பாவண்ணன் கவிதைகள்

1.புன்னகையின் வெளிச்சம்

 

இறவாணத்து மூலையில்

ஒரு கையுடைந்த மரப்பாச்சி கிடைத்தது

அவளுக்கு

 

கழுவித் துடைத்த தருணத்தில்

கருமையின் அடர்த்தி கரைந்து

ஒட்டியிருந்த பிள்ளைக் கனவுகள்

உதிர்ந்தன

 

ஆனந்தச் சிரிப்புகளும்

அளவற்ற ஆசைகளும்

பாட்டுத் துணுக்குகளும்

பரிகாசப் பேச்சுகளுமாக

ஓர் ஊஞ்சல் அசைந்தது

 

ஆதிநாள் தொடங்கி

சூரியனைப் பற்றும் விருப்போடும்

விண்ணைத் தொட்டு

காற்றில் பறக்கும் கனவோடும்

குழலாட குழையாட

குட்டைப் பாவாடை சரசரக்க

ஆடிக் கொண்டிருந்தாள் ஒரு சிறுமி

 

அவள் உருவம் பிளந்து

ஆட வந்தாள் ஒரு சிறுமி

அவள் சிரிப்பில் தோன்றி

அசையத் தொடங்கினாள் மற்றொரு சிறுமி

அடுத்தடுத்துப் பெருகினார்கள்

ஆயிரக்கணக்கான சிறுமிகள்

ஆச்சரியத்தில் உறைந்து நின்றவளிடம்

ஒரு புன்னகையை

பரிசளித்தார்கள்

 

பழசும் புதுசுமாக

ஏராளமான பொருட்கள் குவிந்து

அடைந்து கிடக்கும்

இருண்ட சமையலறையின் மூலையில்

தன் வெளிச்சத்தைப் படரவிட்டது

அந்தப் புன்னகை

 

 

2. பூ

 

கனவில் பூ விழுந்ததாக

சொன்னது குழந்தை

அதன் முகத்தில் அபூர்வமான மின்னல்

அதன் கண்களில் பரவசம்

சூரியனாகச் சுடர்விட்டு ஒளிர்ந்தது

 

பூவின் நிறம்பற்றியும்

இதழ்களின் மென்மைபற்றியும்

மேலும்மேலும் விவரித்தது குழந்தை

கைவிட்டு நீங்காத மணத்தை

முகர்ந்து பார்க்க நீட்டியது

பிறகு

பூவைப்பற்றிய விதம்விதமான செய்திகளை

ஒவ்வொரு நாளும் சொல்லத் தொடங்கியது

 

ஒருநாள் தற்செயலாக

என் கனவிலும்

விழுந்தது ஒரு பூ

 

செய்தியைச் சொன்னதும்

நம்ப மறுத்தது குழந்தை

அதன் கருவிழியில்

ஆயிரமாயிரம் சந்தேகங்கள்

பூதானா? நிறமென்ன?

கொடுத்த கைகளைப் பார்த்தாயா?

விழுந்த நேரமென்ன?

முகம் தெரிந்ததா?

குறுக்குக் கேள்விகளை

அடுக்கிக்கொண்டே போனது

முடிவில்

அது கனவாக இருகாது

ஏதாவது கதையின் நினைவாக இருக்கலாமென்று

கன்னத்தைக் கிள்ளிவிட்டு ஓடிச்சென்றது.

 

3. பயணம்

 

அதிகாலைச் சுற்றுலாவுடன் தொடங்கியது

அவர்கள் விடுமுறை தினம்

புழுக்கத்தில் வெந்துவெந்து

நெருப்புத் துண்டான நகர்துறந்து

கடற்கரையை ஒட்டி

கோயில்கள் நிறைந்த

ஊருக்குப் போனார்கள்

 

இளமை நினைவுகளைப் பகிர்ந்தபடி

கடலோரம் கதைபேசினார்கள்

பெண் சிற்பங்களின்

தோள்தொட்டும் முலைதொட்டும்

முத்தம் கொடுத்து மகிழ்ந்தார்கள்

நூற்றாண்டு பழகிய பெயர்களை

எதிரொலிக்கும்படி கூவிச் சிரித்தார்கள்

கட்டுமரங்களில் ஏறி

அலைகளை எதிர்த்து

துடுப்பு வீசி கடலில் மிதந்தார்கள்

மாலை வேளையில்

மிதமான மதுவருந்திய பின்னர்

பெளர்ணமி நிலவில்

கடலாடித் திளைத்தார்கள்

 

விடாமல் ஒலித்தது சிரிப்பு

வெகுகாலத்துக்குப் பிறகு

நெஞ்சும் நினைவுகளும் வழியவழிய

சுழித்தோடியது ஆனந்த வெள்ளம்

இருட்டிய பிறகு

நகருக்குத் திரும்பியது பயணம்

 

தன் அமைதியில் மூழ்கிய

புறநகர் வீட்டுக்கு அருகில்

நண்பர்களுக்கு விடையளித்துவிட்டு

இறங்கிக்கொண்டான் அவன்

 

இனிமையான ஒரு புன்னகையுடன்

இப்போது மகிழ்ச்சிதானே உனக்கு

என

ஒரு குழந்தையிடம் கேட்பதைப்போல

மனத்திடம் கேட்டான்

 

குளித்து உடைமாற்றி

சமைத்து உணவுண்ட பிறகு

களைப்புடன் படுக்கையில் சாயும்போது

அந்த அறையின் மின்விசிறியில்

தூக்கிட்டுத் தொங்கும்

மனைவியின் சித்திரம்

பளிச்சிடக் கண்டான்

 

நிதானமாக

ஒரு புத்தகத்தைத் தேடியெடுப்பதைப்போல

மனைவியின் புடவையொன்றை எடுத்துவந்து

அதே மின்விசிறியில்

தூக்கிட்டுத் தொங்கினான்