ஆதவனும் பெண்களும்: சில குறிப்புகள்

//ஜெயமோகன் போல யாருமே பெண்களைப் பற்றி எழுதியதில்லை என்று அண்மையில் சில பிரச்சாரங்களை அவரின் ரசிகர்கள் செய்தனர். ஆனால் ஜெயமோகனுக்கு ஈடாக அல்லது மேலாக பெண்கள் மீது அதிக புரிதலைக் கொண்ட ஆண் எழுத்தாளர் ஆதவன். இதில் ஜெயமோகனுக்கு மட்டும் பிரத்தியேகமான இடம் ஒதுக்குவதை ஏற்கமுடியாது. அல்லது ஆதவனை மறப்பதை கண்டும்காணாமல் இருக்கமுடியாது. ஆண்-பெண் உறவுகளை ஆண்களின் நிலையிலிருந்து கூறும்போது பெண்களின் உலகத்தை ஆதவன் அவ்வளவு சிறப்பாகச் சித்தரித்திருப்பார். அதனுள் இருந்தது தத்துவ பூர்வமான அழகுணர்வு//

ஜெயமோகனைப் போல யாரும் பெண்களைப் பற்றி எழுதியதில்லை என்று அவரின் இரசிகர்கள் சொல்வதும் மெத்தவும் சரி. ஜெயமோகன் நாவல்களை வாசித்ததேயில்லை. சிறுகதைகளில் இரண்டை மட்டும் வாசித்திருக்கிறேன். பின், எப்படி சரி என்கிறேன்? இலக்கிய விமர்சன மரபு என்று ஒன்றிருக்கிறது. அதன்படி சரி.

அதன்படி, ஒவ்வொரு எழுத்தாளனும் தனிப்பிறவி. ஒருவரை இன்னொருவரோடு ஒப்பிட முடியாது. ஒருவேளை ஒருவரை வாசிக்கும் போது இன்னொருவர் நினைவுக்கு வந்து கொண்டே இருந்தால், நாம் வாசிப்பவன் ஓர் இலக்கியத் திருடன் அல்லது சோம்பேறி. கள்ளப்பய சார் அவன்! அவனை வாசிப்பதை நிறுத்துங்கள்.

ஆண் எழுத்தாளர்கள் தங்கள் கதைகளில் பெண் பாத்திரங்களை வைப்பார்கள். பலர் கதையின் நாயகிகளாக. பெண் இல்லாமல் இலக்கியமேது? எழுத்தாளரின் உள்ளக்கிடக்கையில் ஒரு பெண்ணை அணுகும்முறையினடிப்படையில் வைத்தே பெண் பாத்திரத்தை உருவாக்குவர். பெண்களை ஆண்களுக்காகவே படைக்கப்பட்டவள் என்பது உள்ளக்கிடக்கையென்றால், அவரின் பெண்பாத்திரம் ஒரு தர்ம பத்தினியாகவே சித்தரிக்கப்படுவாள். இதில் ஆண் எழுத்தாளர்-பெண் எழுத்தாளர் என்று கிடையாது. இருவருக்குமே இப்படி உள்ளக்கிடக்கை இருக்கலாம். மிசோஜைனிஸ்ட் பெண்களிடமும் உண்டே? பெண்ணே பெண்ணுக்கு எதிரி என்றும் சொல்வார்கள் இதை.

அதே சமயம், நவீன நாகரிக‌ பெண்ணைச் சித்தரிக்கும் உள்ளக்கிடக்கையையும் நாம் இரு பால் எழுத்தாளர்களிடம் பார்க்கலாம். (இந்துமதி, உஷா சுப்பிரமணியன் – பட்டுக்கோட்டை பிரபாகர் (ஓவியர் ஜெயராஜின் ஆஸ்தான் எழுத்தாளர் – மாராக்கு நழவியபடியே இருக்கும் ! மிஞ்சி நிற்பது கண்ணாடி. வெங்காய சருகு சேலை! அதுவும் எப்போது கீழே விழும் என்றபடிதான் இருக்கும். அல்லது, தை ஹக்கிங் ஜீன்ஸ் போட்டிருப்பாள் மேலே ஜஸ்ட் எ ஸ்மால் டி வித் சஜஸ்டிவ் சுலோகன் – தில்லிப் பல்கலைக்கழகத்தில் பட்டம் வாங்கி காஃப்காவை கையில் வைத்திருப்பாள்; ஜெயராஜின் கை துருதுருக்கும்; பின்னிவிடுவார் :-))

ஆக, ஒவ்வொரு எழுத்தாளனும் தன் உள்ளுணர்வுகளுக்கடிமை. அதன்படி அவரது எழுத்துக்கள். இதில் எங்கே வந்தது ஒப்பீடு? ஜ‌யமோகனை ஜெயமோகனாக எடுத்தும் ஆதவனையும் ஆதவன் சுந்தரமாக எடுத்தும்தான் வாசிக்க வேண்டும். அவர் இரசிகர்கள் அப்படி சொல்லிவிட்டார்கள்; நாங்கள் என்ன மட்டமா? என்ற தொனியில் பேசுவது சரியாகுமா?

அதே நேரத்தில் ஒரே நிலைக்களனை இரு எழுத்தாளர்கள் கையாளுவதை ஒப்பிட்டு பார்க்கலாம். ஏனென்றால், நன்கு தெரிந்தவர்; தெரிந்ததாக உடான்ஸ் விடுபவர் என்று புரியலாம். அதற்கு முன் அந்நிலைக்களன் நமக்கும் நன்கு பரிச்சயமாகியிருந்திருக்க வேண்டும்.

கவலையே வேண்டாம்; ஆதவன் சுந்தரம் தமிழ் இலக்கிய வானில் தனி நட்சத்திரம் – தானே ஒளிவீசும். அவரின் நான் ஒரு ராமசேசனை தற்போது வாசித்துக்கொண்டிருக்கிறேன்.