காட் போக எவ்வளாவாக்கும் …?

ஆயிரத்தி ஐநூறு ரூபாயாம்….பிரசாத் சொல்லும்போதே..!

அட….அநியாயமா இருக்கே….கொள்ளையடிக்கிறான்....என்றவள், பார்த்தியா…. பிரசாத் நம்ம கூட வந்தது நல்லதாப் போச்சு..ரெண்டு விதத்துல.

என்னதது…ரெண்டு விதம்…? புருவம் மட்டும் உயரப் பார்த்தாள் கௌரி.

கால்டாக்சியில் ஷாரிங்….நமக்கு வெறும் எழுநூத்தி அம்பது தான் ஆகும். இப்ப நமக்கு சேஃப்டியும் கூட….அல்லவா?

தலையில் அடித்துக் கொண்டாள் கௌரி.  பிரசாத் மனசுக்குள் சிரித்துக் கொண்டான்..இந்த அம்மாக்களே இப்படித் தான்.

ஊர் நெருங்கியதும் தெருக்கள் கூட நெருக்கியது. சர்க்கஸ் வித்தை செய்வது போல வளைந்து நெளிந்து சந்துக்களை கடந்து இதுக்கும் மேலே கார் போகாது…அதோ அங்கே சந்து போகுது பாரூ…அதே தான்மா ஹனுமான்காட்….எறங்கீக்கோ….என்றான் டிரைவர்.

காரை விட்டு இறங்கியதும் புரிந்தது அந்த சந்தின் முக்கால்வாசி பாகத்தைக் கார் அடைத்துக் கொண்டு நின்றிருப்பது புரிந்தது.

கஷ்டப்பட்டு இறங்கியதும், ஆள் உயரத்துக்கு பெரிய கொம்புகளோட பசுமாடு எதிரே வந்ததும் கதி கலங்கியது சித்ராவுக்கு.

அச்சச்சோ….மாட்டைப் பாரேன்….நான் எப்படி அந்தண்ட வருவேன்….முட்டுமோ…..அடிவயிறு பிசைந்தது அவளுக்கு. சாதாரணமாக பசுமாட்டைக் கண்டால் ‘காமதேனுவே நமோ நமஹ ‘ என்று தொட்டுக் கண்ணில் ஒற்றிக் கொள்பவள், இங்கு பசுவைப் பார்த்து பதபதைத்து நிற்பதைக் காண அவளுக்கே உள்ளுக்குள் ஆச்சரியம்.

நின்ற பசுமாடு வாலைத் தூக்கி தெருவை மெழுகி கோலம் போட்டுவிட்டு நகர்ந்தது.

முகச் சுளிப்போடு கௌரி மொபைலில் தாம் வந்து சேர்ந்த விஷயத்தைச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தாள்.

நாலு பக்கமும் சந்துகள், சந்துக்குள் ரிக்க்ஷா மட்டுமே செல்லமுடியும். மற்றபடி தடி தடியாக மாடுகள் சுதந்திரமாக வந்து போகும். அதன் தடங்களை விடத் தடயங்கள் அதிகம்.

கீழே பார்த்து நடக்காட்டா அவ்ளோதான்…காசிலயே கபால மோட்சம்….என்று சொல்லிச் சிரித்தாள் சித்ரா.

அதற்குள் பிரசாத் வேகமாக வந்தவன், பெட்டியைக் கொடுங்கோ..அதோ அங்க தான் மடம். இங்க இந்த வாத்தியார் தான் பொதுவா எல்லாருக்கும் பண்ணி வைக்கிறவராம். நான் பார்த்து பேசிட்டேன்…நீங்க வாங்கோ..கௌரியின் பெட்டியைக் கையிலெடுத்துக் கொண்டு பிரசாத் நடக்க, கௌரி பின் தொடருகிறாள்.