கவிதையாக ஓர் உண்மைச் சம்பவம் நாகத்தினும் கொடியது

ஆறாம் வகுப்பில்

களவாடப்பட்டது

என் முதல் பேனா

சந்தேகித்தேன்

கிச்சா என்கிற

கிருஷ்ண மூர்த்தியை

ஆசிரியரிடம் சொன்னேன்

என் அப்பா முதலாளி

அவன் அப்பா கூலி

நம்பினார் ஆசிரியர்

ஆசிரியர் கிச்சாவைக்

குடைந்தார்

‘நீ இல்லையென்றால்

கூட்டிப் பெருக்கும்

ருக்குப் பாட்டிதான்

ஒளிக்காமல் சொல்’

எடுத்தேன் என்றோ

இல்லை யென்றோ சொல்லாமல்

ஊமையாய் நின்றான் கிச்சா

அது திமிரின் அடையாளமாம்

முட்டியில் அடித்தார்

மண்டி போட வைத்தார்

அடுத்த நாள்

சிவந்த கண்களுடனும்

வீங்கிய கன்னங்களுடனும்

வந்தான் கிச்சா

அப்பாவிடமும் ஊமை வேடம்

அடி வாங்கியிருக்கிறான்

இறுக்கமாய்

என்னைப் பார்த்தான்

அந்தக் கண்களுக்குள்

காடு எரிந்தது

ஆறு ஆண்டுகள் ஓடின

என்னிடம் பேச மறுத்தான் கிச்சா

அன்றுதான் நாங்கள்

பள்ளியைவிட்டு

பறந்து செல்லும் நாள்

கைகளைப் பிடித்து

கிச்சாவைக் கெஞ்சிக் கேட்டேன்

‘எடுக்கவில்லை என்று

ஏன் சொல்லவில்லை கிச்சா?’

கிச்சா சொன்னான்

‘பேரன் பேனா கேட்டானாம்

வாங்க வசதியில்லை

ருக்குப் பாட்டிதான் எடுத்தார்

எடுத்தேனென்றால்

கொடுக்க வேண்டும்

இல்லையென்றால்

பாட்டியைக் குடைவார் ஆசிரியர்

ஒரு கூலியின் உணர்வுகள்

கூலிக்குத்தானே தெரியும்’

கட்டி அழுதேன்

‘அய்யோ மன்னித்துவிடு கிச்சா’

நாற்பது ஆண்டுகளாய்

சந்திக்கவே இல்லை கிச்சாவை

என் மகள் திருமணத்திற்கு

கிச்சா வந்தான்

அன்பளிப்பாக ஒரு பேனா தந்தான்

பொறிகள் தெறிக்கும்

கிச்சாவின் கண்களால்

அந்தப் பேனா என்னை எரித்தது

எனக்குப் பேரன் பிறந்து இன்று

பத்து ஆண்டுகள்

‘கதை சொல்லு தாத்தா’ என்றான்

கிச்சாவின் கதையைச் சொன்னேன்

கிச்சா பாவம் என்றான்

உன்னால்தா னென்று

நச்சென்று அறைந்தான்

அந்தப் பிஞ்சுக் கரங்களால்

மாறி மாறி அறைந்து கொண்டேன்

சந்தேகம்

நாகத்தினும் கொடியது

அமீதாம்மாள்