நம்பி கவிதைகள் இரண்டு

நம்பி
கராங்குட்டி முகம்
மிகச் சரியாக சிந்திப்பதாக
நீ
என் மீது
அவிழ்த்து எறிகிற குற்றச் சாட்டுக்கள்
தெற்கிலிருந்து மேற்குவரை பரவியது
கொஞ்சமும் வாய் கூசாமல்
ஒரு நல்லவனை
தீயவனாக்கி விட்டாய்
கெட்டவனான
நீ நல்லவனாகி விட்டாய்
எனக்கான எல்லா உணர்வுகளும்
அதன் பேரமைதியும்
மௌனத்தின்
தடித்த கயிறுகளால் கட்டப்பட்டிருக்கிறது
வேறு வேறு வடிவங்களில்
உலவும் நீ
என் அறைமுழுக்க
மெலிந்த நாகத்தின் தனிமையுடன்
அலைகிறாய்
எண்ணற்ற நாகங்கள்
இப்போது
புறந்து கடக்கின்றன
வேடிக்கை பார்க்கும்
நில ஆட்சியாளர்களின்
காவல் நாய்
நீ என்பதும்
உன் அகத்தின் கண்ணாடியில்
பல்வேறு முகங்களை
நெஞ்சு பிளந்து
மறைக்கப்பட்ட பிரதிகளை
அடையாளம் காணுகின்றேன்
உன் காவியுடைக்குள்
எத்தனை கராங்குட்டி முகங்கள்.

காவல் நாய்
மரத்தடியில்
இவன் செய்த தவம்
எதுவென்று இப்போது புரிகின்றது
சமீப தினங்களாய்
காரணம் ஏதுமில்லாமலேயே
அவனை பார்த்து
குரைக்கும் நாய்களின் ஊளையில்
சிரிப்பு வந்து விட்டது எனக்கு
அனுபவத்தின் போதாத தன்மை
உன் எல்லா நடத்தைகளிலும்
அடையாளம் காணமுடிகிறது.
உன் அவசரப் புத்தி
கன்னத்தில் அறை வாங்கும் ஆசை
பொதுமையாய் யோசி
எல்லா எவனும்
நல்லவனாய் இருக்க மாட்டான்
உன்னை கவனித்துக் கொண்டிருக்கும்
எவனோ ஒருவன்
வாள் கொண்டு
கை நிறைய அள்ளிப் பருக முடியும்
ரத்தப் பிரளயம்.